บทสัมภาษณ์ก่อนจากลา ชีวิตของต้องการ-วลัยกร เด็ดเดี่ยวจนลมหายใจสุดท้าย

เมื่อช่วงปลายเดือนสิงหาคมที่ผ่านมา แพรวได้มีโอกาสไปสัมภาษณ์คุณ ต้องการ- วลัยกร สมรรถกร นักวาดภาพประกอบ เจ้าของผลงานชื่อดัง ความสุขของกะทิ ในบ้านหลังน้อยที่เขาใหญ่ วันนั้นเธอต้อนรับเราด้วยความร่าเริง และเป็นกันเองที่สุดใครจะคิดว่านั้นคือครั้งสุดท้ายที่เราได้มีโอกาสพูดคุยกับผู้หญิงที่มีทัศนคติชีวิตและเด็ดเดี่ยวที่สุดคนหนึ่ง

เมื่อ 10 ปีที่แล้ว ต้องการ – วลัยกร สมรรถกร นักวาดภาพ ออร์แกนิก เจ้าของผลงานภาพประกอบวรรณกรรมไทยเรื่องเยี่ยม “ความสุขของกะทิ” ตรวจพบว่า เป็นมะเร็งผิวหนังระยะที่ 1

และนั่นคือจุดเริ่มต้นที่นักวาดภาพ ออร์แกนิก ตั้งคำถามเกี่ยวกับการใช้ชีวิตที่ผ่านมา โดยคำถามเด่นที่เธอเฝ้าเวียนถามตัวเองคือ “ฉันทำอะไรผิด?”

กระทั่งสุดท้ายเธอก็ได้คำตอบว่า มะเร็ง เป็นเหมือนโอกาสที่ทำให้เธอตัดสินใจเปลี่ยนชีวิต  ทั้งขายบ้าน ย้ายไปอยู่ต่างจังหวัด เปลี่ยนสไตล์การวาดรูปไปเป็นแนวออร์แกนิก ด้วยการใช้สีจากดอกไม้ ใบไม้ รวมทั้งจัดตลาดนัดออร์แกนิก ‘นิดนิด’ (Niche Niche Weekend Market) ซึ่งต่อยอดแรงบันดาลใจให้ใครหลายต่อหลายคน

เล่าให้ฟังหน่อยสิคะ ว่าเป็นมะเร็งได้อย่างไร

เรามีไฝเม็ดเล็กๆ อยู่ตรงตำแหน่งข้อมือด้านขวามานานแล้ว กระทั่งวันหนึ่งมันโตขึ้นเร็วมาก สีดำเข้มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด คนรอบข้างทักกันหนักมาก จึงตัดสินใจไปตรวจ

ผ่านไปหนึ่งสัปดาห์ผลออกมาว่าเป็นมะเร็งผิวหนังระยะที่ 1 คุณหมอเองก็ตกใจ เพราะเมื่อสิบปีที่แล้ว การเป็นมะเร็งตอนอายุ 37 ถือว่ายังอายุน้อย แต่ไม่มีเวลาจิตตก เพราะเหตุการณ์เกิดขึ้นเร็วมาก หลังจากรู้ผลก็พยายามตั้งสติ โฟกัสที่การรักษา กลับบ้านไปบอกแม่ เพราะหมอนัดผ่าตัดวันรุ่งขึ้นเลย

วิธีผ่าตัดคือคว้านเนื้อตรงข้อมือขวาไปเยอะพอสมควร แล้วใช้เนื้อตรงขาขวามาแปะไว้ พร้อมกับเลาะต่อมน้ำเหลืองซีกขวาไปด้วยเพราะกลัวมะเร็งจะลาม

เมื่อผ่าตัดเสร็จก็นอนรอผลในโรงพยาบาล 2-3 วัน โชคดีที่ผลออกมาว่า มะเร็งยังไม่ลุกลาม ผลการผ่าตัดรักษาได้หายขาด ส่วนสาเหตุที่เป็นนั้น ระบุไม่ได้ชัดเจน  แต่เดาว่าเป็นเพราะเราไม่ดูแลตัวเอง กินตามใจปาก นอนดึก เครียด

เรื่องแย่คือเรากลับคิดว่าตัวเองแข็งแรงดี เพราะไม่ค่อยป่วย จึงไม่สนใจสุขภาพ และด้วยอาชีพนักวาดภาพประกอบ ทำให้ไฝตรงข้อมือเสียดสีกับกระดาษทุกวัน ซึ่งอาจจะมีผลกับการเป็นมะเร็ง

หลังออกจากโรงพยาบาลแล้วชีวิตเป็นอย่างไรคะ

หมอสั่งให้นอนพักนิ่งๆ ที่บ้าน 1 เดือน ไม่ต้องทำอะไร ตอนนั้นกำลังวาดภาพประกอบเรื่อง “ความสุขของกะทิ” ก็ต้องเลื่อนงานออกไปก่อน ข้อมือข้างขวามีผ้าก็อตพันไว้หนามาก ส่วนแผลจากการผ่าตัดต่อมน้ำเหลืองก็มีสายเดรนสำหรับขับของเสียออก แม่ต้องเช็ดตัวให้

ทีนี้พอไม่ได้ทำอะไร ว่างเกินไป ก็เกิดอาการจิตตก มีคำถามว่า เราทำอะไรผิดถึงเป็นโรคร้าย และหลังจากนี้จะใช้ชีวิตอย่างไร  

ยิ่งหาคำตอบก็ยิ่งเครียด พอดีมีรุ่นน้องคนหนึ่งรู้ว่าเป็นมะเร็ง โทรมาบอกว่า มีคอร์สธรรมชาติบำบัดของคุณหมอเจคอบ วาทักกันเชรี ชาวอินเดีย ที่จังหวัดลพบุรี โดย 1 คอร์สต้องอยู่ทั้งหมด 7 วัน สนใจไหม ตัดสินใจไปเลย เพราะตอนนั้นยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ บวกกับไม่เคยได้ยินเรื่องการบำบัดด้วยธรรมชาติมาก่อน จึงตัดสินใจลองดู

คอร์สนี้เป็นอย่างไรคะ

มันแปลกใหม่มาก งงว่ามีสิ่งนี้ด้วยเหรอ  แต่ก็ถูกจริตกับเรามากเช่นกัน

เรื่องดีคือเราได้คำตอบว่า สาเหตุที่ป่วยเพราะกินอาหารที่มีสารเคมีเยอะเกินไป บวกกับไลฟ์สไตล์อื่นๆ เช่น การใช้สบู่ แชมพู เครื่องสำอาง และผลิตภัณฑ์ทั้งหลายในชีวิตประจำวันที่มีส่วนผสมของเคมี มันกระทบกับสุขภาพทั้งนั้น

ใน 7 วันนั้น เราปรับชีวิตใหม่หมดเลย เช้าตื่นขึ้นมาเล่นโยคะ ล้างจมูกและล้างตาด้วยน้ำเกลือ เพื่อเอาของเสียออก ดมใบกะเพราเพื่อให้จมูกโล่ง เรียนเรื่องการพอกโคลนเพื่อดีท็อกซ์ร่างกาย รวมทั้งเรียนรู้ทฤษฎีเกี่ยวกับธรรมชาติบำบัด ว่าร่างกายเยียวยาตัวเองด้วยธรรมชาติอย่างไร

หลังจากจบคอร์ส อาจารย์สั่งให้ล้างพิษด้วยการกินผักผลไม้สดที่ไม่ผ่านกระบวนการใดๆ รวมทั้งงดเว้นการกินข้าวและเนื้อสัตว์ เป็นเวลา 9 เดือนเพื่อล้างของเสียออกจากร่างกาย โดยอยู่ภายใต้การดูแลของคุณหมอที่เชี่ยวชาญด้านธรรมชาติบำบัด

ปรากฏว่าร่างกายดีขึ้นเลยล่ะ น้ำหนักลดลงอย่างเห็นได้ชัด ตัวเบา สดชื่นขึ้นมาก เหมือนของเสียถูกขับออกมาจนหมด ซึ่งเราทำได้โดยไม่รู้สึกทรมาน เพราะมองว่าเป็นเรื่องสนุกและท้าทาย พอจบคอร์สก็กลับมากินข้าวตามปกติ โดยเน้นอาหารออร์แกนิกเป็นหลัก

ตอนนั้นได้คำตอบต่อคำถามที่ตั้งไว้แล้วว่า มันเกี่ยวกับอาหารการกิน และการใช้ชีวิตทุกอย่าง รู้แล้วว่าต่อไปนี้เราจะดูแลตัวเองอย่างไร ชีวิตมีทางเลือกนะ ทำให้สนใจและหันมาใช้ชีวิตออร์แกนิกจริงจัง

จริงจังขั้นไหนคะ

เรียกว่านับตั้งแต่เป็นมะเร็งก็ไม่กลับไปหาหมอแผนปัจจุบันอีกเลย ยกเว้นหมอฟัน ถ้าเจ็บป่วยก็กินยาสมุนไพร รักษาด้วยวิธีธรรมชาติบำบัด ไม่ต้องกินยาให้ตับไตทำงานหนัก เช่น ถ้าเป็นไข้ ปวดศีรษะ เราก็ดื่มน้ำเปล่าบีบมะนาวแล้วนอนพัก อาการก็ดีขึ้น หรือถ้าเจ็บคอ บอกเลยว่า น้ำผึ้งผสมมะนาวเอาอยู่

จริงๆ ความรู้พวกนี้เชื่อว่าหลายคนรู้กันนะ แต่ส่วนใหญ่อาจหลงลืมไป เพราะชินกับยาเคมี อย่างการทำคีโมก็ทำร้ายร่างกายเยอะ จึงคิดว่า ถ้าจะตายก็ขอตายแบบธรรมชาติหน่อยเถอะ

ทีนี้พอเราจะเลือกใช้ชีวิตแบบนี้ กรุงเทพฯ ก็กลายเป็นสถานที่ที่ไม่ตอบโจทย์ เพราะทั้งอากาศไม่ดี รถติด และอาหารออร์แกนิกตอนนั้นก็หายาก บอกตัวเองว่าอยากหาที่ผืนเล็กๆ อยู่ต่างจังหวัด ที่เลือกปากช่องเพราะห่างจากกรุงเทพฯ แค่ 2 ชั่วโมง แต่อากาศผิดกันเยอะมาก พอแม่เห็นด้วย ก็ตัดสินใจขายบ้านเลย

เราขับรถตระเวนหาที่ จนเจอที่ดินประมาณ 5 ไร่ ใช้เงินเก็บทั้งหมดในชีวิตมาปลูกบ้านอยู่กับแม่และแมวอีก 1 ตัว ส่วนเรื่องงาน โชคดีที่เป็นฟรีแลนซ์ สามารถทำงานส่งทางอีเมล์ได้ ส่วนงานสอนที่คณะศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยกรุงเทพฯ ก็ไม่ได้ทำให้ลำบาก เข้ากรุงเทพฯ สัปดาห์ละ 1-2 ครั้ง ใช้เวลาเดินทางเพียง 1 ชั่วโมงครึ่ง ก็ถึงมหาวิทยาลัยแล้ว ถือว่าสะดวกมาก

ตอนย้ายบ้านชีวิตเปลี่ยนขนาดนี้ เหงาไหมคะ

ไม่เลยค่ะ เพราะใจเรามาแล้ว จึงไม่ได้ปรับตัวอะไรมาก กลับค้นพบข้อดีมากกว่า เช่น ไม่ต้องผจญกับรถติดอีกต่อไป พอไม่มีห้างให้เดินก็ทำให้ไม่คิดอยากไปไหน อยู่บ้าน ไปซื้อของที่ตลาด อากาศก็ดี มีเวลาและมีที่ให้เดินเล่นรอบบ้าน หายเครียดไปเยอะเลย

เรื่องงานก็อิงกับออร์แกนิกด้วยใช่ไหมคะ

รู้ไหมว่าศิลปินโดนพิษจากสีเยอะที่สุด แล้วสีบางชนิดทำจากส่วนผสมของแร่ธาตุที่มีพิษเยอะ อย่างเวลาเขียนสีน้ำมัน กลิ่นเคมีจะโชยเข้าจมูกตลอด มีเพื่อนคนหนึ่งชอบทำงานลงรักปิดทอง แต่เขาแพ้สีและน้ำยาจนต่อมน้ำเหลืองตรงแขนบวม ต้องกินสเตียรอยด์

หรืออย่างสีน้ำ ถ้าเลือกสีน้ำคุณภาพดีจริงๆ พิษจะน้อย แต่ถึงอย่างไรมันก็มีพิษ เมื่อ 4 ปีที่แล้วจึงตัดสินใจเปลี่ยนแนวงาน อยากให้งานเป็นหนึ่งเดียวกับไลฟ์สไตล์ เอาให้ออร์แกนิกสุดๆ ไปเลย

ปกติเราชอบกินชาสด วันหนึ่งทำชาดอกอัญชัน โดยนำดอกอัญชันมาใส่น้ำร้อน เห็นว่า สีฟ้าที่กระจายตัวออกมา เป็นเหมือนเวลาเราล้างพู่กัน นั่นเป็นจุดเริ่มต้นที่อยากทำสีจากธรรมชาติ เช่น ผลเล็กๆ ของต้นพริกฝรั่งที่แม่ปลูกรอบบ้านให้สีแดงสด  แล้วที่บ้านมีต้นกรรณิการ์ด้วย เรารู้ว่าเขาใช้ดอกมันย้อมจีวร ก็ใช้โคนกลีบดอกมาบี้จนได้สีส้ม

เราสนุกกับการลองโน่นนี่นั่นจนได้คำตอบว่า สีทุกอย่างหาได้จากต้นไม้ ดอกไม้ในบริเวณบ้านนี่เอง ที่สำคัญคือใช้สีจากธรรมชาติแล้วมาตรฐานงานก็ไม่ตก จึงตัดสินใจปิดกล่องสีน้ำ ไม่ได้หยิบมาใช้อีกเลย

เรื่องดีคือพอเปลี่ยนแหล่งที่มาของสี งานเรากลับมีสไตล์ที่ชัดเจนขึ้น เพราะโทนสีจะแตกต่างจากสีสำเร็จรูปในกล่องมาก มีความเป็นธรรมชาติในตัว

แต่สีธรรมชาติที่ต้องปรุงต้องแต่งมันก็ทำให้งานเพิ่มขั้นตอนยุ่งยากขึ้นมานนะคะ

คีย์เวิร์ดคือเราสนุกกับมันไง แต่ถ้าวันไหนขี้เกียจก็จะเป็นความยุ่งยากนิดๆ  เพราะแทนที่จะเปิดกล่องมา บีบสี ผสมน้ำวาดรูปได้เลย แต่กลายเป็นว่าต้องเดินเก็บดอกไม้ เอามาฉีก บด ผสมน้ำ แต่โดยรวมแล้วถือว่าดี เพราะมันเข้ากับไลฟ์สไตล์เรา

ข้อเสียเพียงอย่างเดียวคือ ภาพจริงจะเก็บได้ไม่นาน เพราะสีจะซีด หรือเพี้ยนไป อย่างสีฟ้าจากดอกอัญชัน อาจเปลี่ยนไปเป็นสีเหลือง แต่โชคดีอีกว่าชิ้นงานที่ต้องทำส่งลูกค้า ไม่กระทบอะไร เพราะเขาไม่ได้ต้องการชิ้นงานจริง เราสแกนส่งได้ตั้งแต่วาดเสร็จเลย

แล้วจุดเริ่มต้นของการทำตลาดออร์แกนิกล่ะคะ

หลังจากอยู่ปากช่องมาสักพัก ได้รู้จักกับเพื่อนอีก 2 คน คนแรกคือ เหมียว (รสริน ติยะชาติ) เจ้าของซานโตฌา เฮลท์ แอนด์ ไลฟ์สไตล์ รีสอร์ท (Santosha Health & Lifestyle Resort) และในเวลาใกล้เคียงกันก็เจอ หอม (คำหอม ศรีนอก) ที่เพิ่งย้ายจากกรุงเทพฯ  มาอยู่ปากช่องเหมือนกัน

เราจึงคุยกันว่ามีคนกรุงย้ายมาอยู่ปากช่องเยอะนะ หันมาใช้ชีวิตแบบออร์แกนิกก็เยอะ แล้วที่นี่ก็หาผักปลอดสารพิษกินได้ง่ายด้วย คุยไปคุยมาก็ได้ไอเดียว่า สามารถทำที่นี่เป็นออร์แกนิกคอมมูนิตี้ได้  ที่คิดตรงกันคืออยากให้มีช่องทางในการเลือกซื้อของออร์แกนิกได้ง่ายขึ้น จึงเป็นที่มาของการทำตลาดนัดโดยตั้งชื่อว่า “ตลาดนิดนิด” เป็นตลาดของกลุ่มคนเล็กๆ

เราใช้วิธีประกาศรับสมัครร้านทางเฟสบุ๊ค โดยใช้ธีมว่าทุกอย่างต้องเป็นงานคราฟท์และออร์แกนิก มีคนสนใจมาขายของกันเยอะ โดยส่วนใหญ่มาจากกรุงเทพฯ ส่วนคนท้องถิ่นมักจะนำผักสดมาขาย

นอกจากนี้ยังมีน้องๆ ที่รู้จักกัน มาจากเชียงใหม่ สกลนคร นำเสื้อผ้างานฝีมือมาขายด้วย ทั้งหมดนี้ เราไม่เก็บค่าเช่าที่เลย เพราะเขาต้องเดินทางมาขายถึงปากช่อง แถมยังต้องหาที่พักด้วย รายได้ทั้งหมดจึงเป็นของเขา เราแค่อยากให้คนกลุ่มคนเล็กๆ นี้มีพื้นที่ในการขายของเท่านั้น

ส่วนรายได้ของเรามาจากการขอสปอนเซอร์ ซึ่งไม่หวังเอากำไร แค่พอให้ครอบคลุมค่าใช้จ่ายในการจัดงานทั้งหมดก็พอ เช่น ค่าปั่นไฟ, ค่าเช่ารถห้องน้ำ ฯลฯ

ผลตอบรับจากการจัดงานครั้งแรกดีมาก จนตอนหลังมีคนจ้างให้ไปจัดตลาดนัดให้ทั้งที่ปากช่องและที่กรุงเทพฯ ซึ่งทำให้เราหายเหนื่อยไปเยอะ เพราะไม่ต้องขอสปอนเซอร์แล้ว โดยจัดกันช่วงต้นฤดูหนาว ซึ่งเป็นฤดูกาลท่องเที่ยว ซึ่งปีนี้จัดมาเป็นปีที่ 4 แล้ว

แรงบันดาลใจที่อยากให้คนอื่นได้ลองใช้ชีวิตออร์แกนิกคืออะไรคะ

คงตั้งแต่ตอนที่ป่วยค่ะ เรารู้สึกว่า ชีวิตยังมีทางเลือกนะ

ไม่ใช่ว่าเรียนจบ ทำงานหนัก ป่วย เข้าโรงพยาบาล แล้วเอาเงินที่ทำงานหนักมาจ่ายไปกับค่ารักษาพยาบาลซึ่งแพงมหาศาล

จริงๆ เราเลือกไปใช้ชีวิตแบบอื่นได้ แต่ดูเหมือนทุกคนอาจจะเชื่อข้อมูลเรื่องโรคภัยต่างๆ จากสื่อ หรือหมอมากเกินไป จนคิดว่าเราทำอะไรกับชีวิตตัวเองไม่ได้ ซึ่งจริงๆ แล้วไม่ใช่ เราทำได้

ยิ่งสมัยนี้คนเมืองสามารถใช้ชีวิตออร์แกนิกได้ง่ายขึ้น มีตลาดสีเขียวที่เชื่อถือได้ สินค้าปลอดสารมีให้เลือกหลากหลาย เรียกว่ากรุงเทพฯ สมัยนี้อยู่ง่ายขึ้น แค่โทรสั่ง ผักก็ไปส่งถึงที่บ้านแล้ว

ที่สำคัญคือคุณต้องขวนขวายรู้ด้วยว่า กินอะไรเข้าไปบ้าง ไม่ได้ห้ามกินของหวาน หรืออย่าดื่มแอลกอฮอล์ คือถ้ากินอะไรไม่ดีเข้าไป ก็ควรหาอาหารดีๆ เติมเข้าไปด้วย หาเวลาหายใจให้เต็มปอดบ้าง ถ้าไม่สบายขอให้ตัดใจพักจากงานก่อน บางคนใช้วิธีอัดยาเข้าไปแล้วทำงานต่อ ซึ่งไม่ใช่วิธีที่ถูกต้องสำหรับร่างกาย ขอแนะนำให้พักก่อน รับรองว่างานรอคุณได้

แต่สำหรับคนที่ไม่ติดเงื่อนไขในในชีวิตมาก พร้อมที่จะออกมาใช้ชีวิตต่างจังหวัด สนับสนุนเลยค่ะ สำคัญที่สุดคือ อย่ากลัวการเปลี่ยนแปลง

สุดท้ายแล้ว เหมือนมะเร็งช่วยสะกิดบอกจริงๆ

“มาก(ลากเสียงยาว) ค่ะ สะกิดนี่เรียกว่าน้อยไป ต้องใช้คำว่ามะเร็งช่วย “ตบหน้า” ให้เรารู้สึกตัวว่า อย่าอยู่อย่างไร้จุดหมายเรื่อยเปื่อย เราใช้ชีวิตที่ดีกว่าเดิมได้ ชีวิตมีทางเลือกจริงๆ และเสมอด้วย

เรียกว่าถ้าไม่ได้เป็นมะเร็งตอนนั้น เราก็คงยังนึกไม่ออกว่า จะเปลี่ยนตัวเองมาใช้ชีวิตแบบวันนี้ได้อย่างไร”

ล่าสุดในช่วงเช้าของวันนี้ (21 พ.ย. 62) ที่ผ่านมา คุณต้องการ ได้เสียชีวิตลงแล้ว แพรวดอทคอม ต้องขอแสดงความเสียใจด้วยนะคะ และรู้สึกเป็นเกียรติมากๆ ที่ครั้งหนึ่งเราเคยได้สนทนากันเพื่อพูดคุยเรื่องราวชีวิตที่น่าสนใจให้ผู้อ่านได้มีแรงบันดาลใจจนถึงทุกวันนี้ ขอให้คุณต้องการไปสู่ภพภูมิที่ดีนะคะ ยินดีที่ได้รู้จัก….

---

 

เรื่อง : ปาจรีย์

ภาพ : ชวรินทร์ และ Niche Niche Weekend