ก่อนหน้านี้ชื่อ “แพรี่พาย” เจิดจรัสอยู่ในวงการบิวตี้ แฟชั่น แต่แล้ววันหนึ่ง เธอตัดสินใจก้าวออกจากสิ่งคุ้นชินที่ทำรายได้มหาศาลสู่การทำค่ายเพื่อชุมชนและสิ่งแวดล้อม เธอบอกกับเราว่า แพรี่พายในวันนี้ไม่จำเป็นต้องดังระดับโลก แต่ขอเป็นแพรี่พายที่ใจดีมากขึ้นและค้นพบความสุขในแบบตัวเอง

อมตะ จิตตะเสนีย์ “แพรี่พายวันนี้ไม่ต้องดังระดับโลก แต่ขอเป็นแพรี่พายที่ใจดีขึ้น”

ล่าความท้าทายสำหรับการใช้ชีวิตในมุมใหม่ให้ฟังหน่อยสิคะ
“อย่างแรกการที่เคยใช้ชีวิตสุขสบาย อยู่ในสังคมเมือง ทำให้ไม่คุ้นชินกับความยากลำบากในการอยู่แต่ละพื้นที่หรือชุมชน ยิ่งช่วงพีคๆของแพรี่พายสมัยก่อนที่ได้รับเชิญไปต่างประเทศ  ต้องนั่งเฟิร์สต์คลาส  ดื่มแชมเปญ  นอนห้องหรูวิวอลังการมีคนขับรถพาไปนู่นนี่ มีคนช่วยถือของ มาตอนนี้ที่แพรได้ลองไปใช้ชีวิตที่เชียงดาว อาบน้ำแบบใช้ขันตัก  อากาศดี แต่มีความชื้นเยอะ ยุงก็ชุม เจอแมงมุมก็กลัว เวลาหนาวก็หนาวจัด แต่พอถึงฤดูร้อนก็ถึงขั้นไม่มีน้ำใช้ ต้องคิดว่าน้ำขันเดียวจะใช้แปรงฟัน ล้างหน้าอย่างไร ขณะที่ถ้าอยู่กรุงเทพฯอาบน้ำคราวละครึ่งชั่วโมง นี่คือความลำบากในเรื่องความเป็นอยู่ ส่วนเรื่องกินโอเคเลยค่ะ แพรสนุกที่จะได้ลิ้มรสอาหารแต่ละประเภท แต่ละฤดูกาลอยู่แล้ว

“อีกความท้าทายคือการรอคอย ถ้าวันนี้ปลูกสตรอว์เบอร์รี่ กว่าจะได้กินต้องใส่ใจรดน้ำพรวนดิน ไม่ใช่หว่านปุ๊บได้ดังใจเลย ระหว่างรอก็จะมีหนอนมากินมีปัญหานู่นนี่ ซึ่งยอมรับว่าแพรเองยังไม่มีสมาธิที่จะมารออะไรแบบนี้ ด้วยชีวิตที่เคยอยู่กับความเร็ว ขณะเดียวกันก็เข้าใจคนอื่นที่เคยชินกับวิถีชีวิตที่เร่งรีบ การที่เรานำเสนอเรื่องราวที่เกี่ยวกับภูมิปัญญาในชุมชนบางครั้งอาจเป็นอะไรที่ย่อยยาก มีเมสเสจออกไปคนดูก็จะตื่นเต้น แต่พอขาดช่วงคนดูก็จะไม่สนใจเลยเพราะเขาขี้เกียจรอ แล้วก็มีเมสเสจใหม่ๆที่เบนความสนใจเข้ามาตลอด

“เมื่อก่อนแพรโพสต์รูปในอินสตาแกรม (@pearypie) ได้ไลค์หกหมื่น ตอนนี้เหลือแปดพันก็ถือว่าเยอะแล้ว อย่างโพสต์วิธีทำกาวมะขาม ซึ่งเป็นภูมิปัญญาสำหรับใช้ทำผนังวัด ต้องแกะเม็ดมะขามมาคั่วบดแล้วกวนจนหน้าดำ ถ่ายคลิปตัดวิดีโอเลือกรูปเขียนแคปชั่นแทบตาย ยอดไลค์สามพัน ไม่มีคอมเมนต์ด้วย (หัวเราะ) แต่ไม่กระทบกับความรู้สึกของแพรนะ แพรภูมิใจกับทุกโพสต์ อินสตาแกรมเรายังสวย (หัวเราะ) ถ้าใครเข้าไปดูจะเห็นเป็นเนื้อหาความรู้หมดเลย

“แพรเชื่อในเรื่องผีเสื้อกระพือปีกที่จะส่งแรงกระเพื่อมได้ อาจมีกลุ่มคนที่เห็นความสำคัญของสิ่งที่แพรตั้งใจทำ  สมมติจากเต็มร้อย แพรขอแค่หนึ่งเปอร์เซ็นต์ก็พอ

“สิ่งที่ทำให้แพรสตรอง ไม่หวั่นไหวกับยอดไลค์ คือความสุขแท้จริงที่แพรได้ค้นพบ ซึ่งเมื่อก่อนแพรมีความสุขแบบฉาบฉวย ไม่ว่าจะเป็นเรื่องชื่อเสียงที่คนอื่นตั้งให้ เรื่องเงิน พวกเปลือกข้างนอก วันนี้แพรมีความสุขได้ง่ายๆแบบไม่ต้องไขว่คว้าอะไรมาก และได้เพื่อนเยอะขึ้นทั่วประเทศ สมมติไม่มีเงินเลย แพรก็อยู่ได้ในทุกที่ ช่วยชาวบ้านทำความสะอาดบ้าน กินอยู่ง่าย ตอนแรกทุกคนที่บ้านไม่เชื่อว่าแพรจะอยู่ได้ ตอนนี้กลายเป็นว่าเอาไปเลยรางวัลใช้น้ำน้อยสุดในบ้าน” (หัวเราะ)

กำลังจะถามว่าที่บ้านเข้าใจไหมคะ

“แม่พูดกับเพื่อนๆว่าชอบแพรแบบเก่ามากกว่า แบบนี้ไม่เห็นสวยแต่แพรว่าแบบนี้ก็สวยในอีกแบบนะคะ แม่ยังไม่ค่อยเข้าใจว่าทำแบบนี้เหนื่อย ไม่เห็นได้เงินเลย คือทำค่ายทุ่มเทปาดเหงื่อแบกของได้เงินห้าพัน ทั้งที่เมื่อก่อนรีวิวสินค้าได้สองแสน ตัวเงินห่างกันลิบลับ แต่แพรรู้สึกว่าเงินห้าพันที่ได้ เราได้ช่วยกระจายให้ชุมชนด้วย ให้เขาได้มีทุนทำอะไรต่อ มีค่าเทอมส่งลูก ให้เขาได้มีกิน อย่างน้อยให้เขาไม่ต้องไปเผาป่า ใครไม่เข้าใจไม่เป็นไร แต่แพรแฮ็ปปี้ที่ได้ทำแบบนี้ ส่วนแม่ก็ต้องให้เวลาเขาหน่อย” (ยิ้ม)

แล้วอะไรคือจุดเปลี่ยนที่ทำให้เป็นแพรี่พายในวันนี้คะ

“แพรว่าตัวเองไหลตามน้ำไปหลายปี อยากเป็นเมคอัพอาร์ติสต์ อยากทำงานแบ็กสเตจก็ได้ทำ มีคนชื่นชม อารมณ์เหมือนดาราดังที่มีคนทำอะไรให้ตลอดเวลาไปงานมีการ์ดคอยมากัน มีแฟนคลับยืนถือป้ายไฟรอ มีครั้งหนึ่งเป็นงานอีเว้นต์เครื่องสำอางที่ญี่ปุ่น ทั้งเอเชียเขาเลือกแพรไปร่วมงาน ตอนนั้นรู้สึกเทพมาก ในงานมีบล็อกเกอร์จากหลายประเทศ เดินไปไหนมีแต่คนเข้ามาชม รู้สึกพราวด์มาก แต่เป็นความพราวด์ที่มีอีโก้

“กระทั่งครั้งหนึ่งแพรไปงานอีเว้นต์ที่แอลเอ ทุกคนถือมือถือเข้ามาไลฟ์ชื่นชมให้เราทักทายแฟนคลับ ต่อแถวมาถ่ายรูป แต่ไม่ได้มีปฏิสัมพันธ์ที่เป็นคนจริงๆ นั่นเป็นจุดหนึ่งที่ทำให้แพรคิดถึงอะไรที่ธรรมดาและเรียบง่าย บวกกับปัญหาที่มีเข้ามาหลากหลาย อย่างเรื่องงานที่หลายคนต้องการจากแพรเยอะเกินไป ซึ่งเราเข้าใจว่า ทุกคนต้องการสร้างยอดขาย แต่หลายครั้งที่เราถูกหักเรื่องความคิดสร้างสรรค์ไปเยอะและมีปัจจัยเรื่องเงินเข้ามา ปกติแพรจะตื่นเต้นและมีเอเนอร์จี้กับทุกงานที่เข้ามา สมมติเขาอยากขายลิปสติกสีนี้ แพรก็มีไอเดียคิดกลับให้ทันที ซึ่งลูกค้าชอบเลยนะ แต่ขอกลับไปถามเจ้านายก่อน สุดท้ายเราก็ต้องรอไปจนเหงือกแห้ง (หัวเราะ) ไฟมอด พอโปรเจ็กต์วนกลับมาเราก็ไม่เอนจอยที่จะทำแล้ว จนแพรรู้สึกว่าตัวตนหายไป จึงเริ่มถามตัวเองว่าเป้าหมายเราคืออะไร ชีวิตเกิดมาเพื่ออะไร

“วันหนึ่งตกตะกอนความคิดว่าสิ่งที่ทำอยู่ไม่ใช่ตัวเรา แต่เป็นสิ่งที่เรานำมาสวมใส่คล้ายหัวโขน แพรต้องสวยงาม มีเมคอัพ คนถึงจะชอบ ต้องแต่งตัวเยอะคนถึงจะจำ คนส่วนมากที่เข้ามาเป็นเรื่องของธุรกิจ น้องแฟนคลับกลุ่มที่ชอบแพรจริง ๆ กลับไม่กล้าเข้ามาคุย ซึ่งเมื่อก่อนการที่เราอยู่กับความเป็นแพรี่พายตรงนั้นทำให้มองข้ามบางอย่างไป  พอได้มีสติจริง ๆ ก็เข้าใจทันที อารมณ์เหมือนตาที่ปิดอยู่ถูกเปิดออก ตอนแรกก็มีเป๋นะ จนได้มารู้จักกับผ้าไทย ทั้งที่ไม่เคยสนใจมาก่อน”

ไม่ได้รู้สึกว่าสวยหรือเข้าใจ เพราะเขาไม่ได้พูดถึงเรื่องราวของผ้า แล้วเราก็เป็นเด็กที่อยู่กับความทันสมัย ต้องแต่งตัวตามแฟชั่นนิยม พอดีมีวันหนึ่งว่าง ไม่รู้จะทำอะไร เกิดความคิดอยากไปดูผ้าตามจังหวัดต่างๆ ก็ชวนคนขับรถไป  จังหวัดแรกคือขอนแก่น ไปถึงเห็นแม่ๆกำลังสาวไหมอยู่ ก็บุกเข้าไปโดยที่ไม่ได้นัดหมาย (หัวเราะ) ถามนู่นนี่ว่ากว่าจะเป็นผ้าหนึ่งผืนทำอย่างไร ระหว่างที่เขาโชว์ผ้าให้ดูก็สะดุดกับผ้าสีเทาราคาสามหมื่น จึงใช้ความเป็นแพรี่พายแต่งหน้าให้ เผื่อได้ลดราคา ซึ่งเขาไม่ลดให้อยู่แล้ว (หัวเราะ) แม่ๆเขาไม่รู้จักแพรี่พาย เราแต่งหน้าให้เสร็จเขาก็ชอบ จูงมือพาไปดูบ้านอื่นๆแล้วชวนกินข้าวเย็น นอกจากความเป็นเด็กแก่น แพรก็มีความเป็นเด็กอ้วนที่อยากลองชิมนั่นชิมนี่ เขาก็เอ็นดู

“ผ้าไทยผืนสีเทาวันนั้น แพรใช้ตัดเป็นสูทไปงานแฟชั่นโชว์ดิออร์ที่ฝรั่งเศส พอมีคนมาชมชุด เราพูดได้เป็นเรื่องราวว่านี่คือผ้าไทยที่ทำจากสีเปลือกไม้ธรรมชาติจากกลุ่มชาวบ้านในประเทศไทย กลายเป็นเรามีเรื่องคุยกับคนอื่น ส่งต่อข้อมูลเรื่องราวดีๆที่ได้รับ

“พอเริ่มอินก็ทำให้อยากรู้ต่อว่าผ้าไทยในจังหวัดอื่นเป็นอย่างไร อยากเห็นผ้าในหลายพื้นที่ ซึ่งการได้ลงไปชุมชนต่าง ๆทำให้ได้เห็นความน่ารักของชาวบ้านซึ่งมีองค์ความรู้ แล้วยังได้เห็นความสามัคคีของคนในหมู่บ้าน บ้านนั้นเลี้ยงไหม บ้านนี้ปลูกหม่อน บ้านโน้นทำสีธรรมชาติ อีกบ้านทำหน้าที่ทอ ที่สำคัญเขารักในสิ่งที่ทำและไม่ต้องการอะไรที่เยอะเว่อร์วัง อยู่กันแบบเรียบง่ายแต่มีความสุข ชวนกันมากินข้าว กับข้าวไม่มีอะไรมาก แต่ทุกคนหัวเราะยิ้มแซวกันไปมา ฉันมีอันนี้ ฉันแบ่งให้เธอ เต็มไปด้วยความรู้สึกที่อยากจะให้ ความรัก ความเมตตา เป็นอะไรทดีต่อใจ ดีต่อร่างกาย ดีต่อคนที่อยู่ด้วย ไม่ได้ปรุงแต่ง เป็นความจริงใจที่เราหาได้ยากจากในเมือง ซึ่งการที่ได้อยู่กับกลุ่มคนเหล่านี้ทำให้แพรรู้สึกว่าหัวใจตัวเอง

เริ่มกลับมามีชีวิตอีกครั้ง
“นอกจากนี้แพรยังได้เชื่อมโยงกับรากเหง้าจริง ๆ นอกจากวัฒนธรรมในเรื่งของผ้าไทย การใช้สีธรรมชาติ การทอ การใช้ลวดลาย ก็มีเรื่องของสมุนไพรการดูอแลป่า อย่างที่บุรีรัมย์นำดินมาย้อมผ้า เขาจะรู้ว่าระบบนิเวศเป็นอย่างไร ทำไมนำมาใช้ได้แค่นี้ เขาให้ความเคารพกับสถานที่ที่เขาอยู่ เพราะนี่คือบ้านของเขาที่ต้องดูแลสิ่งแวดล้อม  อยู่กันอย่างเป็นระบบพึ่งพาอาศัย ช่วยเหลือกัน”

จากความอยากรู้เรื่องผ้าต่อยอดสู่เรื่องสิ่งแวดล้อมอย่างไรคะ

“ช่วงที่ทำผ้าไทยยังไม่ค่อยแน่ใจว่าเราอยากแต่งหน้าต่อไหม ซึ่งในจังหวะนั้นได้เรียนรู้เรื่องสีจากธรรมชาติไปด้วย  เรื่องผ้าทำให้แพรได้สัมผัสกับวิถีชุมชนระดับหนึ่งแต่ความเชื่อมโยงตัวเองกับธรรมชาติไม่มีเลย โชคดีที่รู้จักกับพี่มล (จิราวรรณ  คำซาว) ซึ่งแพรยกให้เขาเป็นครู อยู่ที่เชียงดาวที่แพรไปทำค่าย ทำการเกษตรด้วย เรารู้จักกันผ่านอินสตาแกรม แพรมีเพื่อนในอินเตอร์เน็ตเยอะ เพราะแพรโตมากับโลกนี้ พี่มล เป็นนักวิจัย เกษตรกร และเป็นนักวิทยาศาสตร์ด้วย ทำเรื่องจุลินทรีย์ คลุกคลีกับเรื่องสีดิน เขาต้องการคนช่วยพัฒนาเรื่องสีธรรมชาติ พอได้คุยกันแล้วคลิกเลย
ปัจจุบันเรียกได้ว่าพี่มลเป็น Partner For Life

“ตอนที่แพรขึ้นไปหาพี่มลครั้งแรกที่เชียงดาวเมื่อประมาณสองปีที่แล้ว เขาพาแพรไปเดินป่าชุมชน ตอนนั้นตื่นเต้นมาก ทุกอย่างสีเขียว อากาศสดชื่น น้องๆ ในชุมชนพาไปเก็บถั่วลายเสือ  ดึงฝักออกจากดินแล้วไปล้างน้ำที่ลำธาร  แกะกินสดๆ รู้สึกประหลาดใจมาก ถั่วอะไร ทำไมอร่อยแบบนี้ ปกติกินถั่วลิสงฉีกซอง (หัวเราะ) อย่างข้าวโพดก็หวานมาก ดึงออกมาจากฝักสดๆ อร่อยที่สุดในชีวิต เรียกว่าที่นั่นแพรได้เห็นอะไรหลายอย่าง ตอนหลังพอมีโอกาสเดินป่าทุกฤดูกาลทำให้เห็นความสวยงามที่ยิ่งใหญ่ ครั้งแรกไปหน้าหนาวจะมีน้ำ ครั้งต่อมาได้เข้าไปในช่วงไฟป่า จากป่าที่อุดมสมบูรณ์ไหม้หมดเลย แล้วก็ได้เข้าป่าช่วงหน้าฝน น้ำป่าหลาก มันคือความเจ๋งมากว่าต้นไม้ต้นเดิมเขาอยู่กับความเปลี่ยนแปลงมาแล้วทุกแบบ พอได้กลับมาคิดทบทวนกับตัวเอง บางทีสุดท้ายเราก็อาจเป็นต้นไม้ต้นหนึ่งในป่าก็ได้นะ ที่ได้เจอเรื่องราวในชีวิตหลายแบบ แต่เราจะยืนหนึ่งได้ยังไงไม่ให้ล้มตายไป

“ในระบบนิเวศ ต้นไม้ทุกชนิดตั้งแต่สกุลที่เล็กมาก เป็นรา เห็ด หรือ แม้แต่สัตว์เล็กๆจนถึงใหญ่ ล้วนมีหน้าที่เป็นของตัวเองและอยู่กันแบบปรองดอง อย่างฉันเป็นรา ฉันขออยู่ด้วยนะ จะช่วยย่อยอาหารตรงนี้เพื่อที่เธอจะได้ดูดอาหารง่ายเป็นระบบที่น่ารัก ซึ่งตรงกับจุดหนึ่งที่แพรชอบมากคือการทำงานในชุมชน พี่มลสอนให้แพรได้เห็นถึงการช่วยเหลือพึ่งพากันฉันมิตร และถ้าชุมชนแข็งแรง มีน้ำใจ ไม่เห็นแก่ตัว ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรก็ไม่สามารถทำลายเขาได้ เขาสามารถปลูกเองอยู่ได้ด้วยตัวเอง เป็นอะไรที่เจ๋งมาก  ทำให้แพรเริ่มทำค่ายธรรมชาติเพื่อให้คนได้มาสัมผัส มาอยู่กับตัวเองในแบบที่แพรเคยสัมผัสมา โดยผ่านกระบวนการที่เป็นศิลปะ”

ค่ายธรรมชาติในแบบแพรี่พายเป็นแบบไหนคะ

“ความที่เราไม่อยากทิ้งรากเหง้าของแพรี่พายที่มาจากสายศิลปะ จึงนำมาปรับเข้ากับสิ่งที่เราชอบ โดยปัจจุบันไม่ได้เน้นกับการที่ฉันจะต้องเป็นแพรี่พายที่ดังระดับโล แต่เป็นแพรี่พายที่ใจดีมากขึ้น ค่ายหรือเวิร์คชอปไม่ได้เน้นว่าจะต้อง
ได้เงิน แต่เน้นส่งต่อองค์ความรู้ทางด้านระบบนิเวศ ชุมชน สิ่งแวดล้อม ภูมิปัญญาต่างๆที่ได้ไปเรียนมาหลายที่

“อย่างค่ายธรรมชาติที่ทำกับพี่มลจัดอยู่ที่เชียงดาวใช้ชื่อว่า Chiang Dao Classroom ซึ่งก่อนที่แพรจะเข้ามาแจมด้วย เขาทำค่ายกันมาหลายปีแล้ว นำเด็กๆและพ่อแม่มาอยู่ด้วยกัน เรียนรู้เกี่ยวกับระบบนิเวศ เดินป่า เวิร์คชอปทำของต่างๆ
จากธรรมชาติ พอแพรเข้ามาร่วมทำงานก็นำความเป็นศิลปะผ่านสีธรรมชาติมาใช้ซึ่งการจัดค่ายแต่ละครั้งเราไม่ได้กำหนดเวลาแน่นอนด้วยสถานการณ์ในตอนนี้ แต่เราตั้งใจจัดในทุกฤดู โดยออกแบบค่ายให้เข้ากับทุกฤดูกาล อย่างต้นเดือนเมษายนที่เพิ่งจบค่ายไปพูดถึงเรื่องน้ำผึ้งเดือนห้าและผลผลิตต่างๆที่ออกมาในช่วงฤดูร้อนวิธีเก็บอย่างไรเพื่อไม่ไปทำลายระบบนิเวศ ซึ่งเราเชิญคุณตาคุณยายในชุมชนที่มีภูมิปัญญาแท้จริงมาส่งต่อความรู้ในการสกัดขี้ผึ้งบริสุทธิ์100 เปอร์เซ็นต์ ส่วนแพรสอนเรื่องนำดอกไม้ฤดูร้อนมาสกัดเป็นสีวาดรูป ส่วนในฤดูฝนที่ระบบนิเวศในป่าสมบูรณ์ครบจะเริ่มในช่วงเดือนสิงหาคม ส่วนฤดูหนาวก็อาจจะมีการเกี่ยวข้าว

“ส่วนค่ายของแพรเองใช้ชื่อว่า Pearypie Smiley Camp เป็นการนำกระบวนการศิลปะและองค์ความรู้ที่แพรเรียนมาส่งต่อ ซึ่งจะเน้นเรื่องสีสันและวัฒนธรรมเป็นหลัก เช่น การย้อมผ้าจากสีธรรมชาติ การสกัดสีจากน้ำดอกไม้ จุดเริ่มมาจากแพรถามตัวเองว่านอกจากสกิลด้านการแต่งหน้าแล้วเราถนัดอะไรบ้างก็ต้องขอบคุณโควิดในช่วงปีที่แล้วที่ทำให้มีเวลาลองเปิดห้องทดลองย้อมสีธรรมชาติเองที่บ้าน หยิบขยะที่เหลือใช้จากในครัวอย่างผักผลไม้หรือดอกดาวเรืองที่ทิ้งตามวัดมาย้อมผ้า

“พอคลายล็อกดาวน์จากโควิดรอบแรกที่คนเริ่มออกมาจากบ้าน จึงได้เริ่ม Pearypie Smiley Camp จริงจัง พร้อมกับเป็นพาร์ตเนอร์กับมูลนิธิสติ จัดเวิร์คชอปทุกสัปดาห์ รวมถึงองค์กรต่างๆอีก อย่างค่ายที่เชียงดาว เป็นต้น

“แพรตั้งใจพาเวิร์คชอป Pearypie Smiley Camp ไปทั่วประเทศ เพื่อให้คนได้เข้ามาซึมซับวัฒนธรรมชุมชนท้องถิ่นทั่วไทย เป็นแรงบันดาลใจจากเมื่อสามปี ที่แล้วที่แพรไปสุรินทร์แล้วได้เรียนย้อมผ้ากับอาจารย์สุรโชติ  ตามเจริญ  ตอนนั้นชวนเพื่อนๆ แม่ และน้าไปด้วย ทำให้ได้เห็นเลยว่าคนทุกวัยสามารถที่จะมาเรียนรู้ได้และคงดีไม่น้อยที่จะเปิดโอกาสให้คนอื่นๆสามารถมาลงพื้นที่ท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ไปด้วยกัน

“ตอนนี้เพื่อนสนิทในแก๊งไปเดินป่ากันหมดแล้วค่ะ หมูอายแวร์ก็ไปนะ แต่ต้องเคลียร์ป่าให้หน่อย (หัวเราะ) ไม่งั้นจะตกใจแมลง หรือเพื่อนแก๊งที่เป็นดีไซเนอร์ไปถึงวันแรกเจอน้ำหลากเลย ตอนแรกยืนกันสวยๆโพสท่าถ่ายรูป สุดท้ายตัวเปียก กล้องพัง แต่ทุกคนสนุก เพราะได้เห็นในสิ่งที่ไม่เคยเจอ แพรได้พาพวกเขาไปรู้จักกับผ้าชุมชน สีย้อมจากธรรมชาติ สุดท้ายทุกคนเข้าใจและซัพพอร์ตในสิ่งที่แพรทำ

“การจัดค่ายแต่ละครั้งเป็นการทำงานร่วมกับชุมชน เราจะไปตามหาว่าบ้านไหนมีองค์ความรู้ ภูมิปัญญาเรื่องอะไรบ้าง  แล้วกระจายรายได้ให้เข้าสู่ชุมชน ซึ่งค่ายเราไม่ได้คิดราคาแพง ไม่ได้ทำในเชิงพาณิชย์จริงจัง เพราะอยากให้คนส่วนมากเข้าถึงได้ตามจุดประสงค์ที่อยากส่งต่อแนวคิดเรื่องชุมชน  การอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมให้ได้มากที่สุด
ชาวบ้านที่มาช่วยจะได้เงินตามจำนวนที่เหมาะสม แม้ไม่มาก แต่ก็ดีกว่าการที่เขาไปเผาป่า เพราะสุดท้ายแล้วไม่ว่าเรื่องปัญหาสิ่งแวดล้อม ความยากจน ความเลื่อมล้ำล้วนมาจากปัญหาเรื่องปากท้องของชาวบ้านทั้งนั้น

“ใครสนใจทั้ง Chiang Dao Classroom และ Pearypie Smiley Camp ติดตามได้ที่อินสตาแกรมและเฟซบุ๊กแพรนะคะ สิ่งที่แพรตั้งใจคือให้คนได้กลับมาสื่อสารกับตัวเอง สื่อสารกับธรรมชาติ และส่งต่อแนวคิดเชิงอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมออกไป

“ยังจำวันที่จบค่ายครั้งแรกได้ดี แพรได้เห็นทุกคนมีความสุข ยิ้มให้กัน กอดกัน บางคนตื้นตันจนน้ำตาไหล แพรรู้ได้เลยว่านี่คือความสุขจริงๆ เป็นความอิ่มใจ ไม่ต้องมีเงินเป็นล้าน แต่เราก็เผื่อแผ่ความรู้สึกจากใจให้กันและกันได้ แพร
ขอเป็นหยดน้ำเล็กๆที่ส่งต่อพลังงานดีๆให้ทุกคน

“วันนี้ถ้าไม่ได้มีนัดสัมภาษณ์แพรก็คงไม่แต่งหน้า (หัวเราะ) เดี๋ยวนี้ใช้แชมพูมะกรูดสระผม แพรหันมาใส่ใจว่าผลิตภัณฑ์ที่ใช้มาจากไหน เป็นเมื่อก่อนแพรจะมีสเต็ปครีมไล่ตั้งแต่หนึ่งถึงสิบอย่าง แต่ตอนนี้เข้าใจแล้วว่าถ้าเราหันมาใส่ใจเรื่องการกินเช่น ถ้าลดการกินมัน หน้าก็ไม่มัน ไม่เห็นต้องใช้อะไรที่ดูดความมัน หันมากินผักผลไม้ก็ไม่ต้องกินวิตามินเยอะๆให้เสี่ยงกับโรคไต

“ในอนาคตอีกสิบปี เพื่อนแพรหรือคนที่อายุใกล้เคียงกัน ร่างกายเขาอาจจะไม่ได้แข็งแรงเหมือนเมื่อก่อน ตอนนั้นเขาจะตระหนักว่าสิ่งที่แพรกำลังทำอยู่มันดีนะส่วนแพรอาจจะเป็นคนที่สามารถให้คำปรึกษาได้ ซึ่งตอนนี้แพรกำลังสั่งสมประสบการณ์อยู่

“แพรเลือกแล้วว่าความสุขของแพรจะต้องมีประโยชน์กับตัวเองและคนอื่นด้วย”

ที่มา : นิตยสารแพรว ฉบับ 970

ทำความรู้จัก ภณ-ณวัสน์ ภู่พันธัชสีห์  พระเอกเจนเนอเรชั่นใหม่  จากละครเรื่อง พราวมุก ทุ่มเทจริงจัง มุ่งมั่น ไม่หยุดพัฒนาตัวเอง

เรียกว่าฮ็อตขึ้นเรื่อยๆ เลยสำหรับพระเอกหนุ่มรูปหล่อ ภณ-ณวัสน์ ภู่พันธัชสีห์  นักแสดงนำจากละครเรื่อง พราวมุก ที่กำลังออกอากาศอย่างเข้มข้นผ่านทางหน้าจอช่อง 3 ซึ่งผลงานนี้เรียกได้ว่าเป็นละครอีกหนึ่งเรื่องที่ส่งภณให้เป็นพระเอกดาวรุ่งพุ่งแรง 

เห็นละครกำลังดังแบบนี้ แพรวดอทคอม เลยไม่พลาด พาหนุ่มคนนี้มาพูดคุยกันสักหน่อย เกี่ยวกับทั้งงานละคร ครอบครัว รวมถึงเรื่องความรักที่สาวๆ หลายคนอยากรู้ เช่นนั้นอย่าเสียเวลา ไปพูดคุยกับหนุ่มคนนี้เลยดีกว่าค่ะ

ทำความรู้จัก ภณ-ณวัสน์ ภู่พันธัชสีห์ พระเอกเจนเนอเรชั่นใหม่

อยากให้แนะนำตัวเอง?

“ชื่อ ณวัสน์ ภู่พันธัชสีห์ ครับ ชื่อเล่นว่า ภณ จบการศึกษาปริญญาตรี คณะวิศวกรรมศาสตร์ สถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้าเจ้าคุณทหารลาดกระบัง ภาควิชาวิศวกรรมดนตรีและสื่อประสมครับ คุณพ่อเป็นผู้บังคับการตำรวจภูธรจังหวัดสตูล (พลตำรวจตรี ทัตต์ธงสักก์ ภู่พันธัชสีห์)  ส่วนคุณแม่ เคยเป็นนักแสดงครับ (ชณุตพร วิศิษฏโสภณ นางเอกในภาพยนตร์ดัง “เพื่อนแพง” และ “พลอยทะเล”)  มีพี่น้องรวมผมด้วยก็ 3 คนครับ ผมเป็นลูกคนเล็กครับ”

หน้าคมๆ แบบนี้เป็นลูกครึ่งอะไรหรือเปล่า?

“ไม่เชิงครับ แต่คุณทวดเป็นชาวเยอรมันครับ”

ผู้ชายแบบ ภณ-ณวัสน์ เป็นแบบไหน?

“เป็นผู้ชายชิลๆ ง่ายๆ ครับ อยู่ง่ายกินง่าย สมถะ รักสงบ ชีวิตประจำวันไม่ได้หวือหวา ถ้าไม่เล่นกีฬาก็เล่นดนตรี เล่นเกม ส่วนนิสัยส่วนตัวเหมือนจะนิ่งแต่จริงๆ ไม่ กับคนไม่สนิทจะพูดน้อย แต่ถ้าสนิทแล้วผมจะกวนๆ ขี้แกล้ง อยู่ไม่สุข  ซึ่งถ้าเป็นเมื่อก่อน กับคนไม่คุ้นเคยผมจะไม่ค่อยคุยเท่าไหร่ ไม่ใช่หยิ่งหรืออะไรนะ แต่เพราะผมค่อนข้างขี้อายไม่รู้จะพูดอะไร ตอนนี้ดีกว่าเมื่อก่อนเยอะ อาจเพราะเราต้องทำงานกับคนหมู่มาก กองละครคนเยอะ ได้เจอเจอคน ได้สัมภาษณ์เยอะเหมือนเราคุ้นมากขึ้น ความขี้อายก็เลยค่อยๆ หายไป”

เห็นว่าคุณแม่เป็นอดีตนางเอกด้วย อย่างนี้คุณแม่ได้สนับสนุนให้ภณเข้าวงการบันเทิงหรือเปล่า?

“ไม่ได้สนับสนุนแต่ก็ไม่ได้ห้าม คือบ้านผมค่อนข้างให้อิสระในการตัดสินใจของลูกๆ ใครอยากจะทำอะไร เรียนอะไร ประกอบอาชีพไหน ถ้าลูกเลือกแล้วก็พร้อมซัพพอร์ต ไม่ได้คาดหวังว่าต้องรับราชการเหมือนคุณพ่อ หรือเข้าวงการเหมือนคุณแม่ แต่ท่านจะคอยดูอยู่ ออกแนวแนะนำมากกว่า อย่างผมถ่ายละครแม่ก็มีถามบ้างนิดหน่อย เช่น เหนื่อยมั้ย เบื่อมั้ย ติดขัดตรงไหนหรือเปล่า คือแม่ผมจะรู้อยู่แล้วว่าชีวิตกองถ่ายจริงๆ ไม่ใช่เรื่องสบาย แต่พอผมตอบท่านไปว่า ชอบ สนุก รู้สึกชีวิตท้าทายดี ได้รับบทใหม่ๆ ตลอดเวลา แม่ก็บอกว่าดีๆ ทำให้เต็มที่นะ ออกแนวให้กำลังใจลูกมากกว่า”

ไลฟ์สไตล์ส่วนตัว?

“ถ้าว่างก็ไปเที่ยวกับเพื่อน แต่ปกติก็จะฟังเพลง เล่นดนตรี ออกกำลังกายครับ พวกกีฬาทางน้ำแนวเอ็กซ์สตรีมสปอร์ตชอบหมด ผมชอบอยู่กับน้ำ มันเย็นสบายดี”

ได้ข่าวชอบสะสมพระเครื่อง สวดมนต์?

“(หัวเราะ) ไม่ถึงขั้นสะสมครับ แต่ก็มีที่เรากราบไหว้บูชาอยู่ ผมเชื่อในศาสนา เชื่อในพระธรรมคำสั่งสอน ที่สำคัญธรรมะทำให้เรามีสมาธิ เวลาอยู่บนรถผมไม่ค่อยเปิดเพลงฟังเท่าไหร่ จะฟังบทสวดมนต์มากกว่า รู้สึกว่าฟังแล้วจิตใจสงบมีสติ ซึ่งนิสัยผมซึมซับมาจากคุณตาครับ คุณตาสอนมา”

บทบาท “ชลันธร” ในละครเรื่อง “พราวมุก” เป็นอย่างไร?

“ในเรื่อง “พราวมุก” ผมรับบทเป็น “ชลันธร” ส่วนบัวชื่อ “พราวมุก” ตามชื่อละครเลยครับ เป็นคู่กัดกันตั้งแต่เด็ก คนหนึ่งก็มั่นหน้ามาก อีกคนก็แสบเอาเรื่อง ไม่มีใครน้อยหน้าใคร เรื่องนี้จะมีฟิลคล้ายๆ “ตราบาปสีชมพู” แต่ความสัมพันธ์ของตัวละครพระเอกนางเอกจะโตขึ้นกว่าตอนตราบาปสีชมพู เป็นการแต่งงานที่เกิดขึ้นจากความเชื่อ จากเรื่องดวงชะตา การใช้ชีวิตคู่ที่ต้องถูกบังคับให้อยู่ด้วยกันเพื่อการสะเดาะเคราะห์การแก้ชง ทำให้เกิดเรื่องราวต่างๆ มากมาย ไหนจะเรื่องมีการแข่งขันทางธุรกิจ เรื่องความสัมพันธ์ของคนในครอบครัว แล้วก็มีกลิ่น Y หน่อยๆ ด้วย  คือปมในละครจะมีค่อนข้างเยอะ แต่ทุกเรื่องราวที่เกิดขึ้นในเรื่องนี้มีจุดเริ่มต้นจากชลันธรกับพราวมุกนี่แหละ โดยเฉพาะชลันธรนี่ตัวปัญหาเลย แต่รวมๆ คือมีทั้งโรแมนติก ดราม่า คอมมาดี้ บู๊ก็มี สนุกครับ ไม่อยากให้พลาดจริงๆ”

กลับมาร่วมงานกับนางเอกคู่ขวัญ “บัว-นลินทิพย์ สกุลอ่องอำไพ” เป็นอย่างไรบ้าง?

“กับบัว เล่นด้วยกันเป็นเรื่องที่ 2 แล้ว สบายเลยครับ สนิทกันทำงานด้วยกันง่ายขึ้นเยอะ เพราะผ่านตราบาปสีชมพูมาแล้ว เรื่องนั้นก็โหดมาก ดราม่าสุด น้ำตาแตกกันไปข้าง เราสองคนก็ผ่านกันมาแล้ว เรื่องนี้บทโตขึ้น แต่เราสองคนรับส่งอะไรกันรู้ทางกัน คลิกง่ายคลิกไว ไม่ต้องมาจูนกันมาเริ่มต้นทำความคุ้นเคยกันใหม่เหมือนตอนเล่นเรื่องแรกด้วยกัน”

“ในด้านส่วนตัวกับบัว บัวเป็นพาร์ทเนอร์ในการทำงานที่ดีมากๆ ครับ ประทับใจตั้งแต่ได้ร่วมงานกันครั้งแรกแล้ว เขาเป็นคนตั้งใจทำงานมาก ทุ่มเท ขยัน จริงจังกับงาน ทำการบ้านหาข้อมูล คือเขาเต็มที่กับทุกบทบาทที่ได้รับ”

เรื่องนี้มีเลิฟซีนเยอะหรือเปล่า?

“ก็พอสมควรครับ แต่เป็นไปตามความสมเหตุสมผลกับเนื้อเรื่อง ของตัวละคร ณ เหตุการณ์นั้นๆ แต่เลิฟซีนเรื่องนี้จะโตขึ้นกว่าเรื่องตราบาปสีชมพู และเป็นเลิฟซีนที่เยอะที่สุดตั้งแต่ผมเล่นมาเลย  ยอมรับว่าเขินมาก ยังเขินอยู่ เขินทุกครั้งที่เล่น”

สถานภาพหัวใจตอนนี้อยู่ในโหมดไหน?

“โสดครับ โสดสุดๆ โสดมานานละ ไม่ได้ปิด แต่ไม่มีเวลาจริงๆ ผมถ่ายละคร 7 วัน ยิ่งตอนเล่นตราบาปสีชมพู ช่วงนั้นโหดมาก ทั้งถ่ายละครทั้งต้องฝึกงาน กว่าจะผ่านมาได้ก็หนักเอาเรื่องอยู่ครับ พอเรียนจบก็มีงานละครเข้ามา ต้องออกกอง 7 วัน แทบไม่ได้หยุดเลย โอกาสที่จะได้เจอใครส่วนใหญ่ก็จะเจอคนเดิม”

ผู้หญิงแบบไหนที่ภณจะตกหลุมรัก?  

ไถ้าภายนอกไม่ได้มีกฎตายตัว ขอแค่เป็นคนที่เราอยู่ด้วยแล้วสบายใจ แล้วก็เข้าใจและยอมรับในความเป็นเราครับไ

ล่าสุดเห็นแฟนคลับทำโปรเจ็กต์โปรโมทละครทั้งรถตุ๊กๆ ทั้งบิลบอร์ดละครพราวมุกที่ MBK MEGA LED (จอ LED หน้ามาบุญครอง)

“ดีใจครับ ขอบคุณแฟนคลับทั้งบ้านเดี่ยวบ้านคู่ที่สนับสนุนกันมาตลอด ไม่ว่าจะเป็นรถตุ๊กๆ ทั้งจอ LED หน้า MBK สี่แยกมาบุญครอง แล้วยังมีที่ภูเก็ต ซึ่งเป็นอะไรที่เซอร์ไพรส์มาก ไม่คิดว่าจะทำให้ขนาดนี้ ขอบคุณจริงๆ ครับ”

วางอนาคตในวงการไว้ว่าอย่างไร?

“ก่อนเข้าวงการ อยากเป็นซาวน์เอ็นจิเนียตามสายที่เรียนมา เพราะชอบดนตรี อยากทำสตูดิโอ แต่พอได้เป็นนักแสดง ความคิดก็เริ่มเปลี่ยน ตอนนี้อยากเป็นนักแสดงที่ดี ได้ลองแสดงบทบาทใหม่ๆ ที่ท้าทายความสามารถ อยากพิสูจน์ตัวเองว่าเราจะทำได้ไหม พัฒนาตัวเองไปเรื่อยๆ “

ติดตามผลงานของผลได้ที่ไหนบ้าง?

“ละครเรื่อง พราวมุก ทุกวันจันทร์-อังคาร 20.30 น. ช่อง3กด33 ตอนนี้เรื่องกำลังเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ ขอบคุณแฟนๆที่คอยสนับสนุนและรอดูละครเรื่องนี้กันเยอะมากจริงๆ ส่วนผลงานนอกจากพราวมุกก็จะมีเรื่อง เก็บแผ่นดิน, คู่เวร ของพี่คิง แล้วก็สะใภ้สายสตรองที่เพิ่งฟิตติ้งไปครับ”

ขอบคุณสถานที่จาก : MESTYLE MUSEUM HOTEL