อย่างที่บอกว่าการเดินทางครั้งนี้ผมรู้สึกตื่นเต้นเพราะว่าทุกอย่างมันดีจนเหนือความคาดหมายของผมมาก และตอนที่ 2 นี้ยังมีอีกหลายที่ ที่ผมอยากแนะนำว่าถ้าคุณมีโอกาสสักครั้งหนึ่งในชีวิต ก็ขอลองมาเที่ยวที่นี่ดู

GAUDI สถาปนิกสุดเพี้ยนแห่งคาตาลัน

หลังจบการแข่งขันฟุตบอลชายหาด ผมมุ่งหน้าสู่สนามที่ใหญ่กว่านั้น นั่นคือ คัมป์นู สนามทีมฟุตบอลทีมบาร์เซโลนา งานนี้ต้องขอบคุณ Qatar Airways ผู้สนับสนุนหลักของยอดทีมแห่งแคว้นคาตาลันที่พาชมแบบเอกซ์คลูซีฟ ตอนเดินในอุโมงค์ที่นักฟุตบอลใช้เดินเข้าสนาม ใจผมเต้นแรงมากเมื่อคิดถึงรายชื่อนักฟุตบอลมากมายที่เคยเดินผ่านเส้นทางเดียวกันนี้ อย่างน้อย ๆ กองหน้าทีมบาร์เซโลนาและนักฟุตบอลหมายเลขหนึ่งในโลกยุคปัจจุบันอย่างลีโอเนล เมสซี่ ก็ต้องผ่านอยู่เป็นประจำเท่านั้นไม่พอ ผมยังได้โอกาสยืนถ่ายรูปบนสนามหญ้า ซึ่งเป็นจุดที่ไม่ได้เปิดให้นักท่องเที่ยวทั่วไป พอเงยมองไปยังอัฒจันทร์บรรจุแฟนฟุตบอลได้มากถึง 99,354คน ยิ่งทำให้รู้สึกว่าสนามฟุตบอลแห่งนี้ยิ่งใหญ่สมคำร่ำลือจริง ๆ

หลังจากละลายเงินยูโรในร้านขายของที่ระลึกจนกระเป๋าซีด ก็ถึงเวลาเอาใจพุงที่ร้านอาหาร L’Eggs วันนี้ผมโชคดีได้เจอสุดยอดเชฟมิชลินสตาร์อย่างคุณปาโก้ เปเรซ (Paco Perez) เจ้าของร้านที่ลงมือปรุงอาหารและพูดคุยอย่างเป็นกันเอง โดยทีเด็ดของเชฟปาโก้อยู่ที่การใช้ไข่ไก่เป็นวัตถุดิบในการรังสรรค์เมนูต่าง ๆ ต้งั แต่สเต๊ก แฮมเบอร์เกอร์ จนถึงเมนขู องหวาน หากใครวางกำลงั วางแผนมาเทยี่ วบาร์เซโลนา ผมบอกได้แค่ว่าควรใส่ชื่อ L’Eggsไว้ในทริปด้วย

เมื่อพลังเต็มถังก็ถึงเวลาของไฮไลท์ประจำทรปิ นั่นคือการตามรอย อันโทนี เกาดี้ สดุ ยอดสถาปนิกชาวคาตาลันผู้แต่งแต้มสีพิเศษให้เมืองบาร์เซโลนา เนื่องจากทุกผลงานการออกแบบที่มาจากมันสมองของเขาล้วนมีความแตกต่างชนิดที่มองด้วยตาก็รู้ว่านี่ละ…เกาดี้

เริ่มกันที่ Parc Gell เดิมสวนสาธารณะแห่งนี้ออกแบบให้เป็นที่อยู่อาศัยของชนชั้นปกครอง แต่สุดท้ายมีการสร้างบ้านเพียง 2 หลัง หนึ่งในนั้นคือบ้านของเกาดี้ ซึ่งปัจจุบันเปิดเป็นพิพิธภัณฑ์ แต่เอกลักษณ์ของที่นี่คือม้านั่งที่ตกแต่งด้วยโมเสกสีสันสดใสเป็นทางยาวเฟื้อย

ต่อด้วย La Pedrera หรือที่คนทั่วไปรู้จักกันในชื่อของ Casa Mil ก่อสร้างขึ้นเมื่อปี 1906 เดิมอาคารนี้คืออพาร์ตเมนต์ส่วนตัวก่อนจะกลายเป็นพิพิธภัณฑ์ในปัจจุบัน โดยความแปลกของที่นี่ต้องเริ่มกันตั้งแต่โครงสร้างภายนอกที่เกาดี้ออกแบบให้เหมือนถ้ำที่ถูกเจาะเป็นห้องหรือรวงผึ้งขนาดใหญ่ เมื่อมองจากไกล ๆ จึงเหมือนประติมากรรมขนาดใหญ่มากกว่าอาคารเสียอีก

วิธีเข้าชมเริ่มจากการขึ้นลิฟต์ไปยังชั้นดาดฟ้าเพ่อื ดูรายละเอียดสุดเพ้ยี นอย่างปล่องไฟรูปเกลียว จากนั้นจึงลงบันไดมายังห้องต่าง ๆที่จัดแสดงแบบแปลนของอาคารหลังนี้ เฟอร์-นิเจอร์ดีไซน์แปลก ๆ ที่เกาดี้ออกแบบ รวมถึงโซนจัดแสดงห้องพักในสมัย 100 ปีก่อน

เมื่อก้าวเท้าออกจาก Casa Mila ผมแวบคิดขึ้นว่าถ้าผู้กำกับหนังติสต์ระดับโลกอย่างทิม เบอร์ตัน เกิดยุคเดียวกับเกาดี้ แล้วได้ทำงาน ร่วมงานกัน โดยเบอร์ตันเขียนบทกำกับ ส่วนเกาดี้ออกแบบฉาก เราคงได้ดูภาพยนตร์ที่แปลกแหวกแนวในระดับคาดไม่ถึงแน่ ๆ

เราไปต่อกันที่ La Sagrada Família มหาวิหารของศาสนาคริสต์ นิกายโรมันคาทอลิก แลนด์มาร์คประจำเมืองบาร์เซโลนาที่เริ่มก่อสร้างตั้งแต่ปี ค.ศ. 1882 เรื่องน่าเหลือเชื่อคือ ขณะที่คุณอ่านบทความนี้โบสถ์แห่งนี้ก็ยังสร้างไม่เสร็จ วันที่ผมไปถึงเครนก่อสร้างขนาดยักษ์ยืนตระหง่านต้อนรับนักท่องเที่ยวที่เข้ามาดูผลงานมาสเตอร์พีซที่เกาดี้ไม่มีโอกาสได้เห็น

มองจากภายนอก La Sagrada Famìlia คือสถาปัตยกรรมสไตล์อาร์ตนูโวที่สวยงามไร้ที่ติ แต่เมื่อก้าวเข้าไปข้างใน แม้มีนักท่องเที่ยวเดินขวักไขว่ แต่บรรยากาศสงบอย่างประหลาด ผมยืนอยู่เบื้องล่างกระจกสีขนาดมหึมาแล้วคิดถึงเกาดี้ว่าเขาต้องใช้ความพยายามในการออกแบบขนาดไหน เพราะแม้วิทยาการในปัจจุบันจะทันสมัยกว่าเมื่อ 100 ปีก่อนมาก แต่กว่าที่มหาวิหารแห่งนี้จะสร้างเสร็จ (ตามที่ทางการบาร์เซโลนาคาดการณ์)ก็อยู่ในช่วงปี ค.ศ. 2027 และเมื่อวันนั้นมาถึงคงไม่มีใครดีใจยิ่งกว่าอันโทนี เกาดี้ ซึ่งร่างของเขาถูกฝังอยู่ใต้มหาวิหารแห่งนี้ด้วย

หนีเที่ยวตอนตี 4

“Hola” ผมขยี้ตา 3 ทีแล้วส่งยิ้มให้พนักงานของโรงแรมตอนตี 4 เช้ามืดนี้ผมมีนัดกับเพื่อน ๆ สื่อมวลชนชาวไทยและอีกหนึ่งสาวชาวฟิลิปปินส์ที่พร้อมใจกันแวบไปเที่ยว เป้าหมายของเราคือ จุดชมวิวภูเขา Tibidaboที่สามารถมองเห็นวิวบาร์เซโลนาได้ทั้งเมือง โดยพวกเรารวม 5 คนนั่งแท็กซี่จากโรงแรมขึ้นไปยังภูเขา สนนราคาค่ามิเตอร์ 30 ยูโร ตอนไปถึงเวลาเพิ่งเลยตี 5 นิด ๆ ท้องฟ้ายังมืด เราจึงทำได้แค่รอ รอ รอ แต่เมื่อแสงอาทิตย์เริ่มฉายภาพที่อยู่ตรงหน้า ความง่วงที่เกาะกุมหนังตาก็ถูกกำจัดไปหมด บาร์เซโลนาที่สวยงามปรากฏอยู่ตรงหน้า นาทีนี้นั้นทุกคนต่างแยกย้ายไปคนละมุมเพื่อบันทึกภาพและเสียงเหล่านั้นเก็บไว้ในกล่องความทรงจำ เป็นการตื่นเช้าที่คุ้มค่าเหลือเกิน

เมื่อเก็บกล้องลงกระเป๋าก็ถึงเวลากลับโรงแรม แต่เรื่องที่พวกเราลืมคิดคือ แท็กซี่ที่ไหนจะมารับผู้โดยสารบนเขาตอน 7 โมงเช้า…ฮาสิครับพี่น้อง จากขามาที่นั่งรถชิล ๆขากลับพวกเราต้องเดินไปรอรถเมล์ร่วมครึ่งชั่วโมงเพื่อไปยังสถานีรถรางแล้วต่อรถไฟใต้ดินเข้ามาในเมือง ปิดท้ายด้วยเดินเท้าอีกครึ่งชั่วโมงจึงถึงโรงแรม มาถึงตรงนี้ความง่วงทั้งหลายจึงสูญสลายแบบถาวร

ที่สนามบินเมืองบาร์เซโลนา ผมจับมือบอกลาเพื่อน ๆ นักข่าวชาวอาเซียน ทุกคนลงความเห็นตรงกันว่าสเปนคือหนึ่งประเทศที่เราประทับใจมากที่สุด ไม่ว่าจะสถานที่ท่องเที่ยว ประวัติศาสตร์ อาหารและผู้คน รับรองว่าหากใครได้มาเยือนจะไม่ผิดหวังแน่นอน

ก่อนโบกมือลาผู้อ่าน ผมเขียนเรื่องราวตอนสุดท้ายนี้ที่ Business Class Lounge ของสนามบิน Hamad International Airport เมืองโดฮา ประเทศกาตาร์ ที่อยากเล่าคือเกิดมาไม่เคยเห็นสนามบินที่ไหนทันสมัยขนาดนี้ โดยเฉพาะในโซน Business Class Loungeมีห้องอาหารให้เลือก 3 จุด คอมพิวเตอร์ให้เลือกใช้จนนับเครื่องไม่ไหวหรือสัญญาณ Wi-Fi ก็แรงติดเทอร์โบทั้งสนามบิน ถือเป็นจุดแวะพักที่เพอร์เฟ็คท์ จนสามารถเขียนเรื่องท่องเที่ยวสนามบินได้อีกตอน แต่เวลาหมดเสียก่อน ที่สำคัญคืออาหารอร่อย ๆ รอผมอยู่ไม่ต้องห่วงครับ ผมจะกินเผ่อื ทุกท่านด้วย แล้วเจอกันโอกาสหน้าครับ

สิ่งละอันพันละน้อยที่สเปน

ปี 2015 มีนักท่องเที่ยวไปสเปนมากเป็นประวัติการณ์โดยเพียงครึ่งปีแรกมียอดนักเดินทาง 29.2 ล้านคนสูงขึ้นกว่าช่วงเวลาเดียวกันของปี 2014 ถึง 4.2 ยูเนสโกประกาศให้การเต้นฟลามิงโกเป็นมรดกด้านวัฒนธรรมของโลกเมื่อปี 2010 สโมสรฟุตบอลบาร์เซโลนามีโปรเจ็คท์ลงทุนกว่า 27,000 ล้านบาท ขยายความจุในสนามคัมป์นูเป็น 105,000 ที่นั่งภายในปี 2021แม้เกาดี้จะเป็นศิลปินที่ประสบความสำเร็จอย่างสูงแต่ก็มีพฤติกรรมแปลกๆ ตามสไตล์อาร์ติสต์ เช่นชอบแต่งตัวโทรมๆ คลุกคลีกับคนยากคนจนและใช้ชีวิตเรียบง่าย

ที่มา : คอลัมน์สารคดีท่องเที่ยว นิตยสารแพรว ฉบับ 868 ปักษ์ที่ 25 ตุลาคม 2558

เคยดูหนังสักเรื่องที่ไม่ได้ตั้งใจล่วงหน้าแล้วออกจากโรงด้วยความรู้สึกประทับใจสุดๆ ไหมนั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้นกับผมในขณะที่นั่งเครื่องบินจากสเปนกลับประเทศไทยสารภาพตามตรงว่าผมแทบไม่เคยอ่านหรือดูสารคดีท่องเที่ยวเกี่ยวกับสเปนมากนักกระทั่งได้รับคำเชิญจาก Qatar Airways และการท่องเที่ยวสเปน (Spain Tourism Board) ที่จับมือกันพาไปเที่ยว 2 เมือง นั่นคือมาดริดและบาร์เซโลนา ซึ่งบัดนี้ได้กลายเป็นทริปที่ผมยกให้เป็นเดอะเบสท์ของชีวิตการเดินทางเป็นที่เรียบร้อย

อิ่มหนำสำราญให้พุงเต้นรำที่มาดริด

ความพิเศษของทริปนี้เริ่มตั้งแต่เท้าของผมยังไม่ทันแตะแผ่นดินสเปน เพราะหนึ่งในเจ้าภาพอย่าง Qatar Airways จัดที่นั่งบิสเนสคลาสให้คณะผู้สื่อข่าวชาวไทยและหลายประเทศในอาเซียนเดินทางไปสเปนแบบสุขอุรา ทั้งอาหารและเครื่องดื่ม มีภาพยนตร์ให้ดูกว่า 100 เรื่องแถมที่นั่งยังปรับนอนได้ 180 องศา ทั้งหมดนี้ได้รับการการันตีด้วยรางวัล World’s Best Business Class ปี 2014 และ World’s BestBusiness Class Seat ปี 2015 เชิญคุณ ๆ ลองใช้บริการกันสักครั้งจะเชื่อว่าที่ผมบอกมายังน้อยเกินไป เพราะเวลาแห่งความชิลบนเครื่องบินผ่านไปเหมือนติดไอพ่น เผลอแป๊บ ๆ ผมก็มาถึงกรุงมาดริดแล้ว

จากสนามบินผมกระโดดขึ้นรถบัสไปย่าน Plaza Mayor เพื่อไปอิ่มหนำกับมื้อกลางวันสุดพิเศษที่ Sobrino de Botín ร้านอาหารที่กินเนสส์บุ๊กโค้งคารวะว่าเก่าแก่ที่สุดในโลก เพราะเปิดกิจการมาตั้งแต่ค.ศ. 1725 ลองคิดดูสิว่าในรอบ 300 ปีที่ผ่านมามีคนแวะมาเช็กอินที่นี่มากขนาดไหน หลายคนยังเป็นบุคคลระดับโลก ยกตัวอย่างสุดยอดศิลปินอย่างฟรานซิสโก เดอ โกยา ก็เคยทำงานเป็นพนักงานเสิร์ฟที่นี่ระหว่างรอเข้าเรียนต่อศิลปะ…สุดยอดไหมล่ะ

สำหรับเมนูขึ้นชื่อของร้านคือ Roast Suckling Pig กับ Roast Baby Lamb ซึ่งผมได้ชิมทั้งสองอย่าง ขอบอกว่าห้ามพลาด แต่ขอแนะนำเพิ่มเติมว่า ถ้าคุณกินไม่จุอย่าวู่วามสั่งหลายอย่าง เพราะจานอาหารของชาวยุโรปมีขนาดใหญ่กว่าบ้านเราชนิดจานเดียวอิ่มถึงเย็น

ไม่ไกลจาก Sobrino de Botìn เป็นที่ตั้งของ Mercado de San Miguel ตลาดสุดชิคของมาดริดที่นักชิมตัวจริงไม่ควรพลาด ข้างในมีทั้งร้านอาหารที่เสิร์ฟเมนูเรียกน้ำย่อยประจำชาติสเปนอย่างทาปาส จนถึงหอยนางรมสดตัวโต ๆ ร้านขายเครื่องดื่มก็มีให้เลือกเพียบ ที่ห้ามพลาดคือแซงเกรีย (ไวน์พั้นช์) เครื่องดื่มท้องถิ่นของชาวสเปนเช่นกัน

อย่าเพิ่งอิ่มเชียว โปรแกรมต่อไปของผมคือดินเนอร์มื้อหรูที่ร้าน Platea ซึ่งขนาดยังไม่เข้าไปข้างใน เสียงเพลง The Girl from Ipanema ก็ลอยละล่องออกมาต้อนรับ คล้ายจะบอกว่าที่นี่ไม่ธรรมดาและก็เป็นแบบนั้นจริง ๆ บรรยากาศด้านในให้ความรู้สึกเหมือนอยู่ในโรงละครคลาสสิกที่ผสมผสานด้วยร้านอาหาร บาร์ และกูเมต์ช็อปถือเป็นหนึ่งที่แฮ้งเอ๊าต์ยอดนิยมของหนุ่มสาวชาวสเปน และเป็นหนึ่งร้านที่ผมบอกตัวเองว่า ถ้าได้กลับมาที่มาดริดจะมานั่งดื่มและฟังเพลงจนร้านปิดเชียว

ศึกช็อปปิ้งนานาชาติกับห้วงเวลาของฟลามิงโก

กริ๊ง…ง เสียงนาฬิกาปลุกเวอร์ชันย้อนยุคในโทรศัพท์มือถือปลุกผมตอน 6 โมงเช้า หลังจากโอดครวญให้ความขี้เกียจเล็กน้อย ผมก็รีบอาบน้ำ แต่งตัว โปรแกรมวันนี้ต้องเริ่มเร็วหน่อย เราจะได้ไม่ต้องไปต่อแถวเข้าคิวที่ Royal Palace of Madrid อดีตพระราชวังหลวงของสเปนที่สร้างขึ้นในสมัยพระเจ้าเฟลิเป้ที่ 5 หรือกว่า 300 ปีก่อนโน่น

พระราชวังแห่งนี้ขึ้นชื่อเรื่องความไฮโซหรูหรา ตั้งแต่คอลเล็คชั่นเครื่องเรือน งานศิลปะ และของประดับตกแต่งล้ำค่าที่ประดับประดาอยู่ในห้องหับต่าง ๆ กว่า 3,000 ห้อง ปัจจุบันที่นี่ไม่ใช่ที่พำนักของราชวงศ์แล้ว จึงใช้สำหรับต้อนรับแขกบ้านแขกเมืองในพระราชพิธีสำคัญ และเปิดให้นักท่องเที่ยวเข้ามาศึกษาประวัติศาสตร์ของราชวงศ์สเปน

ช่วงเที่ยงเราแวะพักที่ EL Corte Ingl s ห้างสรรพสินค้าอันดับ 1ของมาดริด สวรรค์ของสาวกแบรนด์เนม แต่นั่นยังไม่จูงใจเท่ากับข้อมูลที่พนักงานต้อนรับบอกว่า สเปนให้ Tax Refunds สูงถึง 15 เปอร์เซ็นต์เท่านั้นก็เกิดปรากฏการณ์ผึ้งอาเซียนแตกรัง โดยเฉพาะผู้สื่อข่าวสาว ๆที่โบยบินกันไปคนละทาง เรื่องช็อปกับผู้หญิงเป็นของคู่กันจริง ๆ แต่สาวชาติไหนชนะเลิศในศึกช็อปปิ้งนานาชาติ ผมขออุบไว้เป็นความลับแต่คาดว่าคุณ ๆ ทายไม่ผิดหรอก (ฮา…)

ผมโบกมือลามาดริดด้วยการชมเต้นรำฟลามิงโกที่ ร้านอาหาร Villa Rosa ในกรุงมาดริดมีร้านอาหารหลายแห่งที่เปิดแสดงศิลปะแขนงนี้ แต่ VillaRosa มีชื่อเสียงที่สุด เพราะเปิดทำการมาตั้งแต่ปี 1911 พิสูจน์ได้จากจำนวนโต๊ะที่ถูกจองล่วงหน้าจนเต็มเอี้ยด

ประมาณ 3 ทุ่มโชว์ก็เริ่ม นักแสดงทั้ง 5 ที่ประกอบด้วยนักร้อง นักกีตาร์ และนักเต้นรำ 3 คนสะกดผู้ชมด้วยเสียงร้องทรงพลัง เสียงกีตาร์ที่ขับเคลื่อนไปพร้อมกับจังหวะปรบมือและลีลาเต้นรำที่พลิ้วไหว เป็นเวลาเกือบชั่วโมงที่ผมลืมกินอาหารอร่อย ๆ ตรงหน้า กระทั่งเมโลดี้สุดท้ายสิ้นสุดลง ตามด้วยเสียงปรบมือดังสนั่นหวั่นไหวนั้นเอง ช่างเป็นการบอกลามาดริดที่สุดยอดจริง ๆ

บาร์เซโลนา เมืองแห่งมิสเตอร์บีน

มิสเตอร์บีนหรือ…หลังจากที่ผมนั่งรถไฟจากมาดริดมาถึงบาร์เซโลนาไกด์ท้องถิ่นบอกว่าคนบาร์เซโลนามีบุคลิกแตกต่างจากชาวสเปนส่วนใหญ่ถ้าเปรียบเทียบให้เห็นภาพคือเหมือนตัวละครมิสเตอร์บีน (ละครตลกของอังกฤษ นำแสดงโดยโรวัน แอตคินสัน) ทั้งนิสัยรักความสนุกและอิสรเสรี หนึ่งเหตุผลที่สนับสนุนแนวคิดนี้คือ ภาพยนตร์เรื่องมิสเตอร์บีนไม่ได้รับความนิยมในประเทศสเปน แต่กลับดังเป็นพลุแตกที่บาร์เซโลนา

ระหว่างที่รถบัสมุ่งหน้าเข้าใจกลางเมือง สิ่งที่ผมประทับใจเมืองนี้มาก ๆ คือการวางผังเมืองที่เป็นระบบระเบียบ ถนนเส้นหลักถูกแบ่งเป็นช่องทางรถยนต์ จักรยาน และคนเดินที่มีขนาดกว้างเกือบเท่ากัน ผู้คนที่นี่จึงสามารถเลือกวิธีการเดินทางได้แบบสบายใจ แถมยังปลอดภัยด้วย

ไม่นานก็มาถึง ลารามบลา (La Rambla) ถนนคนเดินระยะทาง 1.2 กิโลเมตรที่เปรียบเหมือนหัวใจของเมือง ที่นักท่องเที่ยวมาเดินทอดน่องดูวิถีชีวิตคนท้องถิ่น นั่งจิบกาแฟหอม ๆ ซื้อของที่ระลึก และถ่ายรูปสถาปัตยกรรมสวย ๆ ตลอดสองข้างทาง

เดินจากลารามบลาประมาณ 20 – 30 นาทีก็ถึง ชายหาดบาร์เซโลนาที่ทำให้ผมเข้าใจความเป็นมิสเตอร์บีนที่ไกด์บอก ถ้าไม่นับเสียงเพลงละตินที่ดังออกมาจากวิทยุใครสักคนที่นอนอาบแดด ทั่วทั้งหาดยังมีหนุ่มสาวชาวบาร์เซโลนาและนักท่องเที่ยวจำนวนมากจับกลุ่มเล่นวอลเลย์บอลฟุตบอลชายหาด บางคนนั่งกะหนุงกะหนิงชวนให้อิจฉา สาวบางคนนอนถอดบิกินี่อาบแดดชวนให้เหล่ตามอง (ฮา) ถือเป็นหนึ่งในชายหาดที่คึกคักที่สุดที่ผมเคยมา และเพื่อไม่เป็นการเสียดายโอกาส ผมจึงขอเตะฟุตบอลกับเด็ก ๆ สเปนกลุ่มหนึ่ง เป็นเวลาสั้น ๆ แค่ 5 นาทีที่นักเขียนไทยวิ่งตามลูกบอลแทบไม่ทัน ทำให้มิสเตอร์บีนตัวน้อยหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน แหม…ฝากไว้ก่อน เจอกันคราวหน้าพี่ขอดวลเดาะตะกร้อนะ

ที่มา : คอลัมน์สารคดีท่องเที่ยว นิตยสารแพรว ฉบับ 868 ปักษ์ที่ 25 ตุลาคม 2558