account_circleต้องบอกว่าเป็นทายาทที่หล่นใต้ต้นสุด ๆ สำหรับ โรเตอร์-ไพชยนต์ ทองเจือ ที่นอกจากหน้าตาจะหล่อถอดแบบคุณพ่อพีท ทองเจือ ยังมีความรักความชอบ เรื่องการแข่งรถเหมือนกันอีกด้วย
อดีตคือทายาท…วันนี้นักแข่งเต็มตัว
“ผมชอบรถ เพราะซึมซับจากคุณพ่อมาตั้งแต่เด็ก ผมเริ่มแข่งรถโกคาร์ตตอนอายุ 7 ขวบ ก่อนหน้านั้นเคยขี่มอเตอร์ไซค์วิบาก พอคุณแม่ปรามว่าอันตรายจึงเปลี่ยนมาขับโกคาร์ต และเริ่มแข่ง ตอน 8 ขวบ ทั้งที่ฝรั่งเศสและทั่วเอเชีย รายการที่ได้แชมป์คือ Rotax Max Challenge 3 ปีรวด คือ 2018 – 2020 ซึ่งเป็นรายการแข่งรถโกคาร์ตอันดับต้น ๆ ของประเทศไทย จากนั้นผมก็หันมาฝึก การแข่งรถเซอร์กิต เริ่มซ้อมจริงจังตอนอายุ 13 พออายุ 14 ซึ่งสามารถทำใบขับขี่แข่งรถได้ก็เริ่มแข่ง เซอร์กิตจริงจังตั้งแต่นั้น
“ส่วนโกคาร์ตตอนนี้ผมหยุดไปแล้ว เพราะหากมาทางสายโกคาร์ต เป้าหมายคือการแข่ง F1 ซึ่งเป็นรายการที่ยากจะเข้าถึง ในโลกมีคนแข่งไม่ถึง 30 คน และค้างอยู่ที่จำนวนนี้มาเป็นสิบปีแล้ว ด้วยหลายปัจจัย คุณพ่ออยากให้ผมลองแข่งสายแรลลี่ อย่างรายการ World Rally Championship ที่ยากกว่า F1 เพราะต้องขับเข้าป่าด้วยความเร็วสูง โดยมีแค่เนวิเกเตอร์ที่คอยนั่งบอกทางไปกับเรา Run Your Race อีกคน ที่ยากเพราะไม่รู้เลยว่าเราจะไปโผล่ตรงไหนของป่า เนินอยู่ตรงไหน ทางอาจแคบ ลื่น อันตราย เป็นรายการที่ ผมยังไม่เคยลอง จึงตั้งเป้าว่าอยากแข่งรายการนี้ให้ได้ครับ“ส่วนอีกรายการที่อยากลงแข่งคือ DTM (Deutsche Tourenwagen Meisterschaft หรือ German Touring Car Championship) การแข่งขันรถยนต์ทางเรียบประเภท ทัวริ่งคาร์ เป็นรายการใหญ่ที่ขับซูเปอร์คาร์แข่งกัน ดูน่าสนุกดี ผมชอบซูเปอร์คาร์นะ แต่เรื่องขับคงรอให้โตกว่านี้หน่อย ผม อยากขับปอร์เช่ อาจไม่แรงมาก แต่มีประสิทธิภาพ แม้ในรุ่น เล็ก ๆ ก็สู้รถรุ่นใหญ่แบรนด์อื่นได้ ขับแล้วรู้สึกดี (ยิ้ม) ถ้า เป็นตอนนี้ผมอยากขับ BMW ซีรี่ส์ 2 และ 3 ที่เรียกกันว่า รถไม่นิ่ง และสไตล์คนขับส่วนใหญ่ก็จะไม่เรียบร้อย เหมาะกับ ใครที่ชอบความเร็ว”
สำคัญที่มายด์เซต
“ตอน 7 ขวบผมแข่งประเภทแรลลี่แล้วรถคว่ำ เนวิเกเตอร์ ข้อมือหัก ส่วนผมไม่เป็นอะไรมาก การแข่งรถต้องเจอเหตุการณ์ แบบนี้อยู่แล้ว อย่างโกคาร์ต ความที่เป็นรถโล่ง ๆ ไม่มีสายคาด ตัวเราอาจกระเด็นออกมาตอนไหนก็ได้ ผมเคยเห็นนักแข่ง หลุดออกจากรถไปนอนสลบตรงสนาม แม้เคยผ่านอุบัติเหตุมา ผมก็ไม่กลัวนะ เพราะสำหรับผมเรื่องนี้อยู่ที่ตัวเรามากกว่า อย่างเวลาขับ ถ้ารู้ว่าแซงไม่พ้น ผมไม่เสี่ยง เพราะมีสิทธิ์ ที่รถจะหมุนหรือชน ไม่คุ้มที่จะต้องหยุดแข่ง“เพราะฉะนั้นมายด์เซตของนักแข่งสำคัญมาก เรื่องยาก คือต้องใจเย็น มีสติ ยิ่งเราลน พยายามจะไปให้เร็วขึ้นอาจ ยิ่งช้า เหมือนต้องแข่งกับตัวเอง นิสัยนักแข่งจะแสดงออกมา ตอนขับรถครับ ถ้าคนไหนลน ไม่นิ่ง รถที่ขับก็จะไม่นิ่ง ตัวผมเองก็ยังต้องฝึกอีกมาก อย่างเวลาขับแต่ละรอบควรจะนิ่ง แล้วไปปรับความเร็วในรอบถัดไป สมมติว่ารอบแรกความเร็ว 100 ก็ควรรักษาไว้ให้เสถียร พอวนในสนามอีกครั้งค่อยปรับ เป็น 100.5 รอบต่อไปเป็น 101 ต้องคุมระดับความเร็ว ไม่งั้น อาจเกิดอันตราย”
ความภูมิใจของแชมป์
“ผมเพิ่งได้แชมป์ Superrace Championship ที่เกาหลี ดีใจมาก โดยผมเป็นคนไทยคนแรกที่ไปแข่งที่นั่น ในรถรุ่น Radico ไม่มีหลังคา น้ำหนักรถอยู่ที่ 800 กิโล ใช้เครื่อง มอเตอร์ไซค์ ถ้าบิดแรงก็อยู่ที่ความเร็ว 230 หลายคนอาจคิด ว่าเป็นรถเล็ก ไม่เร็ว แต่ที่จริงมีความแรงเหมือนโกคาร์ต ขนาดใหญ่
“การชนะแต่ละครั้งรู้สึกดีนะ เหมือนเราเก่งขึ้น แต่ ผมไม่ใช่แนวดีใจแล้วปล่อยจอย คิดว่าตัวเองเก่งสุดแล้วหยุด ซ้อม การแข่งรถไม่ควรเป็นแบบนั้น ซึ่งเวลาซ้อมคุณพ่อจะคุม ตลอด ตั้งเป้าเลยว่าต้องขับได้กี่รอบ ขึ้นอยู่กับอารมณ์ใน แต่ละวัน (หัวเราะ) คุณพ่อจะมีเทคนิคแนะนำให้ด้วย คอย เตือนว่าให้ใจเย็น แข่งให้จบ ให้สนุก แค่นั้นพอ
“ที่สำคัญคือต้องพัฒนา ผลักดันตัวเองไปข้างหน้า เรื่อย ๆ”