มุกดา นรินทร์รักษ์ จากเด็กสาวที่ตัดสินใจร่วมประกวดเวทีมิสทีนไทยแลนด์เพราะอยากได้ไอโฟน! ใครจะคิดว่าที่สุดเธอจะได้โกอินเตอร์เป็นนางแบบอยู่ที่ญี่ปุ่นนาน 3 ปี ก่อนจะกลับมารั้งตำแหน่งนางเอกเจ้าแม่เรตติ้งคนใหม่ของช่อง 7

ไอโฟนเป็นเหตุ! เปิดเส้นทางนางเอก เจ้าแม่เรตติ้งของ มุกดา นรินทร์รักษ์

ไอโฟนเป็นเหตุ

“มุกเกิดและโตที่ระนอง เป็นเด็กขี้อาย โลกส่วนตัวสูง ไม่ชอบเจอใคร แต่ก็ไม่ถึงขั้นเก็บตัว ยังทำกิจกรรมของโรงเรียนได้ ตอนนั้นเคยฝันอยากเป็นนางพยาบาล เพราะป่วยบ่อย ไม่ได้เป็นโรคร้ายแรงนะคะ แค่ร่างกายเหมือนจะเซ้นสิทีฟกับทุกสิ่ง โดนฝนนิดหน่อยก็ไข้ขึ้น เข้าโรงพยาบาลถี่จนชินกลิ่น จึงคิดตามประสาเด็กว่าถ้าทำงานอยู่โรงพยาบาลคงดี

“ที่บ้านเลี้ยงมุกแบบไม่ตามใจ อยากได้อะไรต้องขวนขวายทำเอง เพราะฉะนั้นกว่าจะขออะไรได้คือยากมาก ที่จำได้ไม่ลืมคือตอนเรียนป.6 มุกอยากได้ไอโฟน 4 แต่ตื๊อแม่เป็นสิบๆครั้งยังไงก็ไม่ใจอ่อน ผ่านมา 3 ปี มุกเรียน ม.2 ช่วงปิดเทอมมาพักที่กรุงเทพฯ พี่ชายพาไปเดินห้าง แล้วได้ใบปลิวประกวดรายการมิสทีนไทยแลนด์ ปี2011 พี่ชายไม่ชอบให้มุกอยู่นิ่ง ๆ จึงเชียร์ว่า ‘ไปประกวดสิ’

“ตอนแรกมุกปฏิเสธ คือชอบดูการประกวด แต่ไม่ได้อยากเป็นผู้แข่งขันแต่พี่ยังคะยั้นคะยอ สุดท้ายยกเรื่องโทรศัพท์ที่มุกอยากได้มากมาล่อเป็นของรางวัลบอกว่าถ้าชนะ จะซื้อไอโฟน 4 ให้ จึงตัดสินใจไปเพราะไอโฟน แค่นั้นเลยค่ะ
(หัวเราะ) แอบคิดเข้าข้างตัวเองว่าถ้ากล้าเข้าประกวด แม่ต้องเห็นใจที่เรามีความพยายาม ถึงไม่ชนะก็อาจจะได้โทรศัพท์เป็นรางวัลปลอบใจ

“ตอนอยู่ในกองประกวดมุกคิดอย่างเดียวว่าเมื่อไหร่จะเสร็จ เพราะอย่างที่บอกว่าโลกส่วนตัวสูง การอยู่รวมกับคนเยอะๆไม่ใช่สิ่งที่ถนัด อธิษฐานทุกวันว่าขอให้โดนคัดออก แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ตั้งใจทำตามที่ครูฝึกสอนนะคะ
แค่ไม่เคยคิดถึงชัยชนะ สุดท้ายวันประกาศผลมุกได้ที่ 1 งงมาก กรรมการคงเห็นอะไรบางอย่างในตัวเรา ซึ่งต้องขอบคุณเวทีนี้นะคะ นอกจากโอกาสดีๆ ในชีวิตแล้ว ที่สุดแม่ยังยอมซื้อไอโฟนให้ด้วย” (หัวเราะ)

โชคชะตาพาไปญี่ปุ่น

“พอจบจากเวทีมิสทีนไทยแลนด์ ตอนนั้นมุกเริ่มคิดว่าวงการบันเทิงอาจจะเหมาะกับเรา แต่ยังไม่รู้หรอกว่าจะได้งานอะไร เพราะมีโอกาสไปแคสติ้งที่ช่อง 7 แต่ไม่ผ่าน ด้วยหุ่นที่ยังอวบๆ พูดติดทองแดง แอ๊คติ้งไม่ดี อีกอย่างคือยังเด็กมาก จึงกลับไปเรียนตามปกติ กระทั่งปี2013 เอเจนซี่จากญี่ปุ่นติดต่อมาทางมิสทีนไทยแลนด์ อยากได้นางแบบคนไทยไปเดินเวทีโตเกียว รันเวย์ ปี2013 โดยเขาเดินทางมาคัดเลือกที่ไทย และมุกมีโอกาสไปแคสติ้งด้วย ตอนนั้นหุ่นดีขึ้นแล้ว ปรากฏว่าผ่าน จึงได้ไปเดินแบบที่โตเกียวรันเวย์

“ครั้งนั้นถือเป็นการเดินทางออกนอกประเทศครั้งแรกในชีวิต ตื่นเต้นมาก ความรู้สึกคือเหมือนไปเที่ยว แต่เรื่องจริงไม่ใช่เลย ต้องทำงานล้วนๆ ซึ่งมุกก็ตั้งใจเต็มที่ หลังจากนั้นเอเจนซี่ที่ญี่ปุ่นสนใจอยากร่วมงานกับมุก โดยให้ไปทำงาน
อยู่ที่นั่นจริงจัง มุกรีบคว้าโอกาสนั้นไว้ สำหรับเรื่องเรียน ตอนนั้นมุกเรียนอยู่ม.5 ที่โรงเรียนพิชัยรัตนาคาร ก็ตัดสินใจดร็อปไว้ เพราะไม่แน่ใจว่าจะไปนานเท่าไร แต่ปรากฏว่าอยู่ยาว จึงเลือกเรียนทางออนไลน์ตลอด 2 ปี แล้วกลับมาสอบเทียบจนได้วุฒิม.6 พอกลับมาเมืองไทยก็สอบเข้าคณะนิเทศศาสตร์ มหาวิทยาลัยหอการค้าไทยค่ะ

“ตอนอยู่ญี่ปุ่นมุกไม่เคยคิดถึงบ้านหรือร้องไห้เลย เพราะชอบอยู่คนเดียวอยู่แล้ว แต่ความยากคือเรื่องงานและการใช้ชีวิตที่นั่นในช่วงแรก อย่างเวลาไปแคสติ้ง เขาจะคัดจากรูปก่อนเจอตัวจริง ถ้ารูปผ่านก็จะพาไปเจอบรรณาธิการนิตยสารต่างๆ แล้วลุ้นอีกทีว่าเขาจะชอบเราหรือเปล่า ที่ญี่ปุ่นเขาชอบนางแบบแนวธรรมชาติ สบายๆ โชคดีที่ส่วนใหญ่ชอบมุก จึงได้เซ็นสัญญาเป็นนางแบบประจำของนิตยสาร Ray อยู่ 3 ปี ตอนแรกที่ไปอยู่มีล่ามคนไทยไปเป็นเพื่อน
1 สัปดาห์เพื่อสอนทุกอย่าง ทั้งวิธีขึ้นรถไฟฟ้า ขึ้นรถบัส ซื้อตั๋ว ช่วงนั้นชิล เพราะมีเพื่อน มารู้ซึ้งตอนที่พี่เขากลับ ยากทุกอย่างตั้งแต่ซื้อตั๋วรถไฟ เพราะภาษาญี่ปุ่นไม่ได้ ภาษาอังกฤษก็ไม่แม่น ต้องคอยเปิดดิกภาษาญี่ปุ่นถาม บางที
ก็หลง ใช้เวลาสักพักกว่าจะปรับตัวได้

“แม้จะได้เซ็นสัญญาอยู่ยาว แต่การแคสติ้งแต่ละงานก็ยังยากอยู่ดี อาจต้องแคสติ้ง 30-40 ครั้งกว่าจะได้งาน 1 ชิ้น  เพราะที่นั่นมีนางแบบเยอะ ทั้งจากจีน บราซิล ฝรั่ง แล้วยังหน้าตาดีมาก ดีที่มุกเป็นนางแบบประจำนิตยสาร Ray ซึ่งเขาการันตีว่าได้ถ่ายงานทุกเดือน เฉลี่ยเดือนละ 5 งาน ถ้าพีคก็อยู่ที่ 10 งานจึงไม่ค่อยกดดันเรื่องเงิน ซึ่งการอยู่ญี่ปุ่นค่าใช้จ่ายสูง และมุกออกเองทั้งหมด ไม่อยากรบกวนที่บ้าน หนักหน่อยคือค่าที่พักเดือนละ 5 หมื่นบาท นอกนั้นเป็นค่ากินและใช้จ่าย พอได้เงินก้อนมาต้องรีบแบ่งเป็นค่าที่พัก ค่าอาหาร ค่าเดินทาง แยกไว้ต่างหาก”

เจ้าแม่เรียกเรตติ้ง

“มุกทำงานอยู่ที่ญี่ปุ่น 3 ปี ได้กลับมาเมืองไทยปีละครั้งเพื่อต่อวีซ่า จึงได้มีโอกาสไปแคสติ้งงานที่ช่อง 7 อยู่ 2 ครั้ง  ปรากฏว่า าผ่าน  ซึ่งเป็นจุดเปลี่ยนที่ทำให้อยู่เมืองไทยถาวร ตอนแรกก็คิดเหมือนกันว่าถ้าอยู่ที่นี่เราจะรุ่งไหม คำตอบ
คือไม่รู้ แต่อยากลอง คือถ้ามุกอยู่ญี่ปุ่นต่อแล้วพัฒนาภาษา อาจมีโอกาสเติบโตได้งานดีๆ แต่อาจต้องใช้เวลา 7 – 10 ปีกว่าจะมีคนป้อนงานละครหรือได้ออกรายการทีวี แต่ถ้าอยู่เมืองไทย แม้ต้องเริ่มทุกอย่างใหม่ แต่คงง่ายกว่าที่ญี่ปุ่นมาก

“หลังจากเซ็นสัญญา 1 ปีก็ได้เล่นเรื่องแรก ขมิ้นกับปูน แล้วก็มี งานแสดงมาเรื่อยๆ จนมาดังเรื่องมธุรสโลกันตร์ และล่าสุดคือโซ่เวรีที่ฉายที่จีนด้วย ละครทุกเรื่องได้รับกระแสตอบรับดี ต้องขอบคุณตั้งแต่ผู้เขียนบทและทีมงานทุกคน  รวมถึงตัวเองด้วย เวลาแสดงละครมุกจะทำความเข้าใจบท แล้วปล่อยตัวเองไปตามความรู้สึกเต็มที่”

นางเอกโลกส่วนตัวสูง

“ทุกวันนี้มุกยังมีโลกส่วนตัวสูงอยู่นะคะ ถ้าช่วงไหนเหนื่อยหรือเครียดมากก็กลับไปอยู่ในโลกของตัวเอง คืออยู่นิ่งๆ  และจะทำสิ่งที่อยากทำเท่านั้น เช่น อยู่บ้านหรือถ้าอยากไปไหนก็ไปคนเดียว ปกติมุกจะหน้านิ่ง ไม่ค่อยยุ่งกับใคร พูดน้อยด้วยความหน้านิ่งจึงทำให้คนเข้าใจผิดง่ายมาก ทุกวันนี้ก็ยังมีหลายคนคิดว่ามุกดุหรือหยิ่ง บางคนเห็นเราแว่บแรกก็รู้สึกกลัว ซึ่งที่จริงมุกไม่ได้มีอะไร แค่หน้านิ่งเงียบๆ คุยไม่เก่ง บวกกับตาดูดุ จึงง่ายต่อการที่ใครจะเข้าใจผิด แต่ถ้าได้คุยกันความรู้สึกพวกนั้นจะหายไปค่ะ และที่ผ่านมามุกพยายามปรับตัวเยอะ เพราะเป็นบุคคลสาธารณะแล้ว ไม่ถึงขั้นเปลี่ยนตัวเองทั้งหมด แค่ยิ้มให้มากขึ้น

“ต้องขอบคุณแฟนคลับ ทีมงาน และคนรอบข้างที่เข้าใจมุกเสมอมาค่ะ”

ที่มา : นิตยสารแพรว ฉบับ 975

มัทนา สนิทวงศ์ ณ อยุธยา หรือ หนูนา สไตลิสต์อิสระที่มักหยิบดอกไม้มาเป็นองค์ประกอบในงานให้มีชีวิตชีวายิ่งขึ้น กระทั่งตัดสินใจเรียนจัดดอกไม้แบบอิเคบานะ สไตล์ญี่ปุ่น ที่ต้องอาศัยความประณีต ผสานกับมุมมองความงามที่กว้างออกไป อย่างการหยิบดอกไม้ริมทาง หรือผลไม้ รวมถึงข้าวของมาสร้างสรรค์ผลงานจึงโดดเด่น เปี่ยมด้วยไอเดีย

อิเคบานะ ความงดงามในโลกดอกไม้ของ หนูนา มันทนา

‘อิเคบานะ’ กฏที่เปิดกว้างความงามในโลกของดอกไม้

“เราโตมาในบ้านที่มีต้นไม้ดอกไม้เยอะ ขนาดวันหยุดยังไปจตุจักรเพื่อซื้อต้นไม้ โตมาทำงานก็เคยทำงานเป็นสไตลิสต์ให้กับนิตยสารแต่งบ้าน ก่อนจะออกมาทำงานอิสระ ทั้งด้านอินทีเรียร์ ถ่ายภาพ ฯลฯ ซึ่งการจัดดอกไม้เป็นองค์ประกอบหนึ่งในงานด้วย โดยจัดไปตามเซ้นส์ กระทั่งรู้สึกว่า การจัดดอกไม้เป็นงานคราฟต์ที่มีรายละเอียดเยอะ จึงไปเรียนเพิ่มเติมตั้งแต่ 10 ปีที่แล้ว 

        “เราสนใจศาสตร์การจัดดอกไม้แบบ ‘อิเคบานะ’ สไตล์ญี่ปุ่น ที่เน้นความคิดสร้างสรรค์ผสานไปกับความงดงามตามธรรมชาติ เวลาจัดต้องมองให้ลึกถึงรายละเอียด พิจารณาก่อนว่า ความสวยของดอกนี้อยู่ตรงไหน ทำไมจึงสวย เหมือนการจะถ่ายภาพใบหน้าคนถ้าจะถ่ายรูปควรเป็นมุมไหน ทำให้ต้องหยุดคิด พิจารณามากขึ้น

         “การจัดดอกไม้แบบอิเคบานะ มักใช้พื้นที่ว่างให้เข้ามาร่วมเป็นส่วนประกอบในงาน  ภาพรวมของการจัดดอกไม้นั้นจะต้องคิดถึงการเว้นพื้นที่ว่างระหว่างกันด้วย ถือว่าคือส่วนหนึ่งของงาน จึงจะมีความสวยงามตามธรรมชาติ นึกภาพตามง่ายๆ ถ้าเป็นป่าทึบแน่นทั้งหมด จะดูอึดอัดไป แต่ถ้ามีแอ่งน้ำ มีบึง เป็นส่วนพื้นที่ราบว่าง ก็จะช่วยให้สบายตาขึ้น เรียกว่า อิเคบานะช่วยดึงโครงสร้างความสวยงามตามธรรมชาติมาอยู่ในพื้นที่เล็กๆ

        “สิ่งที่ยากสำหรับในช่วงแรกๆคือกฎค่ะ โดยเฉพาะเรื่องของการจัดองศาดอกไม้ ที่ต้องตั้งให้ได้ทั้งฉากและมุม ซึ่งบางครั้งเราไม่สามารถฝืนธรรมชาติได้ เช่น กิ่งยาว หรือใหญ่มาก ก็ต้องหาวิธีอื่น เช่น ใช้อุปกรณ์เข้ามาช่วยปรับแต่ง ยึดหรือเสริมให้ได้องศา หรือเปลี่ยนชนิดดอกไม้ไปเลย ซึ่งเคยมีหลายครั้งที่พอมองภาพรวมแล้วรู้สึกว่ายังไม่ใช่ ก็ต้องรื้อแล้วจัดใหม่ทั้งหมด ”

คราฟต์ที่ดีคืองานละเอียด

“งานคราฟต์คือเรื่องของดีเทล เราต้องรู้รายละเอียดทั้งหมด การจัดดอกไม้ไม่ใช่แค่ดูแล้วสวย แต่ต้องเริ่มจากรู้จักธรรมชาติของวัสดุหรือสิ่งที่ใช้ทำงานว่า ดอกไม้ชนิดนั้นมีความอ่อน แข็ง สูงต่ำอย่างไร ถ้าดอกไม้ที่เลือกมาก้านสั้นเกินไปก็อาจจะทำงานบางอย่างไม่ได้ ถ้ากิ่งโค้งมาก หรือตรงมาก ก็ต้องคิดจัดให้ไปตามธรรมชาตินั้นๆ รวมไปถึงต้องดูเรื่องสี ว่าไปในโทนเดียวกัน หรือจัดวางแล้วสวยงามอย่างใจหรือเปล่า

“โชคดีที่เรารู้จักต้นไม้ดอกไม้ไทยเยอะ สิ่งที่ต้องเรียนรู้เพิ่มเติมคือ คือ ดอกไม้ต่างประเทศ จะซื้อมาทดลองด้วยตัวเอง เช่น ทิ้งไว้จนเหี่ยวแล้วบันทึกว่า แต่ละชนิดอยู่ได้นานขนาดไหน ไว้เป็นข้อมูลสำหรับการใช้งาน เพราะบางอีเว้นต์ ดอกไม้ต้องอยู่ในพื้นที่จัดงาน 3-5 วัน เราควรรู้อายุของดอกไม้เป้าหมายว่าทำได้ถึงขนาดนั้นไหม และมีวิธีดูแลรักษาอย่างไร

“ขณะเดียวกันเรื่องของภูมิประเทศก็มีส่วนสำคัญ ถ้าหน้าร้อนดอกไม้จะบานเร็ว และน้ำก็เน่าเร็วเช่นกัน ส่วนหน้าหนาวหรือฤดูฝน ดอกไม้จะอายุยืนกว่า เราอยู่ในเมืองร้อน ถ้าจะใช้ดอกไม้จากต่างประเทศซึ่งราคาสูงก็ต้องดูแลรักษาในสถานที่ที่เหมาะสม เช่น ดอก Snow rose ต้องแช่น้ำแข็งเพราะเขาเติบโตในหิมะ หรือไม่ก็ต้องเก็บอยู่ในตู้เย็นไม่อย่างนั้นเหี่ยวเร็ว

“ปกติเวลาจัดดอกไม้ให้ลูกค้า จะวาดภาพร่างไว้คร่าวๆ เช่น ใช้โทนสีประมาณไหน พื้นผิวเป็นอย่างไร โดยถ้าเป็นงานลูกค้าจะใช้เวลาจัดประมาณ 3 ชั่วโมงหรือมากกว่านั้น ซึ่งเวลานี้จะต้องรวมไปถึงช่วงจัดของเตรียมอุปกรณ์นอกสถานที่ด้วย เช่น การขนดอกไม้ การจัดเตรียมพื้นที่ เรียงอุปกรณ์ แล้วก็ลงมือจัดให้ได้ตามที่วางแผนไว้  แต่ทั้งนี้ขึ้นกับขนาดของงานและความยากง่าย หากงานมีสเกลพื้นที่ใหญ่ ก็ต้องเพิ่มเวลาค่ะ นอกเหนือจากการทำงาน ถ้ามีเวลาว่าง เราชอบทดลองจัดดอกไม้ บางทีจัดเพลินมาก 2 ชั่วโมงก็มี คิดไปจัดไป เพื่อให้งานเกิดความแปลกใหม่ ถ้าเวิร์คก็นำมาใช้กับงานลูกค้าได้ อย่างตอนนี้อินกับดอกเบญจมาศและกล้วยไม้เพราะรู้สึกว่าเข้ากับอะไรง่าย ได้หมด

“สำหรับเราการจัดดอกไม้ คืองานคราฟต์ที่ต้องทำบ่อยๆ ตอนแรก อาจรู้สึกว่ายาก เหนื่อยและเครียด เพราะด้วยธรรมชาติของดอกไม้ ต้นไม้ บางทีก็หัก ล้มหรือร่วง แต่พอยิ่งฝึก ยิ่งดีขึ้น ในที่สุดก็ชิน มือกับตา และความคิดจะทำงานร่วมกันไปเองโดยอัตโนมัติว่า ต้องตัดก้านสั้น ยาวเท่าไร ควรหันอย่างไร แต่เรื่องยากสุดก็ยังไม่สู้ว่า ต้องมีไอเดียอยู่เสมอ เราชอบทำงานที่มีเรื่องราวเบื้องหลัง หรือเกี่ยวข้อง และจะดีถ้าทำออกมาแล้วสามารถสื่อสารเล่าเรื่องราวได้ด้วย”

จินตนาการและแฟนตาซี

        “ปกติสไตล์ของเราคือ จินตนาการและแฟนตาซีค่ะ อาจเพราะโตมากับการอ่านนิทานก่อนนอน จึงหยิบมาใช้บ่อย เช่น เฮเซลกับเกรเทล เรื่องราวของสองพี่น้องที่พลัดหลงในป่าแล้วไปเจอบ้านแม่มด เคยใช้คอนเซ็ปต์นี้ไปจัดดอกไม้ให้เป็นป่า มีความลึกลับ

        “ชิ้นงานที่ชอบมีเยอะเลยค่ะ เช่น งานอีเว้นท์ของแบรนด์เครื่องดื่มแอลกอฮอล์ เขามาในธีม The unusual journey เล่าถึงมิติพิศวง ที่ย้อนกลับไปในยุค 1900 ที่วิทยาศาสตร์เริ่มเข้ามา มีหมอยา แต่ขณะเดียวกันก็ยังมีศาสตร์ลึกลับเรื่องผี เป็นโจทย์ที่สนุกมาก วิธีการทำงานคือ ค้นหาว่า เหล้าที่เขาใช้มีส่วนผสมอะไรบ้าง พบว่า มีสมุนไพรชื่อ ‘โกศจุฬาลัมพา’ เป็นหญ้าชนิดหนึ่งที่สมัยก่อนช่วยแก้โรคมาเลเรีย หายากมาก แต่ก็ไปตามหาหญ้าชนิดนี้มาตกแต่งในงานจนได้ ส่วนการจัดดอกไม้เราตั้งใจให้ดูแฟนตาซี เป็นแนวป่า มีงู มีลูกตาประดับอยู่  พอลูกค้าเดินเข้ามาในงานก็ชอบมาก ทักเลยว่า กลิ่นหญ้าคือกลิ่นเหล้าใช่มั้ย ประทับใจงานนี้ตรงที่สามารถสื่อสารได้ครบทุกมิติ ทั้งความสวย ลึกลับ ให้การจัดดอกไม้ได้เล่าเรื่องราวสนุกๆไปด้วย

        “อีกงานคืออีเว้นท์เปิดตัวสกินแคร์ของ Shishedo ความที่อยากได้ Snow rose เป็นดอกไม้สีขาวอมชมพูไล่เฉดแดงม่วงสวยมาก เพิ่งรู้ตอนจ่ายเงินเสร็จแล้วว่า ดอกไม้ชนิดนี้ต้องอยู่ในตู้เย็นตลอด เพราะตามธรรมชาติเขาเกิดในหิมะ ไม่อย่างนั้นจะเหี่ยว โอ้โฮ… เครียดเลย แต่โชคดีที่เป็นงานกลางวัน ระยะเวลาจัดงาน 1 ชั่วโมง จึงแก้ปัญหาจัดองค์ประกอบอื่นๆ ให้เสร็จไว้ก่อน พอแขกใกล้มาค่อยนำดอกไม้ไปเสียบแช่ในน้ำแข็ง พอน้ำแข็งเริ่มละลายก็ไปหยอดเพิ่ม สุดท้ายก็ผ่านมาได้ งานนี้ประทับใจในแง่ที่สอนให้คิดรอบคอบยิ่งขึ้น”

ความงามจากข้างทาง

        “ไม่เคยยึดติดว่า ต้องเป็นดอกไม้นำเข้า หรือต้องไปซื้อตามร้านเท่านั้นจึงจะสวย เราควรเปิดกว้างเพื่อให้งานไปได้ไกล เพราะพืชและดอกไม้ไม่มียี่ห้อ ถ้าเราไม่ไปกำหนด อย่างดอกไม้ข้างทางก็หยิบมาใช้ได้ ขึ้นกับว่า วางไว้ตรงไหนและอยู่กับอะไร อย่าว่าแต่ดอกไม้ข้างทางเลย เปลือก ราก ฝัก ผลไม้ ก็ใช้ได้หมดถ้าเราว่าสวย ทุเรียนก็เคยลองเอามาใช้จัดกับดอกไม้ได้ค่ะ พอลองจัดดูปรากฏว่า น่ารัก อยู่ด้วยกันกับดอกอื่นๆ ได้ นอกจากทุเรียนเคยลองใช้ ขนุน เมลอน ขอนไม้ที่มีเห็ด ก็น่ารักไปอีกแบบ สุดท้ายการจัดดอกไม้เปิดกว้างมาก ทุกอย่างนำมาใช้ได้หมด แค่ต้องรู้จักพลิกแพลง สื่อสารออกมาเป็นภาพได้”

“งานคราฟต์เป็นงานละเอียด เวลาที่เราต้องทำงานด้านตกแต่งภายใน มีโอกาสได้พบกับทีม ช่างไม้ ช่างอิฐ ช่างปูน ช่างเย็บผ้า ซึ่งทำให้ได้เรียนรู้ว่า ถ้าช่างคนไหนทำงานเนี้ยบ งานออกมาสวยงามน่าดึงดูด เราเองก็อยากเลือกทีมนั้นเข้ามาร่วมงาน งานจัดดอกไม้ถ้ามองในแง่ความเป็นงานคราฟต์ก็น่าจะไม่ต่างกัน”

นอกจากสวยแล้วยิ่งมีเรื่องราว ด้วยก็ยิ่งน่าค้นหา

เรื่อง Fai

ว่าที่คุณหมอ “โจ-ธนจักร สินรัชตานันท์” ลูกพี่ลูกน้องของ “มิว-นิษฐา” ที่หลังเรียนจบด้านวิทยาศาสตร์จาก University of British Columbia ก็กลับมาช่วยดูแลธีรพลคลินิกของคุณพ่อ นพ.ชลทิศ สินรัชตานันท์ คุณหมอศัลยกรรมความงามอันดับต้นของเมืองไทย ควบคู่ไปกับการเรียนแพทย์ที่จุฬาฯ หนุ่มคนนี้มีความสามารถหลากหลาย เป็นทั้งนักกีฬากังฟู นักมายากล บาร์เทนเดอร์ ฯลฯ แถมยังเคยชิมงานละครด้วย เรียกว่าเก่งครบเครื่องจริงๆ

เปิดวาร์ป! ว่าที่คุณหมอหนุ่มหล่อ “โจ-ธนจักร” ลูกพี่ลูกน้องของ “มิว-นิษฐา”

ทำไมเก่งหลายอย่างจังเลยคะ

(ยิ้ม) “ผมชอบเรียนรู้อะไรใหม่ๆ ตลอดเวลาน่ะ อย่างความสนใจในสายวิทยาศาสตร์อาจมาจากสมัยเด็ก คุณป้าชอบปลูกต้นไม้ แล้วท่านอธิบายเรื่องราวของแต่ละ ต้นให้ฟังว่ามันเติบโตยังไง ทำให้ผมอินกับเรื่องชีววิทยา โดยไม่รู้ตัว ตอนจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยก็รู้ว่าตัวเอง ต้องมาทางสายชีวะแน่ๆ ซึ่งปกติชีวะจะแบ่งเป็นสองสาย คือด้านสุขภาพกับสิ่งแวดล้อม ใจผมเทมาอย่างหลัง จึงเลือกเรียนที่ University of British Columbia ประเทศแคนาดา ซึ่งเด่นเรื่องนี้

“พอเข้าไปเรียนจริงๆ จึงรู้ว่าสาขานี้เรียนไม่ลึก แต่ต้องรู้รอบด้าน ทั้งเรื่องพืช ระบบนิเวศ ดิน ภูมิศาสตร์ สัตว์ มีแตะเคมีเล็กน้อย ไปจนถึงเศรษฐศาสตร์ ต้องศึกษาการบริหารจัดการ ไปจนถึงสังคมวิทยา และจิตวิทยาด้วย สำหรับคนที่เรียนจบสาขานี้ ต่อไป อาจเป็นนักวิทยาศาสตร์หรือนักวิจัย แต่สำหรับผมแค่ อยากเรียนให้ได้ความรู้ เพราะทุกวันนี้สิ่งแวดล้อมเป็น สิ่งสำคัญ”

มีประเด็นสิ่งแวดล้อมเรื่องไหนที่สนใจเป็นพิเศษไหมคะ

“ที่ผมติดใจคือความจริงประเทศเรามีระบบนิเวศ ที่สมบูรณ์ ทั้งเรื่องความเหมาะสมทางสภาพอากาศ ดิน ต้นไม้ เรียกว่าแคนาดายังสมบูรณ์ไม่เท่า แต่สิ่งที่เขาเด่น กว่าคือระเบียบในการจัดการสิ่งแวดล้อมที่เขาทำได้ ค่อนข้างดี ซึ่งถ้ามองย้อนกลับมาที่บ้านเรา มีหลายเรื่อง ที่ผมรู้สึกเสียดาย อย่างคลองในกรุงเทพฯที่จริงเป็นเสน่ห์ ของเมืองไทย แต่ไม่ได้มีการรักษาให้ยั่งยืน โดนถมเป็น ถนนไปมาก ถ้ามีการจัดการที่ดี สิ่งแวดล้อมจะดีตาม”

ถัดจากเรื่องวิทยาศาสตร์สิ่งแวดล้อมเป็นเรื่องอะไรคะ

“กังฟูครับ (ยิ้ม) ผมเริ่มเรียนกังฟูมาตั้งแต่ ป.6 เพราะชอบออกกำลังกาย แล้วได้เจอกับเหล่าซือท่านหนึ่ง มาจากวัดเส้าหลิน ต้องเล่าก่อนว่าผมกับคุณย่าชอบดูหนัง ที่เฉินหลงแสดง พอมีโอกาสเรียนจึงอินมาก ฝึกมาเรื่อยๆ

“กระทั่งช่วง ม.ปลายผมย้ายไปเรียนที่สิงคโปร์ ก็ได้ เป็นตัวแทนโรงเรียนแข่งกีฬากังฟูที่นั่น ทั้งในประเทศและ นอกประเทศ อย่างมาเลเซีย เวียดนาม แมตช์ที่ถือว่าโหด สำหรับผมคือตอนที่แข่งกับมาเลเซีย ตอนนั้นคู่แข่งเก่ง กว่ามาก ผมจึงซ้อมหนัก ซึ่งที่จริงกีฬาชนิดนี้ซ้อมหนัก ไม่ได้ เพราะร่างกายจะพัง ตอนไปแข่งก็ลุ้นมากว่าจะ ชนะไหม สุดท้ายก็ได้เหรียญเงินกลับมา ดีใจมากครับ

“ทุกวันนี้ผมก็ยังเล่นกังฟูอยู่นะ ชอบในความเป็น กีฬาที่ได้ใช้ร่างกายทุกส่วน ต้องฝึกทั้งความแข็งแกร่ง ความ ยืดหยุ่น เพื่อนผมหลายคนก็มาขอให้ผมสอนให้”

แล้วนักมายากลกับบาร์เทนเดอร์ล่ะคะ

“เกิดขึ้นตอนไปเรียนที่แคนาดาครับ ได้เปิดหูเปิดตา หลายด้าน รวมถึงเรื่องมายากลและการเป็นบาร์เทนเดอร์ ต้องเล่าย้อนนิดหนึ่งว่าผมสนใจเรื่องมายากลตั้งแต่ เรียนมัธยม จุดเริ่มต้นคืออยากแกล้งเพื่อน จึงหาทริค ง่ายๆ จากยูทูบ กะจะอำให้เพื่อนตกใจ โดยพับกระดาษ วางไว้แล้วทำท่ายิงปืน ทำให้กระดาษล้ม ปรากฏว่าเพื่อน ไม่ได้ตกใจ แต่ทึ่งว่าเราทำได้ ผมจำโมเมนต์นั้นได้เลยว่า ชอบฟีดแบ็กที่ผู้คนทึ่ง คือไม่ได้รู้สึกเท่หรอก แต่รู้สึกดี ที่เขาอึ้ง

“พอไปอยู่ที่เมืองแวนคูเวอร์ ที่นั่นเล่นกลกันเยอะ นิยมจ้างนักมายากลไปเล่นตามปาร์ตี้ งานแฟร์ต่างๆ ผมก็เริ่มเล่นกับเพื่อน 4-5 คนในมหาวิทยาลัย ฝึกจากคลิปใน ยูทูบ ตั้งแต่ทริคเบสิกทั่วไป กับซื้อหนังสือมาอ่าน ซึ่ง เล่มหนามาก เหมือนตำราเรียนแพทย์เลยครับ เพราะ มายากลเป็นศาสตร์ที่มีมากว่าพันปีแล้ว นอกจากนี้ผมก็หา นักมายากลเก่งๆ มาสอนให้ ไม่ได้จ้างเขานะ คือวงการนี้ ค่อนข้างแคบ รู้จักกันหมด ก็ใช้วิธีไปตีซี้ ชวนเขากินข้าว คุยกันเรื่องมายากล บางครั้งคุยติดลม ผมเคยถึงขั้นหอบ กระเป๋าไปนอนกับเขาก็มี ซึ่งเขาก็ค่อยๆ สอนให้ แล้วแต่คน ว่าใครจะยอมถ่ายทอดให้ขนาดไหน บางคนปล่อยหมด บางคนก็เก็บทริคที่เขาต้องใช้ทำมาหากิน ซึ่ง ผมว่าศาสตร์นี้เรียนกันไม่มีวันจบหรอก เพราะมีทริคใหม่เกิดขึ้นเรื่อยๆ

“หลังจากพอมีความรู้ ผมกับเพื่อนก็ก่อตั้งสมาคมมายากลขึ้นเป็นครั้งแรกในมหาวิทยาลัยเลยครับ ตอนนั้นได้รับความสนใจเยอะมาก พอมีงานปาร์ตี้เขาก็ชวนพวกผมไปเล่น ช่วงแรกฟรี ตอนหลังผม ทดลองเก็บเงิน เขาก็จ่าย จนเริ่มได้ลูกค้าวงกว้าง เช่น ไปเล่นตามงานออฟฟิศ จนถึงงานใหญ่อย่าง งานสภากาชาดที่แวนคูเวอร์

“ประสบการณ์ที่ผมชอบมากคือได้ไปแสดงที่สมาคมของนักเรียนจีนที่แคนาดา เป็นสมาคมใหญ่ ในมหาวิทยาลัย สนุกตรงที่ผมรู้จักกับเพื่อนหลายคนที่นั่น พอขึ้นเวทีทุกคนคุ้นหน้าเราอยู่แล้ว ดูไป ก็หยอกกันไป คุยกันเฮฮาดีครับ”

เวลาแสดงมายากล ขึ้นโชว์เดี่ยวหรือมีทีมด้วยคะ

“แล้วแต่โจทย์เลยครับ การเล่นมายากลมี 2 แบบ คือ Close up ที่ให้นักมายากลเดินไปทั่วงาน ถ้าเจอลูกค้าคนไหนยืนว่างๆ เราก็เข้าไปเล่นโชว์ให้ดู ซึ่งงานสภากาชาดเป็นแบบนี้ กับอีกแบบคือแสดง บนเวที มักเป็นงานแต่งงานหรือคอนเสิร์ต ซึ่งผมชอบการแสดงบนเวทีมากกว่า สนุกกว่า เล่น รอบเดียวจบ บวกกับคนดูเยอะ ประมาณ 50-300 คน”

เคยคิดการแสดงเองด้วยไหมคะ

“ยังครับ นักมายากลมี 2 สาย คือคิดมายากลเอง เล่นเอง กับสายที่เน้นการแสดง โดยมีทีม คิดให้ ผมถนัดอย่างหลัง คือเราแสดงไป โดยมีคนช่วยคิด หรือบางครั้งถ้าเราชอบทริคไหนมากๆ ก็ขอซื้อ ลิขสิทธิ์จากเขามาเล่น”

เคยพลาดบ้างไหม

“บ่อยครับ ถือเป็นเรื่องธรรมดา ซึ่งเวลาผิดห้ามแสดงออก ต้องเนียนๆ ไป เป็นอีกทักษะที่ ต้องหัดเลยนะ กับเวลาเจอคนดูสายโหด ที่ในวงการเรียกผู้ชมประเภทนี้ว่า Tough Cookie คือคุกกี้ ชิ้นนี้แข็งมากเลย เคี้ยวไม่ลง ไม่ว่าเราแสดงอะไรไป เขาก็ไม่รับ นักมายากลจะต้องหัวไว สำหรับผมไม่มีเทคนิครับมือตายตัว ขึ้นอยู่กับสถานการณ์

“ที่เคยเจอคือคนดูตื๊อไม่เลิก คอยพูดว่าเมื่อกี้ยูทำอย่างนี้เหรอ บางคนเอามือเข้ามาล้วง รุกล้ำ พื้นที่ส่วนตัว ช่วงแรกที่เพิ่งแสดง เจอแบบนี้ก็หัวร้อนเหมือนกัน แต่แสดงออกไม่ได้ ต้องเป็นมืออาชีพ คือไม่สนใจเขา เล่นให้จบแล้วหนีออกมา ซึ่งถ้าเล่นไปนานๆ เราจะเดาออกได้เลยว่าคนดูคนไหน ที่มีแนวโน้มจะเป็นแบบนี้ ทางที่ดีที่สุดคืออย่าปะทะ”

ทุกวันนี้ยังเล่นมายากลอยู่หรือเปล่าคะ

“น้อยลงแล้วครับ มีเล่นให้เพื่อนๆ ดูบ้าง ไม่ได้รับเป็นงานเหมือนสมัยอยู่แคนาดา แต่ผมยัง ศึกษาวิธีการเล่นมายากลอยู่เรื่อยๆ นักมายากลที่ผมชอบคือเดวิด คอปเปอร์ฟีลด์ เขาเก่งในเรื่อง ทักษะและแสดงเก่ง อีกคนคือหลิวเชียน คนนี้ทั้งแสดงเก่งและหยอกล้อกับคนดูเก่งมากครับ”

มาถึงเรื่องบาร์เทนเดอร์บ้าง

“จุดเกิดเหตุคือตอนผมเรียนปี 2 ครับ (หัวเราะ) เพื่อนชอบวานให้ไปซื้อเครื่องดื่มสำหรับปาร์ตี้ ปัญหาของผมคือพอเข้าไปในร้านแล้วงงมาก เพราะเหล้ามี หลากหลายชนิด เลือกไม่ถูกว่าควรซื้ออะไร ตัดสินใจเข้าคอร์ส เรียนเลยว่ามีกี่แบบ ได้ใช้หรือไม่ได้ใช้ไม่เป็นไร อย่างน้อย มีความรู้ติดตัว ซึ่งพอได้เรียนจริงๆ ก็ต้องบอกว่าตกหลุมรัก

“ความน่าสนใจคือเหล้าแต่ละชนิดมีวัตถุดิบต่างกัน พอ นำมาผสมจะได้รสชาติที่ต่างกัน ไม่ตายตัว อีกเรื่องที่ผมชอบ คือวัตถุดิบของเหล้าทุกประเภท ไม่ว่าจะเป็นเตกีลา รัม มาจาก พืชทั้งหมด ซึ่งวกกลับไปถึงความสนใจของผมที่มีต่อพืช ตอนนั้นผมซื้อหนังสือ The Drunken Botanist มาอ่าน ผู้เขียน บอกว่าเหล้าแต่ละประเภททำมาจากอะไร พืชชนิดไหน อ่าน เพลินเลย

“อีกสิ่งที่สนุกคือลีลาในการชง เพราะสุดท้ายรสชาติขึ้นอยู่ กับลูกค้าว่าชอบแบบไหน แต่ลีลาน่ะมากมาย แทนที่จะหยิบช้อนเฉยๆ อาจมีท่าควงนู่นนี่ ซึ่งยากมาก ที่เล่านี่ผมยังทำไม่ได้นะ (หัวเราะ) หลังจากเทคคอร์สที่แคนาดาสั้นๆ ช่วงปิดเทอมปี 2 ผมได้กลับมาอยู่เมืองไทย 3-4 เดือน ก็ไปลองเป็นบาร์เทนเดอร์ ที่ The House Club โรงแรม W Hotel ตอนนั้นเห่อ อยากลอง ความรู้ที่เรียนมา สิ่งที่ผมชอบที่สุดจากการเป็นบาร์เทนเดอร์คือ ได้พูดคุยกับลูกค้า เพราะบรรยากาศของบาร์คือผู้คนรีแล็กซ์ ไม่ว่า คุณจะอยู่สถานะอะไร ลูกน้อง หัวหน้า ฯลฯ มันถูกละลาย ไปหมด ทุกคนสามารถเป็นเพื่อนกันได้”

บาร์เทนเดอร์โจมีสูตรเด็ดที่ใครชิมก็ชมไหมคะ

“สูตรพีน่าโคลาดาครับ ผมได้มาจากเม็กซิโก ใช้น้ำมัน มะพร้าว เหล้ารัม สับปะรด ผสมกะทิเล็กน้อย อร่อยมาก”

แล้วเรื่องเรียนล่ะคะ จบกลับมาเมืองไทยเมื่อไหร่

“ผมกลับมาประมาณ 3 ปีที่แล้วครับ ตอนนี้กำลังเรียนต่อ แพทยศาสตรบัณฑิต (หลักสูตรนานาชาติ) ของคณะแพทยศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย โดยเรียนทั้งหมด 6 ปี ผมเหลือเรียน อีก 3 ปีก็จะจบออกมาเป็นหมอเลย คือนอกจากได้ความรู้ ยังเอามาปรับใช้กับธุรกิจของครอบครัวซึ่งเป็นคลินิกศัลยกรรม ด้วย

“ผมเรียนพร้อมกับทำงานที่บ้านไปด้วย เช่น ต้อนรับ แขกวีไอพีที่มาใช้บริการ ทำงานร่วมกับทีมขาย ตั้งแต่การบริหาร หน้างานจนถึงหลังใช้บริการ ดูว่าลูกค้าอยากทำโปรแกรมอะไร แล้วคอยให้คำแนะนำเบื้องต้น เลือกแพทย์ตามความเหมาะสม

“แม้จะเป็นธุรกิจของครอบครัว แต่ก็มีความยากและท้าทาย อุปสรรคของการทำธุรกิจครอบครัวคือความคิดเห็นไม่ตรงกัน อย่างเรื่องมาร์เก็ตติ้งสมัยคุณพ่ออาจใช้ไม่ได้ในยุคนี้ บวกกับสื่อ เทคโนโลยี พฤติกรรมของผู้บริโภคแตกต่างไป ก็ต้องปรับตัว บวกกับเดี๋ยวนี้มีคลินิกศัลยกรรมมากมาย ซึ่งผมคิดว่าวงการ ศัลยกรรมจะอยู่ได้ก็ด้วยฝีมือของหมอและความศรัทธาของลูกค้า สำหรับคลินิกเรานับว่าโชคดีที่ได้รับความไว้วางใจเยอะ”

นอกจากสายธุรกิจ ทราบว่าโจเคยลองงานบันเทิงมาบ้าง

“ใช่ครับ มีพี่ๆ ชวนผมให้ไปลองถ่ายโฆษณา ล่าสุดได้ รับเชิญให้รับบทเป็นแม็กกี้ในเรื่อง ให้รักพิพากษา ก็สนุกดี นะครับ คือเป็นศาสตร์การแสดงที่คล้ายมายากล ถ้าในอนาคต มีโอกาสเข้ามาอีก ผมก็อยากจะลองทำดูครับ”

ปรึกษาพี่มิวบ้างไหมคะ

“พี่มิวเคยพาผมไปช่อง 3 พร้อมกับให้คำแนะนำเรื่องการวางตัว เช่น อย่าทำอะไรเสียหาย แต่ ส่วนใหญ่เราคุยเรื่องอื่นมากกว่าเรื่องงานครับ เราเห็นกันมาตั้งแต่เด็กๆ เพราะคุณพ่อของพี่มิวเป็นน้องชาย ของคุณแม่ผม ผมอายุห่างกับพี่มิวไม่เกิน 5 ปี เริ่มมาสนิทและแฮ้งเอ๊าต์กันตอนโตแล้ว เรื่องที่พูดคุย กันตอนนี้ก็จะมีเรื่องความสัมพันธ์ เรื่องแฟน เราจะถามในฐานะที่เขาโตกว่าและได้มุมมองของความเป็น ผู้หญิงครับ ที่จะเจอเป็นเรื่องเป็นราวหน่อยก็เวลาไปทริปครอบครัว

“เป็นธรรมเนียมของบ้านเราที่จะจัดทริปใหญ่พาอาม่าไปเที่ยวปีละครั้ง มีผมกับพี่มิวและลูกพี่ลูกน้อง คนอื่นซึ่งเป็นเจเนอเรชั่นที่ 3 สมัยเด็กเราต้องไปกับคุณพ่อคุณแม่ พอพวกเราโตขึ้นก็จัดทริปไปเที่ยว กันเองได้แล้ว เช่น ไปเกาหลี ไต้หวัน อย่างตอนที่ผมเรียนอยู่แคนาดา พี่มิวต้องบินไปทำงานที่แอลเอ พวกเราญาติๆ ก็จะนัดเจอกันที่แอลเอครับ เป็นทริปสนุกๆ ตามประสาเด็กวัยรุ่น ส่วนใหญ่คือนั่งเมาท์กัน ในโรงแรม เรียกว่าเมาท์ไปได้เรื่อยๆ ทุกเรื่องครับ

“ถ้าอยู่ที่เมืองไทย ญาติๆ มักจะชอบมารวมตัวกันที่คอนโดผม เพราะมีบาร์ไว้ชงเครื่องดื่มเสิร์ฟให้ ทุกคน บางครั้งก็เล่นมายากลโชว์ด้วย หรืออย่างน้องชายผมเป็นสายนักดนตรี ก็จะจัดงานสังสรรค์ เฮฮาเป็นประจำ“แต่ช่วงที่เกิดสถานการณ์โควิด ผมกับพี่มิวไม่ได้เจอกันเลยครับ พอพี่มิวท้อง เราก็เป็นห่วง ความปลอดภัย หรืออย่างอาม่าเองก็อายุมากแล้ว จึงยังไม่ได้มีโอกาสรวมญาติ ผมยังไม่มีโอกาสเจอ น้องมารินตัวจริงเลย เห็นผ่านออนไลน์อย่างเดียว คุยกันทางไลน์ตลอด คอยอัพเดตกันเรื่อยๆ ครับ”

สำหรับโจ พี่มิวเป็นอย่างไร

“ช่วงที่พี่มิวเข้าวงการบันเทิง ผมไปเรียนที่แคนาดาแล้ว เริ่มเห็นพี่มิวเป็นนางเอกเอ็มวี จากนั้นก็ เป็นนางเอกละคร พี่มิวขยันและตั้งใจมาก ผมว่านิสัยเขามีเสน่ห์ บวกกับหน้าตาสวย แล้วมีทักษะเรื่อง การแสดงด้วย จึงไม่แปลกใจเลยที่ประสบความสำเร็จอย่างทุกวันนี้”

โจมองอนาคตไว้ยังไง หรือมีอะไรที่อยากเรียนเพิ่มเติมอีกไหมคะ

“สิ่งที่อยากจะเรียนรู้เพิ่มเติมในอนาคตคือโหงวเฮ้งครับ ผมว่ามันไม่ใช่แค่เรื่องของโหราศาสตร์ แต่มีหลักการอย่างอื่นเข้ามาผสมด้วย ผมชอบศาสตร์ของตะวันออกนะ ซึ่งหลายๆ อย่างก็ค่อนข้างตรง ตอนนี้กำลังเริ่มศึกษาอยู่

“แต่ถ้าเป็นภาพรวมของชีวิต ผมไม่มองยาวๆ เพราะอนาคตเป็นสิ่งไม่แน่นอน จะมองแค่ 3-5 ปีข้างหน้า หน้าที่หลักก็ยังคงเป็นเรื่องเรียน ส่วนงานด้านอื่นๆ ถ้ามีโอกาสเข้ามา ผมก็อยากจะคว้าไว้ พยายามเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ ไปเรื่อยๆ ครับ”

ที่มา : นิตยสารแพรว ฉบับ 978

บทความอื่นๆ ที่น่าสนใจ

รู้จักสาวเก่ง “เพชร-ศสิพร อำนวยเดชกร” พี่สาวที่แสนดีของ “พีพี-กฤษฏ์”

งานดีไม่แพ้น้องชาย! คุยลึกถึงตัวตน “แบงค์-ชินดนัย ภูวกุล” พี่ชายแบมแบม

แต้ว-ณฐพร เตมีรักษ์ ถอดบทเรียนวิธีคิดผิดๆ จนทำให้เผชิญวิกฤต โรคแพนิค