หม่อมเจ้าการวิก ล่องทะเลขึ้นฝั่งที่อินเดีย

หม่อมเจ้าการวิก พร้อมคณะนายทหารเสรีไทยสายอังกฤษ ได้เดินทางออกจากแอฟริกาใต้ต่อไปยังประเทศอินเดีย เพื่อเตรียมฝึกซ้อมในการปฏิบัติการแบบกองโจร แต่น่าเสียดายว่า มีเพื่อนบางคนต้องออกจากการฝึก เพราะเกิดการเหตุจนไม่สามารถฝึกต่อไปได้

เรือ ‘สตาร์ธแอรด์’ ที่นำกำลังทหารอังกฤษพร้อมกับพวกเราทั้ง 36 ชีวิต ฝ่าคลื่นลมในท้องทะเลอันกว้างใหญ่ โดยมีจุดหมายแรกที่สุเอซและปอร์ตเซอิด เพื่อส่งทหารส่วนหนึ่งขึ้นไปรบในแถบดินแดนทวีปแอฟริกาเหนือ ก่อนจะมุ่งหน้าสู่อินเดียต่อไป

เรือที่พวกเราโดยสารนั้นเดิมเป็นเรือโดยสารของบริษัท P (PENINSULA) AND O (ORIENTAL) STEAM NAVIGATION COMPANY แล่นในเส้นทางลอนดอน-บอมเบย์-โคลัมโบ-เมลเบิร์น-ซิดนีย์ เรือลำนี้สามารถรับคนได้ร่วม 6,000 คน แต่การเดินทางครั้งนั้นบรรทุกทหารไปประมาณ 4,000 คน จึงไม่แออัดมากนัก ทว่าเรือก็บรรจุเหล่าอาวุธยุทโธปกรณ์ไปจนเพียบ พวกเราหลายคนได้รู้จักสนิทสนมกับเจ้าหน้าที่ของเรือคนหนึ่ง ชื่อมิสเตอร์เจฟฟรี่ย์ โกร๊ค (GOEFFREY GROARKE) หลังจากสงครามเลิก เขายังทำงานอยู่บนเรือลำนี้ต่อมาอีกหลายปี จนกระทั่งเรือถูกปลดระวางขายเป็นเศษเหล็ก เขาได้เก็บเศษไม้สักบนเรือจารึกชื่อพวกเราทั้งหมดมาแจกให้เป็นที่ระลึกด้วย ภายหลังเขาเข้ามาทำงานในเมืองไทย และได้มาร่วมงานเลี้ยงประจำปีกับพวกเราเสมอ

พวกเราถูกจัดให้อยู่บริเวณชั้นล่างของเรือที่อยู่ต่ำกว่าระดับน้ำ ในส่วนที่เป็นห้องรับประทานอาหารร่วมกับทหารฝรั่งอีกหลายสิบคน เวลารับประทานอาหารเสร็จก็เก็บโต๊ะใช้เป็นที่นอน บางคนนอนใต้โต๊ะ บางคนนอนบนเปลที่แขวนไว้เหนือโต๊ะ สิ่งที่ผมรู้สึกว่าน่าอึดอัดคือ เวลาพวกขี้ยาสูบบุหรี่ในห้องแล้วอากาศไม่ถ่ายเท ทำให้หายใจไม่ออก ทางเรือก็สั่งห้าม อนุญาตให้ไปสูบบนดาดฟ้าแทนได้ แต่ในตอนกลางคืนนั้นห้ามเด็ดขาด เพื่อป้องกันอันตรายจากการโจมตีของข้าศึก เพราะแสงไฟของบุหรี่สามารถเห็นได้ไกลเป็นระยะถึง 1 กิโลเมตรทีเดียว

แต่สิ่งที่ผมกลัวมากที่สุดคือ เรือดำน้ำของข้าศึกที่ยิงตอร์ปิโดเข้ามา สามารถจมเรือลงก้นทะเลได้ใน 4 นาทีครึ่ง แต่การซ้อมหนีภัยลงเรือบดเวลาเรือถูกยิงที่เขาให้ซ้อมทุกวันอย่างเป็นระเบียบทีละหน่วยๆนั้น กว่าพวกเราที่อยู่ชั้นล่างสุดจะขึ้นเรือบดได้ ก็กินเวลาถึง 35 นาที ผมไม่กลัวถูกยิงตาย แต่กลัวจมน้ำแล้วหายใจไม่ออกมากกว่า

ขบวนเรือแล่นผ่านช่องแคบโมซัมบิก (MOZAMBIQUE CHANNEL) ซึ่งอยู่ระหว่างรัฐโมซัมบิกกับเกาะมาดากัสการ์ (MADAGASCAR) จนกระทั่งถึงเอเดน ส่งทหารจำนวนครึ่งหนึ่งของทั้งหมดขึ้นที่สุเอซและปอร์ตเซอิดในย่านทะเลแดง จากนั้นจึงมุ่งสู่เมืองบอมเบย์ด้านฝั่งตะวันตกของอินเดีย ในช่วงการเดินทางช่วงนั้นคลื่นลมสงบ ท้องฟ้าสวยงามและอากาศร้อน ผมรู้สึกตื่นเต้นกับบรรยากาศที่เห็น เพราะห่างเหินความคุ้นเคยนี้ไปนานร่วม 17 ปี ประกอบกับเป็นโชคดีที่ท้องทะเลในมหาสมุทรอินเดียไม่มีกองทัพเรือรบของญี่ปุ่นเพ่นพ่านหนาแน่นเหมือนกับทะเลทางยุโรปที่เยอรมันส่งเรือรบและเรือดำน้ำอาละวาดกันยุ่บยั่บ ทหารบนเรือจึงมีความสุขสราญกันถ้วนหน้า มีทหารฝรั่งมาขอฟังคำบรรยายที่พวกเราผลัดกันสอนเศรษฐศาสตร์ การแพทย์ เคมี ฯลฯ ซึ่งเป็นวิชาต่างๆที่พวกเราเรียนกันมา

ขณะที่เรือกำลังมุ่งเข้าสู่เมืองบอมเบย์ นายทหารผู้ควบคุมและเจ้าหน้าที่ประจำเรือได้พร้อมใจกันจัดงานรื่นเริงขึ้น มีการแข่งขันกีฬา การแสดงและคอนเสิร์ต พวกเรา 36 คน ได้เข้าร่วมแข่งขันกีฬาทุกประเภทรวมทั้งชกมวย บุญพบ ภมรสิงห์ ซึ่งเป็นลิเกเก่าและมีโอกาสติดตามคณะศิลปินต่างชาติ ระหกระเหินจากเมืองไทยจนไปถึงอังกฤษ แล้วร่วมอาสาเป็นเสรีไทยเพื่อกลับมารับใช้ชาติได้แสดงการรำไทย และได้รับความสนใจจากเพื่อนทหารต่างชาติมาก จนต้องแสดงถึงสองรอบ

ผมสมัครลงกีฬาชกมวย โดยขณะนั้นรู้สึกมีไข้เล็กน้อย แพทย์สั่งให้นอนพักผ่อน แต่ผมเห็นว่าชกแค่ 3 ยกคงไม่เป็นไรจึงไม่ขอถอนตัว ปรากฏว่าคู่ชกของผมเคยเป็นรปภ.ในร้านเหล้าที่คอยโยนคนเมาที่เกเรออกจากร้าน ตัวโต สูงล่ำกว่าผม จึงต้องแพ้ไปตามระเบียบ แต่ตอนหลังเพื่อนทหารรู้ว่าผมลงชกด้วยจิตวิญญาณของนักกีฬาและขัดคำสั่งแพทย์ เขาก็ยกย่องให้เป็นผู้แพ้ที่ดีที่สุด แทบจะเป็นวีรบุรุษทีเดียว มีทหารเด็กๆคอยอาสาไปเข้าแถวซื้อน้ำชามาให้ดื่ม

ส่วนเพื่อนอดีตนักกีฬาเก่าผู้แข็งแรงได้แก่ ประทาน ป๋วย และสวัสดิ์ ชนะการโดดสูง ธนา เสนาะ และหลวงอาจฯ ชนะเดินเร็ว ปัทม์ กอกษัตริย์ จีริดนัย และภีศเดช แม้จะไม่ได้รางวัลในชั้นเยี่ยม แต่ก็แสดงความสามารถเต็มที่จนชนะใจคนดู

เรือเข้าจอดเทียบท่าที่บอมบ์เบย์ ในวันที่ 26 เมษายน พ.ศ.2486 เมื่อนับรวมๆกันแล้วพวกเราใช้เวลาเดินทางตั้งแต่ออกจากลิเวอร์พูลแวะพักที่แอฟริกาใต้ จนมาถึงที่นี่ประมาณ 3 เดือน เท่าที่ผมเห็น เมืองบอมบ์เบย์นี้เป็นเมืองใหญ่มาก อาคารบ้านเรือนปลูกอยู่หนาแน่น บริเวณอ่าวปลูกต้นไม้ประเภทปาล์มเรียงราย และมีทิวเขากระจัดกระจายไปทางทิศตะวันออกดูสวยงาม อากาศในขณะนั้นร้อนอบอ้าวและชื้นมาก

พวกเราลงเรือในตอนเช้าของวันต่อมา โดยมีนายทหารคนหนึ่งของหน่วย SIAM SECTION และพาไปพักที่ค่ายพักผ่านชานเมืองที่ตำบลโคลาบาร์ (COLABAR) ตั้งอยู่ชายทะเล มีสิ่งอำนวยความสะดวกสบายพอสมควร ที่พักเป็นอาคารหลังยาว มีเตียงเรียงรายสองแถว เว้นว่างกลางห้องเป็นทางเดิน มีหน้าต่างหลายบาน ทั้งสองด้านมีพัดลมเพดานหลายตัว ซึ่งเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับบรรเทาอากาศที่ร้อนอบอ้าว

ที่ค่ายนี้พวกเราได้เลื่อนฐานะขึ้นเทียบเท่านักเรียนนายร้อย ได้รับประทานอาหารกับพวกนายสิบครูฝึก มีแขกคอยเสิร์ฟอาหาร ล้างจานชาม และคอยรับใช้ต่างๆ ห้องน้ำห้องส้วมก็สะดวกและสะอาด ความเป็นอยู่ดีกว่าที่เด็นบี้แยะ

วันรุ่งขึ้น หลังอาหารเช้า นายทหารคนที่มารับที่เรือมาพบพวกเราบอกว่า มีคำสั่งให้พวกเรา 19 คนที่เขาเลือกไว้แล้ว เตรียมตัวออกเดินทางไปค่ายเมืองปูนา (PUNA) ในวันรุ่งขึ้นเพื่อฝึกหน่วยสงครามพิเศษแบบกลุ่มกองโจร ซึ่งจะถูกส่งเข้าปฏิบัติงานในเมืองไทยในการก่อกวนข้าศึก พวกที่จะมาฝึกในหน่วยนี้ เขาพิจารณาแล้วว่าเป็นพวกที่มีปฏิภาณไหวพริบ การตัดสินใจใช้ได้ มีกำลังกายและใจเข้มแข็งพอจะดำรงชีวิตอย่างทรหดได้เป็นเวลานานๆ เพราะต้องถูกฝึกหนักกว่าทหารหน่วยรบปกติ ผู้ที่ถูกคัดเลือก ได้แก่ กอกษัตริย์ จีริดนัย ภีศเดช ป๋วย ประทาน เปรม รจิต สำราญ ธนา กฤษณ์ ประเสริฐ ประโพธ ประพฤทธิ์ บุญส่ง ปัทม์ อรุณ วัฒนา และผม ต่อมาเพื่อนอีกสามคนถูกส่งมาร่วมฝึกสมทบด้วย คือ ทศ เสนาะ (นิลกำแหง) และเทพ

ส่วนคนอื่นที่เหลือก็ถูกแยกย้ายกันไปทำงานอย่างอื่น เช่น หลวงอาจฯ ถูกเลือกไปทำงานหน่วยสืบราชการลับหาข่าวกรองที่สำนักงานในกรุงเดลี สวัสดิ์กับจุ๊นเคงไปฝึกที่เมืองกัลกัตตา หลวงภัทรฯ จิรายุ ประจิตร และวิวรรธน์ ถูกเลือกไปปฏิบัติงานด้านข่าวสาร คอยฟังและจดข่าววิทยุจากเมืองไทย แล้วแปลเป็นภาษาอังกฤษเสนอต่อเจ้าหน้าที่ส่งวิทยุกระจายเสียงภาคภาษาไทยจากสถานีวิทยุ ออลอินเดีย เรดิโอ (ALL INDIA RADIO) รวบรวมข่าวจากหนังสือพิมพ์และเอกสารที่ได้จากประเทศไทย หน่วยงานนี้ขึ้นกับกระทรวงการสนเทศ (MINISTRY OF INFORMATION) ซึ่งต่อมาในระยะใกล้สงครามเลิกกลายเป็นหน่วยงานสำคัญ และต้องระดมพวกเราเข้ามาเพิ่มเติมอีก ได้แก่ สว่าง ม.ร.ว.กิตินัดดา ส่วนคุณสุภาพ (รักตประจิตร) รับคำสั่งให้เดินทางมาจากอังกฤษ

และกอกษัตริย์ ซึ่งทรงถูกย้ายมาทีหลัง เพราะเกิดประชวรด้วยโรคต่อมไทรอยด์ (THYROID) จนไม่อาจฝึกอยู่ในหน่วยสงครามพิเศษต่อไปได้

หม่อมเจ้าการวิก รอนแรมถึงแอฟริกาใต้ (ตอนที่19)

หม่อมเจ้าการวิก การเดินทางออกจากอังกฤษ เพื่อไปปฏิบัติหน้าที่ร่วมกับของคณะทหารเสรีไทยสายอังกฤษนั้น จุดหมายปลายทางแห่งแรกคือ แอฟริกาใต้ ซึ่งประสบการณ์ในดินแดนแห่งนั้น ต้องประสบกับสภาพสังคมที่มีการเหยียดผิวอย่างชัดเจน

เช้าวันที่สี่ พวกเราลืมตาตื่นขึ้นพลันได้กลิ่นเหม็นบูดเน่า ต่างหันไปทางหลวงภัทรฯที่นอนซุกอยู่ในมุมมืดๆ เพราะกลัวว่าจะเป็นอะไรไปเสียแล้ว พอผมเรียกเขาก็ขยับตัวพลิกกลับมาได้ค่อยโล่งอก ผมเลยเดินไปดูที่ห้องเก็บอาหารถึงรู้ว่าผักในนั้นเน่า จึงรีบขึ้นไปรายงานผู้บัญชาการ และขอให้ย้ายพวกเราขึ้นไปนอนที่ดาดฟ้าชั้นบนใกล้ปล่องเรือ ซึ่งขณะนั้นอากาศคลายความหนาวลงบ้าง โชคดีที่เมื่อทุกคนได้รับประทานแซนด์วิชกับดื่มน้ำชาร้อนที่คุณธนาให้แล้วก็รู้สึกดีขึ้นบ้าง ผมเดินไปซื้อลูกพีชกระป๋องมาให้หลวงภัทรฯ หลวงอาจฯ และคนอื่นๆ ที่อาการออกจะหนักรับประทาน เผื่อจะช่วยให้ดีขึ้นอีก หลวงภัทรฯกลืนเข้าไปได้สักสามสี่คำก็ยกมือไหว้ผมพร้อมกับครางเสียงอ่อยว่า

“ฝ่าบาททรงช่วยชีวิตกระหม่อม กระหม่อมจะไม่ลืมพระคุณเลย”

หลังจากที่เรือฝ่าพายุร้ายมาร่วม 5 วัน 5 คืน สภาพคลื่นลมในทะเลจึงดีขึ้น ทุกคนก็บรรเทาจากการเมาคลื่น และอากาศไม่หนาวท้องฟ้าแจ่มใส เพราะว่าขณะนั้นเรือกำลังแล่นเข้าเขตทวีปแอฟริกาเหนือ ทุกคนจึงเปลี่ยนเครื่องแบบเป็นแบบทหารเมืองร้อน ซึ่งผมต้องขออธิบายเส้นทางการเดินเรือของพวกเราในครั้งนั้นสักนิด คือ ในช่วงสงครามตอนนั้น เยอรมัน (แม่ทัพ ROMMEL) มีชัยชนะในบริเวณแอฟริกาเหนือและน่านน้ำทะเลเมดิเตอร์เรเนียน และมีแผนที่จะยึดครองดินแดนบริเวณรอบทะเลเมดิเตอร์เรเนียน และคลองสุเอชที่ตัดผ่านเข้าทะเลแดง ย่านคาบสมุทรอาระเบียเพื่อจะออกสู่มหาสมุทรอินเดีย ไปรวมกำลังกับกองทัพญี่ปุ่นที่กำลังแผ่อำนาจมาทางพม่าและอินเดีย

ฉะนั้นเรือลำเลียงของอังกฤษ จึงไม่สามารถที่จะอ้อมผ่านสเปนเพื่อตัดผ่านมาทางทะเลเมดิเตอร์เรเนียนได้ เพราะเสี่ยงกับการถูกจมโดยตอร์ปิโด จึงต้องแล่นเรือมาทางด้านตะวันตกของทวีปแอฟริกาแทน

เกือบหนึ่งเดือนนับตั้งแต่พวกเราออกเดินทางจากอังกฤษ จนกระทั่งมาถึงเมืองเคปทาวน์ (CAPE TOWN) เมืองท่าใหญ่ของประเทศแอฟริกาใต้ทางตะวันตกเฉียงใต้ หรือฝั่งมหาสมุทรแอตแลนติก วกเข้ามหาสมุทรอินเดีย ซึ่งเป็นจุดหมายแรกในการขึ้นบกเพื่อเตรียมตัวเดินทางต่อไป ประเทศนี้ผมได้ยินข่าวมานานแล้วในเรื่องการแบ่งผิวเหยียดผิวที่รุนแรง ทั้งที่ประชากรส่วนใหญ่ของประเทศนี้เป็นคนผิวดำ ส่วนคนผิวขาวมีเพียง 1 ใน 5 ของจำนวนประชากรทั้งหมดซึ่งเป็นเชื้อสายอังกฤษและดัตช์ แต่เป็นชนชั้นปกครองและอภิสิทธิ์ชน เมืองหลวงของประเทศ คือ พริทอเรีย (PRETORIA) ส่วนแคปทาวน์เป็นนครออกกฎหมาย แอฟริกาใต้มีความอุดมสมบูรณ์มากทั้งด้านการเกษตร แร่ธาตุ และอุตสาหกรรม แต่ด้วยประเทศประชาธิปไตยทางยุโรปหลายประเทศมีผลประโยชน์ในการค้ากับประเทศนี้ จึงทำให้ไม่มีนโยบายที่จะต่อต้านความคิดที่เหยียดหยามมนุษย์ในดินแดนนี้อย่างจริงจังเลย จนกระทั่งในช่วงหลัง จึงได้มีประธานาธิบดีเมลสัน เมนดูลา (เพิ่งถึงแก่อสัญกรรมเมื่อปีพ.ศ.2556) เป็นคนผิวดำคนแรกนโยบายการเหยียดผิวจึงดูจะผ่อนคลายลงไปมาก และกลายเป็นเมืองท่องเที่ยวที่น่าสนใจอีกแห่งหนึ่งของโลก

ก่อนที่จะเรือจะเข้าเทียบท่าที่เคปทาวน์ นายทหารคนหนึ่งมาบอกพวกเราถึงเรื่องการเหยียดผิวของคนในประเทศนี้ เพราะคนผิวขาวที่นี่จะกีดกันคนผิวสีอื่นไม่เลือกหน้า แม้ว่าพวกเราจะเป็นทหารในกองทัพอังกฤษก็ตาม ซึ่งผมฟังแล้วคิดว่าอาจจะไม่รุนแรงตามที่เขาบอกก็ได้

เมื่อเรือเทียบท่าแล้ว ผู้บัญชาการบนเรือได้ติดต่อกับผู้บัญชาการทหารอังกฤษในเมืองทราบว่ามีหน่วยทหารไทยซึ่งจะต้องเข้าค่ายผ่านชั่วคราว (TRANSIT CAMP) จนกว่าจะมีขบวนเรือไปตะวันออกไกล เขาจึงจัดให้คุณหญิงคุณนายที่เป็นภรรยาของนายทหารและพลเรือนชาวอังกฤษมารับพวกเราไปชมเมืองและดื่มน้ำชาที่บ้าน ซึ่งเป็นการต้อนรับอย่างให้เกียรติอย่างหรู

ที่ท่าเรือมีสตรีร่างอ้วนผิวขาวคนหนึ่ง ซึ่งเป็นนักร้องดังของแอฟริกาใต้มาเล่นหีบเพลงและร้องเพลงต้อนรับ จากนั้นบรรดาสุภาพสตรีที่คอยต้อนรับอยู่อย่างมีไมตรีก็พาพวกเราแยกกันไปขึ้นรถยนต์คันละสามหรือสี่คน ไปชมเมืองซึ่งใหญ่และทันสมัยและไปบ้านดื่มน้ำชา แต่สิ่งที่ผมสังเกตพบอย่างหนึ่ง คือ เมื่อขึ้นจากเรือเข้ามาอยู่ในค่ายทหารแล้ว คนที่ผมดกจะรู้สึกว่ามีทรายเต็มศีรษะ และเคี้ยวทรายกร้วมๆได้ในปาก เพราะว่ามีลมพัดมาจากทะเลทรายนั่นเอง

พอดื่มน้ำชาเสร็จ ออกจากบ้านคุณหญิงคุณนายมา ผมก็ไปซื้อผลไม้ เดินย้อนกลับไปขอบคุณที่พวกเธอให้ความกรุณาต้อนรับอย่างดีแล้วเดินเข้าเมืองมาเที่ยว พอรู้สึกกระหายน้ำก็เดินเข้าไปที่หน่วย วาย.เอ็ม.ซี.เอ เพื่อสั่งน้ำชาดื่ม เขาก็บอกให้เดินไปอีกที่แห่งหนึ่ง

“ผมชอบสถานที่นี้ เพราะดูน่ารัก”

            “ขอบคุณที่ชม แต่เราให้เข้าไม่ได้ เดินเลยไปอีกนิดจะพบสถานที่อย่างเดียวกับที่นี่”

ผมก็นึก เอ๊ะ! เอาจริงหรือนี่ แม้ผมจะแต่งชุดทหารอังกฤษ แต่หน้าผมดำ เขาถึงไม่ยอมให้เข้า ผมไม่อยากต่อล้อต่อเถียง เมื่อไม่ให้เข้าก็ไม่เอา จึงเปลี่ยนความตั้งใจจะเข้าไปดูหนังแทนก็เจอปัญหาเดียวกัน เขาไม่ยอมตีตั๋วให้

“ทำไมเล่า ผมอยากดูหนังเรื่องนี้นี่”

            “คุณเดินไปอีกฟากถนนหนึ่ง จะมีหนังเรื่องเดียวกันฉายอยู่”

เมื่อเขายืนกรานไม่ให้เข้า ผมเลยหมดอารมณ์ที่จะดู จึงเดินกลับมาที่เรือ กลับมาถึงท่านนายพลที่คุมเรือบอกว่า พวกเขาทำอย่างนี้ไม่ได้ พวกเรามาแล้ว ต้องยกย่องให้เกียรติในฐานะที่สวมเครื่องแบบทหารแห่งพระมหากษัตริย์ของอังกฤษ พวกผมบอกไม่เอาแล้วไม่อยากไป พอเพื่อนๆที่เป็นทหารอังกฤษเห็นก็ถามว่า

“ทำไมอยู่ในเรือ ไม่ลงไปเที่ยว”

            “ขี้เกียจลงไป ไปที่ไหนเขาก็ไม่ให้เข้า” พวกเราตอบและเล่าเรื่องให้เขาฟัง

“โรงหนังอะไร พาไปหน่อย เดี๋ยวจะไปพังและพาพวกคุณเข้าไปดู” เขาถามด้วยความรู้สึกโกรธแทน

“ไม่เป็นไรหรอก เราไม่ต้องการความรุนแรง ช่างมันเถอะ”

นี่คือเรื่องที่ผมพบมาด้วยตัวเอง แต่สำหรับเพื่อนคนอื่นๆเจอนั้นก็หนักเบากันไปตามสถานการณ์

จากนั้นพวกเราก็เดินทางไปยังค่ายผ่านที่ตำบลรีทรีต (RETREAT) ซึ่งเป็นค่ายที่ทหารมาพักรอเรือชั่วคราว ระหว่างที่อยู่ค่ายนี้ก็ได้ฝึกเดินแถว เดินทางไกลตามเส้นทางต่างๆแก้เบื่อ ครูฝึกก็ใจดี ความเป็นอยู่ก็สะดวกสบายพอสมควร

วันหนึ่งมีนายทหารยศร้อยเอกของหน่วยทหารรักษาพระองค์อันลือชื่อ ชื่อเอ็ดวาร์ดส์ (EDWARDS) พวกเราตั้งฉายาให้เขาว่า ‘นายเฟิ้ม’ เพราะไว้หนวดเฟิ้มเป็นสง่ามาก เขาเดินผ่านเต็นท์ที่พักของเราและเข้ามาทักทายทำความรู้จักกัน จึงรู้ว่าเขามาจากอินเดีย กำลังรอเรือกลับไปอังกฤษเพื่อเยี่ยมบิดาที่ป่วยหนัก เมื่อเขารู้ว่าพวกเรากำลังรอเรือจะไปอินเดีย เขาก็ขอมาเป็นครูฝึกพวกเรา และเล่าเรื่องสถานการณ์ในอินเดียให้ฟังว่าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ทำให้พวกเรารู้สึกโล่งใจว่า คงไม่ต้องรบเสี่ยงชีวิตในสมรภูมิแขก และคงมีโอกาสที่จะได้เข้าเมืองไทยเพื่อรับใช้ชาติได้โดยตรงตามความประสงค์ที่มีมาแต่แรก

พวกเราอยู่ที่ค่ายนี้นานประมาณ 3 สัปดาห์จึงลงเรือ ‘เดวอนเชียร์’ (DEVONSHIRE) ซึ่งเป็นเรือโดยสารของอังกฤษ ออกจากท่าเรือเคปทาวน์แล่นอ้อมแหลมกู๊ดโฮป (CAPE OF GOOD HOPE) อันลือเลื่องของชาวเรือ (เพราะเรือสมัยโบราณอับปางลงแถวนี้บ่อยๆด้วยมักเจอพายุรุนแรง) เข้าสู่ฝั่งมหาสมุทรอินเดีย ถึงท่าเมืองเดอร์บัน (DURBAN) และไปเข้าค่ายผ่านที่ตำบลแคลร์วู้ด (CLAIRWOOD) อีกราวสัปดาห์หนึ่งโดยไม่ต้องฝึกอะไร จากนั้นก็เตรียมตัวไปลงเรือ ‘สตาร์ธแอรด์’ (STRATHAIRD)

เพื่อเดินทางสู่ประเทศอินเดีย อันเป็นจุดหมายปลายทางของพวกเราต่อไป

เป็นดาวประดับดาวหรือนักแสดงฝีมือคุณภาพประดับวงการบันเทิงคนหนึ่ง สำหรับ เฟรช – อริศรา วงษ์ชาลี นักแสดงสาววัย 38 ปี ที่ล่าสุดได้คว้ารางวัลนักแสดงสมทบหญิงยอดเยี่ยมจากละครเรื่อง นาคี ในงานประกาศผลรางวัลนาฏราช ครั้งที่ 8 เมื่อค่ำคืนวันที่ 20 กรกฎาคม 2560 ไปครอง

มีผลงานการันตีฝีมือด้านการแสดงที่ยอดเยี่ยมมาฝากแฟนๆ อยู่ตลอด ถึงแม้นักแสดงสาว เฟรช – อริศรา วงษ์ชาลี จะไม่ได้เป็นที่กล่าวถึงบนโลกโซเชียลในแง่มุมอื่นๆ มากเท่าไหร่ ถ้าหากเทียบกับนักแสดงท่านอื่นๆ ด้วยไลฟ์สไตล์ที่เป็นคนชอบใช้ชีวิตเรียบง่าย ไม่เน้นหวือหวา แฟชั่นด้านการแต่งตัวก็ไม่ได้เน้นแบรนด์เนม แต่มักจะมาในลุคเท่ๆ สบายๆ สไตล์เสื้อเชิ้ต กางเกงยีนส์ ซึ่งกิจกรรมในชีวิตประจำวันก็เหมือนคนส่วนใหญ่ทั่วไปที่มีช็อปปิ้งบ้าง ทำกิจกรรมอยู่บ้าน หรือออกไปเที่ยวหาของอร่อยทาน

แต่ในทางกลับกัน ถ้าหากพูดถึงเรื่องฝีมือการแสดงแล้ว เฟรช – อริศรา ถือเป็นนักแสดงเจ้าบทบาทของวงการที่ดีอันดับต้นๆ คนหนึ่งเลย เพราะไม่ว่าจะได้รับเล่นบทไหน ไม่จำเป็นต้องเป็นนักแสดงนำ เธอก็ล้วนตั้งใจและเต็มที่กับทุกบทสมกับคำว่านักแสดงมืออาชีพ ทำให้บทนั้นๆ และตัวสาวเฟรชเองมีคุณค่าโดดเด่นขึ้นมา ตามมาด้วยได้รับการเสนอชื่อเข้าชิงและสามารถคว้ารางวัลจากเวทีสำคัญไปครอง ที่สำคัญยังทำให้แฟนๆ ชื่นชอบและติดตามผลงานไม่ปล่อย รวมถึงชื่อเฟรช – อริศราก็กลายเป็นสัญลักษณ์หรือเครื่องการันตีว่ามีรายชื่อเธอในละครเมื่อไหร่ แฟนๆ จะได้เห็นฝีมือดีๆ และละครดีๆ จากเธอแน่นอน โดยวันนี้ แพรวดอทคอม ก็ขอหยิบละครส่วนหนึ่งที่น่าจดจำมาฝากกัน

1+1 เป็นสูญ (Nothing to Lose)

ผลงานภาพยนตร์ที่ทำให้ชื่อนักแสดงสาวเฟรชสามารถคว้ารางวัลสาขานักแสดงนำหญิงยอดเยี่ยมไปได้ถึง 2 เวที นั่นคือ รางวัลสุพรรณหงส์ทองคำ ครั้งที่ 12 และรางวัลชมรมวิจารณ์บันเทิง ครั้งที่ 11 โดยเรื่องนี้ได้นำเสนอเรื่องราวของคู่หนุ่มสาวที่มีทั้งเรื่องการพนัน เซ็กซ์ และยาเสพติดเข้ามาเกี่ยวข้อง เป็นภาพยนตร์ที่ฉีกแนวและได้รับความสนใจสุดๆ ในสมัยนั้น ท่ามกลางกระแสการทำงานสอบสวนของตำรวจในสังคมสมัยนั้นที่กำลังเป็นที่กล่าวถึง ซึ่งเรื่องนี้ก็มีเสียงของคนดูที่บอกว่านักแสดงสาวเฟรชเป็นตัวละครที่ทำให้ภาพยนตร์เรื่องนี้สมบูรณ์ขึ้น และปัจจุบันก็ได้มีฐานแฟนคนใหม่ๆ ที่ได้ชมฝีมือการแสดงของสาวเฟรชจากเรื่องนาคี ได้ย้อนไปดูภาพยนตร์เรื่องนี้ทาง YouTube เช่นกัน แถมชมทิ้งท้ายไว้ด้วยว่า ไม่ว่าสมัยไหน สาวเฟรชก็ยังคงมีใบหน้าอ่อนเยาว์ดูเด็กเสมอๆ

เหยื่ออารมณ์ (2544)

เป็นละครที่มีเนื้อเรื่องหนัก และนักแสดงแต่ละคนล้วนรับบทใช้อารมณ์หนักทั้งนั้น โดยเฉพาะเฟรช – อริศรา ที่รับบท เอื้อย ที่พ่อแท้ๆ เสียชีวิต รวมถึงโดนพ่อเลี้ยงข่มขืนจนตั้งครรภ์ขึ้นมา ทั้งทำให้ชาวบ้านมองว่าเธอมีสามีเดียวกับนางแวว ผู้เป็นแม่ รับบทโดย เนาวรัตน์ ยุกตะนันท์ เรื่องนี้สาวเฟรชต้องเล่นเป็นฟ้าที่มีจิตหลุด สติไม่ดี อาละวาดจนลงมือฆ่าพ่อเลี้ยง หรือแม้แต่โหมดอ่อนโยน เรียบร้อยก็มีเช่นกัน เรียกว่าหลากหลายอารมณ์มากๆ ที่สาวเฟรชต้องแสดงคนเดียวภายในเรื่องนี้

เก็บแผ่นดิน (2544)

เป็นละครไทยในดวงใจของหลายคนอีกเรื่องหนึ่ง สำหรับเก็บแผ่นดิน ที่มีประโยคเด็ดสำคัญว่า “เก็บแผ่นดินที่กำลังจะสิ้นชาติคืนมา” โดยเรื่องนี้สาวเฟรชรับบท มะนุ และยังมีนักแสดงอื่นๆ ร่วมด้วย เช่น กัปตัน – ภูธเนศ, อ้อม – พิยดา, ป๋อ – ณัฐวุฒิ, หนุ่ม – อรรถพร, อเล็กซ์ เรนเดลล์ ฯลฯ เรื่องนี้ได้ถ่ายทอดเรื่องราวชีวิตของคนไทยที่ร่วมด้วยช่วยกันรักษาและปกป้องแผ่นดินผืนสุดท้ายเอาไว้ เพื่อให้ลูกหลานในอนาคตได้มีอยู่ เนื้อหามีความสนุกหลายรส และทีมนักแสดงล้วนฝีมือดีทั้งนั้น โดยเมื่อต้นปี 2558 ทีมนักแสดงเรื่องนี้ได้กลับมาถ่ายภาพรวมตัวกันอีกครั้ง เรียกความคิดถึงจากแฟนๆ ไปได้เยอะเลย

รักแปดพันเก้า (2547)

มีไม่น้อยเลยที่เวลาผ่านมาหลายปี ก็ยังมีแฟนๆ คิดถึงผลงานซีรีส์ที่เสนอเรื่องราวความรักหลายมุมเรื่องนี้ของสาวเฟรชที่รับบท ฟ้า แสดงร่วมกับ หนุ่ม – อรรถพร รับบท แทน และกบ – ทรงสิทธิ์ รับบท ทรงพล อยู่ สำหรับซีรีส์เรื่องนี้สาวเฟรชถือเป็นนักแสดงที่รับบทหนักสุด ต่างจากตัวละครอื่นๆ เลยก็ว่าได้ เพราะตั้งท้องกับหนุ่ม แต่ต้องโกหกว่าท้องกับกบ ทั้งยังโดนแฟนเก่าของกบมาราวีจนเกือบแท้ง นอกจากนี้ก็จะได้เห็นฉากที่สาวเฟรชและหนุ่มเลี้ยงลูก ซึ่งทั้งคู่ในช่วงนั้นไม่เคยมีประสบการณ์ด้านนี้มาก่อน แต่ก็สามารถผ่านมาได้จนสำเร็จ และเรื่องนี้ถือว่าเปิดฐานแฟนๆ ให้หลงรักสาวเฟรชเลย

คือหัตถาครองพิภพ (2556)

ถ้าหากถามแฟนๆ ว่าชื่นชอบตัวละครใดในเรื่องนี้ หนึ่งในสองรายชื่อแรกคงต้องยกให้ป๊อก – ปิยธิดา และเฟรช – อริศรา ที่มีฝีมือดีสูสีไม่แพ้กัน โดยเรื่องนี้เฟรชรับบท ยายเมี้ยน บ่าวผู้ซื่อสัตย์ต่อคุณหญิงศรี รับบทโดย ป๊อก – ปิยธิดา ซึ่งป๊อกต้องแต่งงานกับสามีเพื่อความสบายใจของพ่อแม่ แต่ไม่ต้องการมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งด้วย จึงทำให้สามีไปหากินกับหญิงอื่นหรือบ่าวในเรือน ซึ่งก็จะมีความวุ่นวายระหว่างผู้หญิงกับผู้หญิงเกิดขึ้นมาก โดยสาวเฟรชจะทำหน้าที่ต่อล้อต่อเถียงปะทะกับหญิงอื่น รวมถึงปกป้องคุณหญิงของตนให้ห่างจากสามี เพราะคุณหญิงไม่ชอบอยู่ใกล้ ซึ่งแฟนๆ ได้เห็นความรัก ความซื่อสัตย์ระหว่างป๊อกและเฟรช และเป็นเรื่องที่ทำให้แฟนๆ หลงรักในตัวสาวเฟรชอยู่ไม่น้อยเลย

นาคี (2559)

ตีบทแม่ผู้รักและยอมปกป้องลูกด้วยชีวิตได้ดีมาก จนทำให้แฟนๆ ถึงกับหลั่งน้ำตา และทำให้ชื่อของสาวเฟรชเป็นที่รู้จักมากขึ้น โดยเฉพาะกลุ่มเด็กวัยรุ่น โดยเรื่องนี้เฟรชรับบทเป็น คำปอง แม่ของคำแก้ว (แต้ว – ณฐพร) ที่ได้มาถ่ายทอดอารมณ์และพลังความรักของแม่ที่มีต่อลูก ถึงแม้ลูกจะเป็นงู มีแต่คนเกลียด แต่อย่างไรลูกก็คือลูก ซึ่งสาวเฟรชแสดงได้ดีมาก ทั้งๆที่เธอไม่เคยผ่านการมีลูกมาก่อน และเรื่องนี้ทำให้ชื่อของเธอได้รับการเสนอชื่อเข้าชิงรางวัลโทรทัศน์ทองคำ ครั้งที่ 31 สาขานักแสดงสมทบหญิงยอดเยี่ยม และคว้ารางวัลนาฏราช ครั้งที่ 8 สาขานักแสดงสมทบหญิงยอดเยี่ยมไปครองได้สำเร็จ

เรื่อง: Gingyawee_แพรวดอทคอม
ภาพ: IG @fresh_aris @freshfanclub, https://pantip.com/topic/33954836, https://pantip.com/topic/33066825, 1+1=0 : Nothing to Lose [เต็มเรื่อง], victim of lust story 2, คือหัตถาครองพิภพ – ป๊อก ปิยธิดา เฟรช อริศรา ในบทคุณหญิงและต้นห้องผู้ซื่อสัตย์