ข้อคิดจากชาคริต เมื่อชีวิตค้นพบสัจธรรม

แล้วตั้งเป้าว่าจะเฟดตัวเองจากวงการหรือเปล่า

ไม่หรอกครับ ผมรักศิลปะ มันเป็นความละเอียดอ่อนอย่างหนึ่งที่อธิบายไม่ได้ นอกจากจะเป็นเอง หมายถึงในเรื่องของการแสดงนะ กับความรู้สึกที่ขึ้นลงตลอดเวลา เหมือนเราหลุดไปอยู่ในสิ่งที่มันเป็นเพียงแค่ตัวหนังสือที่ถูกเขียนขึ้นมา เป็นเรื่องสมมุติทั้งนั้นเลย แต่มันกลายเป็นสิ่งที่คนทั้งโลกเสพ กลับมาถึงบ้านเหนื่อยๆ เปิดทีวีเจอเราที่สามารถให้ความสุขความบันเทิงกับเขาไป มันทำให้เรามีความสุขนะที่ได้เป็นส่วนหนึ่งของตรงนั้น

เมื่อมีลูกแล้ว แพลนชีวิตที่วางไว้เปลี่ยนไปไหมคะ

งานในวงการบันเทิงตนเป็นที่พึ่งแห่งตน ถ่ายทอดวิชาให้ได้ แต่มันไม่สามารถถ่ายทอดความมั่นคงให้คุณได้ ผมเองก็ไม่คิดว่าจะมั่นคงอยู่ได้นานขนาดนี้ จนตอนนี้อยากเป็นพ่อมาก ไม่ให้เล่นเป็นพ่อสักที รู้สึกเหนื่อยละ ซึ่งถ้าลูกเกิดชอบงานบันเทิงเหมือนกัน เราไม่รู้หรอกว่าเขาจะอยู่ได้แบบเราหรือเปล่า อย่างน้อยถ้าธุรกิจมันดี มันก็ดี ถ้ามันเจ๊ง ก็รีบๆ ให้เจ๊งก่อนที่จะเจ็บหนักไปกว่านี้ ก่อนที่จะไม่มีทางแก้ ไปเริ่มตอนอายุ 60 ก็ไม่รู้ว่าจะหาเงินจากไหนมาโปะแล้ว ต้องทำในวันที่ยังมีกำลังอยู่ แล้วที่เหลือก็คงต้องปล่อยให้เขาเลือกเอา บังคับไม่ได้หรอก อย่างตัวผมเองที่บ้านทำ Import Export แรกๆ ก็ไม่เอา ก็ไปเรียนอาร์ต เรียนวาดรูป กลับมาเป็นนักแสดง แต่สุดท้ายทุกวันนี้พอคุณแม่ป่วย ผมก็ต้องกลับมาทำไปโดยปริยาย เพราะสุดท้ายแล้วก็หนีไม่พ้น

ผมคิดไว้แล้วว่าตัวเองคงเลี้ยงลูกสบายๆ จะพยายามไม่กดดันอะไร ผมอยากเลี้ยงให้เขาเป็นมนุษย์มากกว่าเครื่องจักร อาจจะเป็นเด็กที่ไม่ชอบเครื่องดื่ม ไม่สูบบุหรี่เลยก็ได้ แต่อาจจะเป็นอย่างอื่นนะ เราก็ไม่รู้ เราบอกไม่ได้ อย่างตอนที่รู้ว่ามีน้องช่วงแรกๆ ยังไม่รู้เพศ มีคนถามว่าอยากได้เพศอะไร โอ้ย อย่าไปคิดเลย บางทีมันก็มาเลือกข้างนอก (หัวเราะ) ขอให้มันเป็นคนดีก็พอ Learning by Doing เราแค่ดูธรรมชาติของเขา ให้เขาเอนจอยไลฟ์ชีวิตตัวเอง คือผมก็มีทุกสิ่งอย่างให้เขาไม่อายใคร แต่เขาจะเอาหรือไม่เอาก็ต้องให้เขาเลือกเอง เรามีหน้าที่คอยให้คำปรึกษา

“ที่แน่ๆ คือหลอกอะไรผมไม่ได้แน่นอน เพราะผมผ่านมาหมดแล้ว” (หัวเราะ)

เรื่อง : ainya

ภาพ : เนาวพจน์, @shahkrit