เพลงพระราชนิพนธ์ พระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช มีพระราชปรีชาญาณในเรื่องของดนตรี ทรงพระราชนิพนธ์ทำนองเพลงตั้งแต่ยังทรงเป็นสมเด็จพระอนุชาธิราช รวมบทเพลงพระราชนิพนธ์ทั้งสิ้น 48 เพลง เพลงที่ทรงพระราชนิพนธ์ทำนอง และคำร้องภาษาอังกฤษด้วยพระองค์เอง มี 5 เพลง คือ “Echo“, “Still on My Mind“, “Old-Fashioned Melody“, “No Moon” และ “Dream Island”

ในยุคแรก หลังจากที่เพลงพระราชนิพนธ์มีทำนองและคำร้องสมบูรณ์แล้ว จะทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯให้ครูเอื้อ สุนทรสนาน นำไปบรรเลงในวงดนตรีกรมโฆษณาการหรือวงสุนทราภรณ์ เพื่อให้แพร่หลายทั่วไป ปรากฏว่าหลายเพลงกลายเป็นเพลงยอดนิยมทั้งในหมู่ชาวไทยและชาวต่างประเทศ

ระยะหลังพระองค์มีพระราชกรณียกิจมากมาย ทำให้พระองค์ทรงไม่มีเวลาที่จะทรงพระราชนิพนธ์เพลงใหม่ๆออกมา เพลงสุดท้ายที่พระองค์ทรงพระราชนิพนธ์ออกมาคือเพลง “เมนูไข่” เป็นเพลงแนวสนุกสนาน เนื้อร้องโดยสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี พระราชทานเป็นของขวัญวันพระราชสมภพครบ 72 พรรษาแด่ สมเด็จพระเจ้าพี่นางเธอ เจ้าฟ้ากัลยาณิวัฒนา กรมหลวงนราธิวาส ราชนครินทร์ เมื่อ พ.ศ. 2538

1. แสงเทียน (Candlelight Blues)

เพลงพระราชนิพนธ์แสงเทียน หรือ Candlelight Blues เป็นเพลงพระราชนิพนธ์เพลงแรก ทรงพระราชนิพนธ์ในเดือนเมษายน พ.ศ. ๒๔๘๙ ครั้งดำรงพระราชอิสริยยศเป็นสมเด็จพระอนุชาธิราช เป็นงานทดลองของพระองค์ในจังหวะบลูส์ ได้ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้พระเจ้าวรวงศ์เธอ พระองค์เจ้าจักรพันธ์เพ็ญศิริ นิพนธ์คำร้องภาษาไทย

2. ยามเย็น (Love at Sundown)

เพลงพระราชนิพนธ์ ยามเย็น หรือ Love at Sundown เพลงพระราชนิพนธ์ลำดับที่ ๒ ทรงพระราชนิพนธ์ ใน พ.ศ. ๒๔๘๙ ขณะยังทรงเป็นสมเด็จพระอนุชาธิราช เป็นงานทดลองของพระองค์ในจังหวะฟ็อกซ์ทร็อต ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้พระเจ้าวรวงศ์เธอ พระองค์เจ้าจักรพันธ์เพ็ญศิริ นิพนธ์คำร้องภาษาไทย และท่านผู้หญิงนพคุณ ทองใหญ่ ณ อยุธยา แต่งคำร้องภาษาอังกฤษ 

3. สายฝน (Falling Rain)

เพลงพระราชนิพนธ์ สายฝน หรือ Falling Rain เป็นเพลงพระราชนิพนธ์ลำดับที่ ๓ ทรงพระราชนิพนธ์ใน พ.ศ.๒๔๘๙ ขณะทรงเป็นสมเด็จพระอนุชาธิราช เป็นงานทดลองของพระองค์ในจังหวะวอลท์ซ ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้พระเจ้าวรวงศ์เธอ พระองค์เจ้าจักรพันธ์เพ็ญศิริ นิพนธ์คำร้องภาษาไทย ส่วนภาษาอังกฤษ พระเจ้าวรวงศ์เธอ พระองค์เจ้าจักรพันธ์เพ็ญศิริ ทรงแต่งร่วมกับท่านผู้หญิงนพคุณ ทองใหญ่ ณ อยุธยา

4. ใกล้รุ่ง (Near Dawn)

เพลงพระราชนิพนธ์ ใกล้รุ่ง หรือ Near Dawn เป็นเพลงพระราชนิพนธ์ลำดับที่ 4 ทรงพระราชนิพนธ์ใน พ.ศ. 2489 ขณะทรงเป็นสมเด็จพระอนุชาธิราช ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้ศาสตราจารย์ ดร.ประเสริฐ ณ นคร ประพันธ์คำร้องภาษาไทย ส่วนคำร้องภาษาอังกฤษ ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้ท่านผู้หญิงนพคุณ ทองใหญ่ ณ อยุธยา ประพันธ์

5. ชะตาชีวิต (H.M. Blues)

เพลงพระราชนิพนธ์ ชะตาชีวิต หรือ H.M. Blues เป็นเพลงพระราชนิพนธ์ลำดับที่ ๕ ทรงพระราชนิพนธ์หลังจากเสด็จขึ้นครองราชย์สมบัติ และเสด็จพระราชดำเนินไปทรงศึกษาต่อที่ประเทศสวิตเซอร์แลนด์ ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้พระเจ้าวรวงศ์เธอ พระองค์เจ้าจักรพันธ์เพ็ญศิริ ทรงพระนิพนธ์คำร้องภาษาอังกฤษ

6. ดวงใจกับความรัก (Never Mind the Hungry Men’s Blues)

เพลงพระราชนิพนธ์ ดวงใจกับความรัก หรือ Never Mind The Hungry Men’s Blues เป็นเพลงพระราชนิพนธ์ลำดับที่ ๖ ทรงพระราชนิพนธ์ในพ.ศ. ๒๔๙๐ ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้พระเจ้าวรวงศ์เธอ พระองค์เจ้าจักรพันธ์เพ็ญศิริ นิพนธ์คำร้องภาษาไทย ในงานเฉลิมพระชนมพรรษา วันเสาร์ที่ ๖ ธันวาคม พ.ศ. ๒๔๙๐ หลังจากได้เสวยพระกระยาหาร และนักดนตรีได้รับประทานอาหารแล้ว โปรดเกล้าฯ ให้พระเจ้าวรวงศ์เธอพระองค์เจ้าจักรพันธ์เพ็ญศิริ นิพนธ์คำร้องภาษาอังกฤษ และพระราชทานชื่อว่า Never Mind the H.M Blues เป็นการตอบปริศนาคำทายที่ว่า H.M. แปลว่าอะไร ของเพลง H.M. Blues

7. มาร์ชราชวัลลภ (Royal Guards March)

เพลงพระราชนิพนธ์ มาร์ชราชวัลลภ หรือ Royal Guards March เป็นเพลงพระราชนิพนธ์ลำดับที่ ๗ ทรงพระราชนิพนธ์ขึ้นใน พ.ศ. ๒๔๙๑ ชื่อ “ราชวัลลภ” และพระราชทานให้เป็นเพลงประจำกรมทหารราบที่ ๑ มหาดเล็กรักษาพระองค์ เพื่อไว้ใช้ในพิธีสวนสนาม หลังจากนั้น ผบ.กรมทหารราบที่ ๑ มหาดเล็กรักษาพระองค์ได้มอบหมายให้พันตรี ศรีโพธิ์ ทศนุต แต่งคำร้องภาษาไทยถวาย มีห้องเพลงยาวกว่าเดิม จึงขอพระราชทานทำนองเพิ่มเติมเพื่อให้เข้ากับคำร้องในการแก้ไขทำนองให้เข้ากับคำร้องนี้ ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้พระเจนดุริยางค์ (ปิติ วาทยกร) ช่วยตรวจทาน และได้พระราชทานนามเพลงพระราชนิพนธ์นี้ว่า “มาร์ชราชวัลลภ” (The Royal Guards March) เมื่อ พ.ศ. ๒๔๙๕

8. อาทิตย์อับแสง (Blue Day)

เพลงพระราชนิพนธ์ อาทิตย์อับแสง หรือ Blue Day เป็นเพลงพระราชนิพนธ์ลำดับที่ 8 ทรงพระราชนิพนธ์เมื่อวันพุธที่ 3 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2492 ขณะประทับแรมบนภูเขาในเมืองดาโวส์ ประเทศสวิตเซอร์แลนด์ ต่อมา ได้ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้พระเจ้าวรวงศ์เธอ พระองค์เจ้าจักรพันธ์เพ็ญศิริ นิพนธ์คำร้องทั้งภาษาอังกฤษและภาษาไทย

9. เทวาพาคู่ฝัน (Dream of Love Dream of You)

เพลงพระราชนิพนธ์ เทวาพาคู่ฝัน (Dream of Love Dream of You) เป็นเพลงพระราชนิพนธ์ลำดับที่ ๙ ทรงพระราชนิพนธ์เมื่อวันจันทร์ที่ ๗ กุมภาพันธ์ พ.ศ. ๒๔๙๒ ขณะประทับ ณ เมืองดาโวส์ ประเทศสวิตเซอร์แลนด์ และทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้พระเจ้าวรวงศ์เธอ พระองค์เจ้าจักรพันธ์เพ็ญศิริ นิพนธ์คำร้องทั้งภาษาอังกฤษ และภาษาไทย

10. คำหวาน (Sweet Words)

คำหวาน หรือ Sweet Words เป็นเพลงพระราชนิพนธ์ลำดับที่ ๑๐ ทรงพระราชนิพนธ์เมื่อวันอาทิตย์ที่ ๑๓ กุมภาพันธ์ พ.ศ. ๒๔๙๒ ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้พระเจ้าวรวงศ์เธอ พระองค์เจ้าจักรพันธ์เพ็ญศิริ นิพนธ์คำร้องทั้งภาษาไทยและภาษาอังกฤษ

11. มหาจุฬาลงกรณ์ (Maha Chulalongkorn)

มหาจุฬาลงกรณ์ เป็นเพลงพระราชนิพนธ์ลำดับที่ 11 ของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวภูมิพลอดุลยเดช โดยพระองค์ทรงพระราชนิพนธ์ทำนองเพลง โดยมีท่านผู้หญิงสมโรจน์ สวัสดิกุล ณ อยุธยา และ สุภร ผลชีวิน เป็นผู้ประพันธ์เนื้อเพลง พระองค์ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ พระราชทานเพลงมหาจุฬาลงกรณ์ให้เป็นเพลงประจำสถาบันของจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย นิสิตและบุคคลากรที่เกี่ยวข้องกับจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัยจะยืนตรงเมื่อเพลงมหาจุฬาลงกรณ์ดังขึ้น

12. แก้วตาขวัญใจ (Lovelight in My Heart)

เพลงพระราชนิพนธ์ แก้วตาขวัญใจ หรือ Lovelight in My Heart เป็นเพลงพระราชนิพนธ์ลำดับที่ ๑๒ ทรงพระราชนิพนธ์ในพ.ศ. ๒๔๙๒ ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้พระเจ้าวรวงศ์เธอ พระองค์เจ้าจักรพันธ์เพ็ญศิริ นิพนธ์คำร้องทั้งภาษาไทยและภาษาอังกฤษ เป็นเพลงในจังหวะวอลท์ซ

ต่อหน้า 2

ในหลวงรัชกาลที่ 9 กษัตริย์ผู้ครองราชย์และดูแลทุกข์สุขประชาชนให้อยู่ใต้พระบารมีมากว่า 70 ปี พระองค์เปรียบเป็นศูนย์รวมใจของเหล่าพสกนิกรชาวไทย เป็นแสงสว่างชี้นำทางให้คนไทยเดินไปในเส้นทางสายกลาง พอเพียง มีความสุข เข้าใจความทุกข์ และเป็นกษัตริย์ที่คนไทยหลายสิบล้านคนเรียกพระองค์ว่า พ่อ

แม้ตอนนี้ในหลวงรัชกาลที่ 9 หรือสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช เสด็จสวรรคตเมื่อวันพฤหัสบดีที่ 13 ตุลาคม 2559 ที่ผ่านมา แต่พระบรมราโชวาท พระราชกรณียกิจทั้งหลาย รวมถึงเรื่องราวความรักต่อสมเด็จพระนางเจ้าฯ พระบรมราชินีนาถ หรือแม้แต่ความกตัญญูต่อสมเด็จพระศรีนครินทราบรมราชชนนี หรือที่นิยมเรียกพระนามว่า สมเด็จย่า ก็ยังคงสลักตราตรึงในใจของคนไทย เป็นต้นแบบที่ไม่มีวันสูญสลาย เพื่อให้คนไทยตระหนักและประพฤติปฏิบัติตาม

ความกตัญญูรู้คุณต่อผู้ให้กำเนิดเป็นสิ่งสำคัญอันยิ่งใหญ่ที่ในหลวงรัชกาลที่ 9 ทรงเป็นต้นแบบให้แก่ผู้ที่ได้ชื่อว่าลูกทุกคน ซึ่งตลอดเวลาที่ผ่านมาแม้พระองค์จะทรงงานหนักแค่ไหน แต่พระองค์ก็ยังทรงใส่พระทัยหาเวลามาอยู่และดูแลแม่อย่างสม่ำเสมอเรื่อยมา

พระองค์ทรงหาเวลามาเสวยข้าวร่วมกับสมเด็จย่าสัปดาห์ละ 5 วัน ในขณะที่พระองค์ต้องทรงงานกว่าพันโครงการตลอดทั้งสัปดาห์ เพื่อพัฒนาชีวิตชาวไทยให้อยู่ดีกินดีขึ้น พระองค์ไม่อายที่จะแสดงความรักต่อแม่ ทรงกอดและหอมแม่ ดูแลแม่ในยามที่ท่านประชวรเข้าโรงพยาบาล หรือแม้แต่พระองค์ประชวรเข้าโรงพยาบาลร่วมกับสมเด็จย่า พระองค์ก็ทรงอาสาเข็นรถนั่งให้สมเด็จย่าแทนนางพยาบาล

เมื่อมีความโสมนัส ย่อมต้องมีความโทมนัสควบคู่กันไปเป็นสัจธรรม จากเหตุการณ์ที่สมเด็จย่าประชวร ในหลวงรัชกาลที่ 9 ได้เสด็จฯไปทรงเยี่ยมและมีพระราชปฏิสันถารกับสมเด็จย่าว่า “อยากให้แม่สอนอีก” เหมือนเมื่อครั้งยังทรงพระเยาว์ สมเด็จย่าตรัสกลับไปว่า “จะให้สอนอีกหรือ พระองค์ทรงภูมิรู้ เปี่ยมคุณธรรม สอนคนได้ทั้งประเทศ จะฟังคำสอนอะไรจากคนอายุมากคนหนึ่งอีกเล่า” พระองค์ทรงมีพระราชปรารภอย่างอภิชาตบุตรว่า “ไม่ว่าลูกจะเป็นอย่างไร สอนคนมากสักแค่ไหน แต่คำสอนของแม่ก็เป็นคำสอนที่ดีที่สุดของลูก คำสอนของแม่เหนือกว่าลูกเสมอ ลูกอยากฟังแม่สอนอีก”

จนกระทั่งวันที่สมเด็จย่าเสด็จสวรรคต เมื่อวันที่ 18 กรกฎาคม 2538 ด้วยพระชนมายุ 94 พรรษา สร้างความโศกเศร้าเสียพระทัยต่อในหลวงรัชกาลที่ 9 เป็นอย่างมาก ในวันนั้นพระองค์เฝ้าสมเด็จย่าอยู่จนถึงตี 4 ตี 5 เฝ้าอยู่ทั้งคืน จับมือแม่ กอดแม่ ปรนนิบัติแม่ จนกระทั่งแม่หลับ แล้วจึงเสด็จฯกลับ พอไปถึงวังได้มีโทรศัพท์แจ้งมาว่าสมเด็จย่าสวรรคต พระองค์จึงรีบเสด็จฯกลับไปศิริราช เห็นสมเด็จย่านอนหลับตาอยู่บนเตียง พระองค์ตรงเข้าไปคุกเข่า กราบลงที่หน้าอกแม่ ซบพระพักตร์นิ่งอยู่ที่หน้าอกแม่ แล้วค่อยๆเงยพระพักตร์ขึ้นมาโดยมีน้ำพระเนตรไหลนอง สิ่งสุดท้ายที่พระองค์ทรงทำให้สมเด็จย่าคือ พระองค์ทรงหวีผมและแต่งตัวให้สมเด็จย่า ผู้เป็นแม่ให้สวยที่สุด

นอกจากในหลวงรัชกาลที่ 9 จะเป็นที่รักต่อพสกนิกรชาวไทยแล้ว สมเด็จย่าที่ได้ให้พระราโชวาท คอยสั่งสอนในหลวงรัชกาลที่ 9 มาตั้งแต่เล็กจนเติบโตเป็นกษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่ ก็ทรงเป็นรักแท้ของพสกนิกรชาวไทยเช่นกัน ซึ่งพ่อหลวง พ่อของแผ่นดินของปวงชนชาวไทยนี้ได้ให้พระราชดำรัชถึงสมเด็จย่าในโอกาสวันเฉลิมพระชนมพรรษาว่า

“ได้เห็นความรัก ความนับถือ ที่คนทั้งชาติมีต่อท่านก็ปลื้มใจ ปลื้มใจว่ามีแม่ที่คนรัก…ซึ่งก็แปลกดีเหมือนกัน ถ้าใครต่อใครเรียกว่า ‘สมเด็จย่า’ คนที่เรียกสมเด็จย่าก็เป็นหลานๆของเรา เป็นหลานเพราะว่าท่านเป็นแม่ แล้วท่านเป็นย่าของคนทั่วๆไป และเป็นสมเด็จย่าของลูกๆที่อยู่ข้างหลังนี้ ฉะนั้นเราก็เป็นญาติกันทั้งหมดนี้…”

(พระราชดำรัสของพระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช ในโอกาสวันเฉลิมพระชนมพรรษา
ณ ศาลาดุสิดาลัย 4 ธันวาคม 2538)

เป็นรักแท้อันบริสุทธิ์ที่หาสิ่งใดเปรียบไม่ได้เลย และโชคดีสำหรับคนไทยที่ได้มีกษัตริย์ผู้ใกล้ชิดประชาชนเช่นนี้

ที่มา : นิตยสารแพรว ปีที่ 33 ฉบับที่ 774 (25 พ.ย. 54), หนังสือ มหาราชายอดกตัญญู
ภาพ : นิตยสารแพรว ฉบับที่ 774, แฟนเพจ Facebook – Supitcha Prakham

เป็นที่ตั้งตารอของพสกนิกรชาวไทยทุกๆปีเมื่อถึงคราวนับวันเริ่มต้นเข้าสู่ปีใหม่ เพราะในหลวงรัชกาลที่ 9 หรือพระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช จะทรงมอบคำอวยพรลงบนบัตร ส.ค.ส.พระราชทานแก่ประชาชน ซึ่งความพิเศษนั้นคือ พระองค์ทรงนั่งพิมพ์คำอวยพรและออกแบบบัตร ส.ค.ส.พระราชทานด้วยพระองค์เอง

ด้วยเทคโนโลยีที่ทันสมัยและรวดเร็วในยุคปัจจุบันเข้าสู่คนไทยจำนวนมาก ความนิยมเรื่องการส่งบัตร ส.ค.ส. หรือบัตรส่งความสุขที่ผู้ส่งมักจะเขียนคำอวยพร ออกแบบวาดรูปลงบนบัตรเองเพื่อมอบให้แก่ผู้รับ ไม่ว่าจะเป็นคนในครอบครัว ญาติพี่น้อง เพื่อนพ้อง ฯลฯ โดยมีเหล่าไปรษณีย์เป็นตัวเชื่อมสานสัมพันธ์จึงค่อยๆลดน้อยลง โดยมีการพิมพ์ข้อความอวยพรผ่านสื่อหรือแอพพลิเคชั่นใหม่ๆขึ้นมาแทน อย่างเฟซบุ๊ก (Facebook) ไลน์ (Line) อินสตาแกรม (Instagram)

ในหลวงรัชกาลที่ 9 เป็นกษัตริย์พระองค์หนึ่งที่ทรงมอบพระราชดำรัส คำอวยพรผ่านบัตร ส.ค.ส.พระราชทานแก่ชาวไทยทุกๆปีในช่วงหลัง พ.ศ.2549 เป็นต้นมา หลายคนอาจได้เห็นและเก็บสะสมบัตร ส.ค.ส.พระราชทานที่มีสีสันสวยงาม เป็นพระบรมฉายาลักษณ์ของพระองค์กับคุณทองแดง สุนัขทรงเลี้ยง แต่เมื่อมองย้อนขึ้นไปก่อนนั้น บัตร ส.ค.ส.พระราชทานจะเป็นภาพขาวดำ เรียบง่าย ที่สำคัญยังคงมีคำอวยพรที่สั้น กระชับ มีความหมายดีที่สื่อถึงช่วงเหตุการณ์ที่ได้เกิดขึ้นตลอดในปีนั้นๆ

วันนี้แพรวจึงได้นำพระบรมฉายาลักษณ์ในหลวงรัชกาลที่ 9 กับคอมพิวเตอร์ส่วนพระองค์มาให้ได้ชม ซึ่งพระองค์ทรงใช้คอมพิวเตอร์เครื่องนี้พิมพ์บัตร ส.ค.ส.พระราชทานแก่ชาวไทยนั่นเอง

“เดี๋ยวนี้เด็กๆอายุ 10 ขวบเล่นคอมพิวเตอร์เป็น อย่างนี้ข้าพเจ้าก็รู้สึกว่ามีปมด้อยขึ้นมาว่าเล่นคอมพิวเตอร์ไม่เป็น…แล้ววันหนึ่งก็มีคนหนึ่งเอาคอมพิวเตอร์มาให้ บอกว่าอันนี้เขียนดนตรีได้ ก็เลยรับเอาไว้ ที่จริงรับเอาไว้ เขาไม่ได้ให้  เพราะว่าไปซื้อมาก็เงินของเราเอง เราซื้อเราก็ยังกลัว มองดูแล้วไม่รู้ว่าจะทำยังไง แต่ถึงตอนปีใหม่ ก่อนปีใหม่นิดหนึ่งก็เอาคอมพิวเตอร์ไปตั้งในห้องทำงานแล้วก็จิ้มไป เขาบอกว่าเขียนหนังสือได้ เขียนรูปได้ ก็เริ่มลองเขียนหนังสือ เขียนสำหรับอวยพรปีใหม่ เป็นบัตร ส.ค.ส. แล้วก็เขียนๆไป เอ้อ…ออกมาได้ เขียนออกมาเป็นตัวได้ ก็แปลกดี”

(พระราชดํารัสของพระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช พระราชทานแก่นักศึกษา มศว. วิทยาเขตสงขลา
เมื่อ 28 กันยายน 2530)

โดยผู้ที่ทูลเกล้าฯถวายคอมพิวเตอร์คือ ม.ล.อัศนี ปราโมช เป็นคอมพิวเตอร์รุ่น Macintosh Plus ที่เปิดตัวครั้งแรกในปี พ.ศ.2529 มีคุณสมบัติใช้งานง่าย สามารถพิมพ์โน้ตเพลงได้ง่าย และเชื่อมต่ออุปกรณ์ดนตรีได้ด้วย ในหลวงรัชกาลที่ 9 จึงทรงใช้คอมพิวเตอร์ส่วนพระองค์เป็นต้นมา

บัตร ส.ค.ส.พระราชทานจากในหลวงรัชกาลที่ 9

ที่มา : นิตยสารแพรว ปีที่ 33 ฉบับที่ 774 วันที่ 25 พฤศจิกายน 2554, www.beartai.com
ภาพ : นิตยสารแพรว ฉบับที่ 774, http://www.ohm.go.th/th/monarch/card

อีกหนึ่งพระอัจฉริยภาพของพระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช ผ่านแบบเสื้อโปโลพระราชทานที่ยึดตามหลักปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง

สืบเนื่องจากพระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช มีพระราชประสงค์สนับสนุนให้คนไทยใช้สินค้าไทย จึงพระราชทานพระบรมราชานุญาตให้หอการค้าไทยสร้างตราสัญลักษณ์สินค้าที่เป็นของคนไทยภายใต้ชื่อ “สุวรรณชาด” ภายใต้โครงการ “ภูมิใจในตราสินค้าไทย” ซึ่งความหมายของตราสินค้าพระราชทาน “สุวรรณชาด” มาจากคำสองคำรวมกัน คือ สุวรรณ ซึ่งแปลว่า ทอง และชาด แปลว่า แดง รวมเป็น ทองแดง พ้องกับชื่อของ คุณทองแดง สุนัขทรงเลี้ยง ที่พระราชทานนามสกุลให้ว่า “สุวรรณชาด”

ในช่วงเวลานั้นที่พระองค์ท่านออกแบบเสื้อครอบครัวทองแดงออกมาจำหน่ายก็ขายดีจนผลิตไม่ทัน ต่อมาหอการค้าไทย โดยคุณพินิจ พรประภา ร่วมกับบริษัทไอซีซี ได้จัดทำเสื้อโปโลตามดีไซน์ของในหลวงรัชกาลที่ ๙ ขึ้นมา ซึ่งเนื้อผ้าผลิตจากคอตต้อนหรือใยฝ้าย 100 เปอร์เซ็นต์ ทำให้สวมใส่สบาย แล้วนำไปย้อมสี ครั้งแรกที่ทำออกมามีอยู่ด้วยกัน 5 สี ได้แก่ ขาว แดง เบจ น้ำเงิน และดำ ภายหลังมีพระราชประสงค์ให้เพิ่มสีเหลืองที่ทรงโปรดอีกหนึ่งสีด้วย

และยังมีพระราชวินิจฉัยต่อไปว่า เสื้อคอโปโลทั่วไปมักจะติดกระดุม 3 เม็ด ซึ่งไม่เกิดประโยชน์ เพราะปกติในชีวิตจริงเรามักจะติดกระดุมเพียง 1 เม็ดเท่านั้น จึงทรงออกแบบให้ติดกระดุมแค่เม็ดเดียว นอกจากไม่สิ้นเปลืองแล้วยังสวยอีกด้วย

ส่วนตรงหน้าอกข้างซ้ายปักเป็นลายรูปศีรษะคุณทองแดง มีตัวหนังสืออยู่ด้านล่างว่า “ทองแดง” คอเสื้อด้านในไม่ทรงโปรดให้มีแถบหรือตรายี่ห้อที่มักจะสร้างความรำคาญเวลาสวมใส่ แต่ทรงโปรดให้ปักตรา “สุวรรณชาด” สีทองไว้ด้านหลังแทน

“แบบพระราชทานนี้คงต้องรียกว่าเป็นรอยัลดีไซน์ที่ต่างชาติต้องทึ่ง ครั้งแรกนั้นเป็นภาพครอบครัวทองแดง คราวนี้เป็นทองแดงเดี่ยวๆ พระองค์ท่านทรงพระอัจฉริยภาพมากที่ทรงนำทองแดงมาอยู่ในเสื้อ ถือเป็นการตลาดที่ยอดเยี่ยม ไม่มีใครเลียนแบบได้” คุณพินิจ พรประภา กล่าว

ที่มา : นิตยสาร แพรว ปีที่ 24 ฉบับที่ 558 (25 พ.ย. 45)
ภาพปก: นิตยสาร แพรว ปี 2555 ฉบับที่ 798 /statuscope.co/th

แพรวเชื่อว่าพวกเราปวงชนชาวไทยทั้งประเทศคงอยากทราบถึงพระราชประวัติ ของใช้ส่วนพระองค์ พระราชจริยวัตรต่างๆ ของในหลวงรัชกาลที่ 9 รวมถึงรถยนต์พระที่นั่งในพระองค์ท่าน ที่คราใดมีขบวนเสด็จฯ เป็นต้องชะเง้อมองว่าคันไหนที่ในหลวงรัชกาลที่ 9 ประทับเป็นแน่ ซึ่งเป็นเรื่องน่ายินดีที่แพรวไปเจอเพจ Siam Bimmer เขียนโดย northyc ซึ่งเป็นคนหนึ่งที่มีความหลงใหล และหลงรักเรื่องราวของรถยนต์พระที่นั่งในพระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช จึงเป็นที่มาที่แพรวรวบรวมมาให้ได้ชมกัน

รถยนต์พระที่นั่งองค์แรก ปัจจุบันอยู่ในพิพิธภัณฑ์รถยนต์พระที่นั่งโบราณในสมเด็จพระบรมโอรสาธิราชฯ สยามมกุฏราชกุมาร ณ วังสุโขทัย เป็นที่เรียบร้อยแล้ว นั่นคือ Mercedes-Benz 300SL Gullwing 1955

รถยนต์องค์นี้เข้าประจำการเพื่อเป็นพระราชพาหนะในพระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช เมื่อวันที่ 8 สิงหาคม พ.ศ.2498 เป็นรถยนต์ที่จอมพล ป. พิบูลสงคราม น้อมเกล้าฯถวายในสมัยนั้น แล้วได้มีการเปลี่ยนทะเบียนจาก 1ด – 0010 ไปเป็น 1ด – 1110 ในภายหลัง ซึ่งได้มีการเปิดให้นิตยสารทั้งในและต่างประเทศเก็บภาพและทำประวัติไว้อย่างงดงาม รถยนต์พระที่นั่งองค์นี้ถือว่าเป็นซูเปอร์คาร์ในสมัยนั้นเลยก็ว่าได้ เป็นรถยนต์ที่มีประสิทธิภาพสูง และมีเพียง 8 คันในประเทศไทย ถือเป็นองค์ที่สภาพสมบูรณ์ที่สุดในประเทศไทย และยังคงเป็นรถที่สมบูรณ์มากที่สุดในโลกเช่นเดียวกัน ทราบว่ารถยนต์พระที่นั่งองค์นี้ เมื่อปี ค.ศ. 2009 ได้ใช้งานไปเพียง 2,021 กิโลเมตร ด้วยอายุถึง 57 ปี ท่านทรงรักและดูแลรถยนต์พระที่นั่งองค์นี้อย่างดี

รถยนต์พระที่นั่ง Mercedes-Benz 600 SWB และ Mercedes-Benz 600 Pullman Landaulet ปัจจุบันทั้งสองคันได้รับการดูแลรักษาเป็นอย่างดี ในคอลเล็คชั่นรถโบราณส่วนพระองค์ในสมเด็จพระบรมโอรสาธิราชฯ สยามมกุฏราชกุมาร

Mercedes-Benz รหัสตัวถัง W100 รุ่น 600 ทั้งสองคันนี้ เป็นอดีตรถยนตร์พระที่นั่งในพระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช รถยนต์องค์ที่หนึ่งคือ 600 SWB 1966 หมายเลขทะเบียน 1ด – 0001 เป็นแบบตัวถังสั้น และจะมีแค่เพียง 4 ประตูเท่านั้น ใช้เครื่องยนต์ M100 6,322 cc V8 หรือเป็นเครื่องต้นแบบของตระกูล AMG ที่ใช้อยู่ทุกวันนี้ ถูกใช้งานสนองเบื้องพระยุคลบาทมาเพียง 20,000 กว่ากิโลเมตรเท่านั้น

รถยนต์องค์ต่อมาคือ 600 Pullman Landaulet หมายเลขทะเบียนปัจจุบัน ร.ย.ล. 9 สำหรับคันนี้มีความพิเศษกว่า 600 LWB มาก เพราะตัวถังจะยาวเหมือนกับลิมูซีนทั่วไปที่เราเคยเห็นกัน และองค์นี้ยังสามารถเปิดหลังคาส่วนหลังได้ หรือที่เรียกว่า “Landaulet” ใช้เครื่องยนต์ M100 6,322 cc V8 เช่นเดียวกับรุ่น 600 LWB และรถยนต์องค์นี้เป็นอีกหนึ่งองค์ที่มีความนิยมมากในพระมหากษัตริย์ประเทศต่างๆ และประเทศไทยก็มี 1 คันเท่านั้น และเคยมีนิตยสารต่างประเทศให้ข้อมูลไว้ว่า เป็น 1 ใน 32 คันในโลก สภาพเหมือนเดิมตั้งแต่ออกจากโรงงานมาเมื่อหลายสิบปีก่อน

รถยนต์พระที่นั่งอีกหนึ่งองค์ที่หาได้ยากมากๆ ในประเทศไทย ในปัจจุบันเป็นคอลเล็คชั่นรถโบราณส่วนพระองค์ในสมเด็จพระบรมโอรสาธิราชฯ สยามมกุฏราชกุมาร อีกเช่นกัน

รถยนต์องค์แรกคือ Mercedes-Benz W109 300SEL 6.3 หมายเลขทะเบียน ร.ย.ล. 943 รถรุ่นนี้ถือเป็นรุ่นที่ค่อนข้างหายากของ Mercedes-Benz S-Class ในสมัยก่อน ซึ่งเราจะเรียกรหัสตัวถังว่า W109 แต่ในรุ่นปกติที่เราใช้กันจะเป็น W108 ซึ่ง W109 หาได้ยากกว่าในประเทศไทย สิ่งที่แตกต่างกันก็คือ W109 จะเป็นรุ่นที่มีแต่รหัส SEL และจะใช้ตัวถังเดียวกับ W108 SEL แต่สิ่งที่แตกต่างกันชัดเจนคือ W109 จะมีแต่เกียร์ออโต้ กระจกเป็นระบบไฟฟ้า และมีระบบเซ็นทรัลล็อก และมีเพียงแค่ภายในแบบหนังแท้และผ้ากำมะหยี่ ส่วนระบบช่วงล่าง W109 มีแต่รุ่นที่เป็นถุงลมเท่านั้น

รถยนต์องค์ต่อไปคือ Mercedes-Benz W116 450SEL 6.9 หมายเลขทะเบียน 1ด – 0106 รุ่นนี้ถือเป็นรุ่นที่ใช้เครื่องยนต์ใหญ่มากถึง 6900 cc และในไทยมีจำนวนไม่ถึง 10 คัน นี่คือหนึ่งในคันที่สภาพดีที่สุดในประเทศไทย

Daimler-Benz เป็นรถพระที่นั่งทางราชการคันแรกของในหลวงรัชกาลที่ 9 ปัจจุบันรถยนต์พระที่นั่งโบราณ ร.ย.ล. 1 ที่ในหลวงรัชกาลที่ 9 ไม่ได้ใช้ทรงงานแล้ว (Daimler-Benz 300 Automatic, Rolls-Royce Phantom VI) ได้ไปอยู่ในพิพิธภัณฑ์รถยนต์พระที่นั่งโบราณในสมเด็จพระบรมโอรสาธิราชฯ สยามมกุฏราชกุมาร ณ วังสุโขทัย ทะเบียนกับธงยังคงเดิม เพียงแต่ไม่ได้รับการอุ่นเครื่องเลยตั้งแต่ย้ายไปพิพิธภัณฑ์

เชื่อไหมว่า รถยนต์องค์นี้คือพระราชพาหนะที่เรียกได้ว่าในหลวงรัชกาลที่ 9 ใช้ทรงงานมากที่สุดถึง 30 ปี Rolls-Royce Phantom VI หมายเลขทะเบียน ร.ย.ล. 972

และนี่คือพระราชพาหนะองค์สุดท้ายที่พระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช ทรงใช้ Maybach 62 เป็นรถยนต์ที่มีความหรูหรามากที่สุดคันหนึ่งในโลกเลยก็ว่าได้ หมายเลขทะเบียน ร.ย.ล. 1

ต่อหน้า 2

ไม่มีพระราชวังไหนในโลกเหมือน…พระตำหนักจิตรลดาฯ

พระราชวังของพระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช นั้นไม่เหมือนวังอื่นๆ ซึ่งหรูหราอลังการด้วยสถาปัตยกรรมอันวิจิตรงดงาม เพราะที่นี่มีเพียงสิ่งปลูกสร้างเรียบง่าย แต่เต็มเปี่ยมไปด้วยแนวทางสู่ความสุขและการพัฒนาอย่างยั่งยืน ซึ่งพระองค์ท่านทรงวางไว้ให้เราหมดแล้ว

“ไม่มีพระราชวังไหนในโลกเหมือนพระตำหนักจิตรลดาฯที่เต็มไปด้วยบ่อเลี้ยงปลาและไร่นาทดลอง อีกทั้งผองโคนม ผสมด้วยโรงสี และโรงงานหลากหลาย จึงพูดได้อย่างเต็มปากว่า ในประเทศไทยไม่มีช่องว่างระหว่างเกษตรกรและพระมหากษัตริย์ผู้ทรงทำงานอย่างหลังสู้ฟ้าหน้าสู้ดินด้วยพระองค์เอง” เบื้องต้นคือคำกราบบังคมทูลถวายพระพรชัยมงคลของพลอากาศเอก หะริน หงสกุล ประธานรัฐสภา ในการพระราชพิธีเฉลิมพระชนมพรรษา 5 ธันวาคม 2523

เป็นสิ่งที่สะท้อนให้เห็นว่าพระราชวังของพระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช นั้นไม่เหมือนวังอื่นๆ ซึ่งหรูหราอลังการด้วยสถาปัตยกรรมอันวิจิตรงดงาม เพราะที่นี่มีเพียงสิ่งปลูกสร้างเรียบง่าย เน้นประโยชน์ใช้สอย มีทุ่งนา โรงงาน และโรงเรือนมากมาย แต่กลับดึงดูดผู้คนจํานวนมากจากทั่วประเทศ ทั้งชาวไทยและชาวต่างชาติ ให้เข้ามาเยี่ยมชมทุกปี ทุกคนต่างมาเพื่อดูว่าพระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช ได้ทรงทําสิ่งใดเพื่อประชาชนคนไทยบ้าง แล้วจะเห็นได้ว่าพระองค์ท่านได้ทรงวางแนวทางสู่ความสุขและการพัฒนาอย่างยั่งยืนไว้ให้เราหมดแล้ว

สถานที่ในเขตพระราชฐาน พระตําหนักจิตรลดารโหฐาน พระราชวังดุสิตแห่งนี้ เป็นจุดกำเนิดของโครงการทั้งสิ้นกว่า 4,000 โครงการ ซึ่งพระองค์ได้มีพระราชดําริ แล้วทรงใช้ที่ประทับส่วนพระองค์เพื่อศึกษาทดลองโครงการต่างๆตามแนวพระราชดําริด้วยพระองค์เอง เพื่อหาแนวทางพัฒนาและแก้ไขปัญหาทางการเกษตรให้แก่ประชาชน โดยใช้พระราชทรัพย์ส่วนพระองค์ในการดําเนินงานทั้งสิ้น จึงเป็นที่มาของชื่อ “โครงการส่วนพระองค์ สวนจิตรลดา”

พระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช ทรงปลูกป่าและทำนามาตั้งแต่ปี พ.ศ.2504 โดยเริ่มจากในบริเวณสวนจิตรลดา เพราะไม่ไกลจากพระตำหนักสักเท่าไหร่ เวลาที่ทอดพระเนตรจะทรงเห็นได้ชัด แล้วยังมีพระราชดําริว่าการที่ชาวนาปลูกข้าวได้เพียงครั้งเดียวต่อปีนั้นไม่เพียงพอต่อการบริโภค จําต้องพัฒนาสายพันธุ์ข้าวซึ่งโตเร็ว ให้ผลผลิตสูง และใช้เวลาไม่นาน จึงทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯให้นําข้าวพันธุ์ต่างๆทั่วประเทศมาทดลองปลูกในแปลงนาทดลองส่วนพระองค์ ทั้งยังมีการศึกษาวิธีทํานาและการปลูกพืชหมุนเวียนเพื่อบํารุงดิน ก่อนจะนําความรู้ไปเผยแพร่แก่เกษตรกร

คุณแก้วขวัญ วัชโรทัย เคยกล่าวไว้ว่า “จากการเสด็จฯไปทรงเยี่ยมราษฎรทั่วประเทศ พระองค์ทรงเห็นว่าประเทศเราเป็น ประเทศเกษตรกรรม จีงทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯให้จัดทําโครงการที่เกี่ยวข้องกับการเกษตรในเขตพระราชฐาน สวนจิตรลดา ทรงใช้เรื่องนี้เป็นตัวอย่าง เป็นโครงการทดลอง ผมคิดว่าคงจะเป็นแห่งเดียวในโลกที่ภายในพระราชวังมีกิจกรรมแบบนี้”

ยังมีโครงการในพระราชดําริอีกมากมาย เราเพียงต้องมองให้เห็น และนําแนวทางที่พระองค์ได้ทรงวางไว้ไปปฏิบัติ เพื่อประโยชน์สุขของตัวเราเองและเพื่อพ่อหลวงของเราทุกคน

เรื่อง : แพรวดอทคอม

ขอขอบคุณข้อมูลบางส่วนจากโครงการส่วนพระองค์ สวนจิตรลดา โทร 0-2282-7171-4, 0-2282-1150-1

เป็นเรื่องราวที่ดีที่ควรค่าแก่การบอกต่อ เพราะในหลวงรัชกาลที่ 9 มิได้ทรงสอนแค่การเล่นดนตรี แต่ทรงสอนการใช้ชีวิต เพื่อให้ทุกคนตระหนักรู้ถึงหน้าที่ของตัวเองและมีสติอยู่เสมอ

อย่างที่ทราบกันนั้น ในหลวงรัชกาลที่ 9 หรือสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช ทรงพระปรีชาสามารถ ถนัดและเชี่ยวชาญหลายด้าน ไม่เว้นแม้แต่ด้านดนตรี ซึ่งพระองค์ก็ได้ทรงเป็นต้นแบบให้แก่คนไทยหัวใจรักดนตรี ได้หลงรักในเสียงเพลงและพยายามฝึกฝนเล่นดนตรีตามรอยพ่อหลวงของแผ่นดินจนประสบความสำเร็จ

ในหลวงรัชกาลที่ 9 สนพระราชหฤทัยเรื่องดนตรีมาตั้งแต่ทรงพระเยาว์ ทรงศึกษาวิชาดนตรีขั้นพื้นฐานอย่างจริงจังตามคําแนะนําจากพระอาจารย์อย่างเข้มงวดนานกว่า 2 ปี ทรงได้รับการฝึกฝนตามแบบการดนตรีอย่างจริงจัง เครื่องดนตรีที่พระองค์ท่านโปรดคือ เครื่องเป่าทุกชนิด เช่น แซ็กโซโฟน คลาริเน็ต ทรัมเป็ต แล้วยังทรงกีตาร์และทรงเปียโนได้ด้วย พระองค์ท่านโปรดการทรงดนตรีมาก โดยเฉพาะดนตรีแจ๊ส ทรงได้รับการยกย่องว่าเป็นผู้เชี่ยวชาญดนตรีประเภทนี้มาก โดยหนังสือพิมพ์โฮโนลูลู แอดเวอร์ไทซิ่ง ได้ถวายพระนามว่าพระองค์ทรงเป็น “ราชาแห่งดนตรีแจ๊ส” เลยทีเดียว

ดร.ภาธร ศรีกรานนท์ ผู้เชี่ยวชาญด้านดนตรี ทายาทของ ดร.แมนรัตน์ ศรีกรานนท์ ศิลปินแห่งชาติ สมาชิกวงดนตรี อ.ส.วันศุกร์ ได้มาเล่าถึงเรื่องราวที่เต็มเปี่ยมด้วยความทรงจำอันมีคุณค่า ที่เคยมีโอกาสเล่นดนตรีร่วมกับในหลวงรัชกาลที่ 9 และมีความประทับใจที่ติดแน่นอยู่ในชีวิตของ ดร.ภาธร นั่นคือ พระสุรเสียงของในหลวงรัชกาลที่ 9 ที่รับสั่งกับเขาว่า “นั่นลูกศิษย์เรา”

“ตั้งแต่เริ่มจำความได้ คุณพ่อก็พาผมเข้าเฝ้าฯในหลวงรัชกาลที่ 9 ตอนนั้นอายุประมาณ 3 – 4 ขวบ ท่านเล่าว่า คืนก่อนจะไปเฝ้าฯ ผมซ้อมกราบเท้าคุณพ่ออยู่หลายรอบ (หัวเราะ) แต่พอถึงเวลาจริง เมื่อพระองค์ท่านเสด็จฯมาถึงห้องทรงวิทยุ อ.ส. ด้วยความเป็นเด็กและตื่นเต้น ผมจึงไม่ได้ก้มลงกราบ คุณพ่อตกใจ รีบถามใหญ่ว่าเพราะอะไร ผมตอบไปตามประสาเด็กว่า ตอนอยู่ที่บ้านคุณพ่อไม่ได้ใส่รองเท้า แต่พระองค์ท่านทรงฉลองพระบาท จึงไม่ได้กราบ เมื่อพระองค์ท่านทราบก็ทรงพระสรวล นั่นคือครั้งแรกในการเข้าเฝ้าฯของผม (ยิ้ม)

“จากนั้นเรื่อยมาทุกวันศุกร์ที่คุณพ่อไปเล่นดนตรีกับวง อ.ส. ครอบครัวผมได้เข้าเฝ้าฯอีกหลายครั้ง และสิ่งที่ผมซึมซับมาตลอดคือ บทเพลงพระราชนิพนธ์ที่คุณพ่อเล่นเป็นประจำ กระทั่งผมอายุราว 12 ขวบ คุณพ่อพาไปเข้าเฝ้าฯอีกครั้ง ได้เห็นพระองค์ท่านทรงแซ็กโซโฟน ซึ่งตอนนั้นผมยังไม่รู้จักเครื่องดนตรีชนิดนี้เลย รู้แต่เพียงว่าเสียงที่เปล่งออกมาไพเราะมาก จึงอยากเล่นเครื่องดนตรีชนิดนี้เหมือนพระองค์ท่าน

“เมื่อกลับถึงบ้าน คุณพ่อเปิดกล่องใบใหญ่หยิบแซ็กโซโฟนออกมาให้ผมดู พร้อมกับเล่าว่า เป็นเครื่องที่ในหลวงรัชกาลที่ 9 พระราชทานแด่คุณพ่อ ใช้ถวายการสอนแด่สมเด็จพระบรมโอรสาธิราชฯ สยามมกุฎราชกุมาร เมื่อสมัยยังทรงเป็นนักเรียนที่โรงเรียนจิตรลดา ผมถือว่ามีบุญมากที่มีโอกาสเริ่มหัดเล่นแซ็กโซโฟนด้วยเครื่องนี้ โดยเรียนกับคุณครูที่เป็นทหารอากาศ เพราะคุณพ่อบอกว่าพ่อลูกสอนกันเองไม่ถนัด

“เรียนอยู่เกือบปีก็ได้รับโอกาสเข้าร่วมเล่นในวง อ.ส. พระองค์ท่านทรงดนตรีตรงกลางวง คุณพ่อเล่นเปียโนอยู่ด้านขวา ส่วนผมเป็นกลุ่มเครื่องเป่า ก็จะอยู่อีกข้างหนึ่ง ผมจําได้แม่นว่าครั้งแรกที่ร่วมเล่นกับวงตื่นเต้นมากครับ เข้าไปถึงก็ได้โน้ตเพลงให้เล่นตามนั้นเลย ซึ่งความพิเศษของวง อ.ส. คือ เป็นวงไม่ใหญ่ คนไม่เยอะ แต่น่าสนใจตรงดนตรีที่พระองค์ท่านโปรดเล่นในขณะนั้นเป็นดนตรีบิ๊กแบนด์ ประกอบไปด้วยเครื่องดนตรี 15 – 20 ชิ้น แต่เรามีกันแค่ 10 คน ซึ่งวิธีที่พระองค์ท่านทรงทําคือ ใช้เครื่องอัดเสียงแบบเทปขนาดใหญ่อัดแยกเครื่องดนตรีทีละชิ้น กระทั่งได้เป็นเพลงที่รวมกันเป็นวงบิ๊กแบนด์จริงๆ  ถือเป็นเทคนิคพิเศษที่ทรงคิดและปรับใช้เอง ไม่มีใครทำได้ในสมัยนั้น (ยิ้ม)

“ชีวิตผมเปลี่ยนจากเด็กผู้ชายธรรมดากลายเป็นนักดนตรีที่มีนัดประจำทุก 2 ทุ่ม คืนวันศุกร์กับวันอาทิตย์ เป็นช่วงเวลาพิเศษของผมที่ได้เล่นดนตรีกับพระองค์ท่าน ซึ่งเป็นช่วงเวลาส่วนพระองค์ ไม่มีพิธีรีตอง และเป็นช่วงเวลาที่พระองค์ท่านทรงได้พักผ่อนจากการทรงงานมาทั้งสัปดาห์ จากนั้นพระองค์ท่านมีพระมหากรุณาธิคุณ พระราชทานทุนการศึกษาส่วนพระองค์ให้ผมไปศึกษาต่อด้านดนตรีที่ต่างประเทศจนจบปริญญาเอก โดยทุกช่วงปิดเทอมผมจะกลับมาเข้าเฝ้าฯพระองค์ท่าน

“พระองค์ท่านมีพระเมตตามาก ทรงสอนดนตรีสมาชิกในวง ทรงแนะนำวิธีการเล่นต่างๆ ซึ่งตอนนั้นผมยังคงใช้อัลโต้แซ็กโซโฟนตัวเดิมที่คุณพ่อได้รับพระราชทานมา ต่อมาพระองค์ท่านพระราชทานเทนเนอร์แซ็กโซโฟนและอัลโต้แซ็กโซโฟนด้วย จนช่วงที่ผมเรียนปริญญาโท พระองค์ท่านมีพระราชประสงค์ให้ผมเล่นคลาริเน็ต จึงพระราชทานอีกเครื่องหนึ่ง และทรงพระเมตตาสอนด้วยพระองค์เอง

“เมื่อพระองค์ท่านเสด็จฯไปประทับที่หัวหิน วง อ.ส.จึงเปลี่ยนไปซ้อมทุกวันเสาร์แทน และไม่ว่าพระองค์ท่านจะเสด็จฯแปรพระราชฐานไปที่ใด พวกเราก็พร้อมจะตามไป ช่วงแรกแต่ละคนต่างขับรถยนต์ส่วนตัวไป แต่ช่วงหลังอายุมาก ขึ้นเลข 7 เลข 8 กันหมดแล้ว พระองค์ท่านจึงพระราชทานรถตู้ไว้ใช้สำหรับเดินทาง โดยผมรับหน้าที่ต่อจากคุณพ่อที่เป็นนายวง คัดเลือกว่าสัปดาห์นี้จะเล่นเพลงอะไรบ้าง โดยเฉพาะเพลงแจ๊สที่พระองค์ท่านโปรดเป็นพิเศษ

“ครั้งที่ประทับใจที่สุดคือ งานเฉลิมพระชนมพรรษาสมเด็จพระนางเจ้าฯ พระบรมราชินีนาถ เป็นงานเลี้ยงภายใน จัดที่พระราชวังบางปะอิน พอช่วงดึก พระองค์ท่านจะทรงดนตรี แต่ปรากฏว่าไม่มีใครนำเครื่องดนตรีไปเลย มีเพียงผมที่นำแซ็กโซโฟนติดตัวไปด้วย พระองค์ท่านจึงรับสั่งให้ผมขึ้นไปเล่นก่อน ตอนนั้นแขกในงานต่างประหลาดใจว่าผมคือใครกัน แต่แล้วก็มีพระสุรเสียงมาจากโต๊ะของพระองค์ท่านว่า ‘นั่นลูกศิษย์เรา‘ ซึ่งนับเป็นครั้งแรกที่ผมได้ยินพระองค์ท่านรับสั่งเรียกผมเป็นลูกศิษย์ ประทับใจมากครับ (ยิ้ม)

“ตลอดเวลากว่า 30 ปีที่ได้ถวายงานรับใช้ พระองค์ท่านทรงให้ความเป็นกันเอง ทรงพระเมตตา และทรงเป็นแรงบันดาลใจที่ยิ่งใหญ่ที่ทำให้ผมประสบความสำเร็จในวันนี้ เพราะพระองค์ท่านมิได้ทรงสอนแค่การเล่นดนตรี แต่ทรงสอนการใช้ชีวิตด้วย ทรงเปรียบเทียบให้เห็นว่าการเล่นดนตรีในวงก็เหมือนกับการที่เราใช้ชีวิตอยู่ในสังคม ทุกคนล้วนมีบทบาทหน้าที่แตกต่างกัน ไม่มีใครเด่นกว่าหรือใหญ่กว่าใคร และพระองค์ท่านไม่เคยรับสั่งสักครั้งว่า เราเป็นกษัตริย์ เป็นหัวหน้าวง พระองค์ท่านทรงเป็นได้ทุกตำแหน่ง และทรงสอนให้เห็นว่า ไม่ว่าจะทำอะไร เราต้องรู้หน้าที่ตัวเอง

“เช่นเดียวกับการใช้ชีวิต ที่ต้องรู้หน้าที่ของตัวเองและมีสติอยู่เสมอ”

ได้ฟังเรื่องราวแล้ว แพรวเชื่อว่ามีคนไม่น้อยที่ได้รับแรงบันดาลใจจากพระองค์ท่านในการเดินสายดนตรี

ที่มา : นิตยสารแพรว ปี 2559 ฉบับที่ 883 (10 มิ.ย. 2559)
ภาพ : Facebook – damnnakdontree

“…ในหลวงรัชกาลที่ ๙ ทรงเรียบร้อย แล้วทรงเป็นช่างฝีมือดี ฉลองพระองค์จะไม่เลอะสีหรือกาวเลย…” 

เรื่องราวแสนพิเศษจากเหล่าทายาทของผู้ที่เคยถวายงานรับใช้ในหลวงรัชกาลที่ ๙ อย่างใกล้ชิด ถ่ายทอดเป็นความประทับใจส่งต่อมายังรุ่นลูก และพวกเขายังได้มีโอกาสถวายงานรับใช้ทั้งทางตรงและทางอ้อม ด้วยความสำนึกในพระมหากรุณาธิคุณ

สืบเนื่องมาจากพระเจ้าวรวงศ์เธอ พระองค์เจ้าวิภาวดีรังสิต และหม่อมเจ้าภีศเดช รัชนี พระธิดาและพระโอรสของพระราชวรวงศ์เธอ พระองค์เจ้ารัชนีแจ่มจรัส กรมหมื่นพิทยาลงกรณ์ กับหม่อมเจ้าหญิงพรพิมลพรรณ (วรวรรณ) รัชนี ได้ถวายงานในหลวงรัชกาลที่ ๙ มาทั้งสององค์

“ท่านพ่อทรงเป็นนักกีฬามาตั้งแต่ยังทรงเป็นนักเรียน ทรงกีฬาแทบทุกชนิด แต่โปรดเรือใบเป็นพิเศษ ทรงต่อเรือใบเอง โดยทรงซื้อแบบเรือใบ (Pattern) มาจากเมืองนอก หาซื้อไม้อัดมาตัดตามแบบแล้วประกอบเป็นลำเรือขึ้นมา เมื่อต่อเป็นลำเรือสำเร็จแล้ว ท่านพ่อทรงนำไปแล่นที่ทะเลหัวหิน เวลานั้นทรงเรือกรรเชียงเพื่อทรงออกพระกำลังในตอนเช้า เมื่อพระองค์ท่านทอดพระเนตรเห็นท่านพ่อทรงเรือใบที่ต่อเอง ก็มีรับสั่งให้เข้าเฝ้าฯและรับสั่งว่า อยากทรงเรือใบ และจะทรงต่อเรือเอง ตั้งแต่นั้นท่านพ่อได้เข้าเฝ้าฯที่วังสวนจิตรลดา เพื่อร่วมต่อเรือใบกับพระองค์ท่านจนเรือใบลำแรกสำเร็จ และพระราชทานนามว่า “ราชปะแตน”

“ท่านพ่อทรงนิพนธ์ในหนังสือตอนหนึ่งว่า ’…ในหลวงรัชกาลที่ ๙ ทรงเรียบร้อย แล้วทรงเป็นช่างฝีมือดี ฉลองพระองค์จะไม่เลอะสีหรือกาวเลย…’ ขณะที่ท่านพ่อเลอะเต็มตัวไปหมด ต่อมาทูลกระหม่อมหญิงอุบลรัตนฯเริ่มทรงเรือใบด้วย ซึ่งตอนนั้นดิฉันพอมีพื้นฐานด้านการเป็นลูกเรืออยู่บ้าง เพราะติดตามท่านพ่อไปพัทยาทุกสัปดาห์ ซึ่งดิฉันและน้องๆพอจะแล่นเรือใบเป็นจากการที่เคยเป็นลูกเรือของท่านพ่อกันทุกคน เวลานั้นในหลวงรัชกาลที่ ๙ และทูลกระหม่อมหญิงอุบลรัตนฯทรงเรือใบประเภทเอนเตอร์ไพร้ส์ ซึ่งมีผู้เล่นสองคน ในหลวงรัชกาลที่ ๙ ทรงเรือใบกับท่านพ่อดังที่รับสั่งว่า ท่านพ่อเป็นทั้ง ‘ครู’ ภาษาไทย (Teacher) และ ‘ครูว์’ ภาษาอังกฤษ (Crew ลูกเรือ) ของพระองค์ท่าน”

การได้ตามเสด็จทรงเรือใบนี้ ทำให้มีเหตุการณ์ที่ถือเป็นครั้งหนึ่งในชีวิต เมื่อปี พ.ศ. 2506 คุณหญิงนาวอายุได้ 24 ปี

“ตอนนั้นไปส่งเสด็จในหลวงรัชกาลที่ ๙ และทูลกระหม่อมหญิงอุบลรัตนฯทรงแข่งเรือใบไปสวนสนประดิพัทธ์ จำได้ว่าคุณแม่เป็นลูกเรือของทูลกระหม่อมหญิงอุบลรัตนฯ ส่วนท่านพ่อทรงเรือใบประเภทโอเค (International OK Class) ที่เล่นคนเดียว ไม่ต้องมีลูกเรือ

“ครั้งนั้นพระองค์ท่านไม่ทรงมีลูกเรือ ทรงหันมาหาลูกเรือ แล้วทรงชี้มาที่ดิฉันให้มาทำหน้าที่ลูกเรือถวาย รู้สึกตื่นเต้นมากที่สุดในชีวิต ระหว่างทำหน้าที่เป็นลูกเรือราชปะแตนถวายรู้สึกประหม่ามาก…เมื่อเรือพระที่นั่งราชปะแตนแล่นผ่านหมู่เรือรักษาการณ์ ทหารเรือทั้งลำตั้งแถวถวายความเคารพ ดิฉันตื่นเต้นมาก ดูแถวทหารเรือในเรือรักษาการณ์ แล้วดูใบเรือ คอยดึงคอยผ่อนไม่ให้ใบเรือสะบัด บางครั้งก็ต้องขึ้นไปถ่วงนอกเรือไม่ให้เรือเอียง แต่ในที่สุดผลการแข่งขันทรงได้ที่สอง รางวัลเป็นไฟแช็กสลัก ‘วันเพ็ญ 2508 พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวดัจฉราพิมล’ ดิฉันยังคงเก็บรักษาไว้อย่างดีจนทุกวันนี้

“เมื่อขึ้นฝั่งหลังจบการแข่งขัน พระองค์ท่านมีรับสั่งเล่าให้ใครๆฟังถึงดิฉันว่า ‘เขานั่งหน้าอย่างนี้ (คุณหญิงนาวทำคิ้วขมวด) ตลอดเวลา’ ถือเป็นพระมหากรุณาธิคุณเหนือเกล้าเหนือกระหม่อมที่ดิฉันไม่เคยลืมเลือน”

จนเมื่อปี พ.ศ.2538 เกิดน้ำท่วมใหญ่ที่กรุงเทพมหานคร ช่วงเดียวกับงานพระบรมศพสมเด็จพระศรีนครินทราบรมราชชนนี  ดิฉันได้ไปร่วมงานพระบรมศพแทบทุกวัน ด้วยสำนึกในพระมหากรุณาธิคุณที่ทรงมีต่อดิฉันคราวได้ตามเสด็จไปทรงสกีที่เมืองซาเนนโมเซอร์ (Saanenmõser) สวิตเซอร์แลนด์

“วันหนึ่งในหลวงรัชกาลที่ ๙ รับสั่งกับดิฉันเรื่องน้ำท่วมว่า ‘จะให้ช่วยไปถ่ายรูปมาว่าน้ำท่วมที่ตรงไหนบ้าง’ เวลานั้นดิฉันใช้กล้องถ่ายรูปธรรมดาของตัวเอง ภาพจึงออกมาเบลอๆ ไม่ชัด จึงพระราชทานกล้อง Minolta พร้อมกับทรงสอนอย่างละเอียด จากนั้นก็เริ่มถ่ายรูปทูลเกล้าฯถวายทุกวัน ทรงให้การบ้านว่ามีพระราชประสงค์ทอดพระเนตรอะไรตรงไหน ดิฉันก็ไปถ่ายมาถวาย

“บางครั้งมีรับสั่งว่า ‘ไปดูตอม่อถนนบางนา-ตราด’ ด้วยความไม่รู้ก็กราบบังคมทูลถามว่า ต้องไปถึงจังหวัดตราดเลยไหมเพคะ รับสั่งกลับมาว่า ‘ไม่ต้องถึง’ (หัวเราะ)

“วันรุ่งขึ้นก็ตรงไปใต้สะพาน สำรวจตอม่อทุกสะพานถนนบางนา-ตราด ทำให้พบปัญหาว่าบางแห่งที่น้ำไม่สามารถไหลผ่านได้เพราะมีคนไปสร้างบ้านอยู่ใต้สะพานขวางทางน้ำไหล บางแห่งก็ทิ้งกองโฟมไว้ จึงกั้นทางน้ำ ตอนไปดูสภาพน้ำท่วมที่ถนนเจริญนครและจรัญสนิทวงศ์ น้ำท่วมสูงมาก ต้องถอดรองเท้าลงเดิน ก็ถามไถ่สารทุกข์สุกดิบกับชาวบ้านแถวนั้นว่าต้องการอะไร จนมาถึงบ้านริมคลองบางกอกน้อยหลังหนึ่งตรงข้ามวัดศรีสุดาราม เป็นของคุณยายเล็ก หนูพิมพ์ทองบอกว่า อยากได้เรือท้องแบน เพราะน้ำเข้าบ้านจนไม่มีที่นอน ดิฉันก็กลับมากราบบังคมทูล วันรุ่งขึ้นก็พระราชทานเรือท้องแบนหนึ่งลำ คุณยายเล็กซาบซึ้งในพระมหากรุณาธิคุณอย่างมาก แม้น้ำจะลดเป็นปกติแล้ว คุณยายก็ยังคงนอนบนเรือท้องแบนนั้นจนวันสุดท้ายของชีวิต…

“หลังจากเหตุการณ์น้ำท่วมครั้งนั้นก็โปรดเกล้าฯให้ดิฉันมาช่วยงานที่มูลนิธิโครงการหลวง ปัจจุบันเป็นเลขานุการประธานมูลนิธิโครงการหลวงประจำกรุงเทพฯ รองประธานคณะกรรมการฝ่ายการตลาดและที่ปรึกษาฝ่ายงานหัตถกรรม มูลนิธิโครงการหลวง เป็นพระมหากรุณาธิคุณเหนือเกล้าเหนือกระหม่อมที่ชีวิตนี้ได้ถวายการรับใช้ และเป็นบุญของชาวไทยที่มีพระมหากษัตริย์เช่นพระเจ้าอยู่หัวพระองค์นี้…”

ที่มา : นิตยสาร แพรว ปี 2559 ฉบับที่ 883 (10 มิ.ย. 59)
ภาพ : Thailandimage

เรื่องราวความรักระหว่างในหลวงรัชกาลที่ 9 และสมเด็จพระนางเจ้าฯ พระบรมราชินีนาถ เป็นเรื่องราวที่คนไทยได้ฟังเมื่อใด หรือฟังซ้ำเกินหนึ่งครั้งก็ยังคงซาบซึ้ง ประทับใจมิเคยเปลี่ยน

ตั้งแต่เรื่องราว “รักแรกพบ” ในมุมของในหลวงรัชกาลที่ 9 สมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช หรือ “เกลียดแรกพบ” ในมุมของสมเด็จพระนางเจ้าฯ พระบรมราชินีนาถ เมื่อพระองค์ทั้งสองได้พบกันครั้งแรกที่ประเทศฝรั่งเศส ซึ่งสมเด็จพระนางเจ้าฯ พระบรมราชินีนาถได้พระราชทานสัมภาษณ์ถึงเรื่องราวเกลียดแรกพบ ก่อนจะกลายเป็นความรักผ่านโทรทัศน์ช่อง BBC จากสารคดี Soul of a Nation – The Royal Family of Thailand (ศูนย์รวมใจของชาติ – พระราชวงศ์ไทย) ซึ่งเคยออกอากาศเมื่อปี พ.ศ.2523 ว่า

“เกลียดแต่แรกพบ เพราะพระองค์ตรัสว่าจะเสด็จมาถึงในเวลาสี่โมงเย็น แต่กลับเสด็จมาถึงในเวลาหนึ่งทุ่ม ทรงปล่อยให้ฉันยืนรออยู่ตรงนั้น และได้แต่ซ้อมถอนสายบัว ซ้อมแล้วซ้อมอีก ดังนั้นจึงเป็นความเกลียดแต่แรกพบ

“จากนั้นมันก็คือความรัก เป็นสิ่งธรรมดาๆ ที่คุณเคยได้ยิน รักแรกพบ ฉันไม่รู้ว่าพระองค์ทรงรักฉัน เพราะขณะนั้นฉันมีอายุเพียง 15 ปี และตั้งใจว่าจะเป็นนักเปียโน นักเปียโนคอนเสิร์ต

“พระองค์ประชวรอย่างหนักและพำนักอยู่ในโรงพยาบาล ตำรวจโทร.แจ้งพระราชชนนีของพระองค์ และพระราชชนนีเสด็จไปทันที แต่แทนที่จะตรัสทักทายพระราชชนนี พระองค์ทรงหยิบรูปของฉันออกมาจากกระเป๋า โดยที่ฉันไม่ทราบเลยว่าทรงมีรูปของฉันอยู่ และตรัสว่า ‘ช่วยไปตามเธอมา ฉัน…ฉันรักเธอ ช่วยไปตามเธอมา’

“ฉันคิดเพียงว่าจะอยู่กับผู้ชายที่ฉันรักเท่านั้น ไม่ได้คิดถึงเรื่องหน้าที่และภาระในฐานะพระราชินีเลย”

หลังจากนั้น ทั้งสองพระองค์ก็ได้จัดพระราชพิธีหมั้นและพระราชพิธีราชาภิเษกสมรส ครองคู่เคียงข้างกันในทุกช่วงยามทั้งทุกข์และสุข นำพาความสุขสู่ใจชาวไทยกันถ้วนหน้า ถึงแม้ในหลวงรัชกาลที่ 9 จะทรงงานหนักเพราะทรงรักและห่วงใยพสกนิกรชาวไทยอย่างหาที่ใดเปรียบไม่ได้แค่ไหน แต่ความรักและความห่วงใยที่มีต่อสมเด็จพระนางเจ้าฯ พระบรมราชินีนาถ ผู้เป็นรักแรกพบ และเป็นรอยยิ้มของพระองค์ ตามที่พระองค์เคยได้พระราชทานสัมภาษณ์แก่สื่อมวลชนไว้ว่า She is my smile. ก็ไม่น้อยลงไปตามกาลเวลาเลย

ล่าสุด ทางเฟซบุ๊กชื่อว่า Pinkan Tansuwanrat หรือคุณกุ๊ก-ปิ่นกาญจน์ ตันสุวรรณรัตน์ ลูกสาวของพลเรือเอก สุวรรณ ตันสุวรรณรัตน์ ผู้อำนวยการสำนักงานกิจการพิเศษ กรมราชองครักษ์ ผู้ถวายงานใกล้ชิดในหลวง ก็ได้โพสต์เรื่องราวความรักสุดแสนโรแมนติกระหว่างในหลวงรัชกาลที่ 9 และสมเด็จพระนางเจ้าฯ พระบรมราชินีนาถ ไว้ดังนี้

นับเป็นเรื่องราวความรักของทั้งสองพระองค์ที่หลายคนไม่เคยรับรู้มาก่อน และเมื่อได้รับรู้แล้วก็ทำให้ลูกของพ่อหลวงซาบซึ้งและประทับใจไปตามๆ กัน เพราะนอกจากในหลวงรัชกาลที่ 9 จะทรงเป็นแบบอย่างในการใช้ชีวิต การรู้จักขยันอดทน หรือประหยัดอดออมแล้ว พระองค์ยังเป็นต้นแบบในฐานะคู่รัก คู่ชีวิต ที่คอยหมั่นเติมความรักให้แก่กันเหมือนวันแรกที่ได้เลือกพระราชินีมาเป็นคู่ชีวิต

เพลง เหมือนเคย – บอย โกสิยพงษ์

ข้อมูลและภาพ : แฟนเพจ Facebook: Pinkan Tansuwanrat, Supitcha Prakham

ถ้าใครได้มีโอกาสดูคลิปวิดีโอเก่าๆที่ในหลวงรัชกาลที่ 9 ได้ให้สัมภาษณ์กับทางสื่อต่างๆ จะเห็นได้ว่ามีคำถามอยู่คำถามหนึ่งที่สื่อทุกสื่อต้องถามพระองค์เกี่ยวกับหน้าที่ของพระเจ้าแผ่นดินเป็นอย่างไร และเราเชื่อว่ามีหลายคนอยากรู้คำตอบข้อนี้จากพระองค์เหมือนกัน แพรวจึงถือโอกาสไปรวบรวมบทสัมภาษณ์ของในหลวงรัชกาลที่ 9 ที่ได้ตอบคำถามเหล่านี้มาให้ทุกคนได้ทราบกันค่ะ

ในการเสด็จพระราชดำเนินเยือนสหรัฐอเมริกาเมื่อ พ.ศ.2503 นั้น บรรดานักหนังสือพิมพ์อเมริกันได้กราบทูลถามถึง “หน้าที่พระเจ้าแผ่นดินของพระองค์เป็นอย่างไร” ในหลวงรัชกาลที่ 9 มีพระราชดำรัสตอบด้วยพระปรีชาว่า

“หน้าที่ของคนหนังสือพิมพ์กับหน้าที่ของพระเจ้าแผ่นดินมีลักษณะอย่างเดียวกัน คือ ทำให้เกิดความเข้าใจและความถูกต้องอันดีขึ้นในมวลชน ข้าพเจ้าก็พยายามทำหน้าที่เช่นนั้น ชั่วแต่ว่าต้องทำด้วยพิธีรีตองและยศอย่างมากไปหน่อยตามธรรมเนียม”

นายซิมเมอร์มาน ผู้แทนนิตยสาร LOOK ของสหรัฐอเมริกา ขอพระราชทานสัมภาษณ์ในการที่พระองค์ทรงมีความรู้สึกว่า อะไรคือสิ่งตอบแทนในการที่พระองค์เสด็จขึ้นครองราชสมบัติ ซึ่งมีพระราชดำรัสว่า

“ความรู้สึกที่เป็นรางวัลตอบแทนอันยิ่งใหญ่ที่สุดของข้าพเจ้าก็คือ การที่ยังมีชีวิตอยู่และไม่ถูกเชิญออกไปให้พ้นจากราชบัลลังก์ โดยแท้จริงแล้วข้าพเจ้าเป็นกษัตริย์ก็โดยที่ประชาชนเลือกกันขึ้นมา ดังนั้น ถ้าหากประชาชนของข้าพเจ้าไม่ปรารถนาในตัวข้าพเจ้าอีกต่อไปแล้ว ประชาชนนั่นแหละจะเป็นผู้เชิญให้ข้าพเจ้าออกไป และก็เป็นสิ่งที่แน่นอนว่า เมื่อนั้นข้าพเจ้าก็จะเป็นคนว่างงานนั่นเอง”

รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทยแต่ละฉบับที่ผ่านมาในแต่ละยุคสมัยได้กำหนดฐานะของพระมหากษัตริย์เป็นองค์พระประมุขของชาติ แต่การประกอบพระราชกรณียกิจในการบำบัดทุกข์บำรุงสุขของราษฎรเป็นวัตรปฏิบัติที่อยู่นอกเหนือจากบทบัญญัติในรัฐธรรมนูญ ดังที่ในหลวงรัชกาลที่ 9 ทรงตอบคำถามผู้สื่อข่าวต่างประเทศจากบรรษัทแพร่ภาพกระจายเสียงของอังกฤษ (BBC) ซึ่งขอพระราชทานสัมภาษณ์เมื่อปี พ.ศ.2522 เกี่ยวกับบทบาทและหน้าที่ของสถาบันพระมหากษัตริย์ ความตอนหนึ่งว่า

“…การที่จะอธิบายว่าพระมหากษัตริย์คืออะไรนั้น ดูเป็นปัญหาที่ยากพอสมควร โดยเฉพาะในกรณีของข้าพเจ้า ซึ่งถูกเรียกโดยคนทั่วไปว่าเป็นพระมหากษัตริย์ แต่โดยหน้าที่ที่แท้จริงแล้วดูจะห่างไกลจากหน้าที่ที่พระมหากษัตริย์ที่เคยรู้จักหรือเข้าใจกันมาแต่ก่อน หน้าที่ของข้าพเจ้าในปัจจุบันนั้นก็คือ ทำอะไรก็ตามที่เป็นประโยชน์ ถ้าจะถามว่าข้าพเจ้ามีแผนการอะไรบ้างในอนาคต คำตอบก็คือ ไม่มี เราไม่ทราบว่าอะไรจะเกิดขึ้นในภายภาคหน้า แต่ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม เราก็จะเลือกทำแต่สิ่งที่เป็นประโยชน์ ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่เพียงพอแล้วสำหรับเรา…”

นอกจากนี้ ในหลวงรัชกาลที่ 9 ยังได้พระราชทานสัมภาษณ์แก่ผู้แทนนิตยสาร NATIONAL GEOGRAPHIC เมื่อปี พ.ศ.2525 มีพระบรมราโชธิบายถึงประสบการณ์ในพระราชภาระของพระมหากษัตริย์ ความตอนหนึ่งว่า

“…เมื่อข้าพเจ้าจะมารับหน้าที่นี้เมื่อ 36 ปีที่แล้วนั้น ข้าพเจ้าอายุเพียงแค่ 18 ปี ในเวลานั้นทุกอย่างดูทรุดโทรมไปหมด ในวันนั้นเก้าอี้และพรมก็ขาดเป็นรู พื้นแตกคร่ำคร่า วังทั้งวังก็เกือบจะพังลงมาเวลานั้นสงครามโลกเพิ่งสิ้นสุดลง ไม่มีใครสนใจกับอะไรทั้งสิ้น ข้าพเจ้าต้องค่อยๆก่อสร้างทุกๆอย่างขึ้นมาใหม่ โดยไม่ใช้วิธีทุบทิ้ง ข้าพเจ้าต้องค่อยๆทำไปทีละเล็กทีละน้อย เป็นเวลา 36 ปีเข้าไปแล้ว ดังนั้นเราอาจเรียกรัชกาลนี้กระมังว่า เป็นรัชกาลแห่งการปฏิรูป ขนบธรรมเนียมเก่าแก่ถูกรักษาไว้และเปลี่ยนแปรมาโดยลำดับ เราเรียนรู้และได้ประสบการณ์ว่า ขนบประเพณีดั้งเดิมอาจนำกลับมาใช้อีกครั้งหนึ่งเพื่อชีวิตในปัจจุบันและอนาคต…” และ “…ตำแหน่งพระเจ้าแผ่นดินในปัจจุบันนี้ไม่มีหน้าที่ที่จะบริหารประเทศ ต้องมีฝ่ายบริหารทำให้งานการทุกอย่างของชาติดำเนินไปได้ด้วยดี ต่างคนต่างมีหน้าที่ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าทำเฉพาะหน้าที่นั้น เพราะว่าถ้าคนใดทำหน้าที่เฉพาะของตัวโดยไม่มองไม่แลคนอื่น งานก็ดำเนินไปไม่ได้ เพราะเหตุว่างานทุกงานจะต้องพาดพิงกัน จะต้องเกี่ยวโยงกัน ฉะนั้นแต่ละคนจะต้องมีความรู้ถึงงานของผู้อื่นและก็ช่วยกันทำ…”

อย่างไรก็ตาม ในหลวงรัชกาลที่ 9 ทรงตระหนักถึงบทบาทของพระมหากษัตริย์ในระบอบประชาธิปไตยภายใต้รัฐธรรมนูญ พระราชกรณียกิจต่างๆจึงเน้นไปที่การพัฒนาคุณภาพชีวิตของราษฎร ทรงทราบดีว่า พระองค์ทรงเป็นมิ่งขวัญและความหวังของประชาชนดังพระราชดำรัสที่พระราชทานแก่คณะบุคคลต่างๆที่เข้าเฝ้าฯถวายพระพรชัยมงคล เนื่องในโอกาสวันเฉลิมพระชนมพรรษา เมื่อวันที่ 4 ธันวาคม พ.ศ.2546 ความตอนหนึ่งว่า

“…การปกครองสมัยนี้แปลกดี กลับไปเหมือนอย่างเก่า กฎหมายประชาชนรับผิดชอบ ตอนนี้คนที่เดือดร้อนคือข้าพเจ้าเอง เดือดร้อนท่านรองนายกฯมาบอกว่า ทรงเป็นซูเปอร์ซีอีโอ แล้วใช้คำอะไรจำไม่ได้แล้ว แต่ว่าเข้าใจว่าเป็นซูเปอร์ซีอีโอ เราก็ลงท้าย เราก็รับผิดชอบหมด ประชาชนทั้งประเทศโยนให้พระเจ้าอยู่หัวรับผิดชอบหมด ซึ่งผิดรัฐธรรมนูญนะ รัฐธรรมนูญบอกเอาไว้ว่า พระเจ้าอยู่หัวไม่ต้องรับผิดชอบอะไรเลย นี่ท่านแถวนี้ก็เป็นนักกฎหมาย แล้วกฎหมายก็บอกว่าพระเจ้าอยู่หัวไม่รับผิดชอบอะไรเลย ตกลงเราไม่รับผิดชอบประเทศชาติ เมืองไทยไม่มีใครรับผิดชอบเลย ใครจะรับผิดชอบ…”

ตลอด 70 ปีบริบูรณ์ที่ผ่านมา เป็นที่ประจักษ์แล้วว่า ในหลวงรัชกาลที่ 9 ทรงเป็นพระมหากษัตริย์ที่ทรงงานหนักมากที่สุดพระองค์หนึ่งของโลก แม้ในยามที่ทรงพระประชวรก็ยังทรงงานอยู่ ทรงเป็นพระเจ้าแผ่นดินตลอด 24 ชั่วโมง หากจะเปรียบประเทศไทยเป็นดังรูปพีระมิด พระองค์ก็เปรียบดังประทับอยู่บนยอดพีระมิดของสังคม แต่เป็นพีระมิดหัวกลับ นั่นหมายถึงว่า พระองค์ได้ประทับอยู่ด้านล่าง ทำให้ทรงต้องเป็นผู้รองและแบกรับปัญหาทุกๆอย่างของประชาชน จึงมีรับสั่งกับบรรดาบุคคลที่ทำงานรับใช้ใต้เบื้องพระยุคลบาทในโครงการอันเนื่องมาจากพระราชดำริต่างๆอยู่เสมอว่า…“ความทุกข์ของประชาชนนั้น รอไม่ได้”

นิตยสารแพรวจึงขอกราบแทบเบื้องพระยุคลบาทด้วยความสำนึกในพระมหากรุณาธิคุณอันสุดจะพรรณนา เป็นล้นเกล้าล้นกระหม่อม และขอถวายพระพร ขอจงทรงพระเกษมสำราญ สถิตเป็นมิ่งขวัญของปวงเหล่าพสกนิกรไทยตลอดไปตราบนานเท่านาน

ที่มา : นิตยสารแพรว ฉบับที่ 883 ปักษ์วันที่ 10 มิถุนายน 2559