โดนัท – มนัสนันท์ พาเที่ยวโคเปนเฮเกน แดนสวรรค์ อีกหนึ่งที่ในโลกที่เธออยากย้ายมาอยู่

สำหรับฉัน ทุกอย่างในโคเปนเฮเกนดูมหัศจรรย์เหมือนเทพนิยายไปเสียหมด หลังจากบ้านห้องแถวสีเหลือง ฉันก็เดินต่อไปจนถึง Nyhavn ท่าเรือเก่าแก่ของเมือง ในอดีตที่นี่ไม่ใช่เป็นแค่ท่าเรือสำคัญของเดนมาร์ก แต่เป็นแรงบันดาลใจให้ศิลปิน นักดนตรี และนักเขียนมากมาย “ปู่ฮันส์ แอนเดอร์เซน” (Hans Christian Andersen) นักเขียนชื่อดังชาวเดนิช ก็เคยอาศัยอยู่ในย่านนี้ในช่วงปี 1845 – 1864 ที่อพาร์ตเมนต์ No. 20, 67 และ 18

ถ้าจะถามว่าใครมีอิทธิพลในวัยเด็กกับฉันมากกว่ากัน ระหว่างปู่ฮันส์ แอนเดอร์เซน กับวอลท์ ดิสนีย์ ฉันก็จะตอบว่าปู่ฮันส์ เพราะเทพนิยายเรื่อง “เด็กขายไม้ขีดไฟ” ของปู่เป็นการ์ตูนเรื่องแรกๆ ที่ฉันจำความได้ ส่วนเทพนิยายเรื่อง “The Little Mermaid” (เงือกน้อย) อีกหนึ่งผลงานลือชื่อของปู่นั้น ตีพิมพ์ครั้งแรกในปี 1837 ส่งผลให้รูปปั้นนางเงือกที่โคเปนเฮเกนเป็นหนึ่งในจุดหมายสำคัญที่ดึงดูดนักท่องเที่ยวให้มาเยือนที่นี่

ถ้าใครเคยไปเมืองหนาวจะรู้ว่าเวลากลางวันในฤดูหนาวสั้นกว่ากลางคืนมาก ยังไม่ทันจะหกโมง แสงอาทิตย์ก็หายไปจากขอบฟ้าแล้ว หลังจาก Nyhavn ฉันก็หมดแผน จึงวิ่งหลบหนาวเข้าไปในคาเฟ่ของ Royal Danish Theatre โรงละครบัลเลต์เก่าแก่ติด 1 ใน 5 ของโลก โดยไม่รู้มาก่อน พอเห็นโปรแกรมน่าสนใจจึงตัดสินใจดูบัลเลต์เสียเลย แหม…คืนสุดท้ายแล้ว ให้กลับไปนอนเร็วก็เสียดายเวลาแย่

เวลาเดินทางคนเดียวก็ง่ายแบบนี้แหละ อยากทำอะไรเมื่อไรก็ได้ ไปที่ไหนก็ได้ ตอนไหนก็ได้ ไม่ทำอะไรเลยก็ยังได้ แต่เวลามีเพื่อนเดินทางด้วยก็ดีไปอีกแบบ อย่างเช่น ทริปโคเปนเฮเกนครั้งล่าสุดนี้มีเพื่อนร่วมทางไปด้วย 2 คน ซึ่งพวกเขาตื่นเต้นกันมาก เพราะฉันโม้ไว้เยอะเหลือเกิน วันแรกที่มาถึงโคเปนเฮเกน ผู้นำทัวร์อย่างฉันจึงกดดันเบาๆ ว่าควรจะเริ่มจากตรงไหนก่อนดี แต่ยังไม่ทันได้ไปไหนไกล หิมะก็ตกลงมาตามคำพยากรณ์เสียก่อน

เราหลบเข้าคาเฟ่เพื่อรอหิมะซา แต่ปรากฏว่าหิมะกลับตกหนักขึ้นเรื่อยๆ และไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ฉันจึงตัดสินใจว่าเอาละ เราจะลุยหิมะต่อไปอีกนิดแล้วกัน อยากให้โคเปนเฮเกนได้แสดงความมหัศจรรย์เสียหน่อย แล้วก็อยากให้เพื่อนได้เห็น Magstræde ถนนเก่าแก่ที่สุดในโคเปนเฮเกน ที่มีตึกรามบ้านช่องหลากหลายสีเรียงกัน และเป็นสถานที่ถ่ายภาพยนตร์หลายเรื่อง ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากคาเฟ่ที่เราหลบหิมะอยู่ด้วย

พอเริ่มรู้สึกอุ่นได้ที่ เราสามคนก็พากันวิ่งลุยหิมะไปจนถึงถนนที่ว่า แล้วผลัดกันถ่ายรูป บรรยากาศตอนนั้นบรรยายไม่ถูกเลย หนาวมาก แต่ก็สวยเสียจนเรายอมหนาวแทบตายอยู่ตรงนั้น แต่เรายังตายไม่ได้ เพราะอยากอยู่เห็นความมหัศจรรย์ของโลกใบนี้ต่อไป จึงพากันเข้าไปหลบหนาวในร้านพิซซ่า ซึ่งเป็นร้านเดิมที่ฉันมานั่งกินคนเดียวเมื่อคราวก่อน พอเข้ามาแล้วก็ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตัวเองจะกลับมาที่นี่อีกครั้ง

เมื่อไม่กี่เดือนที่แล้วฉันนั่งแชร์โต๊ะกับคุณพ่อที่บินมาเยี่ยมลูกสาวที่เรียนอยู่มหาวิทยาลัย คุณพ่อเอาซีดีเพลงของวงโปรดมาให้ลูกเป็นของฝาก ฉันนั่งมองเธอที่แสดงอาการไปไม่ค่อยถูกตอนที่พ่อเอาของขวัญให้ บทสนทนาของพ่อลูกนั้นสัมผัสได้ถึงความเก้อเขินและมีจังหวะเงียบบ่อยๆ ฉันว่าความสัมพันธ์ระหว่างพ่อกับลูกสาวมักมีช่องว่างระหว่างอะไรบางอย่างที่เราไม่มีกับแม่ คิดแล้วก็อยากส่งข้อความหาแม่ว่ามาถึงโคเปนเฮเกนแล้วนะ แต่ที่ร้านไม่มี Wi-Fi นี่ไง…ชีวิต Offline!! ซึ่งก็มีทั้งดีและไม่ดีแบบนี้

เรานั่งคุยกันมาตั้งแต่ที่สตอกโฮล์มแล้วว่าในร้านอาหาร บาร์ หรือคาเฟ่ คนที่นี่ไม่มีใครเล่นโทรศัพท์บนโต๊ะอาหารเลยทุกคนในร้านมานั่งคุยกันจริงๆ นัดกันมาเพื่อกินข้าวและใช้เวลาด้วยกันจริงๆ ซึ่งเราพบว่ามันดีมาก จนเราตกลงกันว่าจะไม่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจนกว่าจะถึงเวลาที่ใครต้องโทร.หาแม่หรือหาลูก เพื่อที่หากเป็นเวลาที่ใช้ด้วยกัน เราจะใช้ด้วยกัน ส่วนโซเชียลมีเดียนั้น เราแยกกันไปเล่นเวลาอยู่คนเดียว

แม้โคเปนเฮเกนคืนแรกจะต้อนรับเราด้วยพายุหิมะ แต่ก็ปลอบใจด้วยแสงแดดในเช้าวันต่อมา โดยมีหิมะที่ละลายจนเป็นน้ำเจิ่งนองทั้งเมืองและความหนาวขั้นสุดแถมมาด้วย แต่พวกเราก็ยังสู้ต่อ ฝ่าความหนาวลุยน้ำไปเดินเที่ยวทั่วเมืองที่แม้จะหนาว แต่ฟ้าใสๆ ก็ทำให้เมืองสวยได้อีก

สำหรับฉัน การมาเยือนโคเปนเฮเกนเหมือนเป็นการเปิดประตูจากโลกวุ่นวายที่เราอยู่มาเจอกับ Wonderland เมืองที่เราฝันถึงตอนเด็กๆ จนทำให้เราอยากย้ายมาอยู่ที่นี่ตอนโต เรายังได้ไปถ่ายรูปกับ (รูปปั้น) ปู่ฮันส์ แอนเดอร์เซน ที่หน้า Tivoli Gardens สวนสนุกเก่าแก่เป็นอันดับ 2 ของโลก ฉันมองที่ไปรูปปั้นแล้วสงสัยว่า เวลาที่ปู่เขียนเทพนิยาย ปู่มีติดขัดบ้างไหม แล้วปู่ทำอย่างไร

ฉันว่า…ฉันเห็นปู่ส่งยิ้มมาให้นะ