“ความเจ็บป่วย…ทำให้รู้ว่าชีวิตมีค่า” เป็นคำพูดของนักธุรกิจหนุ่มรุ่นใหม่ คุณกอล์ฟ – ณัฐพล เกษมวิลาศ ผู้ที่ผ่านเส้นแบ่งระหว่างความเป็นและความตายของชีวิตมาแล้ว เขาเล่าให้ แพรว ฟังถึงเหตุการณ์ครั้งหนึ่งในชีวิต

“ครอบครัวผมทำธุรกิจโรงแรมที่ประเทศมอนเตเนโกร แถบยุโรปตะวันออก ชายแดนติดประเทศโครเอเชียและเซอร์เบีย มีธรรมชาติงดงาม หลังจากเรียนจบปริญญาตรีจากสวิตเซอร์แลนด์ กลับมาพักผ่อนที่ไทยได้ครึ่งปี ผมจึงรับอาสาไปดูแลกิจการของที่บ้าน ทำหน้าที่เป็นไดเร็กเตอร์ ดูแลภาพรวมและโอเปอเรชั่นของโรงแรมทั้งหมด โดยเดินทางไปทำงานคนเดียว ไม่ได้มีเพื่อนหรือครอบครัวไปด้วย เพราะฉะนั้นในการทำงานเราก็จะพบเพื่อนร่วมงานเป็นหลัก”

รู้จัก “โรคเส้นเลือดขอดในสมอง” ผ่านการเฉียดตายของ “คุณกอล์ฟ-ณัฐพล เกษมวิลาศ”

เผชิญ “โรคซึมเศร้า”

“ด้วยไลฟ์สไตล์การใช้ชีวิตผมค่อนข้าง Work Hard, Play Hard เวลา เที่ยวก็เต็มที่ ทำงานก็ทำเต็มที่ เพราะอยากให้ผลการดำเนินงานออกมาดี ทั้งๆ ที่ ครอบครัวไม่ได้กดดันในการทำงานเลยแม้แต่น้อย มีแต่เรากดดันตัวเอง ผมทำงาน ผ่านไปเกือบหกเดือนโดยไม่ได้เดินทางกลับไทยเลย กระทั่งวันหนึ่งรู้สึกเหมือนตัวเอง เป็นโรคซึมเศร้า เช่น ผมมักจะตั้งคำถามกับตัวเองว่าเกิดมาทำไม ทำไมเราถึง ไม่แฮ็ปปี้กับทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิต เล่าให้แฟนฟัง เขาก็ไม่เข้าใจว่าเราเป็นอะไร จึงแนะนำว่าน่าจะไปหาหมอ เพื่อจะได้รับคำแนะนำที่ถูกต้อง

“ผมตัดสินใจกลับไทยและไปพบจิตแพทย์ หลังจากพูดคุยกันทำให้รู้ว่า การป่วยเป็นโรคซึมเศร้าไม่ใช่เรื่องแปลก เพราะโรคนี้เกิดจากสารเคมีในสมองไม่ เท่ากัน คือไม่มีสารเคมีของความสุข มีแต่สารเคมีของความเศร้าหลั่งออกมามาก ทำให้เป็นโรคซึมเศร้า ผมไม่ได้บอกที่บ้าน ไม่อยากให้พ่อแม่เป็นห่วง หลังจาก พบหมอและรับยาเสร็จก็เดินทางกลับไปทำงานที่โรงแรมต่อ ผมเดินทางไป – กลับ เพื่อทำงานและรักษาตัวเกือบสองปีถึงพาแม่ไปพบหมอด้วยกัน จะได้อธิบายให้แม่ เข้าใจถึงอาการที่เป็น ผมทำงานโรงแรมที่มอนเตเนโกรได้สามปี จึงเดินทางกลับมา รับผิดชอบงานอีกบริษัทหนึ่งของครอบครัวซึ่งอยู่ที่ไทย

“อาการหนึ่งที่ผมเป็นมาตลอดตั้งแต่อายุ 18 ปีคือปวดหัวข้างเดียว เคยไป หาหมอเนื่องจากมีอาการปวดหัวซีกซ้ายและตาซ้ายมัว หมอวินิจฉัยว่าเป็นไมเกรน ซึ่งผมกินยาแก้อาการไมเกรนมาตลอด จึงไม่ได้คิดว่าตัวเองเป็นอะไรร้ายแรง ทุกครั้ง ที่เครียดหรือมีปัญหาเรื่องงานแล้วเกิดอาการปวดหัว ก็จะกินยาพาราเซตามอลแก้ ไมเกรน พอกินยาแล้วนอนพัก อาการปวดหัวก็หาย”

ปวดหัว อาเจียนต่อเนื่อง… “เส้นเลือดขอดในสมอง”

“กระทั่งปลายปี 2019 – 2020 ทุกครั้งที่ปวดหัวเริ่มมีอาการอาเจียนร่วม ด้วย และอาการค่อยๆ หนักขึ้นเรื่อยๆ ถึงขนาดที่ผมลืมตาพูดโต้ตอบอยู่นี่แหละ แต่ไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรลงไป จนประมาณเดือนมีนาคม 2020 ผมเตรียมจะขับรถ จากบ้านพ่อแม่กลับไปนอนคอนโดเพื่อเตรียมตัวไปทำงานวันรุ่งขึ้น แต่พ่อเห็น ว่าปวดหัวมาก จึงบอกให้ผมนอนค้างที่บ้าน

“ตื่นเช้ามาผมเดินไปหาแม่ที่ห้องนั่งเล่นเพื่อจะบอกว่าปวดหัวมาก ไม่ทัน ได้เห็นสภาพตัวเอง แม่บอกว่าตาขวาของผมเป็นปกติ แต่เปลือกตาซ้ายปิด ครึ่งหนึ่ง ขณะเดียวกันเริ่มมีอาการอาเจียนอีกแล้ว จนแม่บอกว่าให้ไปหาหมอ ผม ถูกส่งตัวไปโรงพยาบาลตอนห้าโมงเย็นด้วยอาการสะลึมสะลือ ไม่รู้ว่าตัวเองถูกพา ไปไหน อาการปวดหัวทวีความรุนแรงมากขึ้นร่วมกับอาเจียน และไม่รู้สึกตัวอีกเลย

“แม่เล่าให้ฟังทีหลังว่า หลังจากทำเอ็มอาร์ไอ หมอบอกแม่ว่าเหมือนผม เคยเลือดออกที่สมองมาก่อน ขอส่งต่อให้ผมรักษากับอาจารย์หมอ (รศ. นพ. ทวีศักดิ์ เอื้อบุญญาวัฒน์) ซึ่งเก่งมาก พอแม่ได้พบอาจารย์หมอถึงรู้ว่าผมเป็น ‘เส้นเลือดขอดในสมอง’ เป็นโรคที่ไม่มีสาเหตุ อาจเป็นตั้งแต่อยู่ในครรภ์แม่หรือ ตั้งแต่แรกเกิด ปัจจุบันพบมากในคนวัยทำงาน หมอเปรียบเทียบให้ฟังว่าเส้นเลือด ก็เหมือนท่อน้ำ ถ้ามีสิ่งอุดตัน ทำให้น้ำไหลช้า เส้นเลือดขอดที่พันกันขดไปมา เหมือนรากไม้จึงค่อยๆ แตกซึมออกมา

“จุดที่มีอาการเส้นเลือดขอดในสมองอาจส่งผลกระทบกับอวัยวะส่วนต่างๆ แต่กรณีของผมส่งผลกระทบต่อลานสายตา ทำให้สูญเสียการมองเห็นข้างละ 25 เปอร์เซ็นต์ อธิบายง่ายๆ คือแบ่งพื้นที่ดวงตา 1 ข้างเป็น 4 ส่วน ส่วนที่ผมได้รับผลกระทบคือมุมบนของตาซ้ายและมุมบนของตาขวา ซึ่งสายตาคนปกติ เวลาที่กลอกตาไปมาจะสามารถมองเห็นคนหรือสิ่งของข้างๆ แต่ผมมองไม่เห็น เพราะลานสายตาแคบกว่าปกติ”

2 สัปดาห์แห่งความทรมาน

“วิธีรักษามี 2 ขั้นตอน อย่างแรกคือต้องฉีดสีเข้าไปในกะโหลก เพื่อดูว่ามีเส้นเลือดสมองจุดไหนที่เลือดออกหรือรั่วซึม เพื่อจะได้ใช้กาวทางการแพทย์ (ของเหลวที่ฉีดทางสายสวนหลอดเลือดสมอง พอเจอเลือดจะแข็งตัวทันที) อุดเส้นเลือดที่รั่วซึม

“จากนั้นพ่อแม่ต้องตัดสินใจว่าจะรักษาผมด้วยวิธีไหน วิธีแรกคือผ่าตัดสมอง ซึ่งอาจกระทบลานสายตา ทำให้สูญเสียการมองเห็นเพิ่มอีกข้างละ 25 เปอร์เซ็นต์ เมื่อรวมกับการสูญเสียเดิมจะกลายเป็นข้างละ 50 เปอร์เซ็นต์ ซึ่ง เท่ากับว่าแทบจะมองไม่เห็นอะไรเลยก็ว่าได้

“อีกวิธีคือการฉายแสง ซึ่งมีโอกาสกลับมาเป็นซ้ำ กว่าจะรู้ผลการรักษา ต้องผ่านไปแล้วสองปี แต่ระหว่างสองปีนี้ต้องลุ้นว่าจะมีเส้นเลือดตรงไหนแตกอีกไหม หรือจะมีอาการปวดหัวอีกหรือไม่

“คุณแม่จึงถามหมอว่าถ้าเป็นลูกคุณหมอจะเลือกวิธีไหน คุณหมอบอกว่าเลือกการผ่าตัด ท่านจึงตัดสินใจให้ผมเข้ารับการผ่าตัด แต่ไม่สามารถทำได้ทันที เนื่องจากเส้นเลือดขอดในสมองอัดแน่นรวมกันที่ก้านสมองซีกซ้าย ส่งผลให้สมอง บวม จำเป็นต้องลดปริมาณเลือดที่คั่งในสมองออกก่อน ทำให้ต้องนอนห้อง ไอซียูสองสัปดาห์ ซึ่งตลอดเวลาที่อยู่ห้องไอซียูผมแทบไม่รู้สึกตัวเลย และการที่ สมองบวมส่งผลกระทบกับความจำระยะสั้น ช่วงที่รู้สึกตัวผมก็จะคอยถามทุกคน ว่าวันนี้วันที่เท่าไร ที่นี่ที่ไหน ใครมาเยี่ยมบ้าง พอถามแล้วก็จำไม่ได้ และหลับไป ในช่วงสั้นๆ ด้วยฤทธิ์ยา สภาพผมตอนนั้นจะตาลอยๆ เพราะรับยามอร์ฟีนทุกวัน เนื่องจากอาการปวดหัว ไม่อยากกินอาหาร จนน้ำหนักตัวลดไป 6 กิโลกรัม

“เมื่อเลือดในสมองค่อยๆ ไหลลงมาตามกระดูกไขสันหลัง คราวนี้อาการ ปวดหัวค่อยๆ ลดลง แต่กลับมีอาการปวดหลังและก้นกบมาแทน ผ่านไปสักพัก เริ่มปวดที่สะโพกและขา เพราะเลือดค่อยๆ ไหลลงมา ทำให้ต้องพึ่งมอร์ฟีนตลอด สุดท้ายจึงมีการฉีดสีเพื่อทำเอ็มอาร์ไออีกรอบ ก่อนย้ายมาพักห้องคนไข้ปกติ

“ตลอดเวลาที่อยู่โรงพยาบาลไม่มีใครบอกผมเลยว่าเกิดอะไรขึ้นหรือผมเป็นอะไร จนหมอรู้ว่าผมพอจะเริ่มมีสติ พูดจารู้เรื่องแล้ว จึงพาผมไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ อธิบายเหตุการณ์ทุกอย่างว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง ซึ่งตอนที่หมออธิบาย ว่าการมองเห็นของผมอาจหายไป 25 เปอร์เซ็นต์ ทำให้ผมไม่สามารถขับรถที่ผมรักได้อีก ฟังแล้วรู้สึกเสียใจ ได้แต่คิดกับตัวเองว่าต่อไปนี้เราไม่สามารถทำสิ่งที่ชอบได้อีกต่อไป ซึ่งทุกคนในบ้านรู้ดีว่าผมชอบขับรถและชอบรถซูเปอร์คาร์มาก จึงไม่มีใครกล้าบอกเรื่องนี้ ต้องให้คุณหมอช่วยบอกแทน”

ผ่าตัดเปิดกะโหลก

“ผมนอนอยู่โรงพยาบาลได้สองเดือน จึงกลับมาพักที่บ้านสองสัปดาห์ เพื่อรอเวลาผ่าตัด เพราะคุณหมออยากให้เปลี่ยนบรรยากาศ อาการปวดหัวยังมีเป็นพักๆ ต้องอาศัยกินยาที่มีส่วนผสมของมอร์ฟีนและคอยเฝ้าระวัง เพราะหมอบอกว่าโรคที่ผมเป็นอาจเกิดอาการชักได้ตลอดเวลา ซึ่งไม่ใช่การชักที่เกิดจากกล้ามเนื้อหดเกร็ง แต่เป็นอาการเหม่อลอยไม่รู้ตัวประมาณ 10 – 15 วินาที เนื่องจากกระแสไฟฟ้าใน สมองไม่แล่น โดยที่เราไม่มีทางรู้เลยว่าอาการชักจะเกิดขึ้นเวลาไหน จึงต้องกินยา ป้องกันการชักไว้ก่อน ถึงแม้ว่าการกินยาไม่ได้ช่วยเราร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่ถ้าไม่ได้ กินยาอาจมีอาการชักถี่ขึ้นโดยที่ตัวเราและคนรอบตัวไม่รู้ ที่บ้านจึงค่อนข้างเป็นห่วง เรื่องนี้มาก ถึงกับสั่งว่าเวลานอนห้ามล็อกห้อง เวลาอาบน้ำต้องให้น้องชายเฝ้า ซึ่ง โชคดีว่าตลอดเวลาที่พักอยู่บ้านเพื่อรอผ่าตัด ผมไม่มีอาการชักเลย

“เมื่อถึงวันผ่าตัด คุณหมอใช้เวลานานกว่า 5 ชั่วโมง โดยผ่าเปิดกะโหลกเป็นรูปเกือกม้า เหนือท้ายทอยข้างซ้าย เพื่อนำก้อนเลือดที่พันกันออกมาทั้งก้อน จากนั้นเย็บแม็กที่หนังศีรษะ เพื่อไม่ให้มีแผลเป็น ผ่านไปกว่าหนึ่งสัปดาห์ต้องฉีดสีอีกครั้ง เพื่อดูว่าเส้นเลือดสมองมีรอยรั่วตรงไหนอีกหรือเปล่า”

ชีวิตใหม่ มุมมองใหม่

“ช่วงหกเดือนแรกหลังผ่าตัดต้องกระตุ้นสมองด้วยไฟฟ้า ซึ่งหมอบอกแม่ว่าก่อนหน้านี้ผม เคยชักมาแล้ว แต่ไม่มีใครรู้ว่านั่นคืออาการชัก ส่งผลให้ผมมีอาการนอนไม่หลับและรู้สึกเครียด เมื่อ มีการทดสอบสายตา ข่าวดีคือไม่ได้สูญเสียการมองเห็นเพิ่มอีกข้างละ 25 เปอร์เซ็นต์อย่างที่กังวล แต่ จนถึงทุกวันนี้ผมก็ยังมองด้านข้างไม่เห็นเหมือนเดิม

“ทุกวันนี้ผมสามารถใช้ชีวิตได้เกือบปกติ มีแค่อาจหลงๆ ลืมๆ บ้าง สามารถออกกำลังกาย ได้ ยกเว้นกีฬาบางอย่างที่อาจสร้างแรงดันในร่างกาย เช่น การดำน้ำลึก ทั้งที่เป็นกิจกรรมสุดโปรด ถ้านอนน้อย นอนไม่หลับ หรือเครียด อาจทำให้เกิดอาการชักได้ จึงต้องกินยากันชักเป็นเวลา 2 – 5 ปี ทำให้ไลฟ์สไตล์เปลี่ยนไปจากเดิมที่ผมค่อนข้างมีโลกส่วนตัวสูง ชอบเดินทางท่องเที่ยวคนเดียว แต่หลังจากนี้ไม่สามารถใช้ชีวิต แบบนั้นได้แล้ว ชอบขับรถก็ขับไม่ได้ ต้องมีคนขับรถ

“ส่วนโรคซึมเศร้ายังคงรักษาต่อเนื่อง ซึ่งปัจจุบันอาการค่อยๆ ดีขึ้นแล้ว จากที่ต้องพบแพทย์เดือนละครั้ง เริ่มนัดห่าง ออกไปเป็นสามเดือนครั้งและหกเดือนครั้ง แสดงว่าอาการเราค่อยๆ ดีขึ้น ซึ่งผมมั่นใจว่าตัวเองจะหายจากโรคนี้

“ความเจ็บป่วยครั้งนี้ทำให้ผมรู้ว่าครอบครัวและคนรอบข้าง ให้ใจและทุ่มเทในการดูแลอย่างดี โดยที่ไม่คิดว่าเขาจะทำเพื่อเรา ขนาดนี้ คุณยายผมอายุมากแล้ว ท่านก็ยังมาอยู่เป็นเพื่อน คุณแม่ มาคอยดูแลที่โรงพยาบาลตลอด แฟนช่วยสั่งซื้ออาหารที่ผม อยากกิน แม้ว่าพออาหารมาส่งจริงๆ ผมกลับกินได้แค่ 3 คำ มีเพื่อนฝูงและคนรู้จักมาเยี่ยมผมตลอดเวลาที่นอนอยู่โรงพยาบาล ทำให้ผมได้ข้อคิดเรื่องคุณค่าของชีวิต จากที่เมื่อก่อนเป็นโรค ซึมเศร้า เคยคิดว่าถ้าถูกรถชนตายไปก็ไม่เสียดายชีวิต แต่พอ มาถึงวันนี้ผมรู้สึกว่าชีวิตมีค่า จากที่คิดแค่อยากทำให้ชีวิตตัวเอง ดีขึ้น สิ่งที่เพิ่มขึ้นคือผมเชื่อว่าต้องมีเหตุผลอะไรบางอย่างที่ทำให้ ผมได้กลับมาใช้ชีวิต ได้มีโอกาสทำความดี ไม่ใช่แค่เพื่อตัวเอง ครอบครัว คนรอบข้าง แต่ต้องทำให้สังคมดีขึ้นด้วย

“อย่างช่วงที่โควิด-19 ระบาดหนัก ผมร่วมกับเพื่อนๆ ที่ บริษัท (KAS International) ร่วมกันบริจาคเงินซื้อเครื่องช่วย หายใจและชุดพีพีอีให้โรงพยาบาลสมุทรสาครที่ขาดแคลนเตียง ผู้ป่วยและอุปกรณ์ทางการแพทย์

“นอกจากนี้บริษัทของเรายังวางแผนว่าต่อไปถ้าสามารถ เดินทางไปจังหวัดต่างๆ ได้ เราอาจตั้งเป็นกองทุนหรือมูลนิธิ เพื่อสนับสนุนด้านการศึกษาให้เด็กๆ ตามต่างจังหวัด นำอุปกรณ์ ข้าวของเครื่องใช้ที่จำเป็น พร้อมกับมอบทุนการศึกษาโดยที่เขาไม่ จำเป็นต้องกลับมาคืนทุน เพราะผมเชื่อว่าการศึกษาเป็นต้นทุนชีวิต ที่จะช่วยให้เด็กๆ ได้เติบโตและใช้ชีวิตอย่างที่พวกเขาอยากจะเป็น และอาจมีโอกาส ‘ส่งต่อการให้’ อย่างที่เขาเคยได้รับ”

ที่มา : นิตยสารแพรว ฉบับ 975

บทความอื่นๆ ที่น่าสนใจ

คุณหมอโจ้ กับทิปส์ “ผู้นำ” แห่งวงการความงามที่ยืนหนึ่งได้อย่างยั่งยืน

ส่องโลกอินไซต์ คริปโตเคอร์เรนซี่ 2021 โดย ดร.เอกลาภ ยิ้มวิไล

เปิดชีวิตคุณแม่ฟูลไทม์ของ “เจนี่ อัลภาชน์ ณ ป้อมเพชร” ที่มีความสุขแบบเกินต้าน

ถือเป็นการกลับมาให้สัมภาษณ์อีกครั้งกับนิตยสารแพรวสำหรับ “โป๊ป ธนวรรธน์ วรรธนะภูติ” นักแสดงหนุ่มสุดฮ็อตที่มาอัปเดตชีวิตของเขาในตลอดปีที่ผ่านมา และเรื่องหัวใจที่บรรดาแม่ยกน้อยใหญ่อยากรู้กันมากที่สุด

ชีวิตปีที่ผ่านเป็นอย่างไรบ้างคะ

“ชีวิตปีที่ผ่านมาของผม คิดว่าคงคล้ายกับหลายคน ด้วยสถานการณ์บ้านเมือง สถานการณ์โควิด–19 ทำให้อะไรๆ ก็ไม่ค่อยดีกันหมด แต่เราจะไม่ได้รู้สึกว่าแย่มาก เพราะกระทบกันหมดทั่วโลก ชีวิตเปลี่ยนกันหมด อะไรที่เคยทำได้ก็ต้องชะงักกันไป ซึ่งตัวผมก็เหมือนคนอื่นที่อยู่บ้านเป็นหลัก จนรู้สึกแปลกๆ เพราะไม่เคยอยู่บ้านนานเป็นเดือนๆ ขนาดนั้น

“จากปกติต้องออกไปทำงานทุกวัน หรือถ้าช่วงที่ไม่มีงานก็ไปเจอเพื่อน ไปเตะฟุตบอล เล่นฟิตเนส พอทำอะไรแบบนั้นไม่ได้ก็มีอึดอัดบ้าง ตอนที่เริ่มออกจากบ้านได้จึงโล่งใจ แต่ก็ต้องระวังตัวเอง พอช่วงกลางปีก็ดีขึ้นหน่อย เริ่มได้กลับมาทำงานกัน”

 ตั้งเป้าชีวิตไว้อย่างไรบ้างคะ

“จะว่าอะไรไหม ถ้าผมจะบอกว่าไม่ได้ตั้งไว้เลย ผมชอบที่จะใช้ชีวิตแต่ละวันไปตามธรรมชาติ คือทำทุกวันให้ดี ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีและถูกต้องที่สุดเท่าที่จะทำได้ แค่นั้นแหละ (ยิ้ม) เราพาชีวิตเดินทางไปเรื่อยๆ เดี๋ยวอะไรจะเกิดมันก็เกิดไปตามธรรมชาติ แต่ถ้ามองตอนนี้ ปีนี้คือจะมีหนังกับละคร ซึ่งผมตั้งใจทำให้ดีที่สุด

“แต่ถ้าคิดในมุมตัวเอง อายุ 38 แล้ว ถามว่าใจคนเราคิดไหม ก็มีคิดแหละ แบบแก่ขึ้นอีกปีแล้วเว้ย! จะยังไงดี ครอบครัวจะเป็นอย่างไร เพื่อนจะยังอยู่ด้วยกันไหม หรือจะมีแฟนไหมนะ ใจก็คิดไปเรื่อยแหละ แต่ว่าคิดแล้วก็ปล่อย ไม่ได้นั่งคิดวนเวียนจนนอนไม่หลับอะไรแบบนั้น

“ผมเชื่อว่าทุกคนก็ต้องคิด แต่สิ่งที่สำคัญคือเราจะหยุดความคิดนั้นได้ยังไงมากกว่า ซึ่งสรุปแล้วยังไงเราก็ต้องใช้ชีวิตต่อไปอยู่ดี ฉะนั้นถ้าถามว่าแก่ขึ้นอีกปีนอยด์ไหม เวลาคิดก็มีความนอยด์นะ แต่เราปล่อยมันได้ สักพักก็ลุกขึ้นทำงานต่อ เดี๋ยวก็ไปเจอเพื่อนแล้ว เดี๋ยวก็ได้กลับบ้านแล้ว เดี๋ยวก็หลับแล้ว ซึ่งพอตื่นมาใหม่ก็คิดใหม่ มันก็วนเวียนอยู่อย่างนี้ สรุปคือมีนอยด์นิดหน่อย แต่เดี๋ยวก็ลืม” (หัวเราะ)

เมื่อไหร่จะมีแฟน ? ฟังจากปาก โป๊ป ธนวรรธน์ สเป็คสาวและมุมมองความรักที่เปลี่ยนไป

ขยับมาที่เรื่องหัวใจกันบ้าง คำถามนี้ถามแทนใจทุกคนที่ยังอยากรู้เสมอว่าเมื่อไหร่ธนวรรธน์จะมีแฟน

“สำหรับตอนนี้ถ้าถามว่ามีคนที่จริงจังหรือคุยกันแบบจะเป็นแฟนไหม ตอบว่า…ไม่มีเลยจริงๆ คือผมไม่ได้ปิดนะ อยากจะมีคนคุยเหมือนกัน แต่ที่ผ่านมาคุยแล้วไม่ลงตัว ไม่คลิกกัน บางครั้งมีคนแนะนำมา ผมก็คุย แต่ว่าพอคุยแล้ว อยู่ดีๆ ก็หายกันไป ถ้าให้สรุปเองก็อาจเพราะยังไม่เจอคนที่ศีลเสมอกัน บอกไม่ถูกเหมือนกันครับ…ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร”

แล้วสเป็คสาวยังเหมือนเดิมไหมคะ

“เหมือนเดิมนะ…ยังชอบผู้หญิงสไตล์เดิม ชอบที่ดูสวย นิสัยน่ารัก ดูเป็นคนจิตใจดี มีที่เข้ามาคุยกันแล้วสักพักก็หายไป”

ที่ผ่านมาส่วนใหญ่เขาจะหายไปเองเหรอคะ

“ใช่ ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกัน ส่วนใหญ่เขาจะหายไปเอง ขณะที่เราก็ยังเหมือนเดิม คิดว่าเขาอาจจะมีผู้ชายจีบเยอะมั้ง ผมก็ไม่รู้ แต่ถ้าเขาเงียบหายไป ผมปล่อย ไม่ได้ไปตามตื๊อหรือหาเหตุผล เพราะผมรู้สึกว่าเขาคงมีเหตุผลของเขา ที่ไม่อยากคุยกับเราแล้ว

“ผมตื๊อไม่เป็นด้วยน่ะ เลยเหมือนไม่ง้อ สมมติว่าคุยกันแล้วเงียบหายไป ก็คงมีคำถามแค่ว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะ…แค่นั้นเลย ถ้าเขาไม่มีเหตุผล ก็ให้เขาไปเท่านั้นเอง เพราะไม่อย่างนั้นเราก็จะเป็นทาสของความรักไปตลอดชีวิต ถ้าเรายอมทำทุกอย่าง เพราะความที่เราอยากให้เป็น เราจะต้องเป็นทาสในสิ่งนั้น

“แต่ถ้าคนคนนั้นมีใจที่ใกล้เคียงกัน เราจะรู้สึกว่าไม่ต้องพยายามมาก แต่กับบางคนที่เราต้องพยายามมาก เราก็อาจจะเหนื่อย ท้อ แล้วเราจะทุกข์ทำไม ฉะนั้นรอคนที่ใช่ดีกว่า ผมก็เลยจะเป็นอย่างนี้ไง แต่อยู่คนเดียวก็มีความสุขไปอีกแบบนะ มีเพื่อน มีคนคุยบ้าง เพียงแต่ยังไม่เจอใครที่จะตกลงเป็นแฟนกันเท่านั้นเอง”

โป๊ปมีมุมหวานๆ หรือทำเซอร์ไพร้ส์ให้ใครบ้างไหมคะ

“ตอนเด็กๆ ก็มีแหละ วาดรูปให้เขา แอบเอาของไปไว้หลังรถเขา รอเขาเปิดมาเจอจะได้เซอร์ไพร้ส์ เคยมาหมดแล้ว ทั้งรัก ง้อ ร้องไห้ เสียใจ เขาง้อเรา เราง้อเขา ผ่านมาหมดแล้ว (หัวเราะ) แต่สุดท้ายเรารู้แล้วว่าสิ่งเหล่านั้นไม่มีจริงหรอก เป็นแค่ความสนุก ความอยากในช่วงแรกๆ เท่านั้นเอง”

แสดงว่ามุมมองความรักเปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนค่อนข้างเยอะ

“แน่นอนครับ ต้องเปลี่ยนไปอยู่แล้ว ตอนนี้คือมีก็ได้ แต่ไม่มีก็อยู่ด้วยตัวเองได้ เป็นแบบนั้นมากกว่า หรือถ้าเมื่อไหร่มี คนคนนั้นก็ต้องอยู่กันแบบสบายใจ เข้าใจกัน ซึ่งคงหายากนะ เพราะสังคมสมัยนี้โซเชียลตลอดเวลา มีคนเข้าหาอยู่ตลอด ซึ่งชีวิตผมค่อนข้างเรียบๆ ไม่หวือหวา ฉะนั้นก็ยากอยู่นะที่จะเจอคนที่ใช่ แต่ก็ไม่ได้ทุกข์ ตอนนี้อยู่คนเดียวก็มีความสุขดีครับ”

ถ้าวัดเปอร์เซ็นต์ความสุขของโป๊ป คิดว่าเป็นอย่างไรคะ

“แฮ็ปปี้เกิน 70 เปอร์เซ็นต์นะ เพราะถ้าพูดว่า 100 เปอร์เซ็นต์ ก็ดูโกหกเกินไป ก็ต้องมีเรื่องครอบครัว เรื่องเพื่อนร่วมงานอะไรอย่างนี้ หลายอย่างที่ต้องคิด เพราะเรายังทำงานอยู่ ฉะนั้นอีก 30 เปอร์เซ็นต์ ก็ยังต้องเจอปัญหาต่างๆ ที่เข้ามา อย่างการเป็นนักแสดงก็ต้องคงสภาพหน้าตาและบุคลิกที่ดี เพื่อให้เหมาะสมกับบทบาทที่ได้รับ ซึ่งก็เป็นความทุกข์อีกแบบหนึ่งนะ จะทำอะไรก็ต้องคิดหน้าคิดหลังให้ดี อาจจะไม่ได้อิสระมาก แต่ก็แฮ็ปปี้ที่ยังได้อยู่ตรงนี้ (ยิ้ม) เอาเป็นว่าชีวิตโดยรวมมีความสุขสบาย จิตใจก็ดี ร่างกายก็ดี อาจจะมีปวดเข่า ปวดหลังบ้างเล็กน้อย” (หัวเราะ)

ที่มา : นิตยสารแพรว ฉบับ 966

รีบตามมาเลยค่ะสาวๆ แพรว จะพาไปทำความรู้จักกับ 6 เซเลบหนุ่มคลื่นลูกใหม่ไฟแรงจากตระกูลดัง ซึ่งนอกจากหน้าตาจะหล่อเหลาเอาการแล้ว โปรไฟล์ยังดี๊ดีมากแม่! เรียกว่ามีครบทั้งกึ๋นและเรื่องราวชีวิตที่น่าสนใจ รับรองว่าทำให้สาวๆ กระชุ่มกระชวยหัวใจได้อย่างแน่นอน

เปิดวาร์ป 6 เซเลบหนุ่มคลื่นลูกใหม่ รูปหล่อ นามสกุลดัง โปรไฟล์ดีมาก-ก-ก

พูม – ภานุกร ศรีอรทัยกุล

“พูม – ภานุกร ศรีอรทัยกุล” ลูกชายคนโตของคุณหนึ่ง – สุริยน และคุณเมก้า ศรีอรทัยกุล ที่แม้ลุคจะดูนิ่งๆ เท่ๆ แต่เจ้าตัวบอกว่า “ผมเป็นสายแอดเวนเจอร์นะครับ

“ตอนนี้ผมใกล้จะเรียนจบด้านเศรษฐศาสตร์ที่มหาวิทยาลัยบอสตัน สหรัฐอเมริกา แต่เนื่องจากสถานการณ์โควิด-19 จึงต้องเรียนทางออนไลน์จากประเทศไทย และบางวันก็เข้าไปศึกษางานที่บริษัทกับคุณพ่อบ้างครับ (ยิ้ม)

“ผมแพลนไว้ว่าพอจบปริญญาตรีจะเรียน GIA (Gemological Institute of America) ซึ่งเป็นสถาบันอัญมณีและศึกษาทางด้านอัญมณีศาสตร์เพิ่มเติม เพราะในอนาคตผมตั้งใจว่าจะทำด้านนี้ต่อจากคุณพ่อ ซึ่งจริงๆ คุณพ่อไม่ได้บังคับนะครับ ท่านให้อิสระเต็มที่ ท่านบอกเสมอว่าให้ทำสิ่งที่ชอบและอยากทำจริงๆ

“สารภาพว่าผมเพิ่งสนใจด้านอัญมณีเมื่อประมาณ 2 ปีนี้เองครับ จริงอยู่ที่ผมโตมากับสิ่งนี้ แต่เมื่อก่อนเรายังไม่ได้ศึกษาละเอียด แค่รู้สึกว่าหินอะไรทำไมแพงขนาดนี้ (หัวเราะ) แต่พอได้ศึกษาประวัติศาสตร์ความเป็นมาว่าเพชรแต่ละชนิดเป็นอย่างไร มาจากไหน ทำให้ผมอินและอยากเรียนด้านนี้เพิ่มเติมอย่างละเอียด

“อีกอย่างที่ชอบและอยากทำคือสนามกอล์ฟครับ เพราะชอบตีกอล์ฟมาก เล่นมาตั้งแต่อายุ 13 ปี ผมรู้สึกว่ากอล์ฟเป็นกีฬาที่มีเสน่ห์ ทุกครั้งที่ไปออกรอบเราจะเจอสถานการณ์ที่ไม่เหมือนเดิม อย่างสนาม ทิศทางลม จะเลือกใช้ไม้ตีแบบไหน รวมถึงองค์ประกอบต่างๆ ที่ทำให้เราได้คิดอยู่ตลอด ซึ่งผมเคยเป็นนักกีฬาโรงเรียนตอนอยู่ไฮสกูล แต่ผมรู้สึกว่าถ้าถึงขั้นเป็นนักกีฬาคงซีเรียสเกินไป ขอทำเป็นงานอดิเรกดีกว่า

“และเมื่อปี 2559 ผมเคยจัดกิจกรรมแข่งกอล์ฟการกุศล ‘Golf for School’ เพื่อหารายได้สมทบทุนการศึกษาให้นักเรียนด้อยโอกาส เพราะผมชอบงานด้านการกุศล การช่วยเหลือคน ผมไม่ชอบเห็นคนเป็นทุกข์ เพราะผมก็เคยมีช่วงที่เศร้า เครียด ซึ่งผมไม่ชอบความรู้สึกนั้นเลย บวกกับผมชอบกีฬากอล์ฟมาก จึงนำไอเดียไปปรึกษาคุณพ่อกับคุณปู่ และท่านก็ช่วยจัดการจนเกิดเป็นงานครั้งนั้น ซึ่งผมพอใจและมีความสุขมากครับ แต่หลังจากนั้นผมก็ไปเรียนต่อ แต่กิจกรรมนั้นคุณพ่อยังจัดต่อเนื่องมาตลอด เพียงแต่ผมไม่ได้เข้าไปทำแล้ว ส่วนในอนาคตถ้ามีโอกาส ผมจะทำกิจกรรมช่วยเหลือสังคมอีกแน่นอน

“และช่วงนี้ผมอินกับการพัฒนาตัวเองมากๆ ในทุกด้าน ชอบดูสารคดีเกี่ยวกับเรื่องนี้ เช่น แนวคิดของคนที่ประสบความสำเร็จ นักธุรกิจ การบริหาร ซึ่งย้อนไปสมัยเด็กผมค่อนข้างเกเร ขี้เล่น ไม่ตั้งใจเรียน ไม่ค่อยสนใจอะไร ดูไม่ค่อยจริงจังกับอะไรเท่าไร แต่พอเข้ามหาวิทยาลัย ผมจริงจังขึ้นเยอะเลยครับ เพราะรู้แล้วว่าการเรียนเป็นสิ่งสำคัญที่สุด ยิ่งจะเข้าสู่วัยทำงานแล้วด้วย จึงต้องเตรียมตัวให้พร้อมที่สุด

“ส่วนวันว่างผมชอบอ่านหนังสือ ฟังเพลง และออกกำลังกายด้วยการยกเวต (ยิ้ม) จริงๆ ผมเล่นกีฬาแทบทุกประเภท ชอบกิจกรรมเอ๊าต์ดอร์ อย่างสกี ดำน้ำ ต่อยมวย ฟุตบอล เทนนิส แต่ชอบที่สุดคือกอล์ฟ และเข้าฟิตเนสออกกำลังกายสัปดาห์ละ 3 วัน เพราะการดูแลสุขภาพเป็นสิ่งสำคัญมาก ฉะนั้นเริ่มดูแลตั้งแต่ตอนยังอายุไม่มากดีกว่า แต่ถ้าเรื่องการดูแลผิวพรรณ ความหล่อ ผมไม่เก่งเลย (หัวเราะ) ทาแค่ครีมกันแดดก่อนออกไปตีกอล์ฟเท่านั้น…เรื่องนี้ต้องยกให้คุณพ่อครับ

“ถ้ามองนิสัยตัวเอง ผมค่อนข้างเข้ากับคนง่ายนะครับ เฟรนด์ลี่ แต่ถ้าโมโหขึ้นมาก็น่ากลัวอยู่ครับ เพียงแต่ไม่ค่อยจะมีเหตุการณ์นั้นเกิดขึ้น ส่วนเรื่องหัวใจ ตอนนี้มีแฟนแล้วครับ (ยิ้ม) ผมชอบผู้หญิงที่มีความชัดเจนกับตัวเอง มีเป้าหมายว่าอยากทำอะไร ส่วนผม…คิดว่าตัวเองค่อนข้างโรแมนติก อย่างทุกวันสำคัญก็จะมีอะไรพิเศษให้ตลอด แต่จริงๆ เรื่องนี้ต้องให้คนอื่นตอบนะ” (หัวเราะ)

กัน – ณัฐภัทร สหวัฒน์

ณัฐภัทร สหวัฒน์ ลูกชายคนโต หนึ่งในสี่หนุ่มของคุณภัทท และคุณนีน่า – ณัฐนันท์ สหวัฒน์ ที่พกความหล่อมาเต็มอัตรา เขาคือผู้ชายสายลอง มีความชอบหลากหลาย ไม่ว่าจะกระโดดร่ม เล่นโยคะ ฝึกธรรมะ ไปจนถึงเป็นมังสวิรัติ

“ตอนนี้ผมช่วยธุรกิจที่บ้านครับ อยู่ที่บริษัท วนชัย กรุ๊ป จำกัด (มหาชน) รวมไปถึงดูแลบริษัท วนชัย วู้ดสมิธ จำกัด ทำเกี่ยวกับวัสดุก่อสร้างและค้าไม้ โดยผมทำตำแหน่ง Communication on Cloud ดูแลช่องทางการขายและการสื่อสารผ่านทางออนไลน์ ทำมาได้ 1 ปีแล้ว ซึ่งต้องเรียนรู้เยอะ เพราะผมไม่ได้จบด้านออนไลน์มาโดยตรง บวกกับไม่ใช่สายเล่นโซเชียล ก็ต้องศึกษาหาวิธีว่าถ้าอยากให้คนเสิร์ชเจอบริษัทเราต้องทำอย่างไร มีวิธีไหนที่จะทำให้คนรู้จักมากขึ้น เพื่อที่จะได้ลูกค้าใหม่ๆ ยากเหมือนกัน แต่ก็ทำได้ครับ

“ผมเรียนจบด้านบริหารจาก Emmanuel College ที่บอสตัน โดยไปเรียนไฮสกูลตั้งแต่อายุ 11 ผมชอบนะ เพราะความที่โรงเรียนมีเด็กนักเรียนมาจากกว่า 50 ประเทศ จึงได้ฝึกเรื่องการปรับตัว กลายเป็นคนที่เข้ากับคนง่าย และสอนให้ผมไม่ตัดสินคนอื่น

“แต่นิสัยผมเบื่อง่ายครับ จึงชอบทดลองหากิจกรรมใหม่ๆ ทำอยู่เสมอ โดยเฉพาะแนวแอดเวนเจอร์ ชอบปีนเขา กระโดดร่ม ซึ่งช่วงที่เรียนมหาวิทยาลัยผมเคยไปลงเรียนคอร์สกระโดดร่มจริงจัง โชคดีที่ผมไม่กลัวความสูง แต่จะรู้สึกตื่นเต้นที่สุดตอนที่กำลังจะกระโดดลงจากเครื่องบิน ความสูงประมาณ 13,000 ฟตุ จากพื้นดิน ต้องมีสติ หมั่นดูสัญญาณมือจากครูผู้ฝึก ซึ่งการฝึกครั้งแรกจะมีครูจับมือแล้วกระโดดไปพร้อมกัน ถ้าเขาเห็นว่าเราทรงตัวได้ ไม่มีอาการตกใจก็จะปล่อยมือ สิ่งที่ต้องทำคือดูว่าตัวเองอยู่ที่ระดับความสูงเท่าไร และคอยเช็กว่าจุดแลนดิ้งคือตรงไหน เพื่อที่จะบังคับร่มให้ไปลงตรงจุด ซึ่งผมโชคดีมาก กระโดดร่มมา 6 ครั้งยังไม่เคยลงผิดจุด

“นอกจากกีฬาที่ตื่นเต้นแล้ว โยคะผมก็เล่น ที่สนใจเพราะช่วยฝึกการทรงตัว อย่างผมชอบเล่นกีฬา ทางน้ำ เช่น เซิร์ฟ เวคบอร์ด ต้องใช้กล้ามเนื้อทุกส่วน โยคะจะช่วยได้มาก หลายคนคิดว่าโยคะเป็นกีฬาช่วยผ่อนคลาย แต่ไม่นะ เหงื่อหยดติ๋งๆ เลย เหนื่อยกว่าวิ่งอีก ผมใช้วิธีฝึกฝนเอง โดยดูคลิปในยูทูบ เริ่มจากวันละ 10 นาที ขยับขึ้นมาเรื่อยๆ ตอนนี้อยู่ที่ 1 ชั่วโมงครึ่ง สามารถทำท่า Head Stand (ยืนด้วยศีรษะ) ได้แล้ว ผมอยากทำท่า Hand Stand (ยืนด้วยมือ) ให้ได้ด้วย กำลังฝึกอยู่ครับ

“อีกอย่างที่ผมทดลองทำได้ปีกว่าคือการกินมังสวิรัติครับ เดิมผมชอบเนื้อสัตว์มาก อยากลองดูว่าถ้าไม่กินผมจะโอเคไหม เป็นความท้าทายอีกแบบ ปรากฏว่าผลลัพธ์ดีกว่าที่คิด เพราะร่างกายตอบรับได้ดีมาก ช่วยให้รู้สึกกระฉับกระเฉงขึ้น สำหรับใครที่รู้สึกว่ากินมังสวิรัติแล้วจะได้สารอาหารไม่เพียงพอ ผมแนะนำให้เสริมด้วยไขมันชนิดดีและกินวิตามินเสริม เพื่อทดแทนการกินเนื้อสัตว์ด้วยครับ

“อีกอย่างที่หลายคนไม่รู้คือผมชอบงานศิลปะด้วย ทั้งการปั้นดินน้ำมัน แกะสลักไม้ และวาดรูป ทั้งสีน้ำ สีอะคริลิก ตอนนี้อยากลองสีน้ำมันเพิ่ม พอวาดเสร็จบางครั้งก็ให้เป็นของขวัญวันเกิดกับคนในครอบครัว (ยิ้ม)

“นอกจากนี้ผมยังชอบปฏิบัติธรรม เริ่มไปวิปัสสนาเมื่อ 2 ปีที่แล้ว และทำต่อเนื่องมาจนถึงตอนนี้ ที่สนใจเพราะคิดว่าการวิปัสสนาเป็นประโยชน์กับตัวเอง ช่วงแรกยอมรับว่าทรมานมาก นึกว่าไปเข้าแคมป์คณิตศาสตร์ เพราะมัวแต่บวกลบคูณหารว่าจะได้กลับบ้านวันไหน (หัวเราะ) นับทุกอย่าง ต้องนอนกี่วัน กินอาหารกี่มื้อ แต่ศูนย์วิปัสสนาที่เชียงใหม่สอนดีมาก ถ้าเบื่อก็แค่กำหนดกับตัวเองว่าเบื่อหนอ อยากกลับบ้านหนอ ไม่อยากอยู่หนอ ทำตามนั้นจนรู้สึกดีขึ้น มันทำให้ผมมีสติ รู้จักสังเกตร่างกายตัวเอง รู้ว่ากำลังคิดอะไร จึงไปต่อเนื่องเรื่อยๆ

“ในอนาคตผมอยากมีธุรกิจของตัวเอง อยากทำเกี่ยวกับไม้หรือไม่ก็ทำฟาร์ม ผมชอบอยู่กับธรรมชาติ สมัยเรียนไฮสกูล คุณลุงของเพื่อนมีฟาร์มวัว เวลาปิดเทอมผมก็ไปช่วยเป็นลูกมือ ตื่นแต่เช้ามืดไปรีดนม ทำความสะอาดคอก ป้อนอาหาร ชอบมาก เป็นชีวิตในฝันเลยครับ”

ซีซาร์ – เปรมชนก วงศ์โชติสถิต

“ซีซาร์” ลูกชายของคุณไพบูลย์ – คุณอุบลวรรณ วงศ์โชติสถิต เจ้าของธุรกิจส่งออกผลไม้ไทย บริษัท โอพี ฟรุตส์ จำกัด เขากำลังศึกษาอยู่คณะเศรษฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยนิวยอร์ก นอกจากจะเรียนเก่งแล้ว ยังมีความสามารถหลากหลาย ทั้งงานในวงการบันเทิง กีฬา และแฟชั่น เรียกว่าครบเครื่องจริงอะไรจริง

“ผมกำลังขึ้นปี 2 แลว้ ครับ หลายคนอาจคิดว่าผมไม่น่าเรียนคณะเศรษฐศาสตร์ เพราะลุคผมค่อนข้างติสต์ (หัวเราะ) แต่เอาจริงๆ ผมก็สนใจงานอาร์ตและแฟชั่นมาก ที่จริงเกือบจะเลือกเรียนสายนั้นแล้ว แต่อีกใจผมก็ชอบเศรษฐศาสตร์เหมือนกัน และการเรียนสาขานี้จะสามารถกลับมาช่วยงานของที่บ้านได้ ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่ทิ้งงานด้านที่ชอบครับ อยากเรียนอะไรที่เสริมความครีเอทีฟให้ตัวเองด้วย จึงลงเรียนวิชาด้านมีเดียควบคู่กันไป

“ผมเป็นผู้ชายสายแฟ อินกับแฟชั่นมาก สไตล์ผมคือสตรีท ชอบใส่เสื้อตัวใหญ่ กางเกงโคร่ง กับสนีกเกอร์ แต่วันนี้ขอเปลี่ยนลุคเพื่อ แพรว โดยเฉพาะ อย่างช่วงนี้ผมอินกับดีไซเนอร์ไทย ชอบแบรนด์ Painkiller และ Leisure Projects ที่สามารถนำความเป็นไทยให้โกอินเตอร์ได้ลงตัว ไม่ว่าจะออกคอลเล็คชั่นอะไรมา ก็น่าซื้อไปหมด เรื่องช็อปจึงเป็นของชอบครับ ตอนอยู่นิวยอร์กแค่มีเวลาว่างระหว่างคลาส ก็สามารถไปเล็งไว้ก่อนได้ ไอเท็มที่มีเยอะที่สุดในตู้คือรองเท้า หลากหลายมาก ทั้งบู๊ต สนีกเกอร์ หุ้มข้อ ฯลฯ แบรนด์ที่ชอบที่สุดตอนนี้คือ Nike ชอบที่เขาทำงานกับศิลปินหลากหลาย ทุกคู่ที่เขาดีไซน์ออกมาเป็นสไตล์ผมทั้งนั้นเลย (ยิ้ม)

“ถ้าเป็นเรื่องกีฬา ผมเคยเล่นบาสเกตบอลสมัยเรียนไฮสกูลที่อังกฤษ ซึ่งเป็นอีกเรื่องที่ผมภูมิใจมาก ผมเริ่มเล่นบาสตั้งแต่อายุ 12 และตัวเล็กที่สุดในทีม ทั้งที่ผมสูง 180 ซึ่งถือว่าสูงสำหรับคนไทยแล้ว แต่เพื่อนในทีมตอนนั้นส่วนใหญ่สูง 190 กัน ความที่ตัวเล็กสุดจึงได้เล่นตำแหน่งพ้อยต์การ์ด ทำหน้าที่จ่ายลูกบอลเพื่อเริ่มบุกเกม และกันฝ่ายตรงข้าม ครั้งหนึ่งเกิดอุบัติเหตุขณะกำลังซ้อมกับเพื่อน แล้วเพื่อนอีกคน ซึ่งสูงกว่า 2 เมตร คือสูงที่สุดในทีม เขาล้มทับผมหัวโขกกันสนั่น โอ้โฮ…อย่างมึน แล้วสัปดาห์ถัดมาต้องสอบ ดีที่ไม่เป็นอะไรมาก

“บาสยังทำให้ผมประทับใจด้วย ตอนอายุ 17 ผมมีโอกาสไปร่วมแข่งที่ประเทศสเปน สนุกมาก เหมือนได้เปิดโลกใบใหม่ เพราะได้ร่วมฝึกกับทีมสเปน ซึ่งเป็นทีมมืออาชีพ เขาเล่นบาสกันเต็มเวลา ไม่ต้องแบ่งเวลาเรียนเหมือนพวกผม นักกีฬาที่นั่นมีแพสชั่นสูง เขาจะคอยผลักดันผมตลอดว่ายูต้องมีพลังนะ ถ้ารู้ว่าตัวเองมีปัญหาเรื่องอะไร ต้องแก้ตอนนี้เลยนะ ถึงแมตช์นั้นทั้งแพ้และชนะ แต่ก็ทำให้ผมได้ทักษะใหม่ๆ และได้เพื่อนใหม่กลับมา

“ถ้าถามถึงแพสชั่นที่ผมอยากทำตอนนี้คืองานในวงการบันเทิงครับ นอกจากงานเดินแบบ ถ่ายแบบที่ผมทำอยู่แล้ว ผมยังชื่นชอบการเต้นและร้องเพลงด้วย รักการฟังเพลงตั้งแต่เด็ก ไม่ว่าจะทำอะไรต้องเปิดเพลงตลอดเวลา ไอดอลคือ Jay Park ศิลปินเกาหลีที่มีความสามารถหลากหลาย แร็พเก่ง ร้องเพลงก็ดี เต้นก็ได้ และ บุคลิกเขาชัดมาก เวลาอยู่บนเวทีเราละสายตาจากเขาไม่ได้เลย เป็นแรงบันดาลใจให้ผมหัดเต้นและลองแร็พเล่นๆ ตอนนี้กำลังเรียนเพิ่มเติมอยู่ครับ นอกจากเพลง งานแสดงผมก็สนใจ ผมชอบดูนักแสดงที่สามารถสื่ออารมณ์ของตัวละครออกมาได้ดี อยากลองทำอย่างนั้นบ้าง ซึ่งที่บ้านก็พร้อมสนับสนุนเต็มที่

“ส่วนเรื่องหัวใจ ผมไม่โสดแล้วครับ (ยิ้ม ) ผมเป็นแฟนที่ค่อนข้างตามใจ เรียกว่ายอมเลยแหละครับ เซย์โนไม่ค่อยเป็น แต่ถ้ามีเรื่องที่ผมไม่สบายใจก็จะพูดนะ เคลียร์ให้จบทันที สุดท้ายแล้วผมง้อได้ แม้จะไม่เก่งก็ตาม ถึงอย่างนั้นก็ได้ผลซะส่วนใหญ่นะครับ” (ยิ้ม)

เท็ดดี้ – อธิวัฒน์ ตั้งพูลสินธนา 

“เท็ดดี้” นอกจากจะเรียนเก่ง เขายังเด่นทั้งเรื่องกิจกรรมและมีแพสชั่นทำงานอาสา เรียกว่าหล่อ เก่ง ใจดี ครบสูตร

“ผมเป็นเด็กกิจกรรมตั้งแต่สมัยเรียนที่สาธิตจุฬาฯ เป็นทั้งนักกีฬาว่ายน้ำและแบดมินตันของโรงเรียน แมตช์ที่ภูมิใจคือชนะเลิศการแข่งขันแบดมินตันในงานสาธิตสามัคคี ซึ่งเป็นการแข่งขันระหว่างโรงเรียนสาธิต ผมชนะครั้งแรกตอนเรียนชั้น ป.6 และอีกครั้งคือ ม.2 แต่ตอนหลัง อยากมุ่งเรื่องการเรียนให้เต็มที่จึงหยุดไว้ก่อน สุดท้ายก็สามารถเอนทรานซ์ติดคณะบัญชี ภาคอินเตอร์ จุฬาฯ ได้อย่างที่ตั้งใจครับ (ยิ้ม)

“ตอนนี้ผมเรียนอยู่ชั้นปี 3 กำลังอินกับสิ่งที่เรียนมาก เพราะมีโอกาสไปฝึกงานด้าน Investment Banking ที่ Jay Capital Advisory Limited ลองทำงานด้านไฟแนนซ์มาสักพัก สนุกดีครับ ทำให้อยากลองทำงานเป็นที่ปรึกษา ดูแลและแก้ไขปัญหาธุรกิจในแต่ละเคสมากกว่าจะลงทุนทำธุรกิจของตัวเอง เพราะผมไม่ชอบความเสี่ยง

“ผมยังสนใจงานในวงการบันเทิงด้วย เคยมีโอกาสไปแคสติ้งงานของช่อง One ช่วงที่เรียนอยู่ ปี 2 และได้เรียนคลาสการแสดงเพิ่มเติม ผมยังไม่แน่ใจว่าตัวเองรักงานด้านนี้จนอยากเอาจริงเลยไหม แต่เมื่อมีโอกาสก็อยากทำให้เต็มที่ที่สุด

“เรื่องที่ถือเป็นจุดเปลี่ยนในชีวิตผมคือ เมื่อก่อนผมเป็นสายช็อปแบรนด์เนม เคยไปเที่ยวญี่ปุ่นแล้วไม่ทำอะไรเลยนอกจากช็อปปิ้งทั้งวัน กระทั่งเรียนมหาวิทยาลัยแล้วมีโอกาสไปค่ายอาสา ซึ่งก่อนหน้านั้นชีวิตผมมีแต่เรื่องเรียนกับกีฬา ไม่ค่อยทำอะไรอย่างอื่น โดยเฉพาะงานอาสา จึงอยากลองออกไปช่วยคนและอยู่แบบลำบากบ้าง เพราะค่ายนี้กินอยู่ค่อนข้างลำบากและห้ามแตะมือถือ 7 วัน ตอนบอกคุณพ่อว่าจะไปค่าย ท่านยังแปลกใจ แต่ก็สนับสนุนให้ไปเรียนรู้เต็มที่ ซึ่งเป้าหมายของค่ายอาสาครั้งนั้นคือสร้างห้องสมุดให้เด็กๆ ที่จังหวัดมหาสารคามเป็นเวลา 7 วัน

“คืนแรกต้องปูเสื่อนอนในห้องเรียน แมลงเยอะมาก ต้องปัดกันทั้งคืน แย่สุดคืออาหาร ผมไม่กินผัก แต่ในค่ายมีแต่ผัก เมนูวันแรกคือแกงจืดแตงกวากับถั่วงอกแบบไม่ปรุงรส เห็นแล้วไม่อยากกินเลยครับ แต่กฎของค่ายคือต้องกินให้หมด ตอนนั้นคิดเลยนะว่าจะรอดไหม แต่ถ้าให้ชั่งน้ำหนัก เรื่องสนุกในค่ายมีเยอะกว่า จนผมเลิกโฟกัสเรื่องอาหาร คือนอกจากสร้างห้องสมุด ยังมีงานสอนหนังสือ กิจกรรมสัมพันธ์กับชุมชน และงานสวัสดิการ ทุกคนจะได้วนทำครบทุกอย่าง ผมได้ผสมปูน ก่ออิฐฉาบปูนเป็นครั้งแรกในชีวิต ได้ไปสอนหนังสือเด็กๆ ส่วนกิจกรรมสัมพันธ์ คือไปหาชุมชน พูดคุย เรียนรู้วัฒนธรรม และมอบของใช้ให้ผู้ป่วยติดเตียง วันสวัสดิการก็ทำความสะอาด ทำอาหาร ดูแลค่าย ทั้งหมดนี้ผมชอบการสอนมากที่สุด ที่แปลกคือผมเคยคิดว่าตัวเองไม่ชอบเด็กเลย แต่เด็กๆ ที่นี่น่ารักมาก จนผมรู้สึกอยากช่วยให้เขาได้รับอะไรสักอย่าง จะเป็นความรู้หรือความสุขก็ได้ พอใกล้ถึงวันกลับบ้านไม่อยากกลับเลยครับ พอขึ้นปี 2 และปี 3 ผมสมัครเป็นสต๊าฟทำหน้าที่จัดค่าย โดยดูแลเรื่องการสอนว่าแต่ละวันจะสอนเรื่องอะไร เช่น ความสามัคคี น้ำใจ ความอดทน การตั้งเป้าหมาย ฯลฯ

“สิ่งที่เปลี่ยนผมมากที่สุดจากการไปค่ายคือทำให้ผมรู้สึกขอบคุณชีวิตที่ผมมีอย่างทุกวันนี้ รู้จักพอใจในสิ่งเล็กๆ น้อยๆ รอบตัวมากขึ้น อย่างมีวันหนึ่งที่ผมอยู่ค่าย ต้องกินแครอตกับหัวหอม จากคนที่ไม่กินผัก แต่วันนั้นผมกลับรู้สึกว่ามันอร่อย คือแค่รู้สึกอย่างนั้นเราก็มีความสุขได้ แล้วมันทำให้นิยามของความสุขเปลี่ยนไปจากเดิม เมื่อก่อนผมคิดว่าการซื้อของทำให้มีความสุข แต่ตอนนี้มันคงไม่ได้มากเท่ากับที่ได้ช่วยเหลือคนอื่น ทุกวันนี้ผมช็อปปิ้งของแบรนด์เนมน้อยลง ถือว่าประหยัด ไปได้เยอะ (หัวเราะ) ผมใช้เงินไปกับการท่องเที่ยวหาประสบการณ์ชีวิตหรือกินของกินอร่อยๆ แทน

“ตอนนี้ผมอยากทำโปรเจ็กต์ที่เปิดโอกาสให้นิสิตไปทำกิจกรรมร่วมกับเด็กกำพร้าได้โดยไม่ต้องจำกัดจำนวนคน เพราะปกติเวลาทำกิจกรรมมักจะต้องจำกัดจำนวนด้วยเงื่อนไขต่างๆ ผมอยากทำให้สำเร็จ เพื่อนๆ น้องๆ จะได้มีประสบการณ์ในการออกไปช่วยเหลือผู้อื่นดูบ้าง เพราะมันทำให้เกิดความรู้สึกดีๆ หลายอย่าง ผมเองยังไม่เคยลืมความประทับใจที่น้องๆ ชั้นประถมเดินมาขอบคุณที่เราช่วยสอนหนังสือ เป็นความรู้สึกดีที่ต้องสัมผัสด้วยตัวเองครับ”

อั๊น – ณพวุฒิ ขุนพินิจ 

“อั๊น” ทายาทคนสุดท้องของคุณอรรถกวี ขุนพินิจ และคุณอพัชชา รัตนนันท์ แห่งบริษัท ยูเนี่ยน เคมีคอล แอนด์ อีควิปเม้นท์ จำกัด ผู้ผลิตเอทิลแอลกอฮอล์ที่ได้การรับรองมาตรฐานอาหารและยารายเดียวในประเทศไทย (Food Grade) หลังจากเรียนจบจากอเมริกา ตอนนี้เขากำลังสนุกกับการแตกไลน์งานธุรกิจ

“ผมไปเรียนไฮสกูลที่คอนเนตทิคัต อเมริกา ตั้งแต่อายุ 14 ปี ตอนแรกไม่อยากไป เมื่อมองย้อนไปก็เป็นเรื่องดีนะ ผมยังคิดเลยว่าถ้ามีลูกก็อยากส่งไปเรียนที่อเมริกา เพราะมันช่วยสอนให้ใช้ชีวิตด้วยตัวเอง อย่างโรงเรียนประจำที่ผมไปอยู่มีตารางเวรให้เด็กแต่ละคนว่าต้องทำหน้าที่อะไรบ้าง เช่น ดูดฝุ่นในห้องเรียน ตักหิมะ เก็บจานหลังกินข้าว สอนให้ผมรู้จักรับผิดชอบ ฝึกวินัย พอไปเรียนมหาวิทยาลัยก็อยู่ได้สบายเลย

“ผมตัดสินใจเรียนต่อด้าน Arts and Science ที่มหาวิทยาลัยนิวยอร์ก จากนั้นก็เบนเข็มมาเรียนด้าน Public Policy โฟกัสเรื่องรัฐศาสตร์และเศรษฐศาสตร์ ศึกษาเกี่ยวกับนโยบายรัฐ รวมถึงเรื่องภาษี เพราะได้ลองเรียนแล้วชอบ ผมรู้สึกว่าการเรียนสาขานี้ตอบโจทย์ เพราะสามารถนำมาประยุกต์ใช้กับธุรกิจที่บ้านได้เป็นอย่างดี

“ผมกับพี่สาว (เอิร์น – ธัญนิจ ขุนพินิจ) ยังร่วมก่อตั้งธุรกิจอีก 2 อย่าง คือ Avia by Union Alcohol ผลิต Hand Sanitizing Gel และ Alcohol Hand Spray ผลตอบรับค่อนข้างดี ส่วนอีกธุรกิจที่เพิ่งทำด้วยกันคือแบรนด์ Skin & Tonic เป็น Pillow Spray ใช้ฆ่าเชื้อและช่วยให้ผ่อนคลาย นอนหลับได้ดี ใช้สำหรับฉีดหมอนและเครื่องนอน ซึ่งทั้งสองธุรกิจนี้เราใช้วัตถุดิบที่ดีที่สุดของธุรกิจในครอบครัวเรามาต่อยอด อย่าง Pillow Spray พี่สาวเลือกที่ไม่มีส่วนผสมของน้ำหอม แต่ใช้เอสเซนเชียลออยล์อย่างดีที่นำเข้ามาจากฝรั่งเศส โดยขายทางออนไลน์ Line : @AviabyUnionAlcohol และ Line : @skinandtonic

“ผมเป็นคนชิลๆ ง่ายๆ ชอบดูหนัง ฟังเพลง ถ่ายรูป ไม่ชอบความเครียด ถ้านอกเวลางานผมไม่เคยจัดตารางว่าต้องทำอะไร บางวันก็ขับรถเรื่อยๆ ไปโผล่ที่อยุธยาเลยก็มี แล้วก็ชอบความแอดเวนเจอร์ มีเรื่องนึงที่ผมภูมิใจมากคือ เมื่อปี 2019 ผมเดินขึ้นยอดเขาคิลิมันจาโรสำเร็จ ซึ่งเป็นยอดเขาที่สูงที่สุดในทวีปแอฟริกา มีความสูง 5,895 เมตร ใช้เวลาเดินทั้งหมด 7 วัน คือ เดินขึ้นเขา 6 วัน และเดินลงจากเขา 1 วัน ไปกับเพื่อนและพี่สาว โดยมีไกด์ช่วยนำทาง เรียกว่าเป็นสิ่งที่ยากที่สุดที่เคยทำ เพราะแม้ผมจะเข้ายิมบ้าง แต่ร่างกายไม่ได้ฟิตแบบนักกีฬา แล้วเราต้องเดินตลอดเวลา อย่างวันสุดท้ายคือเดิน 14 ชั่วโมง ต้องตื่นตอนกลางคืนแล้วเดินข้ามเขา เส้นทางไม่ได้ยาก แต่เพราะเป็นทางซิกแซ็ก และยิ่งขึ้นไปบนที่สูงยิ่งหายใจลำบาก ผมถึงขั้นอาเจียน บางวันนอนแล้วตอนเช้าลุกขยับตัวไม่ได้ เพราะปวดเมื่อยมาก โชคดีอย่างคือไม่เกิดอุบัติเหตุร้ายแรง

“วันที่ต้องเดินขึ้นยอดเขาเราเริ่มเดินตั้งแต่ 5 ทุ่ม อากาศหนาวมาก ทั้งลื่นและชัน ต้องใช้ ไม้เท้าช่วยให้ไต่ไปเรื่อยๆ แต่ก็เดินลำบาก เพราะเป็นทรายนิ่ม ก้าวลงไปแล้วเท้าจะจมถอยลงไป บรรยากาศรอบด้านมืดไปหมด มองไม่เห็นเพื่นร่วมทาง เห็นแค่แสงจากไฟฉายที่อยู่บนหัว ผ่านไปหลายชั่วโมงแล้วยังรู้สึกเหมือนอยู่ที่เดิม เหนื่อยแค่ไหนก็พักไม่ได้ เพราะไกด์บอกว่าพักแล้วอาจจะไม่ตื่น พวกผมไปถึงยอดเขาช่วงเช้า มองลงไปข้างล่างเห็นเมฆ บรรยากาศเงียบสงบมาก คุ้มกับความเหนื่อยครับ”

ซีซ่า – เบญจมินทร์ เบญจฤทธิ์

“ซีซ่า – เบญจมินทร์ เบญจฤทธิ์” หนุ่มนักกีฬามากความสามารถ ลูกชายของคุณอภิชาติ – คุณวีรนุช เบญจฤทธิ์ MD One & All Thailand และ MD Vera Allied Manufacturing Co. Ltd. ซึ่งนอกจากเขาจะมาพร้อมกับความสูงโปร่ง ยังมีเสน่ห์จากความน่ารัก ยิ้มเก่ง ใจดี และเป็นกันเอง

“ผมเรียนอยูที่ Harrow School (Year 13) ประเทศอังกฤษ ซึ่งผมมาเรียนต่อที่นี่ตั้งแต่อายุ 13 ปี เป็นโรงเรียนประจำชายล้วน การที่ได้เข้าเรียนที่นี่เป็นอีกหนึ่งเรื่องที่ผมภูมิใจนะครับ เพราะต้องผ่านการสอบหลายรอบ ทั้งข้อเขียน ทั้งสัมภาษณ์ และได้รับทุนพิเศษในฐานะนักกีฬาว่ายน้ำ (Outstanding Talent Scholarship 2016 – 2021) และทุนเรียนดี A – Level (Honarary Academic Scholarship 2019 – 2021)

“ผมว่ายน้ำมาตั้งแต่ 3 ขวบ และเริ่มลงแข่งขันครั้งแรกตอน 6 ขวบ จากนั้นก็เป็นนักกีฬาว่ายน้ำของโรงเรียนมาตลอด มีตารางฝึกซ้อมสัปดาห์ละ 5 วันเพื่อเตรียมสำหรับแข่งขันรายการต่างๆ ความภูมิใจล่าสุดคือผมได้รับเลือกเป็นหัวหน้าชั้นประจำบ้าน คอยดูแลน้องๆ ปีแรก (Year 9) โดยมีหน้าที่ดูแลความเรียบร้อย ให้คำปรึกษาน้องๆ เพราะเวลาเข้ามาเรียนโรงเรียนประจำใหม่ๆ นักเรียนอาจจะเกิดอาการซึมเศร้าหรือคิดถึงบ้าน คิดถึงครอบครัว ผมก็จะคอยให้คำปรึกษา แนะนำ เทคแคร์ เพราะผมก็เคยผ่านช่วงปีแรกของการเรียนมาก่อน ทำให้เข้าใจความรู้สึกน้องๆ ว่าต้องการอะไร เพียงแต่ตัวผมตอนนั้นไม่ได้โฮมซิกเท่าไร อาจเพราะไม่ค่อยมีเวลาว่าง กิจกรรมเยอะ และเจอเพื่อนใหม่ตลอด…เรียกว่าไม่ค่อยมีเวลาเหงาครับ (หัวเราะ)

“ตำแหน่งหัวหน้าชั้นนี้ 50 เปอร์เซ็นต์คุณครูเลือก แล้วอีก 50 เปอร์เซ็นต์มาจากการโหวตของลูกบ้านครับ ผมคิดว่าส่วนหนึ่งน่าจะเพราะนิสัยผมค่อนข้างเข้ากับคนง่าย คุยกับเพื่อนๆ ได้หมด เฟรนด์ลี่ ใจดี รับฟังปัญหาของคนอื่น ซึ่งผมชอบให้คนมาคุย มาปรึกษานะ ถ้าช่วยอะไรได้ก็จะช่วยเต็มที่ ถ้าปลอบใจแล้วยังไม่ดีขึ้น ก็อาจจะพาไปกินข้าว พาไปเที่ยว ให้เขาไม่คิดมากครับ (ยิ้ม)

“ถ้าผมมีเวลาว่างส่วนใหญ่ก็จะดูหนัง ฟังเพลง แต่หลักๆ จะอยู่กับการออกกำลังกาย เพราะเป็นนักกีฬา แต่ไม่เฉพาะว่ายน้ำนะครับ ผมชอบเล่นกีฬาแทบทุกประเภท อย่างวิ่งผมก็เคยลงวิ่งฮาล์ฟมาราธอน (21 กิโลเมตร) และล่าสุดลงวิ่ง Cross Country คือวิ่งผสมว่ายน้ำ เป็นงานการกุศลของโรงเรียน ซึ่งปีนี้ผมจะจบแล้ว ก็เลยขอจัดเต็มนิดนึง (หัวเราะ) ลงว่ายน้ำ 10 กิโลเมตร ต่อด้วยวิ่ง 20 กิโลเมตร เป็นการวิ่งขึ้นลงภูเขาในบริเวณโรงเรียน รวมเวลาประมาณ 5 – 6 ชั่วโมง ถือเป็นอีกหนึ่งรายการที่ประทับใจครับ (ยิ้ม)

“ถ้าพูดถึงประสบการณ์แปลกใหม่ ผมคิดว่าน่าจะเป็นตอนที่บินกลับจากอังกฤษช่วงธันวาคมที่ผ่านมา เพราะต้องกักตัวนาน 4 สัปดาห์เลย เริ่มจากกักตัวที่อังกฤษก่อน 15 วัน พอมาถึงเมืองไทยก็กักต่ออีก 15 วัน แต่ผมไม่มีปัญหา ครับ เพราะปกติอยู่โรงเรียนประจำจึงอยู่คนเดียวได้ ไม่เหงา (ยิ้ม) ถือว่าได้ใช้เวลากับตัวเองเต็มที่ มีเวลาเขียนโปรเจ็กต์ส่งมหาวิทยาลัย เรียนออนไลน์ ฯลฯ

“ตอนนี้ผมอยู่ในช่วงรอการตอบรับจากมหาวิทยาลัยที่อังกฤษกับสหรัฐอเมริกาครับ ผมอยากเรียนต่อด้านวิทยาศาสตร์เคมี เพราะครอบครัวทำธุรกิจเกี่ยวกับผลิตภัณฑ์ดูแลผิวและเส้นผม คิดว่าพอเรียนจบด้านนี้ อยากเรียนต่อเป็นแพทย์ผิวหนัง เพื่อจะได้สานต่อธุรกิจของครอบครัวครับ (ยิ้ม)

“อย่างช่วงสถานการณ์โควิด-19 ที่ผ่านมา ผมอยู่เมืองไทยพอดี จึงใช้เวลาว่างทำผลิตภัณฑ์กับเพื่อน ชื่อแบรนด์ ZkinS (IG : @zkinsoffcial) เป็นผลิตภัณฑ์ดูแลผิวหน้า 3 ชิ้น คือ โฟมล้างหน้า ครีมบำรุง และครีมกันแดด ซึ่งคิดค้นมาจากความชอบและประสบการณ์ของตัวเองว่าส่วนผสมแบบไหนดี ควรมีอะไรบ้าง เพราะผมโตมาในห้องแล็บ อยู่ในโรงงาน ทำให้รู้จักส่วนผสมต่างๆ บวกกับศึกษาเพิ่มเติม ทดลองด้วยตัวเองมาตลอด แต่ตอนนั้นทำออกมาจำนวนไม่เยอะครับ เพราะมีเวลาว่างไม่กี่เดือนก็ต้องกลับไปเรียนต่อ แต่เร็วๆ นี้มีแพลนจะออกผลิตภัณฑ์ใหม่เพิ่มเติม ฝากติดตามด้วยนะครับ (ยิ้ม)

“งานนี้ตรงกับความสนใจของผมที่ค่อนข้างให้ความสำคัญกับการดูแลตัวเองครับ ยิ่งเป็นนักกีฬาด้วย ยิ่งต้องดูแลผิวหน้าให้ดี (ยิ้ม) บิวตี้รูทีนของผมก็ไม่ได้เยอะนะครับ (คุณแม่แซวว่าจริงๆ แล้วเยอะ) ตอนเช้าเริ่มจากโฟมล้างหน้า ยาแต้มสิว เซรั่มลดเลือนจุดด่างดำ และครีมกันแดด แต่ถ้าวันไหนต้องไปงานก็เพิ่มคอนซีลเลอร์กลบรอยสิวนิดนึง

“ส่วนก่อนนอนเริ่มจากใช้คลีนซิ่งเช็ดสิ่งสกปรก และเพิ่มการสครับผิวหน้าสัปดาห์ละ 2 – 3 ครั้ง ตามด้วยยาแต้มสิว และเซรั่ม 2 ชนิดคือ ลดเลือนจุดด่างดำและเติมความชุ่มชื้น ประมาณนี้ครับ (หัวเราะ) เพียงแต่บนโต๊ะมีของเยอะมาก เพราะบางครั้งพี่คนขายแนะนำดี ผมเลยใจอ่อน ซื้อกลับมาลองตลอด” (หัวเราะ)

ที่มา : นิตยสารแพรว ฉบับ 967

บทความอื่นๆ ที่น่าสนใจ

สาวๆ ใจเต้นแรง! อีตั้น-ศักดิเดช บาริสต้าสุดหล่อ ดีกรีลูกชายแม่หมิว

ชีวิตคือ การเรียนรู้ เอม-สรรเพชญ์ ทายาทหนึ่งเดียวของ ดู๋-สัญญา คุณากร

เปิดใจ “ลุค อิชิคาว่า” พระเอกน้องใหม่มาแรง! ที่ขโมยหัวใจแม่ยกอยู่ในตอนนี้