เมื่อวันที่ 18 เมษายน 2562 ปรากฎคำสั่งศาลเยาวชนและครอบครัว สั่งให้ ม.ร.ว. ถนัดศรี สวัสดิวัตน์ เป็นคนไร้ความสามารถ และให้อยู่ภายใต้การอนุบาลของ ม.ล. ภาสันต์ สวัสดิวัฒน์ ผู้ซึ่งเป็นบุตรชายคนรอง ของครอบครัว และยังเป็นผู้ร้องเรื่องนี้ด้วย
ทั้งนี้ ม.ล. ภาสันต์ สวัสดิวัฒน์ ยังเคยให้สัมภาษณ์กับแพรวดอทคอม ถึงอาการป่วยของ ม.ร.ว.ถนัดศรี จนไม่สามารถดูแลตัวเองได้ ซึ่งล่าสุดก็ได้มีคำสั่งจากศาลเยาวชนและครอบครัว เพื่อเป็นผู้ดูแลคุณพ่อ
พักหลังมานี้ไม่ค่อยได้เห็นหม่อมท่านออกสื่อ สุขภาพท่านเป็นอย่างไรบ้าง
ออกไม่ได้แล้วครับ เดี่ยวนี้ความจำพ่อจะไม่ได้แล้ว ตอนพ่ออายุ 80 กว่า ประมาณ 84-85 พ่อพูดวิทยุซ้ำสามทีในชั่วโมงเดียวกัน เลยให้เลิกทำดีกว่า สุขภาพของพ่อตอนนี้จะเป็นเกี่ยวกับอาการเส้นเลือดไปเลี้ยงในสมอง เลยทำให้อาการท่านเป็นแบบนี้ครับ
ซึ่งนี้อาจจะเป็นสาเหตุหลักที่ทำให้คุณอิ๊งค์ อยากที่จะดูแลคุณพ่อ ด้วยตนเองอย่างเต็มที่ เพราะตัวเขาเองก็มีความผูกผันกับม.ร.ว.ถนัดศรี เป็นอย่างมาก โดยเฉพาะตอนเด็กด้วยแล้ว ที่คุณอิ๊งค์มักจะตามท่านไปด้วยทุกที่เสมอตั้งแต่ยังเด็ก จนได้ฉายา “ปิ่นโตเถาเล็ก” ที่พ่อหิ้วไปตั้งแต่เกิด
ทราบกันว่า ม.ร.ว. ถนัดศรี ท่านมีความเชี่ยวชาญด้านอาหารมาก สมัยเด็กๆ คุณอิ๊งค์ซึมซับมาจากท่านหรือท่านแนะนำอะไรบ้างไหม
ง่ายๆ เลยคือผมตามพ่อไปกินมาตลอด ตั้งแต่อายุไม่กี่เดือน ยังเคี้ยวอะไรไม่ได้เลย ตามไปตั้งแต่เด็กจนโต จนผมไปเรียนต่ออเมริกา กลับมาก็เริ่มจะไม่ว่าง มีงานของตัวเอง แต่เวลาพ่อไปไหน พ่อก็จะหิ้วผมไปด้วยตลอด ถึงได้นามปากกาว่า “ปิ่นโตเถาเล็ก” พ่อบอกว่าพ่อหิ้วปิ่นโตเถาเล็กไปด้วย เราก็จะซึมซับและได้จากพ่อตรงนี้
เหมือนลูกสาวของผมตอนนี้ เวลาเขาไปกินอะไร เขาจะรู้เลยว่าไม่อร่อยยังไง เพราะเราพาไปกินแต่ของอร่อย ของที่ถูกต้องตามตำรับ มันจะซึมซับโดยไม่รู้ตัวเวลากิน เพราะอย่างนั้นเวลาเราคอมเม้นต์ เราจะทราบรสชาติ เราจะรู้ว่ารสชาติแท้ๆ เป็นอย่างไร
ร้านอาหารร้านแรกที่ได้ไปชิมกับ คุณพ่อ คือร้านไหน
ร้านจิ๊บกี่ นางเลิ้งครับ ตอนนี้ยังเปิดอยู่เลย ผมไปนั่งเก้าอี้ที่ร้านตั้งแต่ผมยังห้อยขาไม่ถึง ครอบครัวผมชอบกินข้าวหน้าเป็ดมาก พี่หมึกแดง พี่จิ๋ว จะกลางๆ แต่ผมเนี่ยติดมาจากพ่อหมดเลย คือชอบอะไรที่เป็นเป็ดทุกอย่าง เพราะร้านนี้คือข้าวหน้าเป็ด เป็ดย่างแบบโบราณที่ไม่ใช่แบบสีแดงๆ แต่จะเป็นหนังสีดำๆ แล้วใส่เต้าเจี๊ยวเยอะหน่อย น้ำจิ้มก็เป็นซีอิ้วสีดำ ใส่พริกชี้ฟ้า อร่อยมากเลยครับ
เคยคิดเห็นต่างกับคุณพ่อไหม เวลาไปชิมร้านอาหารเดียวกัน
ไม่เลยครับ เพราะส่วนใหญ่เราถูกสอนมาแล้วว่า รสชาติอาหารแบบนี้ที่ถูกต้องเป็นอย่างไร อย่างยำเนี่ยนะ พ่อบอกว่า ยำรุ่นใหม่ ชอบทำเปรี้ยวจู๊ดอย่างเดียวเลย ซึ่งมันไม่ใช่ แต่ก็ต้องห้ามหวานเจื้อยด้วยนะ ไม่อย่างนั้น พ่อบอกว่าถ้าเปรี้ยวจู๊ด พ่อจะเติมคำว่า “ระ” ลงไปข้างหน้า (หัวเราะ) แต่พ่อนี่ดีอย่างหนึ่งนะครับ เวลาไปชิมอาหาร ถ้าไม่อร่อย พ่อจะเรียกมาคุยเลย คือพูดง่ายๆ ด่าให้ฟังว่าแบบนี้มันไม่ดีอย่างไร แล้วให้เขาแก้ตัว คราวหน้ามาลองใหม่ ถ้าผ่านก็ได้ป้าย
หม่อมราชวงศ์ถนัดศรี มีอิทธิพลหรือเป็นแบบอย่างกับคุณอิ๊งค์ในด้านใดบ้าง
สำคัญสุดเลยนะครับ เวลาพ่อทำงาน พ่อจะแฟร์มาก คือใจดี เวลาไปไหนจะไม่รับเงิน มีแต่ว่าไปถึง เราจะบอกเขาว่า ถ้าไม่ให้เราจ่ายค่าอาหาร เราจะไม่กลับไปกินอีกนะ มันจะสลับกันอย่างนี้ เพราะพ่อบอกว่ามันคือของซื้อของขาย
สมัยก่อนพ่อให้ตราเชลล์ชวนชิม พ่อจะไม่มีการถอนกลับ เพราะอยากให้เขาเจริญรุ่งเรือง ไม่ใช่ว่าไม่อร่อยแล้วก็เอาคืน พ่อบอกว่าถ้าไม่อร่อย คนเขาก็จะไม่ไปกินเอง แต่เราให้แล้ว เราจะไม่เขียนด้วยมือ ลบด้วยเท้า
เพราะฉะนั้นสิ่งที่พ่อทำ คือสิ่งที่เราดูแล้วมีความสุข เพราะเวลาเราไปไหน เมื่อเราไปโดยที่ไม่ได้เรียกร้องเงินตรา พอไปถึงเราเต็มใจเขียนให้เขา เราจะเห็นเวลา เรากลับไปหาเขาอีกที หน้าของพวกเขาจะมีความสุขมาก เนี่ยแหละครับ สิ่งที่เป็นแบบอย่าง ที่พ่อทำให้ดู และผมได้จากพ่อ
เรื่อง : Nitcha
ภาพ : มล.ภาสันต์ สวัสดิวัตน์
ม.ล. ภาสันต์ สวัสดิวัตน์ ลูกไม้ใต้ต้น “ปิ่นโตเถาเล็ก” ที่พ่อหิ้วไปตั้งแต่เกิด