ข่าวเศร้า “คุณแม่ปทุมวรรณ” มารดาของ “ ป๊อป อารียา ” ได้เสียชีวิตลงอย่างสงบที่บ้านพักส่วนตัว โดยอดีตสาวงามขวัญใจคนไทยได้โพสต์ไว้อาลัย ทั้งนี้เธอพักงานในวงการบันเทิงไปหลายสิบปีเพื่อดูแลคุณแม่อย่างใกล้ชิด

ถือเป็นข่าวเศร้าครั้งใหญ่ที่สุดในชีวิตของ ป๊อป อารียา สิริโสภา เลยทีเดียว เมื่อเธอต้องสูญเสีย“คุณแม่ปทุมวรรณ” ได้จากไปอย่างไม่มีวันกลับ โดยเมื่อไม่นานมานี้เธอได้เปิดเผยเรื่องราวผ่านอินสตาแกรมส่วนตัว โดยมีข้อความว่าคุณแม่ได้จากไปอย่างสงบที่บ้านพักเมื่อวันที่ 15 ก.พ.ที่ผ่านมา ในช่วงบ่าย ทันทีที่เธอทราบว่าคุณแม่ไม่อยู่กับเธอแล้วเธอร้องไห้อย่างหนัก มันยากลำบากมากที่จะไม่รู้สึกไม่เสียใจเลย ทั้งนี้เธอยังกล่าวอีกว่าเธอได้ตัดสินใจจัดงานศพขึ้นที่บ้าน และไม่ต้องการรับพวงหรีดเพราะดอกไม้มีราคาแพง คุณแม่เป็นคนประหยัดคงไม่เห็นด้วยแน่ๆ

“Sleep in peace my beautiful #mom, you have blessed me with so much #love, I feel so lost knowing I can never hug or kiss you again. Thank you to everyone who has written to her and admire and love #mymompatumwan . She went to sleep peacefully in the afternoon and stop breathing on February 15, at around 1:30 pm this past weekend I have cried until my eyes are swollen and I have lost my voice screaming into the heaven that I was in Pai when my brother had to perform CPR and tried his best to revive her alone without me. it is difficult to not feel regret. Life and love is never fully appreciated until it is gone.
Because mom went quickly, without any pain and never had to enter the hospital to have all those tubes and needles in her, I feel she wanted to be at home with us. I did not allow any formalin to preserve her body, I am beyond relief I never had her in any life insurance, or they would have to taken her away and do an autopsy. Life and death has become an assembly line business that I do not want my mother to go through. I have decided to put her body in a plug-in refrigerated coffin and have a private prayer service at home.
I do not want any wreath or cut flowers that are expensive and wasteful that I will have to throw away later, my frugal mom would not approve Please send prayers and message to me and I will read it to her like I have been doing everyday. Everyone’s message of support and encouragement made my mom feel loved and less alone, I thank you. Please allow me and my brother and her closest family and friends to mourn without the drama and circus of the media.

Please honor our need for a small service at our house by not sending any gifts or flowers, we would appreciate all well wishes without them. Her cremation will be held at a temple close to our house. I will post that when I get the time slot. Thank you for every well wishes. My mom is now in #peace. Rest In Peace my love, I will miss you for the rest of my life.”

อย่างไรก็ตามก่อนหน้านี้ ป๊อบ นักแสดงและอดีตนางสาวไทย เคยเปิดเผยเรื่องราวของคุณแม่ของเธอผ่านรายการ คุยแซ่บShow ทาง one31 ว่า เหตุผลสำคัญที่ตัดสินใจไม่รับงานละครเป็นสิบๆปีก็เพราะต้องการเวลาดูแลคุณแม่อย่างเต็มที่ เนื่องจากคุณแม่ของเธอเป็นโรคสมองน้อยฝ่อ และตอนที่คุณแม่อายุ 60 ปี อาการแย่ลง เกิดอุบัติเหตุล้ม ทำให้เธอตัดสินใจที่จะกลับมาเมืองไทยเพื่อที่จะดูแลด้วยตัวของเธอเอง

บทสัมภาษณ์ในรายการ คุยแซ่บShow

เหตุผลหนึ่งที่ผ่านมา ที่ไม่เลือกรับงานละคร เพราะต้องดูแลคุณแม่จริงหรือเปล่า?

“จริงที่แม่ไม่สบายมาระยะหนึ่ง เป็นโรคคล้ายๆ พาร์กินสัน แต่ไม่ใช่พาร์กินสัน คือโรคสมองน้อยที่ฝ่อ มันฝ่อไปเรื่อยๆ แต่เราไม่รู้ว่ามันฝ่อเพราะอะไร อารการค่อยๆ แย่ลงตั้งแต่อายุ 60 แล้ว เซบ้าง ล้มบ้าง อุบัติเหตุที่ทำให้ฉุกคิดคือตอนที่วิ่งมารับโทรศัพท์ ซึ่งตอนนั้นคุณแม่อยู่ที่มิชิแกน ด้วยความที่วิ่งมาเลยเซล้ม เราเลยพากลับมาอยู่เมืองไทย ตอนที่ล้มก็ฟันหัก ซี่โครงร้าว”

รู้สึกยังไงที่มันเป็นเพราะโทรศัพท์ของเราทำให้คุณแม่ต้องล้ม?

“คือเราต้องรับผิดชอบอยู่แล้ว แต่ไม่รู้ว่าอาการของแม่เป็นมาแบบนี้เรื่อยๆ คิดว่าครั้งแรกหมอวิเคราะห์ผิด บอกว่าเป็นน้ำในหูไม่เท่ากัน บอกมาเป็นแบบนี้มา 5-6 ปี เราก็ค่อนข้างจะรับได้ แต่อาการนี้เริ่มแย่ไปเรื่อยๆ อาการตอนนี้ของคุณแม่มันจะค่อยๆ มืด หายใจเต็มปอดยากขึ้น กล้ามเนื้อที่สายตาจะฝ่อ เลยมีปัญหา แล้วเงินของแม่อยู่ที่อเมริกา มันก็หลายอย่างอ่ะ เอาออกไม่ได้ แม่ก็เซ็นไม่ได้ พูดไม่ได้ สายตาก็จะไปแล้ว”

การรับรู้ของคุณแม่เป็นอย่างไรบ้าง?

“คุณแม่สมองดีมาก ตอนนี้มีหน้าที่เช็ครายชื่อนักเรียนที่มาเรียนโยคะกับเรา เหมือนเป็นครูใหญ่ วันนี้อยากกินอะไรท่านก็จะบอกนักเรียน แล้วนักเรียนก็จะเอามาให้กิน แม่รู้สึกว่าตัวเองมีค่า ปัจจุบันตื่นนอนมาทุกเช้าเราก็จะหอมแก้มกันทุกเช้า ให้ความรักเยอะๆ เพื่อที่ว่าวันไหนถ้าเค้าไม่อยู่ วันนั้นเราจะได้ไม่เสียใจว่าเรายังทำไม่ได้เต็มที่”

ค่ารักษาพยาบาลคุณแม่สูงมากเหมือนกัน?

“มีช่วงหนึ่งเราพาไปหาหมอ แล้วหาวิธีการรักษาให้ได้ แล้วมีหมอคนหนึ่งแนะนำมาว่าให้ฉีดพลาสม่า เข็มละ 3แสน ฉีดไป 4 เข็ม ก็ล้านกว่า ฉีดไปก็ไม่มีผลอะไรดีขึ้น แม่ก็เอาที่นาไปขาย แต่ไม่มีผลอะไรขึ้นมา เราทำได้ก็แค่เหมือนนั่งมองแม่คนหนึ่งค่อยๆ จากไป จากเรา แล้วเหมือนเขาจะจบสิ้นลง เราเลยอยากให้เขาหัวเราะให้ได้ทุกวัน แต่อาการมันจะแย่ไปเรื่อยๆ ช่วง 4 ปีหลังนี้จะหนักขึ้นค่ะ

ความรักครั้งหนึ่งมีมาให้เลือกระหว่างแม่กับตัวเอง?

“อันนั้นนานแล้ว 20 ปี เคยมีความรัก คุยกับแฟนเป็นฝรั่ง เค้าไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเก็บเงินให้พ่อกับแม่ ทำไมไม่เก็บให้ตัวเอง ให้กับครอบลครัวในอนาคตของตัวเอง ถ้าเราแต่งงานเรายังให้เงินพ่อแม่อยู่เหรอ เราก็บอกว่า ให้ เขาเลยบอก ว่าคนอื่นเขาเลิกให้กันแล้วนะ ทำไมไม่คิดถึงตัวเอง เราก็เอ้า ทำไมล่ะ พ่อแม่เราให้เราตลอดชีวิต แล้วทำไมช่วงนี้เค้าต้องการเราถึงให้ไม่ได้ แฟนก็๋เลยบอกว่าเราต้องหยุดให้แล้ว ถ้าเราจะมีชีวิตคู่ร่วมกัน เราต้องเลือกครอบครัวในอนาคตด้วยกัน ไม่ใช่ครอบครัวในอดีต เราก็บอกว่า ถ้าพูดขึ้นมาแบบนี้ คุณก็ไม่ใช่ครอบครัวในอนาคตของชั้นแน่นอน คนนี้เราคบไม่นานนะคะ เขาไม่เข้าใจวัฒนธรรมไทย ครอบครัวไทยของเรา”

รักไร้เงื่อนไข! สก็อต-จอช คู่แต่งงานชายรักชาย ต่างชาติ ต่างภาษา แต่หัวใจตรงกัน… ว่ากันว่าความรักไม่เกี่ยวกับสัญชาติ ศาสนา ชนชั้น ถ้ามาถึงปัจจุบันก็คงต้องเติมเรื่องเพศไปด้วย นี่คือเรื่องราวความรักของผู้ชายสองคนที่อยู่กันคนละทวีป แต่มาเจอกันที่เมืองไทย ความจริงเขาทั้งสองคนอาจจะคลาดกันไปแล้ว ถ้าไม่บังเอิญว่าครั้งนั้น แพรว ไปสัมภาษณ์คุณสก็อต เอ. ฮันต์ ถึงประสบการณ์การเข้าพบอองซานซูจี

สก็อต เอ. ฮันต์ เป็นทั้งนักเขียน นักสอนพุทธศาสนา และเจ้าของธุรกิจ ให้คำปรึกษาด้านการบริหาร จบจากมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด และอาศัยอยู่ที่แซนแฟรนซิสโก สหรัฐอเมริกา ส่วนจอช (Yung-Cheng Chang) เป็นอดีตนักแสดงจากไต้หวัน ปัจจุบันทำงานด้านผลิตรายการวิดีโอ พวกเขาพบกันในปี 2011 โดยที่จอชยังสื่อสารภาษาอังกฤษแทบไม่ได้ แต่บางครั้งความรักก็ไม่ได้ต้องการอะไรมาก นอกจากความเข้าใจและจับมือฝ่าฟันไปด้วยกัน จนสุดท้ายทั้งคู่ก็ได้แต่งงานกันในปี 2016 ปัจจุบันพวกเขากำลังทำโปรเจ็กต์บางอย่างด้วยกันและใช้ชีวิตอย่างมีความสุขที่นิวซีแลนด์

เมื่อ แพรว บังเอิญเป็นคิวปิด…

เมื่อให้ย้อนเล่าถึงที่มาของการได้พบเจอกัน สก็อตขอเปิดประเด็นนำมาเลยว่า “ที่เราเจอกัน ต้องบอกว่าส่วนหนึ่งก็เพราะนิตยสาร แพรว เลยนะครับ (ยิ้ม) คือปกติผมมาเมืองไทยบ่อยอยู่แล้ว เพราะชอบที่นี่มาก ทุกครั้งที่มาก็จะอยู่นาน จนมีเพื่อนคนไทยพอสมควร บอกไม่ถูกว่าทำไมจึงชอบ ความรู้สึกเหมือนได้กลับบ้าน อยากไปไหนก็ไปได้ ครั้งนั้นปี ค.ศ. 2011 ผมเดินทางมาพักผ่อนอยู่ที่เกาะกระดาน จังหวัดตรัง พอใกล้วันจะกลับก็บังเอิญได้รับโทรศัพท์จากคนรู้จักว่านิตยสาร แพรว สนใจสัมภาษณ์ผมเกี่ยวกับประสบการณ์การเดินทางเข้าพบอองซานซูจี สมัยที่เธอโดนกักบริเวณอยู่ในพม่า ผมจึงเลื่อนวันเดินทางกลับแล้วอยู่เมืองไทยต่ออีก 1 สัปดาห์ เพื่อขึ้นมาที่กรุงเทพฯและให้สัมภาษณ์กับ แพรว

“พอทำงานกับ แพรว เสร็จแล้ว ตอนเย็นผมก็ออกไปหาข้าวกินคนเดียว ขากลับทีแรกจะเรียกแท็กซี่ แต่ไม่รู้นึกยังไง ผมกลับตัดสินใจเดินเล่นต่ออีกหน่อย พอเห็นว่ามีบาร์อยู่แถวนั้นก็แวะเข้าไปลองดู อาจเพราะเดินคนเดียว เลยอยากเข้าไปอยู่ในที่ที่คนเยอะๆ หรือไม่ก็โชคชะตากำหนดไว้ (ยิ้ม) แต่พอเข้าไปแล้ว ชั้นแรกคนแน่นเกิน แล้วเสียงก็ดังมาก ผมจึงลองเดินขึ้นไปที่ชั้นสอง ซึ่งคนน้อยหน่อย ผมไปยืนอยู่ที่บาร์แล้วสบตากับหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่ง…แล้วเขาก็ส่งยิ้มให้ผมครับ (หัวเราะ) ซึ่งตอนนั้นผมบอกกับตัวเองเลยว่าไม่! ผมไม่มีทางสนใจคนคนนี้แน่ เพราะเขาดูแบดบอยมาก ต้องหักอกผมแน่ๆ…”

จอชยิ้มหวานก่อนจะขอเล่าเวอร์ชั่นตัวเองบ้าง “ผมกับสก็อตเหมือนกันตรงที่เราชอบเมืองไทยมากๆ ทั้งคู่ ครั้งนั้นผมมาเที่ยวกรุงเทพฯกับเพื่อนๆ พอดีเป็นช่วงพักก่อนจะเดินทางไปถ่ายรายการทีวีที่ฮ่องกง เลยแวะเที่ยวที่เมืองไทย คืนนั้นเพื่อนผมพาไปเที่ยวบาร์ กำลังแดนซ์กันสนุก แล้วจู่ๆ ผมก็หันไปเห็นสก็อตยืนอยู่ ตรงเคาน์เตอร์ใต้แสงวิบวับ จำได้ว่าเขาเป็นคนเดียวที่ยืนนิ่งๆ เฉยๆ หล่อๆ ไม่ได้เต้นแร้งเต้นกาหรือดูเมาเหมือนคนอื่น ก็เลยรู้สึกสนใจขึ้นมา แบบคนนี้ต้องได้! เลยเดินเข้าไปทักทายเขาดู โดยลืมไปแล้วว่าตัวเองพูดภาษาอังกฤษไม่ได้ (หัวเราะ) ตอนนั้นหัวใจเต้นแรงยิ่งกว่าเพลงในบาร์อีกครับ จำได้ว่าผมเดินเข้าไปหาเขาพร้อมกับยกแก้วขึ้นแล้วพูดว่า Cheers! แล้วก็ทักทายว่า Hi! เขาก็ตอบกลับมาว่า Hi ทีนี้ผมก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่ออีก แย่ละ…เพิ่งมานึกเสียดายว่าสมัยเรียนไม่น่าโดดเรียนคาบวิชาภาษาอังกฤษเลย”

สก็อต “เหมือนผมจะถามเขาไปว่ามาจากที่ไหน แล้วเขาก็ตอบผมได้แค่มาจากไต้หวัน รู้สึกจะเป็นประโยคเดียวที่เขาพูดได้ หลังจากนั้นก็ได้แต่มองตาและยิ้มให้กันไปมา…สุดท้ายเลยได้ใช้ Google Translate ช่วยในการคุย ก่อนแยกจากกันเพื่อนของเขาก็ขอเบอร์โทรศัพท์มือถือผมไป ซึ่งบอกตามตรงนะ ผมไม่คิดว่าจะเจอเขาอีก แต่คืนวันถัดมาเพื่อนเขาก็โทร.มาชวนไปเที่ยววัดด้วยกัน จำได้ว่าระหว่างทางกลับบนแท็กซี่จอชเอื้อมมาจับมือผม และหลังจากนั้นมา 8 ปี เขาก็ยังจับมือผมอยู่” (ยิ้ม)

รักแท้ไม่แพ้พยายาม

แม้จะแยกย้ายกันไป แต่สายใยของทั้งคู่ก็ตัดกันไม่ขาด แม้ไม่เจอหน้า และยังไม่สามารถสื่อสารกันได้ดีนัก แต่ทั้งคู่ก็ยังคงพยายามที่จะติดต่อสื่อสารกันมาโดยตลอด จอชเล่าว่า “หลังจากแยกย้ายกันไป สก็อตก็กลับไปอเมริกา ส่วนผมกลับไต้หวัน แต่เรายังคงคุยกันผ่านเฟซไทม์หรือไม่ก็สไกป์ตลอด ต้องขอบคุณเทคโนโลยีที่ทำให้เราสื่อสารกันได้ ขอบคุณสก็อตด้วยที่อดทนกับผมมาก ความที่ผมพูดภาษาอังกฤษไม่คล่อง ต้องใช้เวลาในการสื่อสารพอสมควร ไหนจะต้องพึ่งแอพแปลอีก แต่เขายังคงยิ้มและรอฟังผมอย่างตั้งใจบังเอิญว่าหนึ่งเดือนหลังจากที่เราเจอกันที่เมืองไทย สก็อตก็เสียคุณแม่ไปอย่างกะทันหัน เขาเสียใจมาก ผมเห็นเขาร้องไห้ เลยคิดว่าน่าจะทำอะไรสักอย่างให้เขารู้สึกดีขึ้น อีกอย่างผมก็คิดถึงเขามากด้วย พอสก็อตถามว่าจะไปเยี่ยมเขาได้ไหม ผมก็ตัดสินใจไปอเมริกาทันที”

สก็อตเล่าต่อ “ซึ่งพอจอชมาก็ช่วยได้มากเลยครับ แม้คุณแม่ผมจะไม่เคยรู้เรื่องจอชมาก่อน แต่ตอนนั้นผมรู้สึกลึกๆ ว่าท่านดีใจที่ผมได้เจอจอช ผมเชื่อว่าถ้าท่านยังอยู่ก็จะรักเขา ครั้งนั้นจอชมาอยู่กับผมได้ประมาณหนึ่งปีก่อนจะกลับไปไต้หวัน ระหว่างนั้นเราก็คุยกันทางออนไลน์เหมือนเดิม และมักจะผล็อยหลับไปด้วยกัน หนนั้นหลังจากกลับไปไต้หวันไม่นาน จอชก็ตัดสินใจย้ายมาอยู่ที่แซนแฟรนซิสโกกับผม”

จอชเปิดใจว่า “ความจริงผมไม่เคยคิดจะย้ายไปอยู่อเมริกาเลยนะครับ ต้องบอกว่าเพราะสก็อตล้วนๆ ส่วนหนึ่งที่ตัดสินใจเพราะที่แซนแฟรนซิสโกมีกลุ่ม LGBT ค่อนข้างใหญ่และเปิดกว้างในเรื่องนี้ เราสามารถใช้ชีวิตและมีความรักแบบอิสระได้มากกว่าที่ไต้หวัน ความจริงผมก็รักไต้หวันนะ แต่ไม่ได้ลำบากใจที่จากมา เพราะผมก็มีความสุขกับชีวิตใหม่ในต่างแดนร่วมกับสก็อต แต่ไม่ใช่ว่าทุกอย่างจะราบรื่นไปเสียหมดนะครับ อย่างตอนย้ายมาอยู่ที่อเมริกาแรกๆ ผมเจอทั้งพวกที่ชอบมาพูดจาหยาบคายและดูถูกเหยียดหยามทางเชื้อชาติ ตอนนั้นผมยังพูดภาษาอังกฤษได้ไม่ดีพอที่จะปกป้องตัวเอง สก็อตก็ได้แต่โมโหแล้วคอยไปไล่หาว่าใครที่ทำไม่ดีกับผม แต่ในขณะเดียวกันผมก็ได้เพื่อนดีๆ จากที่นั่นเยอะเหมือนกัน นั่นทำให้ผมมองข้ามเรื่องร้ายๆ ไปได้”

สก็อตแซวว่า “อุปสรรคไม่ใช่แค่นี้นะครับ จะบอกว่าตอนจอชมาใหม่ๆ เขาค่อนข้างป็อปปูลาร์มาก มีหลายคนพยายามแย่งเขาไปจากผม ผมต้องคอยระวังอยู่เรื่อย (หัวเราะ) เรื่องของเรื่องคือเวลาคุยกันเรื่องความรู้สึกที่ซับซ้อน เราจะมีปัญหาเรื่องกำแพงภาษา ไม่รู้จะสื่อสารหรืออธิบายยังไง ต้องใช้เวลาคุยกันอยู่นาน แล้วไหนจะยังมีเรื่องการขอย้ายถิ่นฐานของเขาอีก เพราะอย่างที่รู้ว่าระบบของอเมริกานั้นไม่ง่ายเลย”

จอชกระซิบว่า “เรื่องนี้ต้องยกความดีความชอบให้สก็อต โชคดีที่เขาเป็นคนฉลาดแล้วก็คอยช่วยเหลือผมหลายอย่าง โดยเฉพาะการติดต่อประสานงานและดำเนินการเรื่องขอกรีนการ์ดให้มันยุ่งยากมาก แต่เขาก็ทำได้ ตอนนี้กรีนการ์ดผมใกล้หมดอายุแล้ว ต้องสมัครใหม่อีกรอบ แต่หลังจากครั้งนี้ไปผมน่าจะได้เข้าเทสต์ และสมัครเป็น US Citizen แล้วครับ”

จอชเล่าบ้าง “สก็อตจัดการเรื่องงานแต่งงานทุกอย่างเร็วมากครับ ผมแทบไม่ต้องทำอะไรเลย อาจเพราะเป็นงานที่ไม่ใหญ่ มีแค่คุณป้าของสก็อตและคนสนิทอีกแค่ 8 คน ทุกอย่างก็เลยเร็ว แม้กระทั่งแหวนแต่งงาน จำได้ว่าหลังจากตกลงกันว่าจะเปลี่ยนไปแต่งงานที่ฮาวาย รุ่งขึ้นสก็อตก็ถามว่าอยากแลกแหวนแต่งงานในวันแต่งงานไหม พอผมตกลง เราก็เดินเข้าร้าน Tiffany & Co. แล้วซื้อแหวนมา 2 วง”

สก็อตเล่าถึงบรรยากาศวันแต่งงานที่เต็มไปด้วยความสุขว่า “ทุกอย่างเป็นไปอย่างเรียบง่ายและสบายๆ ครับ เราเริ่มจากการไปทำบุญถวายสังฆทานและ สวดมนต์กันที่วัดในตอนกลางวัน พอตกเย็นเราก็ไปชายหาดที่ผมเลือกไว้ แขกที่มาร่วมงานสวมชุดสีขาวสบายๆ อากาศวันนั้นก็ดีมาก อย่างเดียวที่ดูผิดที่ผิดทางคือตรงชายหาดที่เราทำพิธีดันมีหนุ่มหล่อคนหนึ่งนั่งวาดรูปโดยไม่ใส่เสื้อ ผมต้องคอยบอกให้แขกที่มาร่วมงานหยุดมองผู้ชายคนนั้น แล้วช่วยให้ความสนใจกับงานแต่งงานของผมด้วย!!” (หัวเราะ)

จอชพูดถึงช่วงเวลานั้นว่า “ความจริงก่อนแต่งงานผมคิดเยอะมากนะว่าการเป็นครอบครัวคืออะไรและเป็นอย่างไร แต่พอถึงช่วงเวลานั้นจริงๆ ผมจำได้แค่ว่าผมไม่ได้ต้องการอะไรมากในชีวิต อย่างเดียวที่ผมจำเป็นต้องมีคือเขา พอถึงตอนกล่าวคำสาบาน ผมปากสั่นไปหมดเลย แล้วจู่ๆ น้ำตาก็ไหลออกมาเอง เช่นเดียวกับสก็อต พอมองไปรอบๆ ปรากฏว่าแขกทุกคนร้องไห้กันหมดเลย หนักยิ่งกว่าผมอีก” (หัวเราะ)

สก็อตมองจอชตาเป็นประกาย “พูดตามตรงว่าก่อนหน้านั้นผมรู้สึกทั้งกลัวและสงสัย แต่พอผมมองตาจอชในพิธีแต่งงาน ความรู้สึกเหล่านั้นก็หายไปทันที พอผมเห็นเขาร้องไห้ น้ำตาผมก็ไหลตาม จนถึงวันนี้ผมยังรู้สึกว่างานแต่งงานของเรานั้นช่างสวยงาม กินใจ เรียบง่าย และสงบสุข คือความทรงจำที่ดีที่สุดในชีวิตเลยครับ”

The Day We’ve Got Married

หลังจากคบกันมาได้ 5 ปี ทั้งคู่ก็ตัดสินใจแต่งงานกันในเดือนพฤษภาคม 2016 โดยสก็อตเป็นฝ่ายเอ่ยปากขอแต่งงานก่อน “ผมถามจอชว่าเราแต่งงานกันไหม ตอนอยู่ในงานเทศกาล Burning Man (งานเทศกาลศิลปะและคัลเจอร์ประจำปีที่จัดในทะเลทราย Black Rock รัฐเนวาดา สหรัฐอเมริกา) ซึ่งเขาก็ตอบตกลงทันที ที่ผมคิดว่าเราน่าจะแต่งงานกันเพราะเราสามารถอยู่ด้วยกันและเข้าขากันได้ดี เรารักและดูแลกันและกัน ชอบอะไรหลายๆ อย่างเหมือนกัน ผมรู้สึกเหมือนว่าเราเกิดมาเพื่อกันและกัน”

จอชพูดต่อ “สำหรับผม ความรักระหว่างเราทำให้ผมเห็นภาพที่เราจะเติบโตไปด้วยกันได้ และการแต่งงานก็เป็นวิธีหนึ่งในการทำให้ภาพนั้นเป็นจริงขึ้นมา พอเขาเอ่ยปาก ผมจึงตอบรับทันที ส่วนสถานที่แต่งงานนั้น ตอนแรกเรากะว่าจะเป็นที่ซิตี้ฮอลล์ (ศาลาว่าการรัฐ) ในแซนแฟรนซิสโก แต่จู่ๆ สก็อตก็ถามว่าหรือจะไปแต่งงานที่ชายทะเลดี” (ยิ้ม)

สก็อตอธิบายว่า “คือพอกลับมาคิดอีกที ผมอยากแต่งงานที่ชายทะเลในบรรยากาศแบบเมืองร้อนที่เราชอบกันมากกว่า ผมรู้สึกว่าถ้าแต่งงานตรงนั้นเราน่าจะได้พลังจากมหาสมุทรและแสงอาทิตย์ตามธรรมชาติอะไรแบบนี้ด้วย (หัวเราะ) บังเอิญว่าจอชเห็นด้วย เขาบอกว่าเป็นฮวงจุ้ยที่ดี สุดท้ายเราตัดสินใจไปแต่งงานกันที่ชายหาดหนึ่งที่ฮาวาย เป็นชายหาดที่ผมกับคุณแม่มักไปเดินเล่นกันอยู่เสมอในสมัยเด็ก จึงเต็มไปด้วยความทรงจำดีๆ ของผมกับท่าน ผมแค่อยากให้คุณแม่ที่จากไปแล้วได้มีส่วนร่วมในงานแต่งงานของเราด้วย”

รักของเรา

เมื่อพูดถึงความรักของชายกับชาย แม้ในโลกปัจจุบันจะเปิดกว้างมากแล้ว แต่ความรักของทั้งคู่ก็ใช่จะไม่มีอุปสรรค โดยเฉพาะจากฝั่งครอบครัวของจอช “ต้องบอกว่าตอนแรกคนในครอบครัวผมยังไม่รู้เรื่องที่ผมเป็นเกย์หรือคบกับสก็อต สมัยคบกันผมเคยพาสก็อตไปเที่ยวไต้หวันและเจอครอบครัวผมที่มีคุณพ่อ คุณแม่ ลูกพี่ลูกน้อง และลุงๆ หนนั้นคุณแม่ดูจะสงสัยสก็อตอยู่หน่อยๆ ส่วนคุณลุงผมก็พยายามมอมสก็อตให้เมา เผื่อจะหลุดพูดอะไรออกมา แต่สก็อตรู้ทันก็เลยจบกันไปแบบตลกๆ

“พอตัดสินใจว่าจะแต่งงาน ผมก็บอกให้คุณแม่ทราบ ซึ่งเป็นไปอย่างที่คาดไว้ว่าท่านรับไม่ได้ ทั้งร้องไห้และตะโกนว่าผมสารพัด เรียกว่าดราม่ากันอยู่พักหนึ่ง พูดง่ายๆ ว่าไม่มีใครสนับสนุนหรือแสดงความยินดีกับการแต่งงานของเรา ซึ่งผมก็ต้องเสียใจอยู่แล้ว แต่สก็อตก็ปลอบว่าครอบครัวยังไม่เข้าใจก็ไม่เป็นไร ให้เรามาสร้างครอบครัวและอนาคตของเราเอง แล้วนำความสุขมาให้กันและกัน”

สก็อตมองจอชอย่างเห็นใจแล้วพูดว่า “ก็อย่างที่บอกกันว่ารักแท้ฝ่าฟันได้ทุกอุปสรรค เราทั้งคู่ก็แค่ต้องอดทน โชคดีที่ทางครอบครัวผมต้อนรับจอชเป็นอย่างดี แม้ครอบครัวผมจะไม่ใหญ่ มีแค่คุณยายอายุ 90 ปีกับญาติๆ แค่ไม่กี่คน แต่พอผมพาจอชไปแนะนำให้คุณยายรู้จัก ปรากฏว่าคุณยายชอบเขาทันที ทุกครั้งที่จอชเข้ามาในห้อง ท่านมักจะยิ้มให้เขาอย่างสดใส อย่างไรก็ตามผมคิดว่าถ้าเราจับมือกันไว้ สุดท้ายเราก็จะสามารถเดินผ่านทุกเรื่องราวไปด้วยกันได้เหมือนในตอนนี้ครับ”

จอชเห็นด้วย “ผมเห็นด้วยนะครับ อย่างช่วงหลังมานี้คุณแม่ก็เริ่มกลับมาคุยกับผมแล้ว แต่ท่านยังไม่ยอมบอกให้คุณพ่อทราบ ผมแค่รู้สึกว่าอยากให้พ่อแม่ยอมรับและรักลูกในแบบที่เป็น ไม่ว่าเขาจะเป็นอย่างไรก็ตาม แต่ในกรณีผม ผมก็ยอมรับการตัดสินใจของท่าน”

สก็อตเสริมว่า “ผมว่าทุกคนบนโลกนี้ล้วนกำลังสำรวจและเรียนรู้ที่จะเติบโต คนทุกคนมีเส้นทางที่ต้องเดินเป็นของตัวเอง ซึ่งต้องการได้รับการยอมรับและปกป้อง เราทุกคนไม่ได้เพอร์เฟ็กต์ เราต่างเรียนรู้ที่จะรักและมีเมตตา ความสัมพันธ์ของเราสองคนก็เหมือนกับความสัมพันธ์ทั่วไป ในฐานะมนุษย์เรามีสิทธิ์ที่จะรักและใช้ชีวิตในแบบที่เราต้องการ ที่ผ่านมาผมรู้ตัวมาตลอดว่าผมอยู่คนเดียวได้ แต่ผมไม่จำเป็นต้องทำอย่างนั้น ในเมื่อผมมีอีกคนที่จะคอยจับมือและแบกรับภาระในชีวิต รวมถึงแชร์ความสุขและเสียงหัวเราะไปด้วยกัน ผมรู้สึกแค่ว่าอย่างไรเสีย อยู่ด้วยกันก็ดีกว่าอยู่คนเดียว”

จอชพูดปิดท้ายว่า “ผมไม่เคยคิดว่าตัวเองจะได้แต่งงาน แต่พอได้แต่งงานแล้ว ผมรู้สึกได้ถึงความรักที่หนักแน่นจริงจังขึ้น การแต่งงานทำให้ผมเรียนรู้ที่จะแสดงความเป็นตัวเองออกมามากขึ้น เพราะการบอกความรู้สึกของเราให้คนรักรู้เป็นเรื่องสำคัญ เราจะได้เรียนรู้ที่จะเข้าใจตัวเองไปด้วย ผมว่าสก็อตเป็นเหมือนกับกระจกสะท้อนความรู้สึก ความคิด สัญชาตญาณการรับรู้และการมองโลกของผม ชีวิตของเราจึงยอดเยี่ยม เขาทำให้ผมเข้าใจว่าเราไม่ได้แค่ใช้ชีวิต แต่เราต้องดื่มด่ำกับชีวิตด้วย”

ที่มา : นิตยสารแพรว ฉบับ 943

มุมใหม่ที่อาจดูแปลกแหวกแนวไปจากภาพ “น้องเล็ก ปาร์คนายเลิศ” หรือ “เล็ก-ณพาภรณ์ โพธิรัตนังกูร” ที่เราเห็นจนชินตา คือเธอรักต้นไม้มาก พอได้ฟังเธอเล่าเรื่องราวต้นไม้นับแสนบนผืนดิน 20 ไร่ของปาร์คนายเลิศ รู้เลยว่าการรักษาพื้นที่นี้ให้คงความเป็นสวนป่าใจกลางกรุงได้ไม่ใช่เรื่องง่าย

รุกขกรมือใหม่

“แต่เดิมที่ดินบริเวณบ้านปาร์คนายเลิศเป็นทุ่งนาและป่า มีทั้งต้นใหญ่ที่ติดมากับที่ดิน เช่น ต้นอโศกน้ำ จิก มั่งมี จามจุรี ก้ามปู นกยูง ฯลฯ และต้นที่ปลูกใหม่สมัยเป็นบ้านคุณยาย (ท่านผู้หญิงเลอศักดิ์ สมบัติศิริ) คอนเซ็ปต์ต้นไม้ที่นี่จึงมีทั้งไม้ใหญ่ ไม้เล็ก ไม้พุ่ม ไม้ใบ หลายแสนต้น

“สิ่งที่เราต้องทำคือการดูแลรักษา โดยเล็กจ้างหน่วยงานในสังกัดของกรมป่าไม้ ได้แก่ ‘หมอต้นไม้’ ทำหน้าที่รักษาโรคที่มีความซับซ้อนให้ต้นไม้ รวมถึงฟื้นฟูต้นไม้ที่มีอายุเยอะให้กลับมามีสุขภาพดี โดยทำงานร่วมกับ ‘รุกขกร’ ซึ่งทำหน้าที่ตัดแต่งต้นไม้ เล็กจึงอยากพูดภาษาเดียวกับเขา เพราะถ้าเล็กไม่รู้จริง ไม่สามารถสั่งเขาได้เต็มปากว่าควรทำอะไร อย่างไร เล็กจึงไปเรียนเป็นรุกขกร 1 วัน คือการตัดแต่งคืนชีพให้ต้นไม้ กิ่งไหนมีใบเยอะเริ่มหนัก พอพายุพัดมาอาจโค่นล้มได้ ต้องตัดแต่งกิ่งเพื่อคงความสมดุลของต้นไม้ ซึ่งในอนาคตเล็กจะปีนขึ้นไปตัดแต่งต้นไม้เอง จึงวางแผนว่าอยากไปเข้าคอร์สเรียนการเป็นรุกขกรอย่างจริงจัง 5 วัน สอบทั้งภาคทฤษฎีและปฏิบัติ เรียกว่าจบมาต้องปีนต้นไม้ได้

“ตอนนี้รู้ว่าต้นไหนควรดูแลเป็นพิเศษ ต้นไหนอาการหนัก ควรโทร.เรียกหมอต้นไม้ และการมีอาคารต่างๆ เท่ากับเป็นการรบกวนต้นไม้ เพราะต้นไม้ใหญ่มีรากแผ่ขยายยาวกินอาณาบริเวณหลายสิบเมตร จากเมื่อก่อนเวลาเล็กสร้างตึกมักจะดูแต่ความสูงใหญ่ของใบและกิ่ง แต่ความจริงคือเราต้องดูที่ราก หากจะมีสิ่งก่อสร้างเพิ่มเติมเราต้องให้ความสำคัญกับชีวิตของต้นไม้ เพราะเขาอยู่มาก่อน เช่น ต้องหาพื้นที่ที่ไม่กระทบกับต้นไม้ใหญ่ กับสังเกตเวลาต้นไม้เริ่มป่วย เปราะ ใบเริ่มร่วงนอกฤดูกาล เล็กจะเชิญหมอต้นไม้มาดูอาการว่าเป็นอะไร เพราะดินตรงนั้นมีกรดเยอะ หรือมีฝุ่นละอองจากการก่อสร้างมากระทบ ทำให้ต้นไม้หายใจไม่สะดวก เราต้องช่วยให้ต้นไม้สั่งขี้มูก (หัวเราะ) ด้วยการฉีดน้ำจากข้างบนเพื่อล้างฝุ่นละอองออกจากใบ เพื่อให้เขาหายใจคล่องขึ้น หรือถ้ามีขี้มูกมาก ต้องฉีดน้ำเกลือล้างจมูกเพื่อสั่งน้ำมูกออกมา คือเราใส่ยาแอนตี้ไบโอติกที่ราก เปิดหน้าดินให้เห็นราก แล้วเขาจะฟื้นฟูตัวเอง

“นี่คือความรู้ใหม่ที่ทำให้รู้ว่าต้นไม้มีเกิด แก่ เจ็บ ตาย วงจรชีวิตเหมือนคนเป๊ะ เพียงแต่เป็นชีวิตที่ยาวนานกว่าคนเท่านั้นเอง หากเราดูแลเขาดีสม่ำเสมอ เขาก็จะอายุยืนยาว”

ค่ารักษ์ต้นไม้ปีละหลายล้าน

“เล็กไม่เคยนับว่าต้นไม้ที่นี่มีทั้งหมดเท่าไหร่ แต่กะคร่าวๆ ทั้งต้นเล็กต้นใหญ่น่าจะนับแสนต้นในจำนวนหลายร้อยชนิด ที่แปลกคือภายในปาร์คนายเลิศมีนกหลายชนิด บางครั้งมีฝรั่งมานั่งที่เทอร์เรซร้านอาหารเพื่อดูนก เรียกว่า ‘Bird Watching’ เป็นกิจกรรมยอดนิยมของอังกฤษ โดยนั่งในป่าเฝ้าดูนกกันจริงจัง แต่เขามาดูนกที่นี่แล้วบอกว่าบ้านเล็กมีนกหลายชนิดนะ บางคนนำถั่วมาให้กระรอกกิน บางคนมานั่งชิลสัมผัสธรรมชาติ เห็นความเป็นสีเขียว มองแล้วสบายตา

“เรื่องค่าใช้จ่ายในการดูแลต้นไม้ประมาณหลายล้านบาทต่อปี เพิ่มขึ้นจากเดิมมาก เพราะเมื่อก่อนมีแค่ค่าปุ๋ยกับค่าน้ำ เนื่องจากคุณยายอยู่คนเดียว ไม่ได้โชว์ใคร แต่พอเราเริ่มจัดงานดอกไม้ปาร์คนายเลิศ มีคนเข้ามามาก ทำให้ต้องบำรุงตลอด ลูกค้าที่เข้ามาคือวันแรกของเขา เพราะฉะนั้นต้องเห็นภาพที่สดใหม่เสมอ ปีนี้เราจัดงานในวันที่ 21 กุมภาพันธ์ โดยธีมงานจะจัดเป็นคาร์นิวัลยิ่งใหญ่ สวยงามและสนุกแน่นอน”

ที่มา : นิตยสารแพรว ฉบับ 943

ภาพ : @lek_nai_lert_park

หน้าเด็กเว่อร์!! แม้อายุจะเข้าเลข 5 แล้วสำหรับ ไก่-ฑิพาฎีพ์ ปวีณาเสถียร ผู้สมัคร ส.ส.พรรคอนาคตใหม่ ที่เห็นแล้วต้องบอกเลยว่า หน้าเด็กอะไรปานนั้น!!

ร้อนระอุจริงๆ สำหรับกระแสข่าวการเมืองในบ้านเรา ที่มาไม่เว้นแต่ละวัน อ่านแล้วปวดหัวจริงๆ เรามาพักการเรื่องร้อนๆ แล้วมาดูสีสันของการเมือง ในช่วงนี้ให้หายเครียดกันดีกว่า นอกจากกระแสฟ้ารักพ่อ ของธนาธร, เข้าคูหากาหัวใจ ของหมอเอ้ก หรือจะเป็น ชัชชาติ กับรัฐมนตรีที่แข็งแกร่งที่สุดในปฐพี ฯลฯ แล้ว

ล่าสุดที่ดูจะเป็นที่ฮือฮาก็ดูเหมือนจะเป็น ภาพโปสเตอร์ของ ไก่-ฑิพาฎีพ์ ผู้สมัคร ส.ส.พรรคอนาคตใหม่ ซึ่งถ้าดูเผินๆ แล้วอาจจะไม่ได้แปลกตาอะไร ดูแล้วก็เหมือนกับภาพโปสเตอร์ของผู้สมัครทั่วไป แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้ป้ายนั้นดูสะดุดตาก็คือ อายุของเธอที่เห็นหน้าเด็กๆ แบบนี้แต่อายุของเธอนั้น 50 แล้วจ้าาาา

ซึ่งหลายๆ คนที่เคยเจอเธอตัวจริง ก็ยืนยันเป็นเสียงเดียวกันว่า สวย หุ่นดี หน้าเด็กจริง ที่สำคัญตัวจริงกับในรูปแบบเดียวกันเด๊ะ ตรงปกไม่หลอกลวงแน่นอน

งานนี้ต้องบอกเลยว่า คุณไก่ เธอดูแลตัวเองได้ดีจริงๆ เพราะขนาดอิฉันเข้าวัยเลข 3 แล้วเซลลูไลท์เอย ตีนกาเอย ก็เริ่มมากันให้พรึ่บแล้ว สาวๆ คนไหนอยากฟิตแอนด์เฟิร์มแบบนี้ ต้องเริ่มดูแลตัวเอง ออกกำลังกาย รับประทานอาหารที่มีประโยชน์ ที่สำคัญพักผ่อนกันเยอะๆ ด้วยนะจ๊ะ จะวัยไหนก็สวยเป๊ะได้ไม่แคร์เวิลด์

ภาพ : Tipadee Paweenasatien

รุ่นใหม่ รูปหล่อ ฟ้ารักพ่อผมไม่เกี่ยว! เปิดใจหมอเอ้ก-คณวัฒน์ “อย่าเลือกผมเป็นส.ส. เพราะหน้าตา”

อนาคตของฟ้า! คุยกับ ธนาธร จึงรุ่งเรืองกิจ หนุ่มฮ็อตแห่งโซเชียลที่ใครๆ ก็เรียก “พ่อ”

สวย หล่อ โปรไฟล์ดี! 8 ทายาทนักการเมือง รุ่นใหม่ไฟแรง อนาคตไกล

พลิกอีกด้าน “ไอติม-พริษฐ์” ลูกผู้ชายสายการเมือง ตอบเรื่องหัวใจตรงไปตรงมา

เพื่อนพ้อง พี่น้อง คู่จิ้น! รวมโมเม้นต์คู่ซี้ของ บัดดี้ทางการเมือง

นักการเมืองหน้าบันเทิง รุ่นเก่า-รุ่นใหม่ ตบเท้าลงสมัครเลือกตั้งปี 2562

หลุดโลก! ฉีกกฎทุกการหาเสียง พรรคพลังท้องถิ่นไท กับคอนเซ็ปต์ We Are Hero