คุณแพรคือสาวแซ่บที่ขึ้นชื่อว่ารักสัตว์ตัวจริง บ้านเธอมีตั้งแต่สุนัข นก เต่ายักษ์ นางอายแคระ ไปจนถึงม้าแคระ แต่ที่เธอเอ็นดูเป็นพิเศษคือ “กระตั้ว” หรือ “ค็อกคาทู” (Cockatoo) สีชมพูหวาน
กระตั้วที่รัก “ค็อกคาทู” สีชมพูหวานของ นิชาภา เรืองพงศธร
“คุณพ่อกับแพรชอบสัตว์มาแต่ไหนแต่ไรค่ะ ติดที่คุณแม่ไม่ยอมให้เลี้ยง เพราะเชื่อว่าจะเป็นพาหะนำเชื้อโรคมาให้ กระทั่งแพรอายุได้สักสิบกว่าขวบ ไปเจอกระตั้วที่ห้างของเพื่อนคุณพ่อ ตอนนั้นเขายังเด็ก แพรเห็นแล้วชอบมาก ไปทีไรก็ต้องขอแวะเล่นกับเขาตลอด
สุดท้ายเพื่อนคุณพ่อจึงยกให้ โดยเราสองคนพ่อลูกอาศัยช่วงที่คุณแม่เดินทาง ไม่อยู่บ้านนานๆ สร้างกรงนกให้เรียบร้อย พอคุณแม่กลับมาเห็นก็ต้องยอมรับแบบมัดมือชก (หัวเราะ)
“โชคดีว่ากระตั้วมาตอนที่โตแล้ว จึงเลี้ยงง่าย ไม่ต้องประคบประหงม อีกอย่างเขาอยู่ในกรงนอกบ้าน จึงไม่รกหูรกตาคุณแม่ ประกอบกับกระตั้วขี้อ้อน แล้วเราสอนให้เรียกคุณแม่กับแพรว่า ‘แม่จ๋า’ คือเขาพอเลียนเสียงได้ แต่ไม่ถึงขั้นพูดเจื้อยแจ้วแบบนกแก้ว พอเขาเรียก ‘แม่จ๋า’บ่อยๆ คุณแม่ก็ใจอ่อน กระทั่งรับหน้าที่คอยซื้ออาหารให้ เวลากระตั้วเรียก คุณแม่จะถามว่า ‘ว่าไงตั้ว เสียงดังแบบนี้จะเอาอะไร’
ตอนนี้บ้านเรามีนกทั้งหมด 5 ตัว นอกจากกระตั้วก็มีค็อกคาทูสีขาว นกแก้วมาคอว์2 ตัว และอีกตัวที่แพรจำพันธุ์ไม่ได้แล้ว ก็ตั้งเรียงกันไป 5 กรงเป็นเพื่อนบ้านกันแต่แพรยอมรับว่าลำเอียงกับกระตั้วมากหน่อย เพราะโตมากับเขา (ยิ้ม)
“แพรว่าเลี้ยงนกไม่ยากค่ะ โดยเฉพาะกระตั้วยิ่งง่ายเราทำกรงให้เขาค่อนข้างใหญ่และสูง ประมาณ 2×2 เมตร เขาจึงอยู่ได้ไม่อึดอัด มีชิงช้าให้เขาแกว่งเล่นข้างใน แต่ข้อเสียของนกค็อกคาทูคือเสียงจะดังและออกจะประหลาดหน่อยค่ะ แล้วเขาก็ไม่ชอบอยู่ในห้องแอร์ ต้องอยู่ในที่อุ่นอย่างกรงนอกบ้านนี่โอเคเลย ถ้าพาเข้าบ้านต้องปิดแอร์ หรือถ้าเปิดแอร์ก็ต้องอุ่นๆหน่อย ส่วนเรื่องความสะอาดเขาจะจิกทำความสะอาดขนของเขาเอง ถ้าเลอะหน่อยเราก็ใช้ทิชชูเปียกเช็ดให้บ้าง เขาไม่ค่อยชอบน้ำ เราจึงไม่ได้อาบบ่อย กลัวเขาไม่สบาย เพราะข้อเสียของนกเท่าที่แพรรู้คือ ถ้าป่วยแล้ว ต่อให้หาหมอ โอกาสหายจะยากมาก ส่วนใหญ่ตายค่ะ จึงต้องป้องกันไว้ก่อน”
ถ้าใครได้เห็นกระตั้วก็ต้องสะดุดตากับสีสันที่สวยงามแปลกตา “ปกติค็อกคาทูที่เราเห็นบ่อย ๆ จะมีขนสีขาวและขนหลังหัวสีเหลือง แต่กระตั้วเป็นค็อกคาทูสายพันธุ์โมร็อกกัน จึงมีขนสีชมพูลิ้นจี่ และมีขนหลังหัวเป็นริ้วๆ สีชมพูช็อกกิ้งพิ้งค์ แต่ตอนนี้ขนเพิ่งขึ้นมาใหม่ ริ้วจึงยังไม่ค่อยสวยและเห็นไม่ชัดเท่าไร นิสัยส่วนตัวเขาเหมือนหมาเลยค่ะ คือเชื่องมาก ขี้อ้อน ชอบเรียกร้องความสนใจ และการแสดงจัดเต็ม อย่างถ้าแพรขับรถเข้าบ้านมา เขาจะเรียก
‘แม่จ๋าๆ’นำมาเลย หรือถ้าเขาเห็นแพรเล่นกับหมา เขาจะหมุนไปหมุนมา ตีลังกาม้วนตัว 360 องศา แล้วเห่าเลียนแบบ
เสียงหมาไปด้วย (หัวเราะ) คือเรียกร้องความสนใจทุกทาง หรือบางวันเขาอารมณ์ดีก็จะเต้นแล้วร้องเพลงเป็นเมโลดี้
ของเขาไปด้วย ถามว่าเพราะไหม…บอกเลยว่าไม่ (หัวเราะ) แต่เข้าใจว่าเขาคงเลียนแบบเสียงเพลงที่เคยได้ยิน
“ส่วนความเชื่องของเขาคือ นกทุกตัวในบ้านแพรไม่ได้ตัดปีก แต่เขาไม่เคยบินหนีไปไหน มีบางวันที่คนในบ้านแพรลืมล็อกกุญแจกรง แล้วกระตั้วแงะเปิดประตูออกมาเองได้ แต่ก็ไม่ไปไหน แค่เกาะอยู่นอกกรง แล้วถ้าแพรเรียกปุ๊บ เขาจะเดินมาหา แล้วค่อยๆไต่ขึ้นมาที่ขา แขน จนถึงไหล่ ไม่ก็หัว ทุกวันนี้แพรจึงสามารถพาเขาเข้ามาอยู่ในบ้านตอนกลางวันได้ โดยเรามีขอนไม้วางไว้ให้ ถ้าเขาอยากอยู่กับเรา จะเดินมาป้วนเปี้ยนใกล้ๆ ถ้าเขาอยากเป็นส่วนตัวก็จะบินไปเกาะที่ขอนไม้ แต่สมัยพาเข้าบ้านใหม่ๆเขายังไม่รู้จักหน้าต่างที่เป็นกระจกใส ๆ คงคิดว่าบินทะลุออกไปข้างนอกได้ ปรากฏว่าเขาบินไปกระแทกกระจกดังปัง! แล้วก็รูดตกลงมาเหมือนในการ์ตูนเลย แพรทั้งสงสาร ทั้งขำ ได้แต่ถามว่า ‘ตั้ว…ไหวไหมลูก’
นอกจากความเชื่องแล้ว วีรกรรมความอ้อนของกระตั้วเรียกได้ว่าไม่แพ้ใคร “เขาชอบมาซุกไซ้ บางทีก็มาจุ๊บ แต่จุ๊บแล้วชอบดึงปากเราไปด้วย ซึ่งปากเขาคมและ แข็งแรงมาก ต้องบอกว่าเจ็บ เขาจึงจะปล่อย แล้วเขาก็ชอบให้ลูบค่ะ จะลูบหัวลูบคางไปจนถึงหางเลยก็ยังได้ จะเคลิ้มพึงพอใจ
“แล้วถ้าครั้งไหนเราโวยวายใส่หรือดุ เขาจะสะบัดก้นเดินหนี งอน วิธีง้อคือต้องมีขนมหรือผลไม้แล้วเรียก เขาถึงจะยอมเดินมาหา แพรสปอยล์เขามากที่สุดก็เรื่องอาหารนี่แหละ ปกติเขากินอาหารนกที่เป็นเม็ดทานตะวัน แต่อาหารคนก็กินได้ คือเห็นเรากินอะไรอยู่ก็จะเดินเอาหน้ามาซุก นี่คือการขอ แพรอดไม่ได้ก็จะแบ่งให้ ทั้งขนมปัง เค้ก เพรตเซลพิซซ่า ยันไข่เจียว อันนี้ของโปรดกระตั้วเลย (หัวเราะ) แต่ก็พยายามไม่ให้เยอะนะคะ กลัวเขาป่วย ที่แปลกคือถ้าให้ผลไม้ที่สามารถปอกเปลือกได้ เช่น องุ่น แอ๊ปเปิ้ล เขาจะใช้เท้ากดไว้และใช้จะงอยปากจิกปอกเปลือกออกเองเลยค่ะ แพรกินยังไม่เคยปอกเปลือกเลย แต่เขาปอกหมด เป็นคุณนายมาก
“แพรว่าตั้งแต่มีกระตั้วมา เขาเปลี่ยนความคิดของแพรที่เคยมีเกี่ยวกับนกไปหมดเลย เดิมแพรคิดว่านกคงได้แค่อยู่ในกรงสวยๆ เล่นด้วยไม่ได้ แต่กระตั้วต่างจากนกตัวอื่นๆมาก คือเหมือนหมาเลย ทั้งซุก ทั้งไซ้ ทั้งเต้น แถมรับแขกอีกต่างหาก ใครมาเขาจะส่งเสียงร้องทักและไม่เคยจิกใคร ถ้าไม่คุ้นเขาจะมองห่างๆ แต่ถ้าคุ้นกับใครแล้วเขาจะเดินเข้าไปหา เป็นตัวรับแขกของบ้านเลย เลี้ยงง่าย นิสัยน่ารัก “แพรจึงรักเขามาก”
ที่มา : นิตยสารแพรว 975