เป็นลูกรักพ่อ เสื้อผ้าต้องเด่น! เผยความพิเศษคอสตูม ซ้องปีบ ในกลิ่นกาสะลอง

“แต่งตัวล้ำสมัยจนเกินหน้าแม่หญิงอื่น” จากประโยคนี้คงไม่ต้องสืบว่านายหมอทรัพย์หมายถึง ซ้องปีบ ในกลิ่นกาสะลอง วันนี้เราจะพามาหาคำตอบและที่มาของคอสตูมในเรื่องนี้ว่ามีความพิเศษอย่างไร

เดินทางมาถึงตอนที่ 5 แล้วสำหรับละครพีเรียดเรื่องดัง กลิ่นกาสะลอง นอกจากหลายคนต่างลุ้นให้นายหมอทรัพย์รู้ความจริงสักทีว่าผู้หญิงที่ตัวเองแอบรักมีฝาแฝด อีกหนึ่งความน่าสนใจที่โลกออนไลน์พูดถึงกันไม่น้อย ก็คือการแต่งตัวจัดเต็มของซ้องปีบ ที่ไม่ว่าจะออกมาฉากไหน เสื้อผ้า หน้าผมเป๊ะไปหมด ทั้งปิ่นปักผม ผ้าลูกไม้ ซิ่นผ้าไหม เครื่องแต่งกายสไตล์ยุโรป ในขณะที่กาสะลองนุ่งเพียงผ้าซิ่นฝ้าย เห็นทีจะมีฉากเมื่อคืนก่อนนำขบวนฟ้อนรำเท่านั้น ที่กาสะลองจะแต่งองค์ทรงเครื่องจนสวยผิดหูผิดตา

โดยผู้กำกับการแสดง สันต์ ศรีแก้วหล่อ ได้ให้สัมภาษณ์เกี่ยวกับเสื้อผ้าของกาสะลองและซ้องปีบ ผ่านทางรายการเปิดกองวิก 3 ว่า “ได้มีการรีเสิร์ชและคุยกับทางคอสตูม เนื่องจากซ้องปีบเป็นลูกรักของพ่อ มีความเป็นแฟชั่นกว่ากาสะลอง เพราะฉะนั้นเนื้อผ้าเลยถูกทำให้มีสีสันฉูดฉาด มีรูปแบบของตะวันตก ของฝรั่งเข้ามาเยอะหน่อย มันเลยต่างกันออกไป ส่วนกาสะลองก็จะบ้านๆ เป็นชาวบ้านๆ และองค์รวมทั้งหมดมันคือเรื่องของชาวบ้าน เสื้อผ้าเลยจะไม่หวือหวา ไม่วิจิตรอะไรมากนัก มันก็จะแฟชั่นเท่าที่ลูกสาวกำนันจะเป็นได้ ส่วนการแต่งหน้าทำผมก็ออกแบบให้ธรรมชาติมากขึ้น”

ซ้องปีบ แต่งกายแบบสตรีคหบดีชาวเชียงใหม่ในสมัยรัชกาลที่ 6 สวมเสื้อตะวันตกแฟชั่นยุคทีนส์ นุ่งผ้าซิ่นลุนตยาอะเชะโบราณ อายุนับร้อยปีสีชมพูสดสวย ต่อตีนจกไหมเงินไหมทอง

ซึ่งการแต่งกายของชาวเชียงใหม่ในช่วงรัชกาลที่ 5-6 (มณฑลพายัพ) ผู้หญิงสามัญชนชาวเชียงใหม่ในช่วงแรกของยุคนี้ยังมีลักษณะคล้ายคลึงกับการแต่งกายตามแบบจารีต กล่าวคือนิยมไว้ผมยาว รวบไว้เป็นมวยเหนือท้ายทอย บางครั้งมีการ “อั่วช้อง” คือการสอด “ช้อง” หรือเส้นผมปลอมเพิ่มเข้าไปกับผมจริง เพื่อให้เป็นมวยขนาดใหญ่ นุ่งซิ่นตาหรือซิ่นตีนจกตามฐานะของตน นอกจากนี้ความนิยมในการสวมเสื้อมีมากขึ้น แบบเสื้อที่นิยมใส่กันแรกๆ จะเป็นเสื้อแขนกระบอกรัดรูปพอดีตัว เข้าใจว่ารูปแบบเสื้อดังกล่าว ได้รับอิทธิพลมาจากแฟชั่นอังกฤษสมัยวิกตอเรียน และคงเป็นเสื้อผ้าสำเร็จรูปที่ส่งมาขายจากอินเดียหรือพม่า ตัดเย็บด้วยผ้าฝ้ายทอโรงงานจากประเทศอังกฤษ

ทั้งนี้เสื้อผู้หญิงอีกแบบหนึ่งนำรูปแบบมาจากเสื้อกุยเฮงของจีน นิยมตัดเป็นเสื้อคอกลมผ่าหน้า ชายเสื้อสั้นประมาณเอว แขนเสื้อกว้างขึ้นกว่าเดิม มักเป็นแขนยาวหรือแขนสามส่วน ตัดเย็บจากผ้าฝ้ายโรงงานเนื้อบาง บางครั้งก็มีผ้าไหม ผ้าสาลู ผ้าป่านด้วย แบบเสื้อดังกล่าวไม่เพียงแต่ชาวล้านนานิยมเท่านั้น ชาวพม่าหรือกลุ่มชาวไทในรัฐฉานก็ใช้ด้วย รูปแบบเสื้อคอกลมแขนกว้างนี้ เสื้อชนิดได้รับความนิยมอย่างมาก และต่อมาได้พัฒนาได้เป็นแบบเสื้อพื้นเมืองที่เรารู้จักกันดีในปัจจุบันคือเสื้อหม้อห้อม ในยุคนี้ก็ยังนิยมคล้องผ้าแพรสีอ่อนๆ อยู่เช่นเดิม

ต่อมาในช่วงปลายรัชกาลที่ 5 ผู้หญิงสามัญชนชาวเชียงใหม่ ได้ปรับรูปแบบเสื้อลูกไม้อันหรูหราแบบตะวันตก เป็นเสื้อคอกลม ชายเสื้อเสมอเอว แขนยาวเสมอข้อศอก การประดับตกแต่งด้วยลูกไม้เพียงเล็กน้อยตามชายเสื้อ ทำผมแบบใหม่ ทรง “อี่ปุ่น” และแต่งผมด้วยการผูกริบบิ้น ทั้งยังนิยมถือผ้าเช็ดหน้าสีขาวแบบฝรั่ง เครื่องประดับแบบจารีตค่อยคลายความนิยมลง จากลานหูเปลี่ยนเป็นต่างหูประดับเพชรเม็ดเล็กๆ สวมจี้ห้อยคอ หรือสร้อยข้อมือเส้นบางๆ เข็มขัดเงิน เป็นของใหม่ที่เข้ามาพร้อมๆ กับพ่อค้าและช่างชาวจีน รวมถึงปัจจัยจากการเฟื่องฟูของผลิตภัณฑ์เครื่องเงิน เนื่องจากก่อนหน้านี้ไม่เคยปรากฏหลักฐานว่าสามัญชนชาวเชียงใหม่ใช้เข็มขัดทั้งในภาพถ่ายและงานจิตรกรรมฝาผนัง