น้ำใจคนไทยไม่เคยเหือดหาย รวมพลัง ขอยืนหยัดทำดีเพื่อ “พ่อ”

น้ำใจคนไทยไม่เคยแห้งจากแผ่นดิน…ที่ผ่านมาแม้ประเทศไทยจะต้องเจอเหตุการณ์ความขัดแย้งต่างๆนานา แบ่งพรรคแบ่งพวก แบ่งแยกสีเสื้อ ฯลฯ แต่เมื่อถึงคราวที่ต้องเจอกับความสูญเสียครั้งใหญ่หลวง คนในชาติตกอยู่ในสภาวะที่อ่อนแออย่างหนัก สุดท้ายเราคนไทยก็ไม่ทิ้งกัน ต่างคนต่างออกมาช่วยเหลือเติมเต็มซึ่งกันและกัน รวมพลังเพื่อที่จะก้าวข้ามผ่านความโศกเศร้านี้ไปให้ได้ แพรวดอทคอมขอรวบรวมภาพบรรยากาศที่ท้องสนามหลวงและบริเวณโดยรอบ ซึ่งเป็นภาพที่อาจจะช่วยเยียวยาหัวใจคนไทยที่แตกร้าว ให้มีรอยยิ้มเล็กๆกลับมาอีกครั้ง

ในวันที่ทุกคนไม่อยากให้มาถึง…ท่ามกลางความอ่อนแอ ความโศกเศร้าของคนทั้งชาติ เราได้เห็นความสามัคคี ความเอื้อเฟื้อซึ่งกันและกัน เห็นความอดทนอดกลั้นต่อสิ่งที่ไม่ชอบ เห็นผู้คนต่างอาชีพ ต่างสาขา ต่างชนชั้น พร้อมใจกันมุ่งมั่นทำดีเพื่อส่วนรวมโดยไม่เห็นแก่ประโยชน์ส่วนตน ภายใต้จุดประสงค์เดียวกันคือ “เพื่อพ่อ”

เด็กนักเรียนในชุด รด.อาสาเดินแจกน้ำดื่มให้ผู้คนที่เดินทางไปยังท้องสนามหลวง
รับ – ส่งฟรี ทำดีเพื่อพ่อ

ประชาชนทุกเพศทุกวัย ทุกสาขาอาชีพ ได้ร่วมกันเก็บขยะบริเวณโดยรอบพระบรมมหาราชวังและสนามหลวง เพื่อน้อมถวายเป็นพระราชกุศลแด่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวรัชกาลที่ 9

นวดคลายเมื่อย พสกนิกรที่เดินผ่านไปมาโดยรอบสนามหลวงจะพบกับอีกหนึ่งกลุ่มจิตอาสาที่คอยให้บริการนวดคอ บ่า ไหล่ และขา ภายในเวลา 5 นาทีอย่างไม่มีเหน็ดเหนื่อย

 เรื่อง : แพรวดอทคอม

ภาพ : โยธา

คำพ่อสอน : กรกนก ยงสกุล ผู้ก่อตั้งสถาบันสร้างบุคลิกภาพ “รื่นรมย์ by เล็ก”
พระราชดำรัสในพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ถ้าประชาชน ได้ทำความเข้าใจและนำมาปรับใช้ในชีวิตประจำวันจะเป็นประโยชน์กับทุกคนไม่จำกัดเพศและวัย ขึ้นอยู่กับว่าใครจะนำมาใช้ให้เป็นประโยชน์ได้มากแค่ไหน “ความเข้มแข็งในจิตใจเป็นสิ่งที่สำคัญ ที่จะต้องฝึกฝนแต่เล็ก เพราะว่าต่อไป ถ้ามีชีวิตที่ลำบากไปประสบอุปสรรคใด ๆ ถ้าไม่มีความเข้มแข็ง ไม่มีความรู้ ไม่มีทางที่จะผ่านอุปสรรคนั้นได้…แต่ถ้ามี ความรู้ มีอัธยาศัยที่ดี และมีความเข้มแข็งภายในกายในใจ ก็สามารถที่จะผ่านพ้นอุปสรรคต่าง ๆ นั้นได้…” พระราชดำรัสที่เป็นแรงบันดาลใจในการใช้ชีวิตของดิฉันมาตลอด มนุษย์ต้องหมั่นฝึกฝนตัวเองให้เข้มแข็ง ไม่ใช่แค่ร่างกาย หรือความคิด แต่ต้องมาจากรากฐานคือจิตใจ เพราะมนุษย์เปลี่ยนแปลงอารมณ์ได้ หลากหลายในแต่ละวัน พระเจ้าอยู่หัวทรงพยายามสอนเราว่า เมื่อจิตใจเข้มแข็งแล้ว ไม่ว่าจะเจอกับปัญหาหรืออุปสรรคใด ๆ เราจะสามารถก้าวผ่านไปได้ เพราะสติจะเป็นเกราะป้องกันไม่ให้อารมณ์มาทำร้ายตัวเอง เหมือนคำกล่าวที่ว่า “You are your own worst enemy” ดิฉันเป็นเทรนเนอร์ด้านบุคลิกภาพ การพูด การแต่งกาย และการบริการ เราไม่ได้เทรนผู้คนเฉพาะภายนอกเท่านั้น แต่เทรนถึงภายใน ไม่ว่าจะเป็นความคิด ทัศนคติ เพราะการทำงานทุกอย่าง จะต้องพบเจออุปสรรค เมื่อไม่เป็นไปตามที่คาดหวังมักเกิดอารมณ์ในเชิงลบ จึงต้องฝึกด้วยการดึงสติขึ้นมา แล้วถอยกลับมาดูตัวเองว่า หงุดหงิดเพราะอะไร จะแก้ปัญหาได้อย่างไร โดยแยกเป็นข้อ ๆ ที่สำคัญคือ ต้องใช้ความคิดในเชิงบวก และอย่าเบียดเบียนผู้อื่นด้วยการโทรศัพท์ไปบ่นกับเพื่อน ไม่มีใครอยากฟังสิ่งไม่ดี เวลาที่ดิฉันรู้สึกอึดอัดจะใช้วิธีบ่นกับตัวเอง แล้วตั้งสติ ทำอารมณ์ให้นิ่ง ไม่อย่างนั้นอารมณ์และความคิดอาจฆ่าเราด้วยการทำอะไรที่ขาดสติ เมื่ออารมณ์นิ่งแล้ว เราจะสามารถคิดอะไรที่สร้างสรรค์และเป็นประโยชน์ต่อตัวเองและผู้อื่นได้

ที่มา : นิตยสารแพรว ฉบับ 884 (คำพ่อสอน หน้า 66)

อีกสิ่งหนึ่งที่คนไทยหลายคนได้เห็นตลอดหลังในหลวงรัชกาลที่ 9 หรือพระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช เสด็จสวรรคตคือ การแสดงความอาลัยจากกษัตริย์หลายประเทศ รวมถึงผู้นำทั่วโลก นั่นแสดงให้เห็นว่านอกจากพ่อหลวงของปวงชนชาวไทยจะทรงพระปรีชาสามารถโดดเด่นในการพัฒนาบ้านเมืองให้เป็นที่กล่าวขานต่อพื้นที่สื่อนอกแล้ว การสร้างมิตรผูกสัมพันธไมตรีของพระองค์ ซึ่งเปรียบเสมือนนักการทูตประจำประเทศไทยนั้นก็ทรงโดดเด่นไม่แพ้กัน

หากพินิจให้ดีแล้ว ในหลวงรัชกาลที่ 9 ทรงพระปรีชาสามารถด้านสื่อสารผูกสัมพันธไมตรีอันดีกับต่างประเทศมาโดยตลอด และถ้าหากใครยังจำปรากฏการณ์ครั้งยิ่งใหญ่ที่หลายสื่อทั้งในและนอกประเทศ รวมถึงคนไทยด้วยกันเองต่างให้ความสนใจและเฝ้าติดตามข่าวเป็นพิเศษด้วยความรู้สึกภาคภูมิใจและปลื้มปีติ นั่นก็คือพระราชพิธีฉลองสิริราชสมบัติครบ 60 ปี ในช่วงกลางเดือนมิถุนายน ปี พ.ศ.2549 โดยพระราชพิธีนี้ได้มีพระมหากษัตริย์ทรงเป็นประมุขจำนวน 25 ประเทศ จากทั้งสิ้น 29 ประเทศทั่วโลกมาร่วมราชพิธี ซึ่งถือเป็นการชุมนุมของพระประมุขจากประเทศต่างๆมากที่สุดในโลกครั้งหนึ่งเลยทีเดียว

และเหตุการณ์สูญเสียครั้งยิ่งใหญ่ของคนไทยที่ในหลวงรัชกาลที่ 9 เสด็จสวรรคต ก็ได้มีพระมหากษัตริย์หลายประเทศทั้งแสดงความอาลัยจากประเทศของพระองค์ ทั้งเสด็จพระราชดำเนินมาเยือนถึงไทย อย่างสมเด็จพระราชาธิบดีจิกมี เคเซอร์ นัมเกล วังซุก แห่งภูฏาน ที่มาพร้อมสมเด็จพระราชินีเจตซุน เพมา วังชุก และเจ้าชายน้อย จิกมี นัมเกล วังชุกหรือแม้แต่สมเด็จพระราชินีนาถเอลิซาเบทที่ 2 แห่งสหราชอาณาจักร ก็ทรงส่งสาส์นส่วนพระองค์แสดงความเสียพระราชหฤทัยถึงสมเด็จพระบรมราชินีนาถ รวมถึงผู้นำทั่วโลกต่างๆ เช่น นายกรัฐมนตรีชินโซะ อาเบะ ประเทศญี่ปุ่น ประธานาธิบดีบารัก โอบามา แห่งสหรัฐอเมริกา ฯลฯ ก็ได้มีการแสดงความอาลัยต่อการสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่ของชาวไทย รวมถึงกล่าวถึงพระปรีชาสามารถของในหลวงรัชกาลที่ 9 ผู้ทรงเป็นกษัตริย์ที่นำพาความเจริญและความสุขสู่ชาวไทยอย่างแท้จริง

หลายคนอาจเกิดความคิดสงสัยว่าประเทศไทยเรานั้นเป็นประเทศเล็กๆหากเทียบกับประเทศอื่น แต่ทำไมประเทศไทย โดยเฉพาะกษัตริย์ไทยนั้นต่างเป็นที่รัก เป็นที่รู้จักต่อกษัตริย์และผู้นำประเทศอื่นๆ แพรวจึงขอนำพระราชดำรัสของในหลวงรัชกาลที่ 9 ที่พระราชทานไว้ยามเสด็จพระราชดำเนินไปทรงเยือนต่างประเทศมาให้ได้ทราบกัน

แล้วจะรู้ว่าพ่อหลวง หรือในหลวงรัชกาลที่ 9 ของชาวไทยนั้น ทรงมองการณ์ไกลและทรงใส่พระทัยทำเพื่อประชาชนชาวไทยและประเทศไทยมาโดยตลอด

“การผูกน้ำใจกันไว้นั้น ธรรมดาญาติพี่น้องก็ไปเยี่ยมเยียนถามทุกข์สุขซึ่งกันและกัน แต่สำหรับประเทศไทยนั้น ประชาชนนับแสนนับล้านจะไปเยี่ยมเยียนกันก็ยาก เขาจึงยกให้เป็นหน้าที่ของประมุขของประเทศในการเยี่ยมเยียนประเทศต่างๆ ข้าพเจ้าก็จะแสดงต่อประชาชนของประเทศเหล่านั้นว่า ประชาชนชาวไทยมีมิตรจิตมิตรใจต่อเขา และข้าพเจ้าจะพยายามเต็มที่เพื่อให้ฝ่ายเขารู้จักเมืองไทยและเกิดมีน้ำใจที่ดีต่อชาวไทย…”

(พระราชดำรัสของพระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช
พระราชทานไว้เกี่ยวกับการเสด็จพระราชดำเนินไปทรงเยือนต่างประเทศ)

“ข้าพเจ้าและสมเด็จพระบรมราชินีพร้อมด้วยพระเจ้าโบดวง ได้ไปชมเมืองนามือร์ ชาเลอร์รัว กังค์ และเมืองบูรจ์ ซึ่งในแต่ละเมืองดังกล่าว ประชาชนจำนวนมากได้มายืนเรียงรายเป็นทิวแถวตามฟากถนนที่เราผ่านไป การต้อนรับของประชาชนเหล่านั้นได้เป็นไปด้วยความกระตือรือร้น และด้วยความเป็นมิตรไมตรีอันดี ประชาชนชาวเบลเยียมโดยธรรมชาติเป็นผู้ที่ขยันหมั่นเพียรมาก ความกล้าหาญและการตัดสินใจของเขาในสงครามโลกทั้งสองครั้งที่แล้วมา ทำให้เขาได้รับการยกย่องสรรเสริญอย่างยิ่ง ตลอดเวลาที่ข้าพเจ้าและสมเด็จพระราชินีพักอยู่ในประเทศเบลเยียม พระเจ้าโบดวงได้พระราชทานความสนพระทัยเป็นส่วนพระองค์แก่เราเป็นอย่างดี และความเป็นกันเองของพระองค์ทำให้สะดวกสบายอย่างมาก…”

(พระราชดำรัสของพระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช เมื่อคราวเสด็จฯไปทรงเยือนประเทศเบลเยียม 2503)

“…การไปต่างประเทศคราวนี้ก็ไปเป็นทางราชการแผ่นดิน เป็นการทำตามหน้าที่ของข้าพเจ้าในฐานะเป็นประมุขของประเทศ เป็นที่ทราบกันอยู่แล้วว่าในสมัยนี้ประเทศต่างๆ ไม่ว่าใหญ่หรือเล็ก ต้องพึ่งพาอาศัยกันอยู่เสมอ ว่าชนทุกชาติเป็นญาติพี่น้องกันก็ว่าได้ จึงควรพยายามให้รู้จักนิสัยใจคอกัน ทั้งต้องผูกน้ำใจกันไว้ให้ดีด้วย”

(พระราชดำรัสของพระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช
พระราชทานไว้เกี่ยวกับการเสด็จพระราชดำเนินไปทรงเยือนต่างประเทศ)

ภาพ: นิตยสารแพรว ปีที่ 33 ฉบับที่ 774 (25 พ.ย. 54), วิกิพีเดีย

พลตรีหญิง ลลิดา สนิทวงศ์ ณ อยุธยา และคุณธาริณี นามศิริชัย ตั้งแต่ครั้งที่ได้รับโอกาสให้เข้าเรียนโรงเรียนจิตรลดา ชั้นเรียนเดียวกับสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี ทั้งสองท่านก็ได้รับพระเมตตาเสมอมาจนถึงทุกวันนี้ พลตรีหญิง ลลิดาย้อนเล่าเรื่องราวความทรงจำวัยเด็กให้เราฟังว่า

“ความที่คุณพ่อเป็นข้าราชบริพารในพระตำหนักจิตรลดาฯ ทำให้ดิฉันมีโอกาสเข้ามาใช้ชีวิตในสวนจิตรลดาและเรียนหนังสือที่โรงเรียนจิตรลดา สมัยนั้นมีแค่ 4 ชั้นเรียน เพราะเปิดตามพระชันษาของทูลกระหม่อมทั้งสี่พระองค์ ส่วนพวกเราเริ่มเรียนอนุบาล 1 ชั้นเรียนเดียวกับสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ ทรงปฏิบัติพระองค์เหมือนเด็กทั่วไป ถ้าเป็นเวรทำความสะอาด พระองค์ท่านจะทรงกวาดห้องเรียน ยกเก้าอี้ เช็ดกระดาน หรือทานอาหารเสร็จต้องเขี่ยเศษอาหารจากจานลงถังขยะ ทรงทำให้เพื่อนทุกคนเหมือนนักเรียนทั่วไป

“พระองค์ท่านทรงไม่ถือพระองค์และทรงประหยัดให้พวกเราเห็นเป็นตัวอย่าง” คุณธาริณี พระสหายช่วยเล่าเสริม “สมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ ทรงได้รับการปฏิบัติเหมือนนักเรียนคนอื่นๆ ถ้าทำผิด เช่น ซนมากหรือพูดคุยในห้องขณะคุณครูกำลังสอนก็ต้องถูกทำโทษ ไม่มียกเว้น

“นอกจากนี้ยังทรงมีน้ำพระทัยให้เพื่อนทุกคนอย่างสม่ำเสมอ โดยนำของเล่นมาแบ่งปัน มีครั้งหนึ่งพระองค์ท่านนำดินสอสีกล่องใหญ่มาวางบนโต๊ะ แล้วเรียกเพื่อนๆมาช่วยกันใช้ ช่วยกันวาด จำได้ว่าพวกเราตื่นเต้นกันมาก

“วันหนึ่งระหว่างที่เล่นฟุตบอลด้วยกัน ดิฉันเป็นผู้รักษาประตู พระองค์ท่านทรงเตะลูกฟุตบอลมาโดนนิ้วดิฉัน กระดูกเคลื่อน พอทอดพระเนตรเห็นเท่านั้น ความที่กลัวเพื่อนเจ็บ พระองค์ท่านมีรับสั่งถามซ้ำๆว่าเจ็บหรือเปล่า เพราะสงสารเพื่อน สังเกตไหมว่าหากคนพิการหรือคนที่รับพระราชทานปริญญาบัตรแล้วทำหล่นพื้น พระองค์ท่านจะรับสั่งให้มารับพระราชทานใหม่ นี่แหละน้ำพระทัยที่พระองค์ท่านทรงพระเมตตากับทุกคน และทรงเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ยังทรงพระเยาว์แล้ว”

คุณธาริณีเล่าพลางยิ้มอย่างมีความสุข พลตรีหญิง ลลิดาจึงสริมบ้าง “ขณะที่เพื่อนคนอื่นมีรถรับ – ส่งระหว่างบ้านและโรงเรียน แต่พระองค์ท่านทรงพระดำเนินทั้งไปและกลับ ดิฉันก็ตามเสด็จกลับไปด้วย พอถึงที่พัก พวกเราซึ่งเป็นลูกข้าราชบริพารสิบกว่าคนจัดการเปลี่ยนชุดนักเรียน แล้วทำงานบ้านเล็กๆน้อยๆ เพื่อให้รู้จักหน้าที่ของตัวเอง ขณะที่สมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯทรงทำหน้าที่ของพระองค์ท่านด้วยการพระราชทานอาหารนกและกระต่ายทรงเลี้ยง รดน้ำต้นไม้ หรือไม่ก็ทรงเล่นกีฬา ผู้ใหญ่สอนเสมอว่า พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว และสมเด็จพระนางเจ้าฯ พระบรมราชินีนาถ ทรงกำชับว่าให้สอนเด็กๆทำงาน จึงจะได้เงินค่าขนมไปโรงเรียน ไม่มีใครได้อะไรมาเปล่าๆ ทุกอย่างที่เรียนรู้ได้มาจากที่นี่ทั้งหมด ถ้าอยู่บ้านกับพ่อแม่อาจทำอะไรไม่เป็น

“ถึงเวลาเย็นพวกเราอาบน้ำ แต่งตัว ก่อนกลับมาเข้าเฝ้าฯบนพระตำหนัก สมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯขึ้นมาเสวยกับพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว และสมเด็จพระนางเจ้าฯ พระบรมราชินีนาถ ทำให้ดิฉันทราบว่าทั้งสองพระองค์ทรงใฝ่หาความรู้มาก หากทรงหนังสือหรือทอดพระเนตรอะไรดีๆ มักทรงเล่าพระราชทานพระราชโอรสและพระราชธิดาเสมอ หรือไม่ก็ทรงเล่าเป็นภาษาอังกฤษ ทำให้เราซึ่งเป็นข้าหลวงได้ฟังไปด้วย

“พอโตขึ้นมาหน่อย ดิฉันชอบเรียนคำนวณและวิทยาศาสตร์ แต่ด้านประวัติศาสตร์ไม่จำเลย สมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯทรงเรียกไปติวให้ รับสั่งว่าอ่านบทนี้ไปก่อน เดี๋ยวจะรับสั่งถาม ซึ่งพระองค์ท่านทรงพระอัจฉริยภาพมาก อ่านเที่ยวเดียวจำได้ ความที่เราต้องอ่านสิ่งที่ไม่ชอบ อ่านไปอ่านมาหลับ สักพักหนึ่งรับสั่งถามว่าลิดาอ่านถึงไหนแล้ว ปรากฏว่ายังอยู่หน้าเดิม พระองค์ท่านจึงรับสั่งว่า ‘อะไรนี่ เราอ่านจบเล่มแล้ว สามรอบด้วย ถ้าอ่านไม่ได้ก็ฟังแล้วกัน’ แล้วพระองค์ท่านก็พระราชทานเล่าเป็นเรื่องเป็นราว เหมือนฟังนิทาน สนุกมาก จำง่ายกว่าอ่านเองอีก”

คุณธาริณีที่นั่งข้างๆเล่าบ้าง “พระองค์ท่านทรงชอบประวัติศาสตร์มาก เวลาตามเสด็จพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวไปทรงงานตามที่ต่างๆทั้งในประเทศและต่างประเทศ จะทรงกลับมาเล่าพระราชทานให้เพื่อนๆฟังเสมอว่าประวัติศาสตร์บ้านเมืองนั้นเป็นอย่างนี้อย่างนั้น หรือเมื่อมีโอกาสตามเสด็จพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวไปทรงเยี่ยมชาวเขาที่ภาคเหนือ มักทรงเล่าพระราชทานให้ฟัง จนทราบว่าพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงทำเพื่อประชาชนไว้มากมาย

“พอเริ่มเรียนมหาวิทยาลัยชั้นปีหนึ่ง ดิฉันยังได้เข้าเฝ้าฯสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯอยู่ ทุกกลางวันดิฉันมีหน้าที่เดินไปซื้อฝรั่งดองจากรถเข็นเจ้าอร่อย ‘เทียมมี่’ ที่นิสิตจุฬาฯรู้จักกัน ซึ่งพระองค์ท่านโปรด ช่วงพักเที่ยงจะมีเจ้าหน้าที่เตรียมพระกระยาหารถวาย บางวันถ้ามีโอกาสพระองค์ท่านจะเรียกให้ดิฉันไปทานด้วย จากนั้นทรงช่วยทบทวนเนื้อหาวิชาพื้นฐานที่เรียนเหมือนกัน”

ขณะที่พลตรีหญิง ลลิดาเล่าว่า “ช่วงที่ดิฉันเรียนจบคณะศึกษาศาสตร์ วิชาเอกการสอนคณิตศาสตร์ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตปัตตานี ระหว่างรอบรรจุเป็นอาจารย์โรงเรียนเตรียมทหาร อยากหาอะไรทำ พระองค์ท่านตรัสว่า ไปสอนเด็กชาวเขาไหม แล้วก็ทรงติดต่อตำรวจตระเวนชายแดนให้ ทุกเช้ามีรถ ตชด.มารับดิฉันไปสอนหนังสือ ตกเย็นติดรถ ตชด.กลับลงมา จนตอนนั้นรู้สึกอยากใช้ชีวิตที่นั่นเลย เพราะเราต้องสอนทุกชั้น ทุกวิชา พ่อแม่เด็กรักเรามากตอนย้ายกลับมากรุงเทพฯพวกเขายังมายืนเข้าแถวส่ง โดยดิฉันกลับมาสอนที่โรงเรียนจิตรลดาหนึ่งเทอม แล้วบรรจุเป็นอาจารย์เตรียมทหาร พระองค์ท่านเองเป็นพระอาจารย์สอนนักเรียนนายร้อย จึงเหมือนส่งลูกศิษย์เราไปเป็นลูกศิษย์พระองค์ท่าน โดยจะรับสั่งถามว่าลูกศิษย์คนนี้คนนั้นเป็นอย่างไรอยู่บ่อยๆ”

ฟากคุณธาริณีอาสาทำหน้าที่อาจารย์พิเศษ สอนภาษาอังกฤษให้นักเรียนโรงเรียนจิตรลดามานาน 9 ปี “ตอนนั้นดิฉันทำงานบริษัทเอกชน แต่มีช่วงหนึ่งที่ท่านผู้หญิงทัศนีย์ บุณยคุปต์ บอกให้ดิฉันไปช่วยสอนภาษาอังกฤษ จึงขออนุญาตบริษัทปลีกเวลามาสอนหนังสืออาทิตย์ละ 2 วัน ครั้งละครึ่งวัน ความที่สมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯทรงพระเมตตามาก ถ้ามีอะไรที่เราสามารถทดแทนได้ จึงพร้อมจะทำทุกอย่าง

“หลายปีก่อนพระองค์ท่านพระราชทานพระบรมฉายาลักษณ์พร้อมลงพระนามให้ในวันพระราชสมภพ ดิฉันนำกลับมาวางบนหิ้งบูชาจนถึงทุกวันนี้” คุณธาริณีเล่าด้วยความปลื้มใจ พลตรีหญิง ลลิดาก็เช่นกัน เธอบอกว่า “ล่าสุดดิฉันทูลขอพระราชทานน้ำสังข์อายุครบ 60 ปี เนื่องจากเกษียณอายุราชการ พระองค์ท่านยังแซวว่า ไม่ได้รดน้ำสังข์แต่งงานก็มารดตอนนี้แล้วกัน พร้อมกับทรงทัดใบมะตูม ทรงเจิม แล้วทรงรดน้ำสังข์ให้ รู้สึกเป็นมงคลอย่างหาที่สุดไม่ได้”

ที่มา : นิตยสารแพรวฉบับที่ 854 มีนาคม 2558

ระหว่างการเดินทางไปพระบรมมหาราชวังในช่วงที่ประชาชนคนไทยต่างพร้อมใจกันไปเคารพพระบรมศพพระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช อีกหนึ่งสถานที่สำคัญอย่าง พิพิธภัณฑสถานแห่งชาติ หอศิลป ที่นี่ไม่ได้มีแค่ผลงานของเหล่าศิลปินชั้นครูเท่านั้น แต่ยังมีภาพฝีพระหัตถ์ของพระมหากษัตริย์ไทยในราชวงศ์จักรี ทั้งของรัชกาลที่ 6 และรัชกาลที่ 9 อีกด้วย

จากพระบรมมหาราชวัง จุดมุ่งหมายของคนไทยทั้งชาติที่ต่างตั้งใจกันเดินทางไป เพื่อแสดงความอาลัยแด่พระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช สถานที่ใกล้เคียงที่อยากให้คนไทยมาเยือนก็คือ

พิพิธภัณฑสถานแห่งชาติ หอศิลป

ตั้งอยู่บริเวณปลายทางสะพานสมเด็จพระปิ่นเกล้า ตรงข้ามกับพระบรมมหาราชวัง ที่นี่จะเป็นอีกหนึ่งความทรงจำที่ทำให้คนไทยได้ระลึกถึงพระองค์ และได้เห็นพระอัจฉริยภาพในด้านศิลปะจากฝีพระหัตถ์ของพระองค์ ซึ่งทรงพระราชทานให้นำมาจัดแสดง

อีกทั้งยังมีภาพวาดของพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว ทรงเขียนภาพเป็นงานอดิเรกไว้จำนวนหนึ่ง มีทั้งภาพลายเส้นและภาพสีน้ำ ที่ถ่ายทอดออกมาเป็นภาพบุคคล ภาพล้อเลียน และภาพประกอบเรื่อง ทั้งนี้ผลงานจิตรกรรมฝีพระหัตถ์ที่พระองค์ทรงเขียนเป็นตอนๆด้วยสีน้ำ ตั้งแต่ปี พ.ศ. 2460-2462 นั้น พระองค์ได้แรงบันดาลใจมาจากวรรณคดีเรื่อง “ศกุนตลา” เพื่อใช้เป็นบทประกอบการแสดง

นอกจากภาพจิตรกรรมฝีพระหัตถ์แล้ว อีกหนึ่งความน่าสนใจของหอศิลป เจ้าฟ้า ก็คือ พื้นที่ของห้องโถงขนาดใหญ่ที่แสดงภาพจิตรกรรมของพระมหากษัตริย์ไทยในราชวงศ์จักรี และพระบรมวงศานุวงศ์

โดยเป็นผลงานของจิตรกรต่างชาติ บางรูปก็ไม่ปรากฏนามผู้วาดที่ชัดเจน แต่ทุกภาพนั้นมีความงดงามและมีคุณค่าทางประวัติศาสตร์อย่างยิ่ง

สำหรับใครที่สนใจไปชมภาพจิตรกรรมที่พิพิธภัณฑสถานแห่งชาติ หอศิลป ในช่วงนี้จะไม่มีการคิดค่าธรรมเนียมไปจนถึงวันที่ 31 มกราคม 2560 เพื่อถวายเป็นพระราชกุศลแด่พระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช

ภาพ : sriploi

ผู้ใช้เฟซบุ๊ก Arisa Anarnkaporn ได้โพสต์บทความที่น่าสนใจเกี่ยวกับขั้นตอนการลงนามแสดงความอาลัยหน้าพระบรมฉายาลักษณ์ในหลวงรัชกาลที่ ๙ โดยข้อความดังกล่าวได้ระบุไว้ว่า 

ขอแชร์ประสบการณ์ตรงและละเอียดหน่อย แบบประทับใจในการรับบัตรคิววันแรกของการลงนามแสดงความอาลัยหน้าพระบรมฉายาลักษณ์ในวันที่มีคนเรือนแสนจ้า สดจากวันที่ 23 ตุลาคม ภาษาที่ใช้แชร์นี้เพื่อความเข้าใจง่ายๆ จะได้ไม่เครียดนะคะ เชิญทัศนาค่ะ (ข้อมูลอาจมีการเปลี่ยนแปลงตามสถานการณ์จริงนะคะ)

๑. บัตรคิว แจกตั้งแต่ตีห้าครึ่งโดยประมาณ เงินซื้อไม่ได้ หมดแล้วหมดเลยนะจ๊ะ รับได้ที่หน้าวัดมหาธาตุยุวราชรังสฤษฎิ์ ตั้งอยู่ถนนหน้าพระธาตุ (ใกล้กับมหาวิทยาลัยศิลปากร) เท่านั้น เรียกรถมาตรงนี้เลย และต้องมีบัตรคิวทุกคน ถ้าไม่มีบัตรห้ามเข้าไม่ว่ากรณีใดๆทั้งสิ้น ดีดออกสถานเดียว

๒. รับบัตรคิวแล้วเข้าแถวตอนเรียงหน้ากระดาน 4 คนเท่านั้น เลือกเอาแถวนึง อย่าลีลามาก จากนั้นเดินตามแถวเข้าสนามหลวงอ้อมไปมาพอให้เพลินๆ กลางแดดเปรี้ยง สักประมาณ 2 – 3 กิโลเมตร จนถึงหน้าประตูวิเศษไชยศรีทางเข้า ให้คิดว่ามาเดินออกกำลังกาย จะได้ไม่ท้อนะจ๊ะ แดดร้อนเปรี้ยงก็ให้คิดว่ามาซาวน่าฟรีจ้ะ

๓. เดินตามแถว ตามคนหน้าเท่านั้น พอเดินไปสักพักมันจะมั่วมาก เพราะมีคนเดินแทรกเดินตัด ไม่ต้องกังวล เดินหน้าอย่างเดียว อาจมีวิ่งบ้างเป็นระยะพอให้ได้เปลี่ยนอิริยาบถ พอ 1 กิโลเมตรสุดท้ายจะมีเจ้าหน้าที่คอยตบเรา เอ้ย ตบแถวเป็นระยะๆ จากแถวตอนมั่วเป็นตอนสี่ได้เหมือนเดิม

๔. ระหว่างเดินจะเพลิดเพลินกับอาหาร ขนม และน้ำที่แจกตลอดทาง จนอาจลืมวัตถุประสงค์หลักในการมาครั้งนี้ ฉะนั้นตั้งสติเข้าไว้ค่ะ เอามากินในแถวได้ เดินไปกินไปได้ มีน้องๆคอยกางถุงขยะให้ทิ้ง โห VIP กว่านี้ไม่มีอีกแล้วอะ สุดๆ มีผ้าเย็นให้ได้ซับเหงื่อ เพื่อให้กลิ่นตัวหอมสะอาดตลอดเวลาก่อนได้เวลากราบ

๕. แดดร้อนเปรี้ยง ร่ม หมวก แว่นสำคัญ อย่าซ่าคิดว่าแน่นะคะ เมาแดดเป็นลมนับร้อยค่ะ เสียดายคิวไหม? อุตส่าห์ต่อรับมากว่าจะได้ จะมีเจ้าหน้าที่คอยฉีดน้ำเย็นเป็นระยะๆประหนึ่งพรมน้ำมนต์ให้เรา ให้กล่าวคำว่าขอบคุณแทนสาธุนะจ๊ะ

๖. โซนเต็นท์โค้งสุดท้าย เจ้าหน้าที่จะบอกขั้นตอนการกราบและลงนามแสดงความอาลัย ให้ตั้งใจฟัง แถมมีซ้อมเสียงเพื่อความพร้อมเพรียงด้วยนะ ขอให้ร่วมมือ อย่าให้มุกพี่เขาแป้กนะคะ มีเก้าอี้ให้นั่งฟัง ไม่ต้องแย่งกันจนเคยชิน จากนั้นลุกนั่งเลื่อนประมาณ 2 – 3 เต็นท์พอให้ได้ยืดเส้นสาย บรรยากาศน่ารักมากโค้งสุดท้ายนี้ อ้อ คืนบัตรคิวจุดนี้นะจ๊ะ ไม่ต้องเก็บเป็นที่ระลึก จำเลขไว้ต่อยอดวันที่ 1 กับ 16 ก็พอค่ะ (อิอิ) แค่ของแจกฟรีก็เยอะละ ไม่โลภนะคะ

๗. เข้าวังแล้วห้ามถ่ายรูป พอละเธอ ถ่ายมาตลอดทาง ปิดมือถือ ยัดทุกอย่างลงกระเป๋าเอาไว้ข้างหน้า เสื้อผ้าหน้าผมจัดให้เรียบร้อย สำรวมเลย คนที่อุ้มเด็กเล็ก เจ้าหน้าที่จะลัดคิวให้ไปข้างหน้า ห้ามเด็กใส่ขาสั้นเด็ดขาด เข้าไม่ได้นะ เข้มงวดมากค่ะ

๘. นำพวงมาลัยเข้าไปถวายได้ หรือจะถวายเป็นเงินก็ได้ ลงนามกี่ชื่อก็ได้ ก้มกราบครั้งเดียวให้งามที่สุดแล้วเงยหน้าขึ้น อย่าก้มนานเดี๋ยวลมใส่ จะมีช่วงให้อธิษฐานถึงพระองค์นะ ตั้งใจค่ะ ช่วงนี้สำคัญ

๙. ถ้าจะเป็นลมต้องรีบบอก อย่าอึด ไม่ใช่เวลาทำเก่งนะจ๊ะ เจ้าหน้าที่จะอุ้มไปจ้ะ ไปไหนไม่รู้ ให้จิบน้ำเรื่อยๆ ยาดมยาหม่องให้ดมเป็นระยะ เพราะจะผ่านรถสุขา เอากลิ่นยาดมเข้าสู้ค่ะ

๑๐. กราบลงนามถวายความอาลัยเรียบร้อยแล้วอย่าเพิ่งรีบกลับ ถ่ายรูปในวัง บ้านของพ่อก่อน งามมากๆ เที่ยวชมในวัด กราบขอพรพระแก้วมรกตย้อนวัยเด็กกันก่อนนะ ไหนๆฝ่าฝูงชนเข้ามาแล้ว จากนั้นเชิญชมงานศิลป์ตามอัธยาศัย เดินทางกลับปลอดภัยทุกคนคร้า

(ปล. หากมีการเปลี่ยนแปลงห้ามด่าย้อนนะคะ เพราะเล่าตามจริงเป๊ะ)

การแต่งกาย
1. ชุดดำ (สุภาพ ไม่มีลวดลาย ไม่รัดรูป เป็นเสื้อมีแขน คอไม่กว้าง ไม่มีตราสัญลักษณ์)
2. เสื้อเทาหรือขาว (สุภาพ) ติดริบบิ้นสีดำที่หน้าอกซ้ายหรือแขนด้านซ้าย กรณีถ้าเสื้อดำหมดสต๊อก แต่ดำล้วนงามสุดคร้า
3. ผู้ชาย กางเกงขายาวเรียบร้อย
4. ผู้หญิง กระโปรงหรือชุดเดรส ควรเป็นกระโปรงที่ยาวคลุมเข่าแบบที่สุภาพเรียบร้อย สำหรับชุดเดรสที่เป็นแขนกุดควรหาเสื้อนอกสีดำแบบเรียบๆมาคลุมทับ หรือสูทดำใส่ทับก็ได้
5. สวมรองเท้าหุ้มส้นเท่านั้นทั้งชายและหญิง

สรุป
1. ไปถึงให้เร็วที่สุด เผื่อเวลาประมาณ 2 ชั่วโมง (เปิดให้เข้าแสดงความอาลัยตั้งแต่เวลา 9.00 น.- 16.00 น.)
2. เข้าแถวที่ถนนหน้าพระธาตุเท่านั้น
3. งดถ่ายภาพและเซลฟี่ กรุ๊ปฟี่ ตอนกราบและลงนามแสดงความอาลัยเด็ดขาด
4. เตรียมร่ม พัด หมวก แว่น ยาดมไปด้วย รอของฟรีอาจมีไม่ครบ
5. หิ้วน้ำหรือขนมติดมือ ป้องกันความหิวกระหายก่อนถึงเต็นท์แจกของฟรี
6. หากสวมรองเท้าแตะให้นำถุงหิ้วหรือกระเป๋าติดมือไปใส่ด้วย ไม่ต้องทิ้งข้างนึงเป็นที่ระลึกนะ
7. ตอนกราบและแสดงความอาลัยห้ามสวมแว่นตาดำ ถอดหมวกออก ให้ท่านเห็นหน้าชัดๆ
8. อดทน มองโลกในแง่ดี แบ่งปันกัน
9. สำรวม เรียบร้อย ดูเป็นคนดีนะ
10. เชื่อฟังคำแนะนำของเจ้าหน้าที่อย่างเคร่งครัด
กราบสวัสดีคร้า ข้อมูลอาจเปลี่ยนแปลงตามสถานการณ์

ที่มา : บทความและรูปภาพจาก Facebook : Arisa Anarnkaporn 
ภาพ Cover : @mamsri_sirirat (ศิริรัตน์ สิวราวุฒิ)

หากที่สุดของความปรารถนาในใจลูกๆก็คือ การได้เห็นรอยยิ้มของพ่อไม่ต่างกัน วันนี้เชื่อว่าหลายคนพร้อมแล้วที่จะเปลี่ยนหยาดหยดน้ำตาแห่งความโศกเศร้าอาลัยเป็นพลังกายพลังใจเต็มเปี่ยม เพื่อลุกขึ้นสานต่อ “สิ่งที่พ่อสร้าง” และ “คำที่พ่อสอน”

ในโอกาสนี้แพรวขอนำภาพ “รอยยิ้มของพ่อ” พระผู้ปรีชารอบด้าน พระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช จากพระราชอิริยาบถส่วนพระองค์ยามพักผ่อนจากพระราชกรณียกิจ งานอดิเรกที่ทรงสนพระทัย และแม้ในยามที่พระองค์ทรงปฏิบัติพระราชกรณียกิจ รวมไปถึงภาพรอยยิ้มที่ทรงพระราชทานแก่พสกนิกรของพระองค์ที่ไปเฝ้าฯรับเสด็จ
ให้รอยยิ้มของพ่อเป็นดั่งสายฝนชุ่มฉ่ำล้างคราบน้ำตาไทยทั่วหล้า

“ชีวิตของคนเราก็ตาม ชีวิตของหมู่คณะก็ตาม หรือประเทศชาติก็ตาม ก็ย่อมต้องประสบความเจริญและความเสื่อม
สลับกันไปเป็นธรรมดา ทุกคนก็ทราบดีว่า ในชีวิตของแต่ละคนก็ผ่านเวลาที่เป็นสุขและบางทีก็มีความทุกข์
อันนี้เป็นประเทศชาติก็เช่นเดียวกัน ก็มีความสุขบ้าง มีความทุกข์บ้าง แต่ก็ขออย่าให้มากเกินไป เพราะถ้ามากเกินไป แม้สุขมากเกินไปก็ทำให้คนเราไม่สบายได้เหมือนกัน
แต่ว่าถ้าทุกข์มาก ความเป็นอยู่ของคนเราอยู่ไม่ได้ มันตรอมใจ ไม่มีกำลังใจ ลงท้ายก็ล่มจม”

(พระราชดำรัสของในหลวงรัชกาลที่ ๙ เนื่องในโอกาสวันเฉลิมพระชนมพรรษา ๔ ธันวาคม ๒๕๓๖)

เรื่อง :Red Apple_แพรวดอทคอม
ภาพ :FB@Thailandimage