account_circle“เดี๋ยวนี้ผมมองโลกดีกว่าเดิมเยอะ ต่างจากเมื่อก่อนที่ใจร้อน ถ้าโดนใครขับรถปาดหน้ามีโวยวายแน่ แต่ตอนหลังใช้วิธีคิดว่า รถคันนั้นคงฟังเพลงเราอยู่ ช่วยให้ใจเย็นลงได้”
ผู้ชายอ้วน เสียงเพราะ ปากจัด อารมณ์ดี = ป๊อบ ปองกูล สมการข้างต้นเป็นเหมือนสูตรทางคณิตศาสตร์ที่แฟนเพลงคุ้นเคยเป็นอย่างดี และเป็นหนึ่งเหตุผลที่ผมบุกไปหาป๊อบถึงบ้าน ในวันที่บ้านเมืองถูกความเครียดยึดพื้นที่เกือบทุกตารางนิ้ว
ในห้องรับแขกที่ตกแต่งอย่างน่ารัก ผมชวนป๊อบคุยสารพัดเรื่อง ทั้งที่น่าชวนให้คิดต่อ จนถึงไร้ซึ่งสาระ แต่ทั้งหมดจะทำให้คุณรู้จักแง่มุมของผู้ชายอ้วนเจ้าเสน่ห์คนนี้มากขึ้น
MR.PRAEW : ตัวจริงของคุณกวนประสาทเหมือนบนเวทีไหม
ป๊อบ : ใช่ครับ เรื่องนี้มีที่มานะ สาเหตุเพราะผมโตมากับการที่เป็นลูกทหารกับครูใหญ่ เวลาอยู่ในบ้านมักถูกกดเหมือนเป็นเบี้ยสุดท้าย แต่พออยู่ข้างนอก การเป็นลูกครูใหญ่ก็ทำให้เรากล้าทำกร่างกับเพื่อนๆ ไหนเอาน้ำให้กูซิ สิ่งที่ได้จากการเป็นเด็กแบบนี้คือ มีความกวนทีนสูง คิดเองว่า พูดอะไรก็ได้ ขนาดพี่ฉอด (สายทิพย์ มนตรีกุล ณ อยุธยา) ยังโดนบ่อย แต่เขารู้ว่า เราแค่แซวสนุกๆ
แต่ผมจะกล้าเล่นเฉพาะคนที่รู้จักกันพอสมควรแล้ว ถ้ายังไม่สนิทต้องมีระยะห่างก่อน เพราะไม่รู้ว่า เล่นได้มากแค่ไหน เช่น ถ้าเรียกมิสเตอร์แพรวว่า ไอ้แว่น โดยที่ผมยังไม่รู้ภูมิหลังว่า คุณอาจเคยโดนเพื่อนชื่อสมเกียรติล้อมาก่อน แล้วรู้สึกเจ็บปวดมากก็ได้
แต่บางทีก็เกิดจากเหตุการณ์เฉพาะหน้า อย่างบนเครื่องบินที่มักมีผู้หญิงเดินมาบอกว่า “พี่ป๊อบร้องเพลงให้ฟังหน่อย” ซึ่งพูดจริงๆ ใครจะมาร้องเพลงท่ามกลาผู้คนเต็มเครื่องบินว่า “จะมีใครๆ รัก คนหน้าตาอย่างฉัน” แรกๆ เวลาเจอแบบนั้น ผมใช้วิธียิ้ม ขอบคุณครับ แล้วเดินหนีไป แต่พอหลังๆ โดนถี่ขึ้น จึงต้องหาทางออกอื่น เช่น ร้องเพลง “ถึงเธอจะผ่านผู้ชายร้อยพัน ไม่ทำให้ฉันคิดว่าเธอนั้นจะต้อยต่ำ…” (ป๊อบร้องเพลงถึงชั่วก็รัก แบบจัดเต็มทั้งเสียงเอื้อนและอารมณ์) พอเจอแบบนั้น สาวๆ จะเริ่มงง ไปไม่ถูก พอเริ่มตั้งสมาธิไปที่เนื้อเพลงว่า มึงด่ากูนี่ (หัวเราะ) ผมก็ใช้จังหวะที่เธอกำลังช็อกเดินหนีไป
MR.PRAEW : ในสังคมที่ผู้คนทะเลาะกันมากขึ้นทุกวัน คุณมีวิธีสร้างรอยยิ้มอย่างไร
ป๊อบ : คิดบวกเท่านั้น เดี๋ยวนี้ผมมองโลกดีกว่าเดิมเยอะ ต่างจากเมื่อก่อนที่ใจร้อน ถ้าโดนใครขับรถปาดหน้ามีโวยวายแน่ แต่ตอนหลังใช้วิธีคิดว่า รถคันนั้นคงฟังเพลงเราอยู่ ช่วยให้ใจเย็นลงได้ มีครั้งหนึ่งผมขับรถอยู่ในซอยบ้าน มีแก๊งเด็กแว้นขี่มอเตอร์ไซค์ซิกแซกไปมาแล้วชนท้ายรถผมตูม! จากนั้นพวกเขาก็กรูกันเข้ามาดึงประตูรถผมพร้อมสายตาเหมือนมุ่งร้าย
ตอนนั้นผมตกใจมาก จึงพูดไปว่า ขอโทษๆ ซึ่งไม่รู้จะขอโทษทำไม ในเมื่อเราไม่ผิด แต่แล้วเด็กพวกนั้นก็จำผมได้ “โอ้โฮ… พี่ป๊อบ สุดยอดเลย ผมตามผลงานพี่มานานแล้ว ได้เจอตัวจริง ดีใจมาก” พูดจบก็กระโดดขึ้นมอเตอร์ไซค์ พอผมท้วงว่า เฮ้ย! พวกน้องชนรถพี่ เขาก็บอกว่า ไว้เจอกันใหม่คราวหน้านะครับ แล้วก็แว้นมอเตอร์ไซค์จากไป ทิ้งให้ผมยืนงง แล้วท่องคาถาว่า ไอ้พวกนั้นเป็นแฟนเพลง ไอ้พวกนั้นชอบเพลงของเรา ให้ประกันซ่อมก็ได้วะ (หัวเราะ)
เรื่อง ปารัณ เจียมจิตต์ตรง
รู้จักหนุ่มเสียงอบอุ่น อารมณ์ดีให้มากขึ้นได้ที่นิตยสารแพรวฉบับ 831 วันที่ 10 เมษายน 2557 คอลัมน์