หลังจากที่เคยมาเยือนปก แพรว เมื่อปี 2550 ผ่านไป 14 ปี คุณแม่นก – จริยา แอนโฟเน่ นักแสดงและผู้จัดละครมากความสามารถ ควงลูกสาวคนสุดท้อง จีนส์ – จิรชยา มาพบกันอีกครั้ง รอบนี้จีนส์โตเป็นสาวสวยแล้ว

“แม่นก จริยา” ควงคู่ลูกสาวคนสวย “จีนส์ จิรชยา” เผยท็อปซีเคร็ตฉบับแม่ลูกสุดซี้

จีนส์อัพเดตชีวิตให้ฟังหน่อยค่ะ

“จีนส์เพิ่งเรียนจบด้านภาพยนตร์จากมหาวิทยาลัย King’s College London ค่ะที่เรียนด้านนี้เพราะชอบการเขียนบท ตอนแรกยังไม่รู้ว่าชอบด้านไหน แต่รู้ว่าไม่ถนัดออกกอง จับกล้อง เพราะไม่ใช่สายลุย และไม่ชอบทำงานกับคนเยอะ แต่จะชอบดูวิเคราะห์บท เป็นแนวโปรดิวเซอร์มากกว่า จีนส์เรียนจบช่วงที่เมืองไทยล็อกดาวน์จากสถานการณ์โควิดพอดีเป๊ะ ตอนนี้หลายโปรเจ็กต์ที่คิดไว้จึงต้องชะลอก่อน แล้วช่วยคุณพ่อดูธุรกิจโปรดักต์ผม Jonny Hair ไปพลางๆ ค่ะ ส่วนเรื่องในวงการ จีนส์ไม่ได้อยากมีบทบาทหน้าจอ แต่ก็ไม่ปิดกั้นนะคะ มีไปออกรายการสัมภาษณ์บ้าง”

สไตล์การเลี้ยงลูกของคุณแม่นกเป็นยังไงคะ

คุณแม่ “เลี้ยงตามธรรมชาติเลยค่ะ สมัยลูกยังเล็ก นกหยุดงานบันเทิงอยู่กับลูกแบบเต็มที่ เราเป็นแม่มือใหม่ก็ศึกษาจากคู่มือและคนกล้ตั ว แต่สรุปได้ว่าทุกอย่างมาจากสัญชาตญาณ เพราะลูกแต่ละคนไม่เหมือนกัน เราก็เรียนรู้จากลูกว่าควรจะดูแลเขาแบบไหน สิ่งที่เน้นคือให้เวลากับลูกมากที่สุด เรียนรู้จากเขาและใกล้ชิดกัน ไม่มีอะไรเป็นสูตรตายตัว ความที่ลูกอายุห่างแค่ 1 ปี ตอนนี้เจมส์ (จิรายุ) ลูกชายคนโต 27 ปี ส่วนเจมี่ (จอมภัค) ลูกสาวคนกลาง 26 ปี ขณะที่จีนส์อายุ 25 ปี

“ที่ว่าเลี้ยงตามธรรมชาติคือเลี้ยงเขาแบบเด็กธรรมดา ไม่ใช่ลูกดารา ไม่สปอยล์ มีขอบเขตให้เขา แต่พอโตก็ต้องพาไปเจอคนอื่นบ้าง เป็นเรื่องที่เลี่ยงไม่ได้ สุดท้ายเขาก็ต้องเรียนรู้การเป็นลูกเรา ลูกๆ ทั้ง 3 คน จึงมีนิสัยเหมือนพ่อแม่มาก คือขี้อาย ไม่ชอบเจอคนเยอะ เก็บเนื้อเก็บตัว ชอบอยู่ในโลกของเขาที่บ้าน เพราะฉะนั้นบ้านจะเป็นสถานที่ที่เขาเดินเข้ามาแล้วรู้สึกว่านี่คือเซฟโซน พูดอะไรก็ได้ ไม่ว่าจะบาดเจ็บจากไหนมา ก็ต้องสบายใจเมื่ออยู่บ้าน

“บ้านเราสนิทกันมาก ลูกๆ เคยบอกนกว่า หม่ามี้ไม่มีเพื่อนเลย (หัวเราะ) บางทีเขาก็อำเราว่า ‘ถ้าไอเล่นตัวขึ้นมา ยูไม่มีใครเลยนะ เพราะมีไอเป็นเพื่อนเท่านั้น’ ความจริงนกมีเพื่อนนะ แต่ชอบใช้เวลาอยู่ในบ้านมากกว่า เรารู้สึกว่าลูกเหมือนเพื่อน เพราะเลี้ยงเขาแบบนี้ด้วย ยิ่งพอเขาโต ยิ่งแชร์กันได้ทุกอย่าง นั่งคุยกันเลย 4 คนแม่ลูก อะไรใช่ไม่ใช่ เถียงกันได้

“พอลูกโตขึ้น แม้วัยจะต่างกัน แต่ก็ยอมรับความต่างว่าเจเนอเรชั่นนี้มีวิธีคิดแบบเขา ขณะเดียวกันเราก็จะแชร์ประสบการณ์ส่วนตัวด้วยว่าคนรุ่นแม่เจออะไรมาบ้าง หลักๆ คือต้องเคารพกันและกัน นกว่าการที่เด็กกับผู้ใหญ่คุยกัน มีประโยชน์มาก การจะไปให้เด็กรุ่นใหม่มาปรับตัวหาเราอย่างเดียวคงไม่ได้ เพราะโลกเดิ นไปข้างหน้า เราจะไปย้อนเข็มนาฬิกานั้นเป็นไปไม่ได้ ต้องเปิดใจกว้าง เรียนรู้เขา ไม่ฝืนโลก นกสนุกนะเวลาลูกมีข้อมูลใหม่ๆ มาบอก เช่น พอเจมี่รู้ว่าแม่ไปกินหูฉลามก็ว้ากเลย ‘ยูรู้ไหมว่าเขาฆ่าฉลามวิธีไหน’ จนแม่ต้องรีบบอก ‘จ้ะ ๆ ไม่กินก็ได้’ (หัวเราะ) หรือเวลานั่งรถไปส่งเขาที่โรงเรียนตอนเช้า เขาก็เสนอว่า ‘คุณแม่ ตอนเช้าอากาศไม่ร้อน เปิดกระจกก็ได้ ไม่ต้องเปิดแอร์ตลอดเวลา’ หรือ ‘คุณแม่ ถุงพลาสติกเยอะเกินไปนะ’ เรียกว่าอาจมีหลายอย่างที่เจเนอเรชั่นนกอาจจะลืมคิดไป

“ในฐานะที่เป็นผู้จัดละคร นกจะฟังความคิดเห็นของเด็กรุ่นนี้ตลอด ก่อนหน้านี้สัก 10 ปี ลูกสาวสองคนเดิ นมาบอกว่า ‘อย่าทำละครที่พระเอกปล้ำนางเอกได้ไหมมี้ เพราะเป็นไปไม่ได้ที่ใครคนหนึ่งมาปล้ำเราแล้วเราจะกลับไปรักมัน’ ซึ่งก็จริงนะ เราไม่ควรสนับสนุน แต่ก่อนเราไม่ได้คิด เพราะบางทีก็เผลอไผลไปกับบทประพันธ์ แล้วอารมณ์ของผู้หญิงดูละครสมัยก่อนก็ยังไม่ต่อต้าน แต่ยุคนี้ไม่ใช่ นับจากนั้นถ้าบทประพันธ์ดั้งเดิมมีมุมนี้ นกจะเปลี่ยนไม่ให้มีการปล้ำกัน จะต้องเป็นไปด้วยความสมัครใจ นี่คือประโยชน์ของการแชร์ แม้จะต่างเจเนอเรชั่นก็ตาม

จีนส์ช่วยเสริม “เมื่อก่อนละครเกาหลียังไม่บูมมาก บางทีคุณแม่มานั่งดูด้วย เขาจะไม่เข้าใจวิธีการเล่าเรื่องหรือคาแร็คเตอร์ของตัวละคร แต่พอเปิดให้ดูว่าฉากนี้เจ๋งนะ ดูวิธีเล่าเรื่องของเขา ท่านค่อยๆ ยอมรับมากขึ้น เพราะเราก็อยากให้อุตสาหกรรมบันเทิงไทยเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นเหมือนกัน”

ลูกสามคนนิสัยเป็นอย่างไรคะ

คุณแม่ “ลูกๆ ไม่ค่อยมีวีรกรรมหวือหวา เป็นเด็กเรียบๆ แต่เป็นตัวเอง เริ่มจากเจมส์ พี่ชายคนโต เขาก็มีคาแร็คเตอร์นะ มีฟีลของความเป็นพี่และเป็นตัวเองสูงมาก อะไรที่ไม่ชอบจะปฏิเสธทันที แต่ถ้าได้ทำสิ่งที่ชอบจะทำออกมาได้ดี สมัยเด็กต้องเคี่ยวเข็ญเรื่องการบ้าน ซึ่งพอแม่จี้มากๆ เขาเดินไปข้างรั้วแล้วทิ้งสมุดทำการบ้านไว้ตรงนั้นเลย (หัวเราะ)

“ส่วนเจมี่รักสวยรักงามมาก แต่โตขึ้นเป็นผู้หญิงค่อนข้างจะแข็ง อยากพึ่งตัวเอง พูดตรง อาจเพราะเขาไปเรียนที่มหาวิทยาลัยสตรีอีฮวาที่เกาหลี (Ewha Woman’s University) ซึ่งเป็นยุคที่เกาหลีเน้นเรื่องสิทธิสตรีมาก เขาจึงจริงจัง เที่ยงตรง อะไรถูกต้อง ไม่ถูกต้อง พูดออกมาชัดเจน และมีความคิดเกี่ยวกับสังคมมาถกกับแม่บ่อยมาก

“ส่วนจีนส์เป็นสไตล์ลูกคนเล็ก สมัยเด็กทำอะไรตามพี่ๆ และซนเป็นลิง ชอบปีนป่ายหวาดเสียว แต่ก็ไม่ได้มีเรื่องน่าปวดหัว เขาติดบ้าน ขี้อาย เรื่องหน้ากล้องไม่ค่อยถนัด ในเรื่องความคิดเขาจะคล้ายแม่

“ตอนที่ท้องจีนส์ นกไม่รู้ด้วยซ้ำ ตอนนั้นเริ่มกลับมาทำงาน กินยาลดความอ้วนอีกต่างหาก หัวใจจะวายเลยตอนรู้ว่าตั้งท้อง ไปถามหมอว่าควรจะเก็บลูกไว้หรือไม่ โชคดีที่พอหมอเช็กไปที่โรงงานผลิตยา ไม่มีผลกระทบกับเด็กนักจึงเก็บเขาไว้”

จีนส์แซวตัวเอง “เลยติ๊งต๊องนิดหน่อย”

คุณแม่นกขำ “เขาจะโดนอำว่าเป็นเพราะนกกินยาลดความอ้วนเลยติ๊งต๊อง ตอนที่เขายังเด็ก นกแอบรู้สึกผิดกับเขาด้วยนะ เพราะต้องตัดใจให้คุณยายกับพี่เลี้ยงช่วย เนื่องจากทิ้งงานมาหลายปี โชคดีที่เขาเลี้ยงไม่ยาก”

ครอบครัวแอนโฟเน่สนิทกันขนาดไหน

จีนส์ “มากนะคะ เคยคุยกับเพื่อนๆ ว่าขี้เกียจออกไปหาแล้ว เพราะอยู่บ้านก็เหมือนมีเพื่อนอยู่ด้วย ความที่พวกเราเกิดไล่ๆ กัน จึงเหมือนเพื่อนกันมากกว่า ขนาดคุณแม่ยังเหมือนเพื่อนเลย”

คุณแม่นก “เราคุยกันได้ทุกเรื่อง สนิทถึงขั้นลูกก็บ่นแม่ได้ เรื่องที่ลูกชอบบ่นนกมากที่สุดคือนกขี้กลัวมากเกินไป ทั้ง 3 คนจะบอกว่า ‘ยูเลี้ยงลูกแบบเป็นห่วงลูกมากเกินไป เดี๋ยวลูกจะไม่แข็งแรงนะ’ แต่ในความเป็นแม่ มันช่วยไม่ได้ไง จนวันหนึ่งเราก็ต้องยอมรับว่าเขาโตแล้ว อย่างเจมี่พอเรียนจบปริญญาตรีที่เมืองไทย เขาเดินมาบอกว่าหนูไปเกาหลีนะ แม่ตกใจเลย ไม่รู้มาก่อน คือเขาวางแผนโดยไม่บอกใคร และติดต่อทุกสิ่งทุกอย่างที่จะไปเรียนไว้หมดแล้วก็ไปเลย แม่ช็อก ถึงลูกจะบอกว่าต้องให้ลูกออกไปเผชิญโลก แต่ตอนนั้นทำใจอยู่นาน แอบน้ำตาร่วงด้วย แต่สิ่งที่นกรู้คือลูกไม่ใช่เด็กเกเร ต้องขอบคุณเขาเลย และในวันที่เขาออกไปเผชิญชีวิต เขาพยายามทำให้เราเห็นว่าเขาไม่เหลวไหล และที่สำคัญคือลูกบ้านนี้ไม่โกหกแม่ ถึงขั้นพูดตรงมากจนแม่นี่แหละต้องบอกว่า ช่วยพูดซอฟต์ลงหน่อย ลูกก็จะโต้ทันควันว่าชอบให้โกหกเหรอ” (หัวเราะ)

จีนส์ช่วยเล่า “บางทีพี่ๆ พูดแข็งมาก แต่จีนส์จะเข้าใจวิธีสื่อสารมากกว่า รู้ว่าจะพูดยังไงให้พ่อแม่ไม่ช็อก เพราะเราเรียนรู้จากพี่มาเยอะ หลังๆ เวลาสองคนนั้นหาคำพูดไม่ถูก เขาจะมาถามว่าควรเรียบเรียงประโยคยังไงดี ควรใช้คำยังไงไม่ให้แย่ (หัวเราะ) จีนส์จึงเป็นตัวกลางระหว่างพี่ๆ กับคุณพ่อคุณแม่ เรารู้ว่าความคิดของคนอีกรุ่นไม่สามารถเปลี่ยนได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่สองรุ่นต้องไปด้วยกันได้ จึงต้องมีความประนีประนอม เพื่ออยู่กันได้แบบราบรื่น ก็จะคอยอธิบายแม่ว่าพี่เขาไม่ได้คิดอย่างนั้นหรอก เขาแค่สื่อสารไม่ถูก”

ถ้าถูกคุณแม่บ่น จะเป็นเรื่องอะไรคะ

จีนส์ “เป็นเชิงเตือนมากกว่าค่ะ จีนส์มักจะใจร้อนเวลาขับรถ ขี้หงุดหงิด รู้ตัวเลยว่าการขับรถมันกระทบอารมณ์ง่าย แล้วก็ทำให้ทั้งวันรวนไปเลย นอกจากนี้ก็มีลังเล ตัดสินใจอะไรไม่ค่อยได้ ในหัวจะไม่เรียง 1 2 3 เพราะตีกันไปหมด คุณแม่ก็จะเตือนว่าอะไรที่ควรมาก่อนหลัง เพราะบางทีถ้าไม่เป็นตามแผน เราก็จะกระวนกระวาย แม่ก็จะบอกให้ใจเย็น”

คุณแม่นก “เขาไม่ใช่คนขับรถเร็วนะ แต่ขี้บ่น ทำไมทางมันเป็นแบบนี้ (หัวเราะ) จึงมักจะโดนอำอีกว่าเป็นคุณป้า เขาก็จะโยนมาว่าได้จากแม่นั่นแหละ”

จีนส์ “อีกเรื่องของจีนส์คือของรกค่ะ (หัวเราะ) แม่จะย้ำเวลาไปค้างบ้านเพื่อน หรือไปไหนก็ตาม คุณแม่จะบอกว่าอย่าให้คนอื่นรู้สึกรังเกียจเรา ถ้าไปกินข้าวบ้านใครต้องช่วยจัดเก็บ ช่วยล้างจานนะ ส่วนพี่ชาย แม่จะดุเรื่องสุขภาพการนอน เพราะเขาทำงานในบริษัทเกมที่อยู่อาร์เจนตินา ต้องจัดไทม์โซนกับทีมทำงานต่างประเทศ กลายเป็นว่านอนดึกมาก บางทีก็นอนตอนเช้า แล้วเขาน้ำหนักเยอะ กินทั้งคืน แม่จะดุ ถ้าเขาไม่อยากให้แม่บ่น ก็จะไม่ลงมากินข้าวเช้า” (หัวเราะ)

คุณแม่นก “นกไม่ได้เรียบร้อยหรือเป๊ะนะ แต่เป็นมนุษย์ชอบทำงานบ้าน เก็บนู่นนี่ จนลูกบอกว่าหยุดเดินสักที ต่อให้มีแม่บ้านเราก็ทำ อยากช่วยเก็บ แล้วก็อยากให้ลูกมีระเบียบกว่านี้ ฝึกนิสัยจัดเก็บ จะได้หาอะไรง่าย แล้วมันโยงไปถึงเรื่องการจัดระเบียบต่างๆ ในชีวิต ถ้าวันไหนแม่เมื่อยปาก ไม่บ่นก็ได้” (หัวเราะ)

บ้านนี้เข้มงวดเรื่องอะไรบ้างคะ

“สมัยเด็กจะเป็นเรื่องไม่ชอบให้ไปค้างบ้านเพื่อน รวมถึงการเดินทางไปกลับต้องเป็นเวลา โดยเฉพาะลูกสาว แต่พอโตมาก็ปล่อยบ้าง แต่เรื่องที่เข้มงวดตั้งแต่เด็กคือการให้เกียรติคน เราสอนให้เขารู้จักเห็นใจคนอื่น แม้กระทั่งพี่เลี้ยง หรือคนทำงานในบ้าน ต้องพูดจาดีด้วย นกแคร์มากเรื่องการให้เกียรติคน ที่บริษัท ไม่ว่าจะตำแหน่งไหน ถ้าใครพูดไม่ดีใส่กันโดยไม่มีเหตุผล นกไม่ชอบ ลูกทั้งสามคนก็เป็นแบบนี้ เห็นอกเห็นใจคนอื่น เป็นพวกใจอ่อน (หัวเราะ) ซึ่งเราก็รู้สึกดีกับเรื่องนี้นะคะ เพราะไม่ชอบการมองอะไรลบ มีแต่พลังงานลบใส่กัน”

แล้วมีเรื่องไหนบ้างคะที่แม่ – ลูกถอดแบบกันมา

จีนส์ “ยิ่งจีนส์โตขึ้น แม่ยิ่งเหมือนเพื่อน เขาได้นิสัยความติ๊งต๊องจากจีนส์ คือตอนเป็นเด็กจะรู้สึกว่าแม่จริงจังกว่านี้ ซึ่งจีนส์เป็นแนวไม่มานั่งพยายามจริงจังตามคนอื่น ตรงข้าม เวลาเจอใครจริงจังเราจะพยายามทำให้บรรยากาศซอฟต์ เวลาแม่เครียดเรื่องงานก็ทำให้เขาขำ เขาก็เลยติดไปด้วย กลายเป็นพยายามติ๊งต๊องไปด้วยกัน” (หัวเราะ)

คุณแม่นก “ความติ๊งต๊องที่ว่าคือเหมือนเล่นกันค่ะ เช่น บางทีนอนอยู่บนเตียง ทั้ง 3 พี่น้องจะโถมมาเลย ทับแม่จนหายใจไม่ออก คือบ้านนี้ลูกชอบแกล้งแม่ อย่างพ่อก็โดน แต่เขาไม่ติ๊งต๊องกลับ (หัวเราะ) อย่างลูกชายคนโตชอบมาจุ๊บ ทั้งๆ ที่ตอนนี้ไว้หนวดยาวมากจนเป็นฤาษีแล้ว แม่ก็จะรำคาญ พอเขารู้ก็ชอบมาแกล้ง ส่วนจีนส์ก็จะมาจุ๊บหน้าเวลาที่แม่เหงื่อออก ตั้งใจให้แม่รำคาญแหละ เราก็จะดันเขาออกไป ฉันเหนื่อยนะ แต่ใจจริงคือชอบ มีความสุข มันคือมุมอ้อนของลูก เวลาที่นกไม่สบายใจหรือรู้สึกไม่ดี เราจะได้รับพลังงานจากเด็กๆ ว่าเขากำลังห่วงใยนะ เขาจะเข้ามาจับมือ คอยกอดไว้ อย่างจีนส์จะเป็นแนว ไปโยคะไหม ออกไปข้างนอกไหม คนนี้เขาจะช่วยได้เยอะ เราจะรู้สึกดีขึ้น”

จีนส์เล่าความลับให้คุณแม่ฟังไหม

จีนส์ “เกือบทุกเรื่องนะ แต่ถ้าเรื่องไหนทำให้แม่กังวลก็ไม่เล่า ตอนไปเรียนที่อังกฤษ ถ้ามีอะไรที่ทำให้เรารู้สึกไม่ปลอดภัย เช่น เดินถนนนี้แล้วน่ากลัว ก็จะโทร.ไปบ่นให้พี่ฟัง แล้วบอกพี่ว่าไม่ต้องบอกแม่นะ คือไม่ใช่แค่จะโดนแม่บ่นอย่างเดียว แต่เขาจะคอยกำชับว่าคราวนี้ห้ามเดินถนนนี้แล้วนะ คือเป็นห่วงมากขึ้น

“ช่วงไปเรียนที่อังกฤษ 3 ปี ต้องคุยเฟซไทม์กับแม่ทุกวัน แม่ก็จะโทร.หาบ่อย เช่น ลงรถแล้วเหรอ วันนี้เดินถนนตรงไหน กี่นาทีถึง ถ้ากินข้าวอยู่บ้าน ก็ต้องเปิดเฟซไทม์คุยกับแม่ตลอดแทบทุกมื้อ”

คุณแม่นก “แม่ติดลูกมาก จนพี่จอนนี่อำว่าเป็นทาสลูก ซึ่งเราก็…แล้วไงอะ”

คุณแม่นกหวงลูกๆ ไหมคะ

คุณแม่ “ก็จะมีหวงตามนิสัยของแม่ แต่หนักทางห่วงมากกว่า ทั้งเรื่องการดูแลตัวเอง สุขภาพ คบเพื่อน แต่ตอนนี้โตหมดแล้ว จึงไม่ได้มีข้อห้าม ก็จะบอกแค่ว่าให้คำปรึกษาได้เท่านั้นเอง เราถอยออกมาเป็นเพื่อนลูก ซัพพอร์ตลูกเท่าที่ทำได้ ยิ่งลูกเรียนจบมาในยุคโควิด อยู่ในสถานการณ์ที่ไม่ง่ายเลย เราก็ยิ่งต้องประคองกันไป”

จีนส์ “ถ้าเป็นเรื่องหัวใจไม่เชิงปรึกษาค่ะ แต่จะเล่าให้ฟังว่าคนนั้นคนนี้เข้ามาคุย จะปฏิเสธเขายังไงให้ดูมีมารยาทดี คุณแม่ก็จะแนะนำค่ะ”

แม่ – ลูกส่งต่อเคล็ดลับความงามประสาผู้หญิงไหมคะ

คุณแม่นกหัวเราะนำมาแต่ไกล “ต้องบอกว่าคุณแม่ไม่ได้เรื่องเลย (หัวเราะ) จีนส์สอนทุกอย่าง เขารักสวยรักงาม ชอบออร์แกนิก อะไรดีก็เอามาบอกแม่ ส่วนแม่นี่ ขอโทษนะคะ พูดไปก็อาย บางวันนอนยังไม่ล้างเมคอัพ (หัวเราะ) เพราะเราทำงานกองถ่าย เจอแดดร้อนๆ ทั้งวัน บางทีกลับบ้านสลบไปโดยไม่รู้ตัว จีนส์เลยเป็นฝ่ายดูแลแม่ ผมต้องอย่างนี้ ผิวต้องกินอันนี้นะ แม่ก็จะแบบเหรอๆ แต่ไม่ทำสักอย่าง” (หัวเราะ)

จีนส์ “เพราะคุณแม่ทำงานในวงการบันเทิงมาตั้งแต่วัยรุ่น มีคนแต่งหน้าให้ ดูแลผิวให้ ขณะที่จีนส์ไม่ได้โตในวงการนี้ ก็ต้องหาวิธีดูแลตัวเอง

“จีนส์ให้ความสำคัญเรื่องเฮลตี้มากกว่าความสวย เรื่องกิน ออกกำลังกาย และดื่มน้ำสำคัญมาก พอยิ่งโตขึ้น กลายเป็นว่าชอบอะไรง่ายๆ อย่างช่วงที่เริ่มแต่งหน้าก็ซื้อเครื่องสำอางมาลองเยอะเลย แต่ยิ่งโตยิ่งรู้สึกว่าไม่ว่าจะมีเครื่องสำอางเยอะแค่ไหน ถ้าเราไม่ดูแลผิวให้ดีแต่แรก แต่งไปก็ไม่ติด จึงควรดูแลสุขภาพองค์รวม มันไม่ได้ทำให้แค่ผิวดี แต่ยังทำให้เรารู้สึกดี จึงพยายามออกกำลังกายให้ได้ 3 วันต่อสัปดาห์ เมื่อก่อนไปยิมมีเทรนเนอร์ ช่วงนี้ต้องออกกำลังกายที่บ้าน ก็จะเปลี่ยนวิธีไปเรื่อยๆ ตามยูทูบ แต่จะยึดเล่นเวตเทรนนิ่ง เพราะกล้ามเนื้อช่วยเรื่องระบบเผาผลาญ

“ครีมกันแดดก็สำคัญมาก ต้องใช้ทุกวัน ส่วนสกินแคร์เมื่อก่อนมีหลายขั้นตอน เพราะไปดูตามคนอื่นตลอด มารู้ทีหลังว่าผิวจีนส์เป็นสิวง่าย คุณหมอผิวหนังแนะนำว่าใช้ให้ง่ายไว้ดีที่สุด ทุกวันนี้จึงตื่นเช้ามาล้างหน้าด้วยน้ำเปล่า ทามอยส์เจอไรเซอร์กับครีมกันแดด จบเท่านี้เลยค่ะ”

คู่นี้เป็นสายช็อปไหมคะ

คุณแม่นก “โอ้โฮ เป็นกิจกรรมที่สนุกมาก เราชอบไปช็อปปิ้งทุกวันอาทิตย์ จนจีนส์แซวว่า ‘ทุกวันอาทิตย์หม่ามี้เหมือนไปโบสถ์เลย’ แต่จริงๆ คือไปช็อป ซึ่งการช็อปปิ้งของเราคืออยู่ในซูเปอร์มาร์เก็ตนะคะ นกติดนิสัยแม่บ้าน วันอาทิตย์ชอบไปหาผลไม้ ของกินอร่อยๆ ให้คนที่บ้าน แล้วก็จะหาดอกไม้มาแต่งบ้าน เพราะติดดอกไม้มาก ส่วนจีนส์ก็จะไปดูเครื่องสำอาง เป็นความสุขจุ๊กจิ๊กสไตล์ผู้หญิง”

จีนส์ “ส่วนเสื้อผ้าเราจะดูเยอะ ลองเยอะ แต่ซื้อนิดเดียว ถ้าซื้อเยอะจะรู้สึกผิดว่าคนเราจะต้องมีเสื้อผ้าสักกี่ชิ้นกัน อีกอย่างคือจีนส์ให้ความสำคัญกับเบื้องหลังของการผลิตเสื้อผ้าด้วยค่ะ เช่น ถ้าแบรนด์นี้เจ้าของมีข่าวมองผู้หญิงในทางที่ไม่ดีหรือเอาเปรียบเรื่องแรงงาน เราก็ไม่อยากซัพพอร์ต ก็จะคอยรายงานข้อมูลคุณแม่”

คุณแม่นกแซว “เธอเป็นมนุษย์ NGO มากค่ะ เรื่องนี้นกเห็นด้วย ถ้าอะไรปรับได้ก็ปรับตามคนรุ่นใหม่”

สำหรับแม่ ลูกๆ มีเรื่องน่าประทับใจยังไงบ้างคะ

คุณแม่นก “ลูก ๆ ทั้งสามคนอาจไม่ใช่เด็กดีที่สุด แต่ก็อยู่ในร่องในรอย ไม่สร้างความหนักใจให้พ่อแม่ เป็นเด็กที่เข้าใจสถานการณ์ได้ดี และทำให้พ่อแม่วางใจในตัวเขา

“อย่างจีนส์จะรู้สึกตลอดว่าเขาเป็นน้องเล็ก เป็นเด็กติดบ้านมาก ตอนเขาเรียนมหาวิทยาลัยที่ไทย เขารู้สึกไม่คลิกกับสิ่งที่เรียน เลยขอไปเรียนที่อังกฤษ ซึ่งวันนั้นนกค้านหัวชนฝา เพราะรู้สึกว่าลูกติดบ้านไปแล้ว อาจจะงอแง ไม่ประสบความสำเร็จ กลัวเขาจะเรียนไม่ได้ บอกว่าให้เรียนในไทยก่อน แต่เขาพิจารณาแล้ว ตัดสินใจแล้ว ขอไปใช้ชีวิตที่อังกฤษ นกเครียดมากเลยนะ แต่ปรากฏว่าพอไปใช้ชีวิตที่นั่น เขาอยู่ได้ดีและติดต่อพ่อแม่ตลอด แสดงความเป็นผู้ใหญ่ เข้มแข็ง”

จีนส์ “ก่อนไปคิดว่าคงจะร้องไห้ โฮมซิก วันที่ไปเรียน ครอบครัวก็ไปส่งทั้งหมดเลย แล้วพี่ชายอยู่ด้วยกัน 1 สัปดาห์ เพื่อให้เราปรับตัว พอพี่ชายกลับ สนุกเลยค่ะ จีนส์แทบไม่ต้องปรับอะไร ไม่โฮมซิกด้วย ปกติทุกปิดเทอมจะกลับบ้าน ตอนหลังคือไม่กลับ ขอเที่ยวก่อนนะ

“แต่อยู่ที่นั่นจีนส์มีเรื่องประทับใจในตัวคุณแม่นะ ช่วงซัมเมอร์ไทยกับอังกฤษต่างกัน 6 ชั่วโมง พอเป็นฤดูหนาวจะต่างกัน 7 ชั่วโมง แล้วบางทีจีนส์เลิกเรียนช้า ทุกคนที่บ้านชินกับเวลาต่าง 6 ชั่วโมงที่ต้องรอคุยกับเรา แต่พอเป็น 7 ชั่วโมง เขาหลับแล้ว แต่คุณแม่อยู่รอเสมอ จนกว่าจีนส์จะเดินกลับถึงที่พัก”

คุณแม่นก “มนุษย์แม่เนอะ ลูกยังไม่ถึงห้อง เราก็ยังไม่หลับ เขา รียน 3 ปี เราก็รออย่างนี้ทุกวันจนจบ”

มีคำสอนของคุณแม่ที่จีนส์นำมาใช้ตลอดไหมคะ

“คุณแม่ให้ความสำคัญกับความสตรอง สุขภาพใจต้องมาก่อนทุกอย่าง เพราะไม่ว่าเราจะตัดสินใจอะไรในชีวิตหรือต้องออกไปผจญโลกข้างนอก เราจะปลอดภัยที่สุดถ้าเราสตรอง คุณแม่สอนให้จีนส์พึ่งตัวเองได้ และมีสติตลอดเวลา ยิ่งเป็นลูกสาวคนเล็ก ท่านก็อยากให้รู้จักดิ้นรนช่วยเหลือตัวเองได้โดยไม่ต้องไปพึ่งใครค่ะ”

ที่มา : นิตยสารแพรว ฉบับ 973

ภาพเพิ่มเติม : mookmake

บทความอื่นๆ ที่น่าสนใจ

อบอุ่นไปด้วยความรัก กองทัพ พีค & คุณแม่นุช-ธันยวรรณ สวยระดับนางงาม

“ตุ๊ก-นิรัตน์ชญา” แม่ผู้เอาชนะภาวะซึมเศร้าหลังคลอด สู่บทบาทแม่ไอดอลสุดสตรอง

เลี้ยงลูกแบบ อัมบานี ตระกูลที่รวยที่สุดในเอเชีย เนี้ยบเป๊ะ ระเบียบจัด ประหยัดสุด

หลายปีมาแล้วที่ชื่อของ เก๋-ชลลดา  สิริสันต์ (เมฆราตรี) ไม่ได้บ่งบอกถึงแค่การเป็นนักแสดงหรือพิธีกร แต่หมายถึงนักต่อสู้เพื่อสัตว์ ผู้ก่อตั้งมูลนิธิเดอะวอยซ์ (เสียงจากเรา) ที่เป็นเสมือนกระบอกเสียงและสื่อกลางในการช่วยเหลือสัตว์จรจัด บาดเจ็บ หรือถูกทอดทิ้ง เพราะเธอเชื่อว่า “ทุกชีวิตมีหัวใจและความรู้สึก”

นางฟ้าของมะหมา เก๋-ชลลดา เชื่อสัตว์ก็มีหัวใจและความรู้สึกไม่ควรถูกทอดทิ้ง

ย้อนเล่าถึงวันแรกที่เริ่มทำภารกิจนี้สักนิดค่ะ

“ตอนเกิดเหตุการณ์น้ำท่วมใหญ่เมื่อปีพ.ศ.2554 เก๋ไปลงพื้นที่ช่วยเหลือผู้ที่ได้รับผลกระทบในย่านบางบัวทองประมาณ 20 วัน แล้วเห็นว่ามีสัตว์เลี้ยงตกค้าง และพลัดหลงค่อนข้างเยอะ จึงเริ่มหาข้อมูลในอินเทอร์เน็ตเกี่ยวกับเรื่องนี้ พบว่ามีเพจที่รับประกาศช่วยเหลือสัตว์หายจำนวนมาก เก๋ดูว่าเขามีขั้นตอนอย่างไร จึงเริ่มจากการถ่ายภาพ บอกพิกัด ข้อมูลต่างๆลงเฟซบุ๊กและทวิตเตอร์ส่วนตัวเพื่อเป็นสื่อกลางกระจายข่าวในการตามหาบ้านให้สุนัขและแมว

“ตอนแรกเก๋ทำคนเดียว จากนั้นก็มีน้องๆแฟนคลับของเก๋ช่วยทำข้อมูลและโพสต์ลงในเฟซบุ๊กแฟนเพจของเก๋ ซึ่งพอประกาศไปได้สักพัก บางโพสต์ที่ประกาศออกไปผ่านไปหลายวันก็ยังไม่มีคนติดต่อมาขอรับกลับสักที ทั้งยังมีคนติดต่อเข้ามาแจ้งขอความช่วยเหลือตามจุดต่างๆเพิ่มขึ้นอีกด้วยว่าเจอสุนัขจรจัดตรงนี้ เจอแมวโดนรถชนตรงนั้น จึงทำให้เก๋สงสัยว่าเพราะอะไร เก๋เองเลี้ยงสุนัขและรักเขาเหมือนเป็นสมาชิกในครอบครัว ทำให้เกิดคำถามว่าทำไมคนถึงทิ้งสัตว์เลี้ยงของตัวเองได้ง่ายๆ

“และจากที่เก๋โพสต์ช่วยตามหาเจ้าของให้สัตว์ กลายเป็นว่าต้องช่วยเหลือสัตว์ที่ประสบอุบัติเหตุด้วย รวมถึงมีคนติดต่อเข้ามาให้ช่วยทำหมันสุนัขจรจัดได้ไหม ที่สุดจึงเกิดเป็นกองทุนเล็กๆเพื่อระดมทุนในเพจของเก๋ ชื่อโครงการเสียงจากเรา ซึ่งตอนนั้นคิดว่าจะทำแค่ชั่วคราวช่วงน้ำท่วม แต่ปรากฏว่ามีผู้คนแจ้งเหตุการณ์เข้ามาต่อเนื่อง ทำให้ตอนนั้นเฟซบุ๊กของเก๋จากเดิมที่โพสต์รูปและงานในแต่ละวัน กลายเป็นมีแต่ประกาศช่วยเหลือสัตว์เต็มหน้าฟีดเลยค่ะ

“เก๋และแฟนคลับจึงตัดสินใจเปิดอีกเพจเพื่อเป็นกระบอกเสียงเรื่องนี้โดยเฉพาะชื่อเพจว่า ‘เสียงจากเรา’ (มีนาคม พ.ศ. 2555) ซึ่งก็มีเคสส่งเข้ามาเยอะเลยค่ะ ทั้งโดนรถชน ถูกทิ้ง และมีเคสหนึ่งส่งมาบอกว่าเจอสัตว์ถูกทำร้าย เก๋แนะนำให้เขาไปแจ้งความ แต่เขาตอบกลับมาว่า ‘คุณเก๋ ประเทศไทยยังไม่มีกฎหมายคุ้มครองสัตว์ช่วยสัตว์กลับบ้าน ช่วยสัตว์ประสบอุบัติเหตุ หรือช่วยทำหมันสุนัข’ ซึ่งตอนนั้นเก๋ยังไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับกฎหมายหรือ พ.ร.บ.คุ้มครองสัตว์ใดๆ จึงเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้เก๋ค้นคว้าข้อมูลเรื่องนี้อย่างจริงจัง”

เป็นที่มาของการผลักดันให้เกิดพ.ร.บ.คุ้มครองสัตว์

 

ดูโพสต์นี้บน Instagram

 

โพสต์ที่แชร์โดย Chollada Sirisant (mekratri) (@kaechollada)

“ค่ะ ส่วนตัวเก๋คือถ้าจะทำอะไรแล้วต้องทำให้สุด ช่วงนั้นค้นคว้าข้อมูลหนักมาก และบังเอิญว่าเดือนเมษายน 2555 มีการชุมนุมอย่างสันติเพื่อผลักดันให้เกิด พ.ร.บ.คุ้มครองสัตว์ เมื่อเก๋ไปตรงนั้นจึงมีโอกาสได้รู้จักกับผู้ใหญ่และคนที่
ผลักดันเรื่องนี้อย่างจริงจัง บวกกับความที่เก๋เป็นนักแสดงจึงได้รับความสนใจจากสื่อมวลชน และถือเป็นจุดเปลี่ยนที่ทำให้เก๋สนใจและทำเรื่องนี้อย่างจริงจัง

“เริ่มจากการใช้พื้นที่ของเราในการกระจายข่าว เพื่อเป็นส่วนเล็กๆที่ช่วยผลักดันเรื่องนี้ และในระยะเวลาเพียง 1 เดือนมีผู้ร่วมลงชื่อสนับสนุนกว่า 3 แสน 4 หมื่นรายชื่อ และพี่ๆนักข่าวก็ถ่ายภาพเก๋พร้อมการพาดหัวข่าวว่า ‘เสียงหมาๆ จากเก๋-ชลลดา สู่สภา’ ซึ่งทำให้ผู้คนจดจำเก๋ในภาพนี้

“ซึ่งที่จริงเรื่องนี้มีการรวมพลังกันมากว่า 7 ปีแล้วค่ะ เพียงแต่ตอนที่เก๋ได้เข้าร่วมเป็นกระบอกเสียงมีเพื่อนๆ พี่ๆน้องๆในวงการช่วยกันกระจายข่าว และในที่สุดประเทศไทยก็มีพ.ร.บ.คุ้มครองสัตว์ครั้งแรกในเดือนธันวาคม 2557 และเป็นประเทศแรกในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ด้วย

“แม้จะยังไม่ 100 เปอร์เซ็นต์ แต่ก็ถือว่าเราได้ช่วยกันทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงในสังคม มีกฎเกณฑ์ในการตัดสินที่ชัดเจน ช่วยให้ผู้คนตระหนักถึงเรื่องนี้มากขึ้น ซึ่งปัจจุบันก็ยังมีการแก้ไขกฎหมายกันอยู่นะคะ”

แล้วมูลนิธิเดอะวอยซ์ล่ะคะ เริ่มต้นอย่างไร

“เก๋ทำเพจช่วยเหลือสัตว์มาต่อเนื่อง จนปีพ.ศ. 2556 จึงจดทะเบียนเป็น มูลนิธิเดอะวอยซ์(เสียงจากเรา) เพื่อความโปร่งใสในการดำเนินงาน และเนื่องจากไทยยังไม่มีกฎหมายคุ้มครองสัตว์ กลุ่มคนที่สนับสนุนหรือร่วมทำบุญไม่สามารถนำเงินที่ช่วยเหลือไปลดหย่อนภาษีได้ บวกกับตอนนั้นเก๋เพิ่งทราบว่ามูลนิธิเกี่ยวกับสัตว์ในไทยไม่มีมูลนิธิไหนที่ผู้ก่อตั้งหรือเจ้าของเป็นคนไทยเลย ส่วนใหญ่เป็นเงินทุนจากต่างประเทศ จึงทำให้ตัดสินใจก่อตั้งมูลนิธิขึ้น

“ตอนที่เริ่มทำมูลนิธิ เก๋อายุ32 ปี เป็นช่วงที่ใช้ชื่อเสียงและความนิยมจากประชาชนในวงการบันเทิงมาระยะหนึ่งแล้ว  จึงคิดว่าถึงเวลาที่จะต้องทำอะไรดีๆเพื่อสังคมและผู้อื่นบ้าง ซึ่งก่อนหน้านั้นเก๋เคยไปเป็นจิตอาสาช่วยเหลือผู้ป่วยยากไร้ผู้ป่วยระยะสุดท้าย ช่วยเด็กและคนพิการมาบ้าง แต่ครั้งนี้ถือว่าเป็นจังหวะที่พอดีทั้งเวลา ความพร้อม และพลังของเก๋ (ยิ้ม) และแม้เราจะเปลี่ยนโลกทั้งใบไม่ได้ แต่สามารถเปลี่ยนจุดเล็กๆบางอย่างได้ รวมถึงอยากเป็นแรงบันดาลใจให้หลายๆคน ลุกขึ้นมาทำเรื่องดีๆด้วยกัน

“เก๋เริ่มลงมือทำทุกอย่างด้วยตัวเอง  โดยมีน้องๆแฟนคลับคอยช่วยเหลือกัน เป็นทีมที่น่ารักมาก ไม่ว่าจะขับรถไปรับสัตว์บาดเจ็บ พาไปหาหมอ ฉีดวัคซีน ทำหมัน ประกาศหาบ้าน ทำทุกอย่างตั้งแต่ต้นจนจบ เพื่อให้เขาได้มีชีวิตใหม่
อีกครั้ง

“เก๋เคยเจอประโยคในหนังสือเล่มหนึ่งเขียนว่า ‘คุณช่วยสุนัขหนึ่งตัว ชีวิตของคุณไม่เปลี่ยนไปหรอก…แต่โลกทั้งใบของสุนัขตัวนั้นต่างหากที่เปลี่ยนไปเลย และสัตว์เขาจะจำ ภักดี และซื่อสัตย์กับคุณไปตลอดชีวิตของเขา’ ซึ่งเก๋เชื่อแบบนั้นจริงๆ มีหมาตัวหนึ่งที่เก๋ช่วยไว้ตอนน้ำท่วมและช่วยหาบ้านใหม่ให้ ตอนนี้ผ่านไป 10 ปีแล้ว ทุกครั้งที่เขาเห็นเก๋ก็ยังวิ่งมาหาเสมอ

“ความรู้สึกนี้ช่วยเติมเต็มหัวใจเก๋มากๆค่ะ เหมือนเราได้ทำภารกิจสำเร็จ ได้มอบโลกใหม่ให้เขา แม้สัตว์จะพูดไม่ได้  แต่เวลาที่เราได้เห็นหน้า เห็นแววตาของเขา เก๋สัมผัสได้ถึงความสุขนะ เก๋รู้ว่าเขากำลังยิ้มหรือขอบคุณเราอยู่” แต่ละเดือนมีเคสขอความช่วยเหลือเข้ามามากแค่ไหนคะ

“เยอะมากค่ะ ช่วงแรกที่ทำเก๋มีเงินเท่าไหร่ก็ช่วยหมดเลย ใจดีมาก จนน้องๆในทีมบอกว่าเจ้านายมีเมตตาเกินร้อย (หัวเราะ) ซึ่งในช่วงแรกนั้นเป็นเงินส่วนตัวแทบจะ 100 เปอร์เซ็นต์ค่ะ บางครั้งมีร้อย…ให้สองร้อยด้วยซ้ำ ใช้เงิน
ในอนาคตไปก่อน เดี๋ยวค่อยหามาคืน หรือถ้าไม่พอก็ปันเงินส่วนตัวไปสมทบอีก แต่ที่สุดก็เรียนรู้ว่าถ้าทำแบบนี้ไปนานๆองค์กรจะไม่ยั่งยืน ทีมงานก็เหนื่อย เก๋ก็เครียด เพราะแต่ละเคสใช้เงินค่อนข้างเยอะ ค่ารักษา ค่ายา ค่าใช้จ่ายอื่นๆอีกจึงต้องมีการปรับระบบใหม่ วางแผนการเงินให้เหมาะสม เพื่อให้องค์กรอยู่ได้

“แต่ละเดือนเราสามารถช่วยเหลือได้ประมาณ 40 เคส แต่มีคิวรอความช่วยเหลือจากเราทุกวัน ฉะนั้นการบริหารหรือคัดเลือกเคสก็สำคัญมากค่ะ เพราะถ้ารับเคสมามากเกินไป เราดูแลไม่ทั่วถึง โรงพยาบาลรับไม่ไหว ก็เป็นผลเสียอีก
เคยมีช่วงหนึ่งพาสัตว์ไปรักษามากถึง 136 รายใน 1 เดือน จนโรงพยาบาลต้องโทร.มาตาม เพราะทีมเราดูแลไม่ไหว

“อย่างเมื่อก่อนถ้าเจอสุนัขโดนรถชน เก๋ขับรถไปรับเลยนะ ซึ่งเราทำแบบนั้นทุกเคสไม่ได้ จึงต้องปรับใหม่ว่าถ้าใครเจอเคสที่ไหน ช่วยเป็นจิตอาสาให้ก่อน อย่างถ้าเจอสุนัขโดนรถชน รบกวนช่วยพาเขาไปโรงพยาบาล ช่วยดูแลเขาก่อน
แล้วทีมเราจะช่วยประสานงานในลำดับต่อไป

“สิ่งที่เก๋พูดเสมอคือเดอะวอยซ์เป็นกระบอกเสียงให้สัตว์ก็จริงนะคะ แต่ถ้าคุณเป็นคนแรกที่เจอเขา คุณนั่นแหละที่จะชี้ชะตาชีวิตของเขา เพราะทีมเราไม่สามารถมีเจ้าหน้าที่ประจำทุกจังหวัด ไม่มีอาสาสมัครไปรับสัตว์ทุกรายได้ทันทุกที่
ทุกเวลาขนาดนั้น

“อย่างเคสล่าสุดมีคนแจ้งว่ามีสุนัขถูกทิ้งที่นนทบุรี เชื่อไหมคะว่าสุนัขเดินจนจะออกไปจังหวัดอื่นแล้วค่ะ แต่เราช่วยกันโพสต์ประกาศและมีคนแจ้งเบาะแสเข้ามาเรื่อยๆตามระยะทาง ในที่สุดก็ช่วยสุนัขตัวนั้นได้ แต่ก็เข้าใจว่าบางราย  อย่างสุนัขโดนรถชน คนที่เจอก็ไม่กล้าเข้าไปจับเพื่อพาไปโรงพยาบาล เพราะไม่รู้ว่าเขาจะกัดหรือเปล่า ซึ่งเก๋ก็เคยโดนกัดนะคะ จึงเข้าใจดี กรณีนี้อาจช่วยเฝ้าไว้ก่อนหรือช่วยติดต่อโรงพยาบาลใกล้เคียงให้หน่อย เพราะอย่างที่บอกว่า
คุณคือคนที่ชี้ชะตาชีวิตเขา อยากให้ทุกคนช่วยกันค่ะ

“อย่างบางรายพอพาสุนัขไปโรงพยาบาลก็ส่งหลักฐานค่าใช้จ่ายมาให้ทีม จากนั้นเก๋ก็โอนไปให้ ซึ่งเมื่อมีคนดีก็ต้องมีมิจจาชีพเช่นกัน ช่วงปีแรกคือปีแห่งการเรียนรู้มากๆ แต่พอเราเริ่มมีประสบการณ์ มีบทเรียน ก็ทำให้บริหารจัดการได้ดีขึ้น เพราะเก๋อยากให้องค์กรเติบโตอย่างมั่นคง”

เป้าหมายของมูลนิธิเดอะวอยซ์

“จริงๆเราก็มีตัวเลขในใจที่ตั้งไว้นะคะ เพราะทุกวันนี้เก๋ต้องเซ็นเอกสารการทำหมันและฉีดวัคซีนจำนวนมากทุกวัน  เยอะที่สุดเดือนหนึ่งเคยทำหมันสุนัขไป 400 ตัว ซึ่งเก๋หวังว่าวันหนึ่งจำนวนเหล่านี้จะลดลง เพราะสุนัขและแมวจรจัด
ไม่ได้ตกมาจากท้องฟ้า แต่มาจากมนุษย์ที่เลี้ยงแล้วไม่รับผิดชอบ พาพวกเขาไปปล่อย โดยไม่ได้ทำหมัน จำนวนจึงเพิ่มขึ้นแบบควบคุมไม่ได้

“และต่อให้เราพยายามทำหมันหรือฉีดวัคซีนเท่าไรก็ไม่มีวันหมด ถ้าไม่แก้ไขที่ต้นเหตุ อีกทั้งทุกวันนี้สวัสดิภาพสัตว์ยังไม่ได้รับการสนใจเท่าที่ควร แต่เราก็มีการผลักดันอยู่เสมอ อย่างเก๋เคยทำงานเป็นหนึ่งในคณะกรรมการในการ
ร่างกฎหมายเรื่องสัตว์ ก็เข้าใจว่าทุกอย่างต้องใช้เวลา เพียงแต่ต้องเริ่มลงมือทำตั้งแต่วันนี้

“มูลนิธิเดอะวอยซ์เป็นเพียงกระบอกเสียง เป็นสื่อกลางในการช่วยเหลือสัตว์ แต่สุดท้ายปัญหาจะแก้ไขได้ต้องมาจากความเข้าใจของทุกคน ซึ่งต้องมีการประชาสัมพันธ์ ให้ข้อมูล ความรู้ ความเข้าใจในเรื่องนี้อย่างจริงจังและทั่วถึง

“เพราะสัตว์ไม่สามารถไปแจ้งหรือเรียกร้องความยุติธรรมให้ตัวเองได้ ประชาชนที่พบเห็นต้องช่วยกัน อย่างถ้าคุณเห็นเพื่อนบ้านทำร้ายสัตว์ ไปแจ้งความเลยค่ะ ไม่ต้องกลัวว่าจะเป็นเพื่อนบ้านกันต่อไปไม่ได้ ยิ่งช่วงสถานการณ์โควิด
ปัญหาเพิ่มขึ้นเยอะมากค่ะ สัตว์ถูกทอดทิ้ง ซึ่งตามกฎหมายระบุไว้เลยว่าถ้าทิ้งสัตว์ในที่สาธารณะมีโทษปรับเริ่มต้นที่ 10,000 บาท แต่ก็ยังไม่ค่อยเกิดขึ้นจริง เพราะไม่มีใครไปแจ้งความหรือแจ้งเบาะแสในเรื่องนี้

“ตั้งแต่ทำมูลนิธิมา สิ่งเลวร้ายที่เจอคือเคสที่เจ้าของทำร้ายสัตว์เลี้ยงของตัวเอง สัตว์มีความซื่อสัตย์และรักเจ้าของมาก แม้เจ้าของยกมือถือมีดจะฟัน มันก็ไม่หลบ เพราะมันเชื่อใจ อย่างเคสหนึ่งเลี้ยงสุนัขพันธุ์ไซบีเรียนแล้วมันหอน เจ้าของใช้ไม้เบสบอลตีจนตาย เคสแบบนี้น่าหดหู่ใจมาก ซึ่งส่วนหนึ่งมาจากกฎหมายยังไม่แข็งแรงพอที่จะทำให้คนเกรงกลัว

“ซึ่งคำถามหนึ่งที่มีคนถามเก๋บ่อยคือ ปัญหาสัตว์ถูกทอดทิ้งในไทยจะดีขึ้นไหม บางครั้งเก๋ก็คิดว่ามันดีขึ้นแล้วนะ แต่จริง ๆมีเคสอีกเยอะมากที่เราไม่รู้ เพราะยังไม่มีคนไปเจอ ซึ่งเก๋หวังว่าวันหนึ่งตัวเลขเหล่านี้จะลดลง โดยเฉพาะตัวเลขสัตว์เลี้ยงถูกทอดทิ้งจากเจ้าของ ซึ่งมูลนิธิเดอะวอยซ์ไม่ได้เป็นกระบอกเสียงและช่วยเหลือเฉพาะสุนัขหรือแมวเท่านั้น แต่รวมถึงสัตว์ทุกชนิด

“ถ้าทุกคนช่วยเหลือกัน  เก๋ว่าปัญหาเหล่านี้จะดีขึ้นอย่างแน่นอนค่ะ”

ข้อมูลจาก : นิตยสารแพรว